Alle inzendingen over mei

Een morgen in mei getik van metseltroffels én koekoeksgezang…

Zijn inborst leefde vroeg in de lentemorgen in de dauw van mei.…

Dit jaar is mei een Valse triste lente Een trage droeve wals van vocht en kou Als een passaggio die voorbij gaan zou Pastoraal in bloei finalemente Het Lenteoffer klonk al vroeg in maart Straks roert dan, hopelijk, ook Mei z'n staart…

ik ben een spinnetje, dat spint zo werd ik geboren als kind rapjes zak ik van een takje en land dan op mijn linkerhakje ik spin in klokkende liedjes mijn hogetonenmelodietjes o, het is zo een prettig bestaan was ik maar eerder op pad gegaan ach, en als jullie dit liedje horen hebben jullie lekker ezelsoren…

Hielendal neat mear dwaan driuwe op it skerp fan net witte wêr te hearren it swabberjend kringeljen fan in bletterlamke yn in eineflaach, libje oan de kant fan waan - yn boeken ferswine tusken rigels, tinzen dy’t lûke oan ‘e traaljes fan it fjouwerkant, blierens risselet út it ferline, yn in papieren hoale fluezen fan dysels wer fine…

Ik bin God Ik bin God en ik bin ik en no’t ik God bin straf ik my, en op ‘e nij en no’t ik my bin tink ik it is wier dat ik skuldich bin want ik haw mysels makke doe’t ik God wie en die mei mysels sa’t ik woe.…

Der stjert wat ôf by my ik wit noch net wat it is mar it baarnt, it blet, it barst jûns wurdt it minder wy gean hieltyd letter fan kant it komt op en jout him del en de dagen langje net oant better. Ik bin yn ‘e lyndraaiersgong en sis dy, ik krij mâl fel, want it baarnt, it blet en it barst. Touwslagersgang Er sterft iets af bij…

Rûte 34 Hoe djip moat it gean it skriuwen fan de wurden foardat se te ferstean binne Hoefolle moat de boer siedzje op it earme winterlân dat der genôch te fretten is Hoefier moatte fûgels fleane nei frjemde fûle plakken om kjeld út de fearren te foegjen Hoefolle moat ik fan dy hâlde yn dit hûs, yn dit bêd foardatst dy oerjoust?…

Verende passen en gedachten op een slingerweg in jonge zomerwind blaffen honden verte maar deren niet ik huppel dus groet het groen en lila met vurige harten blaas geel paardebloemmeel een epifanie van pluis langs Pinksteren in de late zon zal ik dansen…

Ik bewandel deze stad kijk van boven naar beneden schuif voor geluiden uit. Geen grijsgebreide muren voor groene gapers. Als ik nog eens mijn hals wil strekken komt hij me tegemoet recht in zijn ogen recht in mijn ogen. Hier blijf ik hangen, in zijn gevooisde geur. Hij kijkt volmaakt. De gevels, de straat, zij gaan voorbij. Ergens…

Ik helje dy út it tsjuster de gong is langernôch foar in printeboek fol swartweauwend hier en libben guod de man yn it kafee dronk kofje en lies in krante mynhear, sitte jo hjir wol teplak? reizigje de wrâld oer tink net om ‘e hûn no’t de nachten lenge bringt in bril útkomst skriuw it gewrimel op it gefoel fan sliten en lûk de kleden…

hy kin springe as in liuw, slûpe as in gleone boarre, him wrakselje út in aai, beammen befrisselje en faaks sels lôgje as in nije leafde do soest him delhuffe kinne mei ien poat, of him fûl tebek sifelje, ferdiggelje litte mei ien eachopslach, of oprôlje as in slange. Ja, en ek wol sêft útdôvje litte, mar fêsthâlde?…

Honger yn de penne ik sil ferhelje fan de honger yn de penne de kûgel dy't al útsjocht nei eigen hichtepunten at it each rekke wurdt troch wat sa op elkoar liket sjit er krúslings neist hear de gongslach it hert yn swarte inket rint de smoarge grienskyn de grûn skuort fergriemt kerrelierde wa harket nei Dútsers dy't it ljochte…

hij stormt binnen de eenzame buurman: opa geworden. Je leest een krant rookt een pijp en wacht af. Er wordt gebeld, je knapt in gedachten een lege kamer op en je gaat foto's langs: raad het gezicht. Wakker worden is anders: je wast je grijns, haalt een schoon voornemen uit de kast en trekt je afgezakte moed op voor vergeten dochters…

ik maak een verrukkelijke reis naar gene zijde, heen en weer in mijn hangmat van gevlochten leer met een achteloos gemak trek ik mij voort aan een tak ik heb de zomer aan twee bomen beweeg me tussen lust en dromen stop de warmte onder mijn huid en mijn oren vul ik met geluid dat buitelt uit fluitende vogels voor mij geen volle zee of zonnebrand…

hûndert grutte eagen doart er it jitris freegjen wol sy it mei him weage hy balt it út; EKKOH, EKKOH!…

it andert út de fierte, it noard mei tolve, it súd mei fyftjin.…

Fiskerssin Sa sêft en blierread iezje ik op dy, skat, lit it wetter kringelje jow dy oan my bleat sjoch de salm springen hjir yn Moddergat Vislust Zo zacht en lichtrood aas ik op jou, schat kronkel water tot kringen geef je aan mij bloot zie de zalm springen hier in Moddergat…

Ik kan met mijn mollig lijf vast stukken beter overweg als ik maar gedichten schrijf en gewicht in woorden leg.…

Wieljend wetter de kiste glydt oer de dinige deemoed fan in skolperige minskensé oeral hie’k wol frede mei: it geregelde farkeljen it hommels en dwerse swalkjen it reevjen fan dyn gelyk doe’t hja it skip útteagen en do fergean moast wienen it net de kâlde orka’s dy’t it spatwetter opwielen mar de wyte weach fan soannen draaikolk…

je had het niet moeten zeggen met je ogen over de rand van een vol glas rode wijn ze knikkerden de pupillen van links naar rechtsomkeert de vraag rolde van je tong naar het putje in het midden waar hij stil bleef liggen naast het mes op de tafel ik heb nu te stellen met een geval van open emotie een beroerd gevoel…

Op de kaptafel van mijn moeder staat een oker doosje gemaakt van krimpenhout. De laatjes open. Knopjes parelen erover als ongelijke druppels koud. Er is ruw aan gerukt je ruikt nog de geur van vers verdriet - geen wonder - je ziet de rauwe kleur van rood de pijn erin gecapitonneerd op zijde bezeerd door venijn lagen de jaden jaloezie,…

Feiligens de mûne oan ‘e râne de tsjerke yn it fermidden de kastanje op it hôf de skoalle noch hieltyd mei de Bibel ik rin derom hinne de tafel, de stuollen, it flierkleed de gong mei it húske dernjonken de koken mei it pannerek it swilk en de reade sône ûnderoan de trep boppe wennet yn iensumens en ûnskuld eangens ferside.…

Ken ik je? Je zijden stem resoneert in mijn hoofd in ondertonen vibreert wat je niet zegt en toch belooft in korte klanken sms je blijde boodschapjes in de morgen bevestig je slapeloosheid rechtvaardigt lila denken je zult ervoor zorgen – ik hoor je. Je druppelt kraanklanken tot slaapgas holt mijn leven in en uit met die stem van…

dyn hannen Allinnich dy iene foto fan dyn dimmen hannen ik sjoch de fingers, útspraat, se omfetten ien foar ien de skatten, kûmkes dy’t oerrûnen fan ferline ferlangen at ik in kopke tee drink en dyn hannen leegje allyk in glês bringe it waarme focht nei de iepen lippen at ik de piano bespylje glide dyn fingers my nei op ‘e…

Wy steane oan stilsteand wetter tsjinoer elkoar en sizze neat sûnt dat net mear hoecht waard myn swijen praten it lûd is wol te ferstean yn it waar, de bern, jildsaken dy wurdskat wurdt hieltyd grutter en folt in holte yn it hert at it wetter net klettert strûp ik my om nei binnen wa wit, wurde wy noch hommels telepatysk Telepathisch…

Zo is mijn woestijn: een stilte met het geluid van een geweten in de groene kathedraal van de jeugd had ik nog geen besef maar nu ik ouder ben klinkt de schoonheid in het zuiver zijn van wat is: de dood heeft er geen thuisland en de vreemdeling geen grenzen.…

Mei blidens litte wy witte...…

It lûd wol net dea, de blêden krije frij spul en it libben guod grimelet tizich yn de goaten, it lit har lidden laitsje mei de kop fan in nulle mar hja, hja stekt de hân op nei nije loaten. Longerjend nei lân sil om har hinne rame it finzen hert fan de libbensleave dame.…

it gong net oer … ik bin de frou mei de giele sjaal it lange reade waaihier de swarte beetle-cabriolet ik haw myn hoed en sinnebril ôf set sjoch heechkroppich om my hinne it is hjir wat keal in ealjebij fersûpt yn myn reade wyn – bleh wyn fuort en o, wa wienen jo?…