Alle inzendingen over naamloos

de lezer is de koning de dichter is de nar die hem bedient en na gedane zaken weer naamloos in het niet verdwijnt hendrik…

Ik loop in de stad golven van geluid overspoelen mij een fietser rijdt over het trottoir kundig omzeilt hij mij de mensenmassa kleurt de straten vlaggen wapperen in de zwoele zomerwind ik zwerf doelloos tussen de geuren van voedsel en vluchtig parfum hier wil ik blijven ondergedoken in het lawaai dat geen naam kent eindeloos.…

Ik heb met jou gewandeld door het koren stilletjes, niemand die ons kon horen wij wandelden door een witte mist zonder dat iemand het ook maar wist wij waren naamloos omdat jij dit verkoos ik ken je lichaam kende ik nu maar je naam.…

Ik ben mijn Naam vergeten, Weet niet meer Wie ik ben, Naamloos drijf ik In de mist van Het vergeten, Alleen wie ik Liefheb zal mijn Naam nog weten - En ook haar naam Is mij ontschoten En wie zij was Ben ik kwijt…

Toen zag hij honderd grassen naamloos mooi in bloei en stierf.…

met naam en toenaam vlogen wel honderd vogels in zijn regels rond toen zag hij honderd grassen naamloos mooi in bloei en stierf…

Ze zijn er vast wel Ergens naamloos In 't verschiet En toch komen ze niet…

Huilen wil ik Toch komen de Tranen niet M'n bovenkamer Overlopend van Gestold verdriet Zie je nu Mijn tranen niet Wie weet blijven Ze naamloos liggen In 't verschiet…

Ik leed zó veel en in naamloos verrukken Zegent mijn Lied Gods Heilige Naam.…

zij draagt het vreemde vogelpak met charme weet geraffineerd dat aan haar verenkleed wel iets ontbreekt vliegt koket de hoogste baan om liefde te gaan delen haar glijvlucht is het godsgeschenk voor naamloos velen…

Uit duizenden Zo op het oog Ontelbare achterlichtjes Hier naamloos verzameld Op Groningen Centraal Ken ik zelfs mijn Eigen niet, toch is het Mijn toekomst die hier Voor me ligt, maar, Weet je, door de waas Van anonimiteit zie Ik haar niet Groningen, Centraal Station, september 1978.…

ze treden één voor één naar voren uit een naamloos lange rij gekoesterd door de meester hij dicht ze een gezicht erbij getekend met zijn voorkeurstrekken kuddegeest en vleierij anoniem in adoratie roemen zij kritiekloos de prestaties uit zijn eregalerij…

Ze zijn tot naam geabstraheerd waaraan wat data zijn gehangen geen gezicht hun rustplaats is de aarde ergens overal als stof in wind en slik in regen omgezet tot hout en weer vergaan in weer en wind zo kom ik ze vaak naamloos tegen…

Al was het dan, citeer ik: “in de buurt”, een duister, naamloos kwaad bedreigt Jan-Peter. Laatst, toen hij in de buurt was van Roermond, liep dáár ook iemand met een snoeischaar rond.…

soms ben ik triest over verloop van tijd want alles raakt op soms ben ik moe moe van triestheid omdat ik altijd maar vergeefs en amechtig probeer aan te klampen voor een plek in de trein die eeuwigheid heet hier op het drukke perron van de vergankelijkheid sta ik naamloos tussen passanten…

nee, vandaag doen we niets meer geen ingewikkelde vragen voor ons ligt een leegte naamloos ver weg het land onbepaald de zee morgen is tijdloos als gisteren terloops een gedachte waard liggend op amorfe stranden zijn zon te aanbidden…

aan de gerafelde kant danst de wind wiegt het licht een langzaam veranderen in aarde het zachte breken naamloos verborgen in een lange winter tussen alles wat duister is deze stilte heeft stekels een verdwaalde dichtregel glijdt langs het venster…

We blijven onverstoorbaar naamloos omdat we zwijgen geringe afstand van de kust zee in alles wat hoorbaar is rust dichterlijk bij mijn hart gaat weer terug om aan te zwellen in mijn nachten bij haar volmaakte duinen tussen haar billen in het holst van de nacht wanneer we samen zijn met de maan naamloos omdat we zonder bezitten zand…

Wanneer gespleten tongen woorden slaan en lippen blauw zelfs kou kunnen laten bevriezen zullen veren gedoopt in huid op huid het dons altijd kunnen verbloemen al blijft de gift git het blanke vel leest naamloos…

Voor mij in hartje Stad ligt jong gras In de volle zon Grasmat die de laatste Dagen garen spon Bij vocht en warmte En zomerzon - koele schaduw Slechts in een klein hoekje Waarin het aangeschoten wild Van de stad naamloos rusten kon…

net niet Achter de heg Werd weggestopt In de grond voor Ongewijde rechtelozen, Heeft hier in Verkorte vorm Zijn laatste plek gevonden - Niet verwonderlijk, omdat zijn Menselijkheid al tijdens Het leven werd geschonden - Hij heeft hier met zijn Onaanzienlijke lotgenoten Een groepsgraf gevonden Waarin hij samen met hen Naamloos…

We lachen later over het naamloos geluk: proeven van de zon, drinken uit beschonken lippen. Liefde is lang en gelukkig.…

Woorden die als Losse flodders De ruimte in Worden geschoten - Niet geschoten Is altijd mis, Is het devies - Overdaad aan woorden Die niet beklijven In de lucht waarin Ze worden uitgesproken - En dan die paar Die overblijven Als de rest Naamloos is verdampt: Ik hou van jou, Kom nu naar je toe En doe er verder Het…

nu de waslijn druppels draagt, op rij gezet door niets meer dan de lengte van het koord schiet een woord door omgebogen licht, het zicht schiet mee een luchtruim ver schenkt flonkeringen door het raam in naamloos kleine buigingen slechts monogaam met elke bleke zee…

dit schiet niet op de hemel wordt nooit paars de ruimte herhaalt zich steeds vaker de kamer weet zich raamloos ommuurd hartslag tikt soms in blauwe morsecode alles naamloos zonder doel maar ademvast binnen keerkring en rooilijn onder- en bovengrens al geweest en best wel voorspelbaar…

jij hebt ze betoverd veroverd met ogen en lach maar jouw entourage bracht slechts een eerste voorspel van liefde vingers handen en jouw armen dirigeerden de speelse dromen die zij aan haar stemmingen gaf waarin aanbidders naamloze liefde zagen iedereen kent mijn muze in haar bewegen dansen op kleur in het haar even raken…

Leeg, door blik ontzield lig je stil op zompig asfalt oude kleren, plastic slippers naamloos lichaam in de nacht Wie ben je hoe kwam je hier terecht wie verloor zich in je ogen, daar waar nu slechts straatlicht valt, - is er iemand die nog op je wacht?…

valt in gedroomde boeken, van onbegrepen woorden, wordt weinig verstaan, als schaaphoeders in een simpele stal, alweer lang geleden, van verre zijn gekomen op hun moede schreden, onder gelijke sterren talrijk in getal, zulke mensen zijn er in de wereld overal, om dan hun plek te verliezen, nooit worden hun namen vermeld en rest een naamloos…

ik schrijf lichte door de wind bewogen gedichten die eigenlijk geen naam mogen hebben in naamloze verzen wil ik wonen als de woningloze uit J.Slauerhoff's gedicht en op eigen wijze gelukkig zijn…

Ze leven in het hart van de moeders Ze leven in het hart van de vrouwen Ze leven in hun getekende gezichten De naamloze doden Ze leven in het verlangen van een kind naar een vader Hun naam zo vaak gedacht Hun naam zo vaak gedroomd Ze dragen namen voor wie hen hebben liefgehad Ze waren slechts naamloos in oorlogsberichten…