Alle inzendingen over onbeholpen

Rusten onbeholpen op de tafelrand. Je moeder lost de kruiswoordpuzzel op.…

ze wacht god weet waarop ze wacht eigenlijk nog minder dan dat ze existeert in een museaal vertrek zonder teken van leven, plaats, van kleur, vorm of gevoel haar tijd bevroor tot een onbeholpen klomp ijs alles in en om haar viel stil de wijzer van de klok tikt tevergeefs de tijd weg het ene uur is het andere de Big Ben, ach, op drijfzand…

In een droom zie ik de blik in je ogen flonkering en diepe schaduw mijn adem stokt ik sta genageld aan de grond de pelgrim in mijn ziel zoekt onbeholpen over spoorbanen in straten vol verkeer naar de afdrukken van jouw voetstappen handen knopen de afwezigheid los stof dwarrelt als sterren naar beneden ik tel…

Vol wanhoop kijk je me aan want de realiteit wil dat we onbeholpen gissen naar liefde. Verlangend naar de ander echter in eenzaamheid heen zullen gaan.…

Ik ben blij met jou Mijn kleintje Blij met jou en meer Je loopt hier onbeholpen Aan het lijntje En ik mag sturen Keer op keer Mijn puppekind Zo onbevangen Ongedwongen Je maakt me blij Je dartelt, rent Maakt gekke sprongen Het is nieuw voor jou Hier in de wei Je bent zo klein En nog zo kwetsbaar Doch zoveel sterker Na weer een dag…

huil ik vecht ik tegen woede wortels breken onkruid wint hoor maar hoe de kleine twijgen klagen want het kind is dood op zijn graf de speelgoedberen en de vragen en zijn naam lang geleden rook de aarde soms naar voorjaar en naar morgen droegen appelbomen bloesem was de nachtvorst nooit zo koud in de heg verbergt een narcis onbeholpen…

Spreek me aan, want ik zwijg, verdraag mijn wurggreep, verdraag de onbeholpenheid, verdraag mij, liefde. ------------------------------------------------ uit: 'De encyclopedie van de grote woorden, 2005.…

ook nu weer onbeholpen, nog sprakelozer nu ik ben.…

Een simpele wending van het lot als we de avond drinken met sinaasappellikeur en vers geperst sap rond rode heuvels langs haar blauwe jurk klinkt pianomuziek, kunnen we een duistere nacht bedenken onbeholpen aandacht schenken aan groene velden hartbekoring platonisch en helder uitblinken om het dromen zinken in nood en noodzakelijke…

Hun stemmen droomden mee, in onbeholpen zang. Wat kort moest duurde lang. Wat hoog moest klonk te laag. Zaagsel zat in hun maag. Hun geest raakte verward. Ze zongen alles hard. Eén snikte er, één zweeg. Het podium liep leeg. O pijnlijke perikelen voor Bas en Klaas en Lykele!…

Pijl en hart gesneden in de bast daar doorheen de letters onbeholpen groot “U I T” en nog wat initialen De boom ruist met zijn bladeren draagt de namen van een toekomst eens doorvoeld en voorspeld Het bos maakt geen bezwaren, het is winter en in de koude nacht dansen de dryaden in mist en sneeuw gehuld In hen passen de waanzin van onvoltooide…

We dansen, sporten, fietsen en zingen mee met de liedjes van ons leven, zolang we niet op de woorden letten Anders zouden we struikelen door de klap van de boodschap of over onze gedachten over het bezongen verdriet of de onbeholpenheid van de tekst, hoe de zanger die uit het hoofd heeft kunnen leren?…

en duiventillen wit uitslaan door stront wat men zo veracht ik kan niet houden van, want telkens als mijn node jou hoereert spreekt mijn gestoelte in onrust, sneeuwt het loze beloftes en drijft de nacht op verachtelijke gewoontes draverijen van hordes woorden rijpen zich dauwloos in het kort gesneden gras en vormt het universum zich onbeholpen…

onze ziek wil niet bedlegerig wezen, doch zijn voeten smallen bij iedere tree naar benéé hoe de dag zal voort gaan is als een reizende waterkoker die zich gedraagt als een traag voortgaande plaag al weken is het belopen asfalt de teer die ziek vertraagt en onbeholpen als een stumper aan de almachtige om beterschap vraagt ziek is…

Ik vroeg je om me het leven te geven Tevergeefs was mijn vraag Verdwenen in de leegte, in alles om ons heen Vergeef me omdat ik je het vroeg Maar vergeef me niet omdat ik het probeerde Mijn leven lijkt zo leeg Onbeholpen en wreed Maar anders dan dit, zou het mijn leven niet zijn Ik zou dan iemand anders zijn, iemand anders ben ik niet Ik…

Onbeholpen tast ik naast de weg voorbij alwaar mijn nieuwsgierigheid is gewekt. Met mijn zielement tot in dronken barbarij, het vruchtvlees met denkvaten doorspekt. In gewijde grond van onbedijkte welen blijven mijn herinneringen stokstijf staan. Mocht het verstotene in thuiskomst helen, dan laat ik mijn krankheid vliedend gaan.…

wat ik vrees is de waarheid van mijn gedachten, ze struinen onbeholpen op zoek naar die ene nacht waar ik niet zal spreken tegen de duisternis met zijn verlaten paden telkens is er die ene til, het honk dat me het uitvliegen belemmert, mij herinnert aan een metgezel die als verstekeling in me huist te graag breng ik mijn waarden ter…

Ze blijft niet in een woordbetekenis ontheemde droombeelden van prachtige voorbereidingen de zon daalt in haar sprookjeswereld van spreektaal en intieme ontboezemingen haar ademlucht van zuiverheid de dag voorbij, de maan verschijnt bloemen gaan slapen, vogels zingen afscheid maar ze voelt zich blauw en onbeholpen in de wandelgangen van…

Ik fietste door het park en zag jou -lang en blond daar zitten op een bankje die middag met je hond Ik stopte en bekeek je en vond je echt een schat dus vroeg ik onbeholpen of jij een vuurtje had Je gaf me blij een vuurtje met slingerende hand waardoor toen al mijn haren in een keer zijn verbrand Ik wilde boos vertrekken maar zag…

vallen strepen je wenst graveert verlangen in een koele nacht je gaat toch niet verdwalen in het donker als het licht wordt in je hoofd je hebt gekozen maar maakt je passen veel te groot omdat je bang bent voor de schaduw ik zie je lopen op de rand de blauwe bovenkant van eindeloze diepte heb geen zorgen over jou je lopen is wat onbeholpen…

vallen strepen je wens graveert verlangen in een koele nacht je gaat toch niet verdwalen in het donker als het licht wordt in je hoofd je hebt gekozen maakt je passen veel te groot omdat je bang bent voor de schaduw zie je balanceren op de rand de blauwe bovenkant van eindeloze diepte ik heb geen zorgen over jou je lopen is wat onbeholpen…

het droomhotel van verlangen naast de brief van een vreemde uit een ongelukkig huwelijk geboren alle waangedachten laten je los omdat je het kind bent van een droom in onverteerbare herinneringen begin je een laatste brief vol wanhoop er dansen letters op onzichtbare lakens het linnen van de kustplaats is ruw en jouw zinnen stotteren onbeholpen…

Onbeholpen woorden als zo-even op zak en zoveel zin om, los van de wetten van goede smaak en intellect, te schrijven dat van de stad waar je elkaar voor het eerst zag, een plattegrond bestaat, waarop een kus, die het nauwelijks was, geregistreerd werd. -------------------------------------------------------- Uit: 'Gigantische dagen.', 2002…

Zoals het gebeurt, vermaken wij de herinneringen, zo is de barre tocht, rechter – linker hand ineengeslagen onbeholpen religie uitgevoerd, waarin menig dagboek is verbrand, verhoedt de werkelijkheid in verhalen rond te treuren om te vaak herhaald te worden, vervreemding van hun oorsprong, als ik dat schrijf wordt dat meestal zeuren en tracht…

Zoals het gebeurt, vermaken wij de herinneringen, zo is de barre tocht, rechter – linker hand ineengeslagen, onbeholpen religie uitgevoerd, waarin menig dagboek is verbrand, verhoedt de werkelijkheid in verhalen rond te treuren om te vaak herhaald te worden, vervreemding van hun oorsprong, als ik dat schrijf wordt dat meestal zeuren en tracht…

Achter zwarte klei die open scheurt zwermen meeuwen gulzig krijsend op zoek naar leven uit de grond uit alle zeven hoeken van de liefde zoek ik naar een teken van leven achter de façade van een open wond probeer het teder, boos en stoer onbeholpen, vleiend en begrijpend maar alleen humor ontsteekt de lont als een lach tenslotte openbreekt…

, maar niet genoeg voor iedereen een enkeling blijft wakker, ziet de hemel rood worden, elke ochtend opnieuw hij wacht tot er honger komt en er komt honger, dor en stoffig en van heel ver weg, maar niet genoeg voor iedereen hij is de eerste nu, hij begint haastig te lijden, grijpt zijn pen en beschrijft zijn honger met genadeloze onbeholpenheid…

een kraan het hoog geluid van liefde fluit een waterstraal die onverslapte aandacht tikt een dronken boodschap in de brievenbus een onverwacht bezoek aan de deur gevonden de zee die door de straten weifelt de zon een onbeholpen minnaar op mijn huid en de doofstomme takken van de bomen in mijn ogen et cetera Tenzij ik jaren op je wachten…

Daar sta je dan, zo eenzaam in het wit zwart en naakt, nog knisperend vers van vorm volkomen naamloos weggefilterd uit de storm van al mijn talmen, natrillend in de juiste snit Met ritme langs jouw ranke klanken glijdt mijn oog over het gevulde veld jij staat verhoogd, ik weer op nul gesteld en weet je, onbeholpen, nu nog niet te danken…

Aandachtig beklim ik haar rimpels die ontelbare jaren van wisselend gemoed hebben fijngesneden in haar van zon verhitte en regen gekletterd gelaat druppels van onmetelijk respect verlaten haar voorhoofd en strijken neer op haar lappenschoot om te verpulveren tot onbeholpen zweetwater sinds ik haar ken laveert zij door de menigte kleurrijke…