Alle inzendingen over rouwstoet

van op de toren kijkt zwarte raaf meevoelend naar witte rouwstoet.…

Als een zalm tracht de zon tegen de stroom van de avond in te zwemmen; verzwakt springt zij nog éénmaal op. Dan hangt de nacht boven de rivier. Vol ongeboren licht drijft de zalm naar zee; langs de oevers schrijden bloemen en de kleuren van dode vlinders.…

Bij de begrafenis van prins Rainier loopt ook prins Alex in de rouwstoet mee. Ook heel veel rijken rouwen om Rainier; behalve prins was hij ook nog bankier. Als ik u in verwarring heb gebracht, is uitspraak niet zo simpel als u dacht.…

Ik ben een nieuw transportbedrijf begonnen Waar u de files voortaan mee vermijdt: Kom bij mij langs op een bepaalde tijd En sluit u daarna aan in de colonne En met een lege lijkwagen voorop Bereikt u uw bestemming vast non-stop.…

Als ik een rouwstoet zie denk ik: ~Ach dood, je wijlt in plaats van hier aan gene zijde, blij toevend in een hemelsblauwe weide en zit haast bij De Lieve Heer op schoot.~ Doch wat me minder lijkt, is wel ~Het Gaan~. Die fase moet je over kunnen slaan.…

Applaus, applaus en nog een keer applaus Weerklinkt wanneer de rouwstoet langs komt stappen Van mensen die maar niet schijnen te snappen Dat stil respect veel beter past bij Claus Zo gaat met hem, dat wordt vandaag weer helder Alweer een stukje eerbied naar de kelder…

Op zomaar een dag zat ik zomaar op de fiets voor een onsje zomaar of een dozijn van iets Ik fietste langs een sombere file: lange gezichten in elke lange auto reden achter hun geliefde aan in een verdrietig laag tempo een sterk gevoel leefde bij me op en ik voelde me onsterfelijk: ik had de dood ingehaald!…

Mijn kraaien krassen een klein beetje met hun bekken op de lak. Ik scheld ze vol, vervloek ze strak: “Verdoem die vogels, Herejeetje!” De stoethaspels choqueren, veren en schaven, schrapen, raspen luid. Stijf van woede vaar ik uit: “Een echte kraai behoort te scheren!”…

oxymoronisch als een 'heppie' rouwstoet kom tot mij! en passeer met een schalkse glimlach zoals alleen de dood dat doet dat doet dat doet…

wij zagen de rouwstoet in passeren keken elkaar aan legden voorzichtig de kaarten op tafel waarop onze gedachten staan een eerst bericht verschrikt gezicht familie en gezin tal van regelingen die gelijk beginnen in ongekend perspectief heden en een nog onvoltooid verleden verstaan de toekomst niet verdriet en verlies het…

Zoetgevooisde hymnen en lofzangen bezwangeren de blauwe lucht Woorden zonder betekenis noch toekomst dwarrelen neer als herfstbladeren in het altijd mistig okeren ochtendgloren Terwijl een vrolijke rouwstoet van dierbare herinneringen als een slang door het rottende groen sist en de grond zich opent als een vuilbruine schede gaapt…

De Dood mag voorgaan en... in de rouwstoet rijd ik het liefste achterin…

De rouwstoet trok voorbij. Nooit werd er in ons huis ooit over trouw gesproken, slechts over ontrouw werd gesist met de gordijnen open.…

De staatsschuld loopt op, maar het gaat geweldig goed Iemand anders ruimt wel op achter onze Haagse reet We verpesten onze burgers met een goed belegd gemoed De pensioenen staan maar te luieren, zoals je weet Niemand weet wie het over de balk smeet Het volk huilt als een rouwstoet Het werkende volk weet dat het tot het einde der dagen werken…

Een rouwstoet van rebellen In de staart dragen ze een gipsen vuist verbijten de razende traan Een verzet tegen smog en hoogverraad Want bos wijkt voor beton Een roettong likt aan de groene long.…

Een rouwstoet van rebellen Ze dragen een gipsen vuist Verbijten de razende traan Hun verzet tegen smog en hoogverraad Want bos wijkt voor beton Een roettong likt aan de groene long De tuba pronkt met een wijde stem Trompetten scheuren de zucht Vullen het plein met flarden Die de snaar strelen, het merg treffen Zo verdwalen ze in een…

De bloemen hangen treurig als vergetende in de storm van het leven en blazen allemaal mee aan de melodieën die een rouwstoet ooit speelde toen men zich nog heilig op liet gaan aan de klanken van ware vriendschap en het echte stille verdriet de stenen tonen lijdzaam het einde van de strijd vanwaar een bliksem door de heldere hemel slaat…

Op dezelfde plek formeert zich de rouwstoet achter het vlot met de overledene.…

niet echt een steen die aanstoot bood hun oren functioneerden naar behoren geen hunner raakte er in zenuwnood De dorpelingen kwamen ter communie een jongeling in keurig pak gestoken grijs en zwart met in zijn hand een hoed en aan zijn rechterarm keek sluiks terzijde zijn minnares als vrouw vol levensmoed En 's anderendaags trad er een rouwstoet…

Maar keren wij terug tot de plechtige rouwstoet; de lijkwagen voert, met spannende riemen, de paarden, rustig, tot vlak voor het sterfhuis. De vrienden verspreiden zich, achterwaarts lopend. Het sterfhuis?…