Alle inzendingen over schouder aan schoude

Achter haar: een man, wiens hoofd op haar schouder zit -- zoals een havik.…

engelbewaarder heuse oppasser hebben we allemaal zit op je schouder geloven!…

Leun rustig jouw hoofd vol tranen op mijn schouder -- dan wordt het lichter.…

Daar zit ze mijn moeder schouder aan schouder geluidloos scheef gezakt in de huiskamer van het tehuis haar handen in houvast om haar tas geklemd stilzwijgend schuif ik naast haar streel haar wang een glimlach opent haar gesloten lippen als haar hoofd zich langzaam heft dan ... is het moment voorbij nemen medicijnen haar mee…

Je last kan ik niet van je schouders nemen je zwaarte kan ik niet bepalen. Er voor je zijn, eerlijk en betrouwbaar belangstellend en luisterend, want meer Kan ik niet voor je doen!…

de jas steeds losser rond doorgedragen schouders hangt alleen nog tijd…

Twee elfjes gekregen één op elke schouder mooi balans en sterrenbeeld...…

Ik wilde je troosten maar kon het niet Ik stond daar maar m'n gedachte was leeg Ik wilde je troosten maar zweeg Mijn hand op je schouder een klopje op je rug Ik wilde je troosten maar wist niets zo vlug Een zakdoek, wat water zou je graag helpen, echt heus Ik wilde je troosten op mijn schouder snoot je je neus…

Ik wilde je troosten maar kon het niet Ik stond daar maar m'n gedachte was leeg Ik wilde je troosten maar zweeg Mijn hand op je schouder een klopje op je rug Ik wilde je troosten maar wist niets zo vlug Een zakdoek, wat water zou je graag helpen, echt heus Ik wilde je troosten op mijn schouder snoot je je neus…

Ik vraag om een schouder maar doe ’t zonder geluid, want vragen om aandacht is iets, wat je zacht doet en niet luid! En niemand begrijpt dat ik huil!…

je bent een engel die dag en nacht op mijn schouder zit je bent een engel die ik nooit meer kwijt wil…

Bij al wat er gebeurd is Leg ik mij geenszins neer Sla het stof slechts van mijn schouders En... Tracht het nog maar weer…

je neemt iets van gewicht zet je schouders eronder halszaak wordt hoofdzaak... blijk je toch sterker dan men had verwacht…

45 jaar heeft ze gezwoegd voor familie en vaderland en ze bouwde mee aan een zorgzame wereld voor volgende generaties en ze droeg bescheiden bergen ellende meestal veroorzaakt door anderen nu ziet ze jongeren ontvreemd van familie en vaderland ze genieten mee van de zorgzame wereld denkend aan hun generatie en ze dragen klagend gekorte…

ik zou een schouder willen schrijven waarop de wang, de traan kan rusten het verdriet van het grijze hoofd voor de mens die verlangt naar toen, die dagen dat de straten nog vol waren van kinderlijke kleuren de ster aan de hemel stond niet vastgespeld op een jas nog ver van de verbanning de kwelling van paraderende uniformen, de schoeisels…

je hoofd wat scheef schouder ietsjes afgewend het was die houding die steeds bij mij bleef je ogen keken donker haren langs je hals oor en oog in schuine lijn je kon zo heel uitdagend zijn lichaam in een warme draai uitnodigend naar mij mijn arm rond je schouder gelukkig waren wij in woordenloze stilte is het misgegaan we leefden…

Ik wil niet meer denken Ik hoor de violisten de muziek binnensluipen Een grote vermoeidheid overvalt mij door lang terug te denken aan het verleden transformeer ik vanzelf ben in mijzelf vol herinneringen binnengedrongen forceerde de sloten en verbrak de spinraggen nu engelen rond mijn schouders zij speelden een belangrijke rol in dit drama…

woelen in je haar het strelen van je voorhoofd en je nek het maakt me gek heet bloed ruist in mijn slapen je schouders rond ik af en langs je borsten voel ik waar ze tepels dragen ze spannen zich om harder te behagen de lijn in taille en langs heupen voert vingers langs de donkere geneugten lippen openen en baden in een vochtig…

Zij kijkt over haar linker schouder ziet de rozenstruiken langs het pad kijkt nogmaals achterom en stapt uit…

Ik was de jas die je schouders bezwaarde jeukte in je nek je wierp hem af op zoek naar lucht ik verdrijf je geur…

Een zwarte vogel over haar schouders heen, met vleugels tussen borsten tot aan de navel neergestreken. De heuvel bloeit.…

Ik geloof dat mijn adem als een sjaal van wolken gedragen door de zomerwind op een mooie dag de weg naar je schouders vindt.…

Op mijn schouder Zat mijn vader Hij werd zwaarder Telkens zwaarder Tot hij bezweek Door het gewicht Nu is hij terug Maar veder-licht…

en af en toe nog steeds dat koppie op mijn schouder…

nog torst atlas onze wereldbol maar recht de schouders zij wordt uitgehold de motorzagen razen gieren door het amazoneland leggen de rivieren bloot de kaalslag is gigantisch groot in groene longen heerst de pest de bloedsomloop is stopgezet hun dood historisch vastgelegd waar atlas torste met gebogen schouders heeft de mens zijn…

een rondje zachtheid wandelen met het gevoel van de zachte kracht lopen in zachtheid behoed je voor bitterheid in barre tijden weet dat je niets weet neem het kind in jezelf mee leer net als een kind schouder aan schouder een mars tegen de hardheid of een ommetje wandel met zachtheid het zachte zal je troosten vermijd bitterheid…

je hoeft niet in woorden te praten met mij je hoeft niets in woorden te zeggen je hoeft alleen maar en dat is genoeg je arm om mijn schouders te leggen…

Droog je tranen op mijn schouder voel mijn handen door je haar nee mijn lief - je lijkt niet ouder de belichting valt wat raar…

Op de reünie Ontmoet ik Jaap, die joviaal Op m'n schouder slaat 'Wat hebben wij gelachen' 'Jazeker, wij ook om jou'…

Op de reunie Ontmoet ik Jaap, die mij hard Op de schouder slaat 'Wat hebben wij gelachen' 'Jawel,wij ook om jou Jaap'…