Alle inzendingen over ondermijnen

Licht sonnet Overdag zo kil en totaal verstild De poot strak als een stramme hond Een hoed van linnen op zijn kop Gebonden om zijn schedel rond In schemering ontspringt het verlangen Een zachte glans te doen verschijnen De atmosfeer zucht naar de koestering Het duisterlied te ondermijnen Ontstoken als een vlammend zwaard Goudglanzend…

telkens weg als je met hem praat herhaalt zichzelf te vaak kan nog steeds niet lopen heeft met alles hulp nodig en ruikt naar oude pis De eens zo vitale man altijd vrolijk en voorkomend is geen schim meer van zichzelf maar denkt binnenkort al terug te keren naar zijn oude huis Wij weten beter maar wie zijn wij om zijn dromen te ondermijnen…

Zijn eigen vrijheid is zijn hoogste goed. De ezelspaus eist rechten, maar de plichten en regels wil die oen een beentje lichten. Dat zet bij anderen vanzelf kwaad bloed, want dít wordt dan waar vrijheid nog voor staat: een vuile mondkap, liggend op de straat.…

woordenbrij verlost van alle regeltjes en wetten geen veertien zoutpilaren op een rij geen metrum dat mij ooit nog zou beletten mijn woorden en mijn zinnen te verzetten ik voelde mij een veulen in de wei de volta ging verloren in de mist ik sloopte energiek de twee kwatrijnen terzinen werden gretig uitgewist geen rijmklank zou mijn vrijheid ondermijnen…

als het licht plots uitvalt in ons leven de donkere nacht zo eindeloos lijkt onze hoop tot leven is opgegeven is er nog een Ster die ergens prijkt een Ster die nooit ophoudt te schijnen en van ver wenkt als het moeilijk gaat al kan wanhoop haar glans ondermijnen de dag komt dat ze weer oplichten gaat de Morgenster die hoop heeft gebracht…

ik heb ze in de hand de schimmen uit mijn wereld ze twijfelen aan m'n verstand ze vreten aan mijn logica ondermijnen het beslissen ik ken ze nu en jaag ze na ze streken neer als vlinders na gevlogen vlucht en paarden in de laatste zucht hun wormen voedden mijn bestaan ik liet ze in ontwikkeling gaan tot dat hun vleugels zicht verhieven…

ze belagen je kasteel stropen bij de boeren loeren naar de ophaalbrug ondermijnen torens grijpen koeien bij de horens zaaien tweedracht en veel twist ze willen jouw geheimen uit de kerkers van je geest de donkere gewelven waar het gist en donker mist je kunt niet met ze delen die dimensie is te groot waar norm en waarden heersen…

Glanzend geluk taant in verweerbare schijn kleine perikelen ondermijnen het broze geluk de stilte klaagt in onhoorbaar denken, angst verduistert het licht in oprechtheid van woorden… Bekoring opgedroogd als doornige rozenstruiken verwelkt door onopneembaar vallend vocht het fundament aangetast door zilte tranen slechts zoutkristallen…

soms overvalt ons een lawine van pijn die het uitzicht doet verdwijnen overmacht schijnt dan heerser te zijn het doet onze verwachting ondermijnen niemand ontkomt aan schaduwen van het bestaan, hoe edel de mens ook is, ieder wordt ooit geslagen met een worstelend gemis als ze niet meer worden gesproken ademen woorden slechts in stilte…

je handen weven een verhaal de vingers zijn emoties aan het vlechten hoofdpersonen vechten maar niemand wint je ogen zijn gekluisterd aan het spel je aandacht is geboeid ziet blikken die snel kunnen doden je hoofd laat schimmen vrij met duistere gedachten ze ondermijnen fantasie betoveren de goede krachten en overheersen met magie…

gezien heeft Zijn weg gevonden Op het rechte pad Hij pretendeert iets nobels Geeft je vertrouwen Uiteindelijk is het toch een rat Het is niet erg Om te ervaren Dat mensen als hij Ook blijven bestaan Het gaat erom Hem te herkennen Paraat te zijn Zodat hij jou niet snel kan slaan Hem onopvallend te bespelen Ontwapenen Lam leggen Zelfs ondermijnen…

Langzaam welt dat woord in duigen, waarna een scheepsbel klinkt in dag en duister, om de tijd af te tellen is om het schip te verlaten, wat in aangezicht zinkt in in de kolk van een doel op een gehoorde klip, de sirenes hun gezangen laten klinken en de was te laten stollen in de oren, de weerstand zal ondermijnen in een rusteloos verlangen…

Wat als, ja twijfel Goed fout, nee een wijze les Een weg bewandeld badend in het licht Of een weg bewandeld omgeven door duister In beide richtingen een weg met één richting Want terug staat voor stagnatie Een leven zonder het heden Die ene richting, voor sommigen schrijnend Want schijnend oogt het dwingend en ondermijnend Wanneer de weg op…

Jubelt zij haar Kolkende klaagzangen Lyrisch haar landschap Mooie maanzieke reuzin Neptunus maant haar tot kalmte Oeverloos opent ze haar Panorama’s deze non- Querulante sterre der zee Rusteloos bergt ze haar Schat aan grondstoffen in Tomeloze watertalen haar Uitlopers vinden hun einde Voedster voor de vissen Waakster over ondermijnende…

zinnen die dieper dan je woorden gaan en zie verstand strijdende staan om het gevoel te overwinnen maar terwijl de tijd versnelt verdiepen wij ons andermaal letter voor letter in het verhaal waar liefde nimmer grenzen stelt doch bij het dagelijkse schijnen slaan we het boek zuchtende toe begerig maar niet wetend hoe het slot ervan te ondermijnen…

Voor mij is liefde het ondermijnen ervan, en ik heb geen idee hoe dat ooit een eind goed al goed kan hebben.…

De vrouwelijke, moederlijke energieën kunnen de aarde van de ondergang redden, de hebzucht ondermijnen en verbranden, de geldwolven verdrijven. Griekenland, Godin, wat ben jij waanzinnig mooi!…

Onverzettelijk van streek Gebracht, ontketend zich Gesteente uiteinde, Zich ondermijnende zelf. Verweerd een zwerfkei En gespleten in den vreemde, Breekt en geeft een grimas Meeuwenlach als delfstof prijs.…

zoals druppels glijden van een blad geen houvast meer in jouw leven de emoties drijven je ogen druipnat het wordt stilaan tijd om opnieuw te streven hou je vast aan de takken van de bomen want een felle rukwind kan plots verschijnen en kan zorgen voor wanorde in je dromen laat je gevoelens nooit meer ondermijnen zet je leven terug op de…

Als alle omstandigheden gunstig zijn zet ik me langzaam in beweging dan raak ik op drift terwijl ik zuchtend ondermijn wat mij belemmert in mijn geliefde tijdsbesteding Ik jaag door donkere wolkenluchten die als flarden scherend spoeden en zie wezens haastig vluchten voor het gedrevene van mijn felle woede De enkeling die nog draalt in mijn…

paradigma’s die ontstaan waarbij allerlei beproevingen ontspruiten glas beschermd buitenste randen tactvol het gedeelte dat vol vragen de contouren besteelt van puurheid een aaneenschakeling bevrijdt gedachtes van verstikking uitgebreid in deze samenvatting van componenten die mij inprenten niet zwaarmoedig te denken want terugkaatsingen ondermijnen…

Graag sterf je een beetje: gaat dwaasheid haten, ijdelheid verafschuwen, typeringen die pijn doen, vermijden, bluf en grootspraak verachten, de hunkering naar macht ondermijnen - je gaat de hele santenkraam van onwaarachtigheden die jou moet verleiden om een aantrekkelijk mens te worden, omgooien...…

onzekerheid gaat nu verdwijnen hij begint zelfs al veel te praten maar het gevaar ligt op de loer, om zijn moraal te ondermijnen. uren vloeien nu als water de waardin gaat iets vertellen en de man staat op,verlaat de zaak, maar... zonder zijn vriend de kater.…

ze mogen blij zijn om aan me te zitten met de vuisten op me te slaan ik zal het lijdzaam ondergaan en toch overeind blijven staan ze kunnen mij niet kwetsen en mogen samen van me eten wat hen voor even verbindt voordat allen weer gezwind wegsluipen om achter die saamhorigheid ondermijnende computer te kruipen mochten ze echter op me willen…

De social media dreigt de ware menselijkheid volop te ondermijnen. En juist daarom fladder ik enkel nog wat spaarzaam met mijn uitgedunde vleugeltjes, stiekem onbespied in de nacht en mijzelf daarmee nog amper wat respijt gunnend.…

slinks hebben belogen om steeds meer info over ons te verzamelen in de persoonlijke dossiers voor een goed werkend persoonlijk algoritme meedoen en meegaan op straffe van uitsluiten en negeren machinaties toestaan en richting eisen goodwill kopen en meningen beïnvloeden toekomsten manipuleren en groepen beschuldigen de rechtstaat ondermijnen…

Tis weer schrijnend Ondermijnend Tsjonge Wat een K.Tverhaal…

Ik voel wel hoe je telkens naar mij kijkt op mij aast en gluurt wanneer ik op mijn zwakst ben In duistere nachten, in de diepte van de nacht overdag op stille plaatsen en op vrolijke dagen, ik zal je niet ondermijnen Ik voel het geprikkel in mijn zij in mijn ziel en in mijn hart het geworstel heen en weer, laat je toch zien ik aanschouw waartoe…

elke dag.. is het einde dagelijkse routine, ondermijnen, waarheid te confronteren, voelde de rand van het geweten Slik en moeras, hart van lemen hutten zo dik en sompig, gaf feest aan armen die leven wilden en begeren de onuitsprekelijke schuld.…