Alle inzendingen over levensloop

ik spring met nooit geziene hoop in de poel van levensloop een druppel een kind van grote woorden op reis naar onbekende oorden naar verzadiging van langverwachte daden moed houdend vastberaden alwaar nu hier aan rand van water een val in bron van later en verlies mijn waterloos gezicht in tijd van te vervullen plicht…

Licht tipte zand, ogen bogen en het strand raakte bedolven onder een lange adem, de oceaan een nachtsonate van geruis en wij keerden op onze schreden over gouden duinen, wuivende palmen indrukken achterlatend later dwaalden vingers tussen schouder en blad een levensloop van stiltewoorden.…

Wijze weefster van het lot, van de bron waar alles begon tot aan het eind van mens en god bepaalt u de levensloop; weegt en wikt, schikt zowel koord als knoop; schenkt tegenspoed, geluk en hoop. Urd, Verdanti, Skuld, spin mij een fleurige draad, lang, en met een overdaad liefde, die niet vergaat.…

Mits niet mijn levensloop door onverklaarde gesterntemacht naar jou was toegebogen zodat ik pas in jou mijzelf ontwaarde. Mijn hoop en dichten, hunkeren en pogen gaan nu nog alleen naar jouw wezen uit, dat heel mijn reden van bestaan omsluit. Zal ook ik ware liefde kennen?…

Hij neemt slokken van mijn levensloop en boert onaangedaan. Hij rolt mij in. Hij steekt mij aan en rookt mij op. Dan mag ik gaan. Later belt men mijn stoffelijk overschot. Ik heb de baan. ------------------------------ uit: 'Alle goeds', 2001.…

zag een gezicht op jouw schilderij de andere nog neo een natus nabij jij gaf hen ballen hun levensloop vrij koos voor hun vrijheid de schaar was dichtbij de partus was spannend en groots jij strengde einde gaf leven om de tijd te bedwingen een dans die de dood helaas ooit zal winnen…

Ik zie je zo heel veel beter, intens leef ik met je mee, jouw levensloop, mijn replay. Je vallen en opstaan,  je vreugde en verdriet, je glimlach en je traan Jouw leven, mijn bestaan.…

Scheldedijk fietsend Wedren tegen levensloop De stroom kan ver leiden Maar maar een eind meegaand Blik op de loop Getrokken naar de diepte Vissen voelen zich niet meer thuis Zuivere lucht, vervuild water Zuiver geweten, vervuild inzicht Vervuld verleden in de toekomst? Terugrit tegen de wind in Voor de boeg. Avondlijk gezwoeg…

langs het grijs blauwe water van het uiterwaarden land spoelt de dag de hitte naar de overkant, de rand van de rivier gehuld in haar zilveren papier er zijn geen levenden en geen doden meer zij zijn voorbij de horizon op veermans boot gekeerd de kribben in de levensloop meanderen langszij het visserslatijn voorbij overdrijven in…

hun lengte nog verpakt in lederzwart met een gracieus gebaar kwamen je vingers bloot een voor een artistiek en creatief de nagels donkerrood jij liet mij de lijnen lezen in de palm van je hand hun lengte reikte naar de pols vertakte daar tot brede band zelden zag ik levensloop zo gaaf gelukkig eindigde jouw liefdelijn nog…

Jij en ik, hebben het pad gevolgd van geloof en hoop met hongerige ogen naar een mooie levensloop. Jij en ik, kunnen een boek schrijven woord per woord in onze ervaringen door niemand gehoord. Jij en ik, altijd de strijd aangaan ook al stort de wereld in met liefhebbend hart zonder tegenzin.…

Grens van prikkeldraad de willekeur van angsten verkort de levensloop. Wij komen van ver, om weinig te begrijpen, blijven we op zicht?…

Baby, dreumes, peuter met 4 jaar opeens al een kleuter Kind, jongen of meid wat snel toch gaat de tijd. Onbezorgde jeugd; naar school gaan al vrijend op het hoekje staan Als tiener naar de discotheek hopend dat die ene jongen naar je keek. Dan als twintiger noemt men je volwassen je moet al aardig op je tellen passen Je gaat studeren,…

Zo trekt het spoor achter ons aan, sluw sluipend, machinaal katachtig. Zo is de tijd een druppel, een bevel. Zend een woord, een steeg van ontsnapping, een steen om mee te gooien naar trots en verlangen. In de lucht staat raaf, ze wiekt haar vleugels van rafelig blauw zeildoek. De omringende bergen echoën het dierlijk piepen van metalen…

Een brede toekomst, gevuld en niet geweten vernauwt zich tot een dag, een ogenblik, waarin ik spreek, handel, beschik naar maatstaf bewust of ongeweten. Een diep verleden, leeg en soms vergeten, verbreedt zich met de dag, elk ogenblik, met woorden, daden, waarmee ik mijn maten -van harte- af kan meten. Leeg is het verlangen naar volheid…

Ik weet bij God niet Waar ik sta Of waar ik ben gebleven Ik weet bij God niet Wat ik kan Of wat ik ben voor anderen Ik weet bij God niet Waar ik ga Ik ben zeker afgedreven Ik weet bij God niet Ergens van Wat wil ik nu veranderen? Ik weet bij God niet Wat ik wil Zal ik het ooit herkennen Ik weet bij God niet Wat te doen Al is het…

ik ben nooit een kind geweest de anderen die om mij stonden herkenden niet mijn ware geest ik was niet aan tijd gebonden ik ben nooit alleen geweest de anderen die ernaar vroegen liet ik in hun waan, bedeesd gaf ik gehoor aan hun genoegen ik ben nooit een mens geweest lang voor elke onheilstijding was ik al stof en as, verweesd, bewaard…

In een grillig verloop, via hoogst ongewisse wegen, ontrolt het leven zich, in vele actes en iets minder delen als een toneelstuk waarin je wel een rol moet spelen, ongeacht het talent dat je van huis hebt meegekregen. Even is er applaus, dan slaat het noodlot toe, een vreselijke wending en door angsten geplaagd, meedogenloos de bühne, voort…

Remco Campert aan Cees Nooteboom Elke dag nog praat ze met zijn grafsteen op het kleine kerkhof aan de overkant uitzicht over het dal met het dunne riviertje glinsterend als een spinnedraad in het Noord-Franse licht sinds hij dood is doet ze minder aan de tuin eens haar trots kreeg er nog een prijs voor de sénateur kwam er nog voor…

Ik doe wat ik doe langzamerhand zonder innerlijke achtergrond, ja, een jeugd en veel in koelen bloede daarna, maar het meeste is ijlte, een strandwandeling met dichtregels op golftoppen, zomaar, de ijlte, niet gevuld met ontstaansgeschiedenissen zonder Schepper. Het is dit of dat, maar nooit dit en dat tegelijkertijd, mijn leven komt en gaat,…

Wat deed ik anders aan de rivier dan fuiken uitzetten, luisteren naar oude bloeddoorlopen verhalen, grommende in haar binnendringen en een gouden zoon voor na mij maken? Goed, dat was vroeger. Maar het was deze oever, waar het gebeurde dat ik bij maanlicht, onder het knopen van netten, tegen het bosrijke donker daarginder iets wonderlijks…

Geen goudkleurige akkers met bloemgele korenaren maar diepgebogen spijt toen ’t spreken mij nog toebehoorde in talen wereldwijds het gezucht van falende duinen en ’t zicht dat gelauwerd en tijdloos de afstanden schiep werpt nu stroken nevels met aan de randen het stoffige vluchtend zand zelfs het water krijt strepen aan de horizon en…

Van het eerste tot aan het tiende jaar gaat het tijdloos en een tikkeltje traag Je wilt gauw groot worden, echt waar en eigenlijk wil je dat zelfs dolgraag Van het tiende tot het twintigste jaar duurt het dertig jaar of zelfs nog meer Flarden leven blijken nog onvindbaar tussen brokstukken seksueel verkeer Van je twintigste tot ‘t dertigste…

(1864-1942) Opgevoed met Maagd en non Achtervolgd door hellevegen Liep zij door de smalle stegen In een witte bruidsjapon Toen ze bijna niet meer kon Kwam ze de gendarmes tegen Die hebben haar kleingekregen Juist voordat God zich bezon Jezus had het haar beloofd Maar vergat zijn trouwste bruid Die van haar verstand beroofd Verder…

Ze was pas achttien toen ze trouwde De man die haar de zijne maakte - En als de beste haring kaakte - Zag hoe ze in de ander schouwde Hij zag hoe haar dat zeer benauwde En dat ze naar alleen zijn haakte Hoe ze steeds meer gevangen raakte Ze zich als mensenschuw ontvouwde Met op haar schouders alle last Van wereld en van dorpsgenoten -…

Om niet aan anderen te bezwijken Was het dat zij haar huis verliet Terecht kwam in het soort gebied Waar vonken op zoet water prijken Ze leerde hoe zich in te dijken Er lag nog veel in het verschiet Maar telkens als zij zich verried Wilde de dood niet van haar wijken Gebood haar te reïncarneren Totdat ze eindelijk ging beseffen Dat alleen…

Ze hunkerde naar schelpen rapen De winters duurden eeuwenlang Het voorjaar kwam maar niet op gang Ze wilde in een duinpan slapen Ze wenste lammerende schapen Het najaar, eeuwenlang in zwang Verloor het van de sterke drang Om warmte bij elkaar te schrapen Ze was haar ware aard vergeten Daar was het om te doen geweest Een engel kan niet…

Ze leerde hoe zich op te laden Van jutter, Triton, Jan- van- Gent Ze raakte aan haar taak gewend En dichtte kieren, scheuren, naden Zoals ze door het leven waadde Een Zeeuwse oester, vaak absent Somtijds geopend en attent Een werf voor averij en schade Het werd haar allerlaatste reis Vertelden haar de lichtsignalen Van vuurtoren en hemelzalen…

Ik heb mijn zinnen gezeefd ik hoef niet te keren ik heb geleefd.…

soms schrijf ik een gedicht over mijzelf, zo mij dat lukt, en besef dat ik mijn dan richt op een verleden gewelf het gaat dan over wat is geweest immers over het nu, het heden schijnt nog niet het verklarend licht nu moet gezegd, zo stel ik vast, als ik alles zou vertellen is mijn toekomst tekort ik kan natuurlijk de film versnellen…