Alle inzendingen over lichte schaduwen

Vrees niet. Uw woord is mijn kracht, omdat het mijne het uwe is. Vrees niet. Uw woord is zonder kracht, omdat het uwe het mijne niet is.…

Onbegrensd komen van gaan, op de weg van oneindig reiken. Kracht van kunnen van bestaan, die toch niemand kan bereiken. Neerkijkend op opkijkend oog, wachtend op het klimmend oor, dat niet weet door te breken, alsof zijn kunnen is bezweken. Zwemmend in de simpelheid der dingen, lijkt het te verdrinken in zijn gaan. Het brein staat erboven…

In de schaduw en het licht is alles gezien gehoord en gevoeld.…

zacht vloeien herinneringen ineen van het kleine beginnen tot de meest sprookjesachtige dingen in de carrousel van tijd glijden emoties en formaliteit moeiteloos door vele jaren van woestijn tot oase bergen gletsjers en zee wij hebben het allemaal ervaren toch tonen bijna alle foto’s in de schaduw van licht het nog nooit uitgesproken…

Van verre slingert een koude zon mij slechts stralen naast ‘t gezicht Als een veraf gelegen luchtballon schenkt ze schaduwen van ’t licht Ik ril en tracht warmte te voelen doch koude kruipt mij in het hart En donkere zon, zonder gevoel en met stralen slechts uit pure smart Warmte, zou zij dienen te bieden zoals dit een eerlijke zon betaamt…

In lichtend spoor langs rechte wegen gedroomd geluk gevonden leven langs lijnen van verheven banen niet slechts het licht ook duistere tijden gaven mijn zijn in schaduw aan.…

Verkrampt lijkt ieder gezicht met de toekomst als schaduw van het licht... Vergulde gedachten blijken schijn achteraf. En grimlacht naar ons reeds het graf. Zinloos iedere daad zo geprezen en op het gelaat kun je de twijfel lezen.…

er is geen schaduw zonder licht & geen stilte zonder jouw stem in mijn allerliefste dromen sla ik je niet met woorden ik streel je zinnen & teder kus ik jouw gezicht…

Haren uit je oren Ze groeien als nooit tevoren En oh wat een pech Op je hoofd gaan ze allemaal weg Verstand komt met de jaren Maar verdwijnen ook je haren Behalve die uit je oren Die groeien als nooit tevoren…

Bladergoud van dekens markeren het verouderd bos wind in koperen regens, nevels beheersen de gedachten oktober spreidt z’n ziel in het eerste schrale licht, Schaduwen, nog begraven onder het natte mos, ze woelen als tentakels tussen wortels, hongerig naar voedsel wat de laatste zomer heeft gebracht, roerloos drapeert de mist zijn vitrage…

In het spoor der zwaluwen luwen schaduwen in het morgenlicht licht verblindend licht dat licht verbonden in de lucht als zwaluwen zweven en schaduwen geven hun licht in het morgenlicht…

de moeder is een boom een reusachtige eik het onvermijdelijke onderdak dat met machtige armen haar schaduw werpt over de kinderschaar wie waant zich veilig wie bedwingt haar schaduw wie ontbeert het licht wie heeft geen schaduw wie voelt gebrokenheid de moeder is de meesteres van de schaduw ze onderschept het licht na het schimmenspel…

zacht draagt licht zijn kleuren over mijn gezicht in een heerlijk zonnegloren wordt warmte geboren waar jij en licht jullie eeuwige passe de deux dansen raap ik schaduwen die warm van de zon roder kleuren om en om ik leg de avonduren in een ronde mozaïek bekleedt zo de aarde tot wij aangeland zijn bij de nacht waar alles in zwart…

waar vaag contouren spannend maakte verloor focus woordloos zeggingskracht omdat zuivere waarheid die hem ontnomen had zacht schemert traag licht zijn spanningsboog oplossend in de lichte veelheid hoog aarde rakend vallen gaten in fundamenten waar controle al eeuwen het zicht heeft gemist op het vaag dat ook heden…

spoortje schaduw op mijn gezicht…

zie ik de schaduw van mijn spiegelbeeld, voor en achter gelijk verdeeld. Voor dit doorzichtig bord, hoop ik dat ik niet word, datgene wat ik verafschuw, het spiegelbeeld van mijn schaduw.…

ik zag jouw schaduw mij kleden joyeus in kleuren van het verleden toch ben ik opgestaan heb eigentijds aangedaan wij kwamen overeen zonder woorden zoals het eigenlijk hoorde geen geluid brak het pad dat stilte voor ons in petto had zo ben ik langzaam in jouw licht gegleden waar wij vroeger elkaar meden lost nu donker…

ik zwaai naar het licht achter me volgt de schaduw nog zonder gezicht pas als ik kijk mijn handen laat zakken is er weer de oude egaliteit toch heb ik gezien waar zij is verdwenen door aarde en stenen finaal terug naar af om weer te verschijnen als licht wordt geblokkeerd en energie is geabsorbeerd…

licht en schaduw streden schemerend hun wedstrijd waarbij contrast de tijd als zwaard hanteerde zij blonk vlijmscherp het eindsignaal in de laatste flikkering van deze heroïsch gespeelde ronde zacht duister legt zich tevreden neer op de bereikte plaats maar donker kent nog een laatst flits verweer ongezien door velen koestert…

met poelen in dodelijk zwart waar de geur van hel nog hing snel ben ik terug gegaan naar het levende licht tot ik weer schaduw zag en warmte voelde op mijn koude gezicht…

ik heb wit gezien waarvan de schaduw bewoog toen ik opkeek wist ik dat het vloog kon niet naar boven lopen in banen zonder licht dacht snel op te stappen maar had totaal geen zicht door mijn grote vriend van boven kon ik het licht laten doven maar was ook meteen mijn schaduw kwijt dan is het witste wit verdwenen in een wereld zonder…

Gebeurtenissen die straks in het licht van nu een silhouet achterlaten op de muur van de toekomst…

wij speelden met licht dat langzaam doofde alleen nog weerkaatste in een schitterend vergezicht schaduwen kropen uit krochten vervlochten de woekerende schemering terend op jaren herinnering geluiden verflauwden in hun scherpe tonen stilte bouwde al dromen in halfduister stijl ik zag je gelaat tot in de kleinste maat vervlakken…

je zag de wolken in de wei sprong opzij als zij kwamen en een echt stukje donker meenamen om daarna het licht weer te zien verte brengt de volgende al misschien ademloos fijn het schaduwspel te kunnen spelen tot aan het hek waar jij bleef steken het donker is er zonder stoppen langs gegleden…

terwijl een molen stil en star de uren naar de einder waait Alle dagen zijn daar deuren naar eindeloze wegen die zonder bestemming voort waggelen op weg van eergisteren naar de welvingen van 't onaantastbare Struikelend over gebalsemde lijken scheppen we een ondraaglijke lichtheid over teloorgang en dood we reiken naar ontoegankelijk licht…

Waar Uw licht schijnt is Uw Geest nabij, in de schaduw houdt U mij aan Uw zijde. Wat heerlijk Heer dat U zo straalt, elke morgen weer!…

mijn schaduw wilde intenser leven heb hem wat meer licht gegeven trad in het donker nauwelijks naar voren wilde mij daar privé niet storen nog loopt hij gebogen danst en springt van lieve lust maar kijkt mij nooit in de ogen de schemering is favoriet in het lange lage licht krult hij melancholiek voor het duister ons versmelt helpt…

Vermoeid licht rekt zich in luie schaduw, herpakt glazuren dagen.…

zag mijn schaduw plat een raakvlak dat wij deelden waar ik mijn oorsprong had licht nam vorm en ruimte in een transparant profiel dat mij uiteindelijk beviel maar contrast groeide in het donkere segment nivelleerde de herinnering tot een wegwerp element er is geen samengaan van componenten grijs gezichtloos sluiten zij elkaar…

ik wist het glas doorzichtig toch spiegelde het schaduw in een vaag contour kon gezicht en vorm niet onderscheiden herkenning was er wel van beide zonder rugzak en bagage half gekleed in duisternis stond daar weer mijn donkere ik heb de ramen snel ontsloten de weerspiegeling verbroken en koester mij in zon en licht…