Alle inzendingen over naamloos

vanmorgen zag ik hem liggen, ik dacht: hier ligt een man, dacht ik. maar niets was minder waar. er lag geen man, alleen een foto. vergis u niet. hij lag wel degelijk te liggen. languit op pagina 6, netjes in het midden. gewond, bebloed en zonder naam. en amper te verdragen blies hij recht in mijn gezicht zijn laatste adem uit.…

gedoemd tot stappen terug naamloos van gezicht herkenbaar lijdend eerloos tegen onrecht strijdend heb jij het huis gezien waar oorlog inbrak door de ramen geweld de muren schudde en de ruiten brak vuur vertrouwen schroeide zodat weerzien niet meer mogelijk was heb jij de plaats gezien waar mensen leven ruimte gevend aan elkaar waar…

Vele dichters uit de jaren twaalfhonderd dertienhonderd vermeldden geen namen bij hun voltooide werken die op de dag van heden nog gelezen worden schoon niet geheel begrepen lezers blijven boeien naar zekerheid doen speuren de stem welke riep tot doorgeven van zienswijze en levenswijsheid aan de mensheid verdreef het bewuste ik.…

De beginselen begreep ik uit wat voor handen was uit hemelse bron er was een schaduw zonder verlangen er kwam zonneschijn zonder schaduw en in de stilte hoorde ik jouw naam onuitspreekbaar alsof er niemand jou kende was je alleen soeverein teder aangetast door sentimenten riep je mij naamloos terug in het verleden.…

Alleen de bomen spreken geluidloos naamloos in groei van de natuur rivieren worden smaller in ruimte in gedachten zonder poëzie beschrijf je landschap in een boek alsof er niemand jou kent ondanks jouw zwijgen is er een verhaal in de beeldentaal van tederheid leeft het schaduwland in gedachten.…

ze verschuilt zich in een verlaten apenbroodboom achter de wortels vindt ze in de holle baobab haar onderdak oud en naamloos verborgen in een Afrikaanse boom ze zwijgt als het graf een gesloten deur de bosbewoners weten weten dat ze haar moeten verzorgen en aanbidden ze is immers een bosgeest verzonken in verlatenheid…

woorden aan hun begin nog naakt geprevel naamloos in een wankele nacht de maan beeft en luistert de dwalende wind houdt zijn adem in woorden horen de verte zoeken het houvast zweven als witte vogels in het vroege ochtendlicht naar de taal waar ze willen wonen…

ik zwaaide tussen donker en licht schaduw lachte bewoog gelijk mijn arm weg uit zicht stapelde zwart van vele nachten waken waar wit in steeds bewogen worden niet kon slapen ben ik de regisseur van dit naamloos horrorleven of zijn actie en reactie splinters van een fragmenterend geven…

kijk naar mijn handen en zie hoe de nacht zich verzamelt in’t woordgestamel van de wind naamloos gegil op warme monden zo zwierven wij samen vreemd vingers jaagden stormen naar zich toe en werden in sneeuw begraven kijk naar mijn handen en zie wie ik ben in de voetstappen van beenloos bewegen…

ga maar de aarde wacht wel in al zijn dagelijkse dingen ga maar naar zachte woorden die zich uitstrekken intiem van vroeg tot laat ga maar maar laat me niet achter een en al ziel, een en al lichaam want alles, ja, alles in deze armen zal uit vuursteen bestaan ga maar maar laat mij jou dichten laag na laag naamloos zoals ik ben…

ik ken de blikken maar zij zeggen mij niets meer voel handen op schouders ze doen alleen zeer zeg woorden die zo verdwijnen in oost-indische oren wanhopig zoek ik een uitweg in alle negeren neem stilte als vriend om terug naar mezelf te keren heb het gedruis naamloos verlaten niemand had iets in de gaten…

mag ik met donkere bladeren het licht wegwuiven om de nacht met stil zwart naamloos op te tuigen nog waait de wind wolkjes zomer langs het rood van de zon kreeg de lichtzinnige dromer vandaag meer dan hij won roerloos in duister krimpt eindelijk het licht gefilterd uit schemering en zicht…

soms moet iets naamloos zijn omdat het niet kan omdat het te erg is te gruwelijk voor de taal zacht gebaart de vrouw naar het boek: haar stem waarmee zij het zwijgende kind bestrijdt op het pijnlijk witte papier…

dansend op de wind in de ogen van ieder kind in versnellend tempo op naar de finale die met een grote klap alle schoonheden onderuit haalden zo dat zij weer verder konden dwalen in de laatste tijd van het oude jaar dat met zijn knallen de grijste geesten het verblijf op aarde deed vergallen verdwenen zij stilletje in een naamloos…

ik ken de gaten in de tijd kleine overstapjes in korte afwezigheid even oplossen in het vreemde niets door het schouwen van pure energie impressies zijn niet echt fysiek maar iets tussen oneindig hoog en naamloos diep een vervloeien met de stroom die leven is delen en vermenigvuldigen in pulserende vertakkingen zo uit inertie…

de tijd heb ik nooit geweten hij heeft mij altijd op de hielen gezeten dat ervaarde ik later pas zag de wereld als een uitdaging waarvoor ik steeds vol ben gegaan in een toch heel druk bestaan jarenlang ging alles voor de wind het goede pad gehad toen merkte ik dat ik mezelf vergeten was alles bereikt en niet geleefd in een naamloos…

De wereld en ik voorbij gegaan geen weg terug ik heb mijn eiland meegenomen daarachter op het vasteland mijn liefde achter gelaten fluister het koesteren volg mij tot in het sterke licht van de zon en laat me daar om elk zijn eigen weg te gaan niet het snijden maar het afgesneden zijn daarom laat ik een hand achter als licht spelend…

ver van tijd, de woorden die op schaduwen lijken omdat niemand op hen wacht hoeveel heb ik er al naar de horizon gelokt nog voor het naamloos vervreemden van mijn slapend lichaam ik zal sterven, onverwacht wanneer ik, als een boom in de wind, word tot verlatenheid de neerslag zal niet ontbreken steeds lager met een nog lichtere…

Dan hoor je ze Kom spelen met de bal Buiten zijn we Jouw vriendjes Kom En dan weer die stemmen Ergens ver verloren Anders dan de werkelijkheid Sommige zijn dood Oud grijs en anders Naamloos verloren Zomaar ongevraagd verschijnt Een helderlicht kindergezicht Je kent het kind Ergens ver verloren.…

je acteert volleerd op het podium van leven waar schijnwerperlicht jouw gezicht laat stralen speelt in een zelfgekozen decor van spiegels die kaatsen om je volledig zichtbaar te maken maar na het doek is er geen demasqué alleen wie aandacht heeft leeft in jouw idee het donker neemt je naamloos mee er is geen spiegel die nog groet…

heb de trollen niet gewekt de smidsen laten loeien of het staal geplet daar waar naamloos hoog roodgloeiend zijn agressie spuugt weet ik me in het dal waar volle maan de elfendans in uitvoering ziet gaan nog is de boomgrens ongeschonden maar de confrontatie is nabij het naast elkaar bestaan is door klimaatverandering gedaan de…

en als ik dan even met mijn hoofd schud de zee zie die zoveel te dragen heeft wanneer de zon met pompoenoranje ogen haar schouders naar de nacht richt vogels nog een laatste keer opstijgen in de weemoed van mijn gedachten om daarna spoorloos te verdwijnen de hele nacht lang dan weet ik dat, hoe naamloos ook, ik op de donkere golven…

De beginselen begreep ik voor handen uit hemelse bron schaduw zonder verlangen zonneschijn in schemerstilte hoorde ik jouw naam, onuitspreekbaar alsof er niemand jou werkelijk kende was je alleen, soeverein en stoer teder aangetast door sentimenten riep je mij naamloos terug in het verleden de beginselen ontroerden mij jij was mijn…

de sater grijnst later klatert haar lach de dood bruuskerend het marmer af de zwarte weduwe verlaat voldaan het levenloze vod na hun intens gepaard genot er is geen graf voor hen die levend van de roem ten onder gaan pracht en praal kleurt slechts de buitenkant terwijl hun geesten naamloos dansen in het schimmenland…

ik heb het grijze opgezocht om mijn kleurloos leven wat meer inhoud te geven me opengesteld voor alle sferen en stemmingen om andere tracés te proberen tussen wit en zwart kende ik de contrasten in grijs voelde het wat onzijdig zonder richting en houvast gleed ik weg in naamloos zonder evenbeeld ik bleek te week en verdronk…

In schaamteloze onzindelijkheid van hen die naamloos heten. Welgelegen is elke geboden kans. Wij dienen slechts onszelf ter ere, onbekommerd in beschonken dans, om eigen zaligheid te hoereren.…

Kaarsrechte polderdijk Naamloos fietspad Ernaast voor hen Die het duel Met de eenzaamheid Durven aan te gaan - Juist hier de Eenzaamheid die Ik voel om wie Ik verloren heb De boomkruinen Wijzen mij loom De windrichting Aan waarin ik Mijn troost mag Zoeken, ze wuiven Met zachte beweging Mij de troost toe Die ik zo…

Voel ik niets, vraag ik me af of ik niet beter naamloos, zoals ik naamloos heb gezwoegd, verduurd heb, uitgebuit ben en ben weggetrokken, een naamloos graf had kunnen vinden in vreemde grond. Er hebben teveel voeten over mij gelopen en teveel ogen mij niet gezien.…

we hebben de witjes gezien op gele velden een zomers palet vol speelse helden in naamloos fladderen vrijwel niet te volgen in het kleine doelloos vlagen van een warme wind die al die duizenden moeiteloos kan dragen daar waar thermiek de kop opsteekt krijgen zij eindelijk de hoogte die hen doet verdwijnen in het ijle wolkenwit…

ik decibel over heerlijke ronde tonen een spel dat ik vroeger al naamloos droomde buiten genieten van moleculen lucht die in hun wind gevlaagde vlucht muziek maken meegaan in de flow van abstraheren tot de bron waar zon haar storm laat keren zoals rohrsach zijn vlekken niet benoemd zijn er geluiden dat energie ons…