96 resultaten.
Donker onderdeurtje
netgedicht
4.0 met 46 stemmen 1.585 van de bomen
daar plantte je de stekjes
als toverstokjes van je droom
gedreven droeg je emmers water
naar dat zonloos bloemenbed
waar je lichtgetinte knopjes dacht
rijk doorvoed met koele kracht
maar ach
ze werden donker roze
net als de kleintjes in het veld
het donker lot bleek niet te lozen
eenmaal ingesteld
Opgenomen in "Op de ruïnes…
De schoonheid van verval
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 209 laat de oude bomen mij
opnieuw verleden geven
als ruïnes die nog huiveren
in verlaten land
oude schuren armoe spreken
in de stille dorpen,
harken aan de kant
oude handen met hun vouwen
dunne haren grauwig grijs
boven de versleten ruggen
verdroogde huid in vochtig huis
laat dit alles overstemmen
wat perfectie heet,
het niet meer…
Reizen
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 211 Reizen over bergen en diepe dalen
door ruïnes met kille massieve wanden
dat haar ijzige gil opvangt als een echo.
Haar weerkaatsing reist door mijn brein
als een reflectie voor mijn gedrag
dat is haar souvenir wat gaat als een jojo.…
Liefde verpulvert tot as
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 127 Het blijft steeds vaker zoeken
naar stervelingen van de wereldliefde
waar verharding reeds lang is toegeslagen
struikelend over puinhopen
van haat en ruïnes waar de dood waant
brandende hitte heerst en verdooft
de duivel heeft nazaten te over
wolven in schaapskleren jagen in roedels
op blinde armen van geest
het allerhoogste brein ziet…
Mijn ruïne
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 340 In de ruïnes van mijn bestaan
verstikt tussen gangen en muren
waar geen adem gaat, in of uit
heb jij de schatten blootgelegd
ooit verborgen, onbedorven
zonder ooit in twijfel te verkeren
graven in het mulle zand
doorzien van pure bodem
jij, archeoloog zonder vrees
gewapend met de scherpe blik
steek je dwars door mijn hartvlees
mijn…
Zandruïnes
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 324 De ogen nat, de
haren droog, verruilden
ze het tij te vroeg, voor
wat eerst op een zandpaleis
leek en afgedreven was in een
afnemende jeugd, gedacht
daarop luchtkastelen te
bouwen, streek de tol op,
vergat hiernaar te streven,
om op de ruïnes te rouwen,
waren we maar in die
deugd gebleven.…
Firnament
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 1.678 We struinen door de duinen en ruines
van vroege eeuwen.
Welp mijzelf tot de leeuwen
en strijk door de manen.
Zacht verlaten ze stralend, tranend,
het firnament
waar geen feeksen zich onthouden
tot zuiver ongetemd
de zeven hemelenkoren zuiver zingen.
Tot we bijna blijven kleven
- heel even-
aan de honing van grote beer.…
Kerstverhaal
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 1.652 Er bloeit een Lelietje van dalen
tussen ruïnes in Betlehem
en de wind vertelt verhalen
aan de wereld over hem
Dus als het waait, weet dat ik luister
misschien vertelt de wind me wel
dat er Licht breekt door het duister
uit een nieuwe kleine ster
Of hij vertelt me van de Koning
die in de nachtelijke kou
werd geboren zonder woning
waar…
Verstikte waarheid
netgedicht
4.0 met 29 stemmen 1.145 doofpot ingaan
toont verleden een ziekmakend masker
waarachter nieuw leed toe kan slaan
trauma’s lijden tot nijpende kolken
een feitendrainage richting moeras
verwijt explodeert als een giftig gas
uit belten van herinnering
vallen ooit de slijkpoelen droog
is waarheid al lang verrekt -
gelooid
in totale gekte
Opgenomen in "Op de ruïnes…
Breekbaar?
netgedicht
1.0 met 7 stemmen 157 Tijd verschuift met dons,
bepaalt het gewicht van
ruïnes, steelt vuur uit
hemel en harten, waarin
blikken zijn versluiert,
golven vonken breken door
vanuit de ruimte, als wolven
land en zee bespringen, een
witte meeuw vangt zilte
wind in een oneindige geeuw.…
nachtelijke reis naar Emily (4)
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 96 in het onzichtbare
valies draagt hij
gehavend mens
geheimen mee
een masker bedekt
in het licht van de
dagen de ruïnes
de duisternis vindt in
het verborgene de
doos van Pandora
hermetisch gesloten
in de doorwaakte nacht
reist hij naar Emily
vandaag las hij haar:
'Hoop' is het gevederd iets-
Dat neerstrijkt in de ziel-…
Zal helledood zijn
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 119 steeds vaker
jaagt een
brandende wind
langs het steen
waar zij
vroeger polijstte
schuurt nu
de grove korrel
het fijne zand
is verdwenen in
duinen die al de
benen hebben genomen
hier brokkelt
alles af dat
zachter is dan rots
tot ruïnes van muren
die eens de
winden keerden
bescherming boden
aan de kleine oase
nog vegeteren…
Toekomst
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 1.167 de wereld is vervallen
tot gebouwen en getallen
de mensen zijn verdwenen
in de leegte der stenen
hun god bleef bestaan
hun zon is ondergegaan
de liefde is gebleven
bron van warmte en leven
de straten zijn verlaten
ruïnes en diepe gaten
bomen moe gestreden
na een kortzichtig verleden
lange winterdromen
de ijstijd is gekomen
de…
Herscheppen
netgedicht
4.0 met 14 stemmen 345 als de straat dreigt dood te lopen
of de lantaarn te weinig belicht
vergeet dan voor een wijle
de naamplaatjes op deuren
of namen van stijlen
schrap nummers
die aan bordjes zijn toegedicht
erken dat het onkruid tussen
klinkers is geslopen
daarmee schep je
nog geen wanorde
of ruïnes in spe
plaats je geen vlaggen
op zwarte lijkauto's…
Geen voetstap...
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 99 zetten
op uw gebonden grond
geen afdruk op de stranden
korrels zand zullen
mijn vrijheid niet beletten
onrust zou mij overkomen
het mes op de keel voelen
als vee samengedreven
Europa krijst op de stier
die briest in de aanval
hoe schoon ook het land
dat eerder is aangedaan
binnen grootse steden
en historie, schrei ik
tranen over de ruïnes…
Ontsnapt uit stenen klauwen
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 178 ze staan in groepen bij elkaar
hun kleuren steen te bloeien
vlakte geeft mijn vrijheid aan
hemel is de ruimte om te groeien
ik dwaal soms naar de rand
de ruines van mijn muren
mijn leven is daar vaak gestrand
in pijn van waardeloze uren
ik bouwde met teleurstelling
bescherming tegen leven
ik dacht me veilig als ik aan
een mens niets meer…
ontsnapt uit stenen klauwen
netgedicht
5.0 met 2 stemmen 263 ze staan in groepen bij elkaar
hun kleuren steen te bloeien
vlakte geeft mijn vrijheid aan
hemel is mijn ruimte om te groeien
ik dwaal soms naar de rand
de ruines van mijn muren
mijn leven is daar vaak gestrand
in pijn van waardeloze uren
ik bouwde met teleurstelling
bescherming tegen leven
ik dacht me veilig als ik aan
een mens niets…
Schalt het oosten
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 88 hoor hoongelach
zie de saters in
hun ogen verdampen
zij hakken hoofden af
nog rijgen snoeren
gebeden aaneen
rult heet zand
woestijn onder voeten
schalt het oosten
roept op tot gebed
in de zinderende ruïnes
van moskee en minaret
in strijden voor de leer
moeten ongelovigen
verdwijnen zoals weleer
in allahs naam en eer
we zien het…
Doofgeschreeuwd
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 155 heet gebarsten harses lossen de wereld op
in nauw beknepen ademtochten
wensen vol woeste doodsverwachting
razen door rauw ontstoken vloekgeluiden
wurgen wolken woedende verblinding
door een waas van gedoemd zicht
in voor rede doofgeschreeuwd gehoor
tot hoge prijs gewroken
zuigt een demon zijn tanden los
gewond gestolde ruïnes blijven
met…
Als het leven even faalt
netgedicht
2.0 met 4 stemmen 211 ik wil bouwen
geen ruïnes schonen
op een al doorleefde plek
een nieuwe stek
daar verrijst mijn kathedraal
zonder pilaar en heilige graal
geen glas in lood
en zwaar berookte muren
vrijheid gaat weer eeuwig duren
het zelfdragend dak
wisselt steeds van blauw naar zwart
met vage wolkconstructies
de muren transparant
uitgevoerd in seizoengroen…
LISBOA
poëzie
4.0 met 2 stemmen 591 Een stad van grijswitte gebouwen
En halfvoltooide huizen,
Van ruïnes die spoorloos vergruizen
En zuilen die zichtbaar vergrauwen.
En overal zijn nog de puinen
Van de aardbeving openbaar.
Waarom zou men bergen en ruimen?
Onder de aarde dreigt steeds het gevaar.
Paleizen zijn scheef afgesneden,
Van andre ontbreekt een brok muur.…
De schaamte voorbij
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 69 bestaat
Geen vertrouwen in iemands strepen
Omdat het nergens op slaat
Er is niemand gevonden die boven mij staat
Want ik houd niemand klein
Iedereen is even belangrijk binnen mijn domein
Ongevangen zonder dat ik je ooit loslaat
Zeggen dat ik van mijzelf houd
Al voelt het niet vertrouwd
Alle stenen boven, zodat er opnieuw kan worden gebouwd
Ruïnes…
Afgedragen
netgedicht
4.0 met 19 stemmen 595 afgematte koortsig lijf
verstijfd door regenwater
bloedzuigers gelaten
op wat jij nog aan benen had
je ledematen zwaar ontkracht
door honger, ziekte en verlies
bleef jou wat je eerder leerde
verweer uit kennismacht
velen konden niets meer ruilen
jij zag ze naakt gedumpt
in die ondiepe massakuilen
Cambodja 2008
Opgenomen in "Op de ruïnes…
Broze schaal?
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 194 Tijd verschuift het zachte dons, bepaalt het
gewicht uit de ruïnes van het verleden en
steelt voedsel uit de harten van de hemelkar,
waar starre blikken worden versluiert, breken
vonken door, geheeld door bloesemgolven
uit een veilige kudde lammeren, die het land en
zee bezetten, een witte meeuw vangt de zilte
boodschappen als broedsel…
het zwart van late avonden
netgedicht
4.0 met 9 stemmen 889 ik heb mijn vlag geplant
op de ruïnes van vandaag
overleven is nog vaag
het eerste stuk werd geplaveid
met rituelen uit de morgen
chaos kwam met haat en nijd
om twaalf uur boog alles
en ging barsten, ik zag
brokken ongebruikte tijd
was gevangen in de niet
doorbroken cirkel van verwachten
kon niets tot mijn ultieme spijt
ik duisterde…
Het overzeese
netgedicht
2.0 met 9 stemmen 1.432 Geschrokken van zoveel naaktheid
- ze had de bomen nog nooit zonder bladeren gezien –
geurden alle gedachten naar strijd
was het leven wankel, onzeker en alles misschien
Struikelend over verdroogde dromen
aan haar flanken de ruïnes van huis en haard
de omhelzing waar ze nooit los van zal komen
de wijdse leegte waar ze nu in staart
Ze heeft…
Zich hervinden
netgedicht
4.0 met 34 stemmen 603 angsten, droefheid, haat en spijt
zo goed als alle kennis kwijt
slechts kleine restjes vaardigheid
ingrijpende hulp van buiten
laat de wonden stinkend sluiten
naar eigenwaarde kan men fluiten
maar hier en daar wordt zaad gevonden
herkent het volk wat de ouden konden
herovert denken de rijpe gronden
Cambodja 2007
Opgenomen in "Op de ruïnes…
Oud verhaal
netgedicht
4.0 met 18 stemmen 801 teder werktuig waren
rusten in je moede schoot
recht nog de rug op verzwakt gebeente
kaatsen je ogen het leven al terug
slechts nog in het verleden blikkend
dat vandaag wat tranen weent
toch is jouw verhaal er een van hoop
dat leed niet zal overwegen
want zelfs nu je zware leven ten einde loopt
is je waardigheid gebleven
Uit: 'Op de ruïnes…
Ik droomde dat het anders was #4
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 260 het anders was
Vrij van geest de dagen lengde
De uithoeken des levens verkende
In rust volledig van de angsten genas
Explosies van verblindend licht
Zwepen sloegen in mijn gezicht
Implosies van vergaan vertouwen
Die muren tussen lichaam en ziel bouwden
Flarden mist mijn stad omsloten
Schaduwen verdwaalden in het duister
Gedachten tot ruïnes…
Lege woestijnen
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 147 schijnt mijn lamp op
lege woestijnen waar wind
giert door onbenoemde pijnen
het oorlogsschroot is
kaal geschuurd door zand
nog glanst onwankelbaar staal
dat zijn positie niet
prijs heeft willen geven
waar sprookjes ooit dansten
en slangen verlangden
naar hun veilige manden
neuriet nu de laatste
magiër het naamloze leed
alleen ruïnes…