Alle inzendingen over schouderblad

Vanaf de nek een vloeiende Beweging naar mijn billen maar Stopt nog net En laat zien de golvende lijnen van het schouderblad En ook links een schouderblad en die andere rechts Zacht maar aanwezig En sterk is Schouders en rug die hebben gedragen De pijn van al die jaren komt hier bijeen Tezamen op een plek die ik wel kan voelen Maar…

tot een schouderblad een schouderklop krijgt. dan barst het open; liefdevol en zelfs teder…

De houvast van je zachte vingers de aanhoudende jeuk tussen je schouderbladen geeft de dag terug aan de morgen onder het halleluja van een reeks lage en middentonen bied ik jou zonder schaamte mijn droge hemd aan devoot laat jij je kleden.…

de wereld plat en vasthoudend een straktrekkende horizon veranderlijk het verticale liggend in het gras want vers breekt niet maar buigt onder zijn schouderbladen streelt een voorbijtrekkend wolk wederom verleden tijd ontglipte kinderjaren als in de binnenzijde bevoelt een rilling een bijzonder zijn vanavond bezoek ik je ogen…

De zwarte vogel ligt ontveld op je gepigmenteerde rug je perzikhuid is afgepeld je schouderbladen voelen stug wat jou optuigt als versiering maakt mijn betraande ogen blind nu je bedelt om een piercing verlies ik mijn onschuldig kind vul mij in je inktpatronen zodra je wordt getatoeërd laat me eeuwig in je wonen tot mijn doodskop is verteerd…

een vleugje van aroma dat zich liefde noemen zal drenkt zich over je lippen die ik teder kussen wil op je schouderblad verschijnt een tatoeage weet niet wat het is maar het zit er stil je huid is zijdezacht en slechts licht bezweet ik zie ons al verdergaan al is het door mijn roze bril wijn drenkelt op je navel en spat er ook rond…

braamstruiken, helmgras en duinkonijnen kunnen niet kiezen voor mijn hazenpad zodra Leviathan luimende kustlijnen in woede zal dragen op haar schouderblad landhongerig de zeereep wil ondermijnen en verbouwen tot zonloze dodenstad die in gedenkbladen zal verkwijnen wanneer de klaagzang klinkt van cherubijnen niemand nog kan schuilen onder…

vandaag gebeurde het in één ogenblik buiten op straat lag huid te sterven en jij zag opnieuw haar stilstaand gezicht vogels in zwart vlogen door vlinders heen en keerden weer over wintervelden, uit het einde geboren niemand merkte het sneeuwen op je vingertoppen of het zorgzame gebed dat je achterliet tussen de schouderbladen…

Als ik naar mijn schouderbladen grijp, voel ik vleugelstompjes. Ik wist wel dat ik eigenlijk een engel ben. Daarom en dus kan ik ook waarzeggen; ik heb altijd minstens voor de helft gelijk. Maar mijn moeder gelooft niet in mij. Ze zegt: Houd op met dat gezeik. Dat had ze beter niet kunnen zeggen!…

Het zwarte haar in dikke vlechten dansend op een schouderblad dirigeer jij mijn ritmiek, metronoom van mijn verlangen. Schenk mij je wijn nu de druiven nog zoet en laat je lippen niet verschralen maar dompel ze in parelmoer nu jij nog op mijn akkers woont, de zee zich wiegt in zilverzij.…

Haar kin tussen mijn schouderbladen. Overdag blijf ik tegendraads. Kerf ik mijn voorhoofd tot wijdvertakte webben als zij iets vraagt. Wellen mijn woorden op in haar ooghoeken. Schuif ik de nacht van mij af als een slecht boek. Ik scheid wat van de wijn is en wat van mij schenk allengs minder van mijzelf in het glas.…

ongeboren handen gebonden tot tegen de borst mijn mond en ogen met kwaad gehecht dat me doet huilen in de kamer om al het bloed dat het mijne is strak gebonden nooit ontsnapt aan die nauwelijks zichtbare haken ik ben de vrouw alleen maar mezelf in leven nog minder dan in de dode hoek zo vouw ik ontzield en verlaten mijn schouderbladen…

zeg mij niks over mij soms zoek ik gewoon contact ik mail naar de dichtst veraf gelegen persoon liefst teder qua inborst in woorden uitgebeeld ik zeg joh kietel mij gewoon linker schouderblad rechts daar ja jeukt ja lekker heerlijk neen vraag mij verder niks ik zocht gewoon het contact begrijp je weet jij veel What's in an email…

toen jij en ik tussen wolken zongen bedekte de eerste sneeuw mijn vuren vlindervleugels de maan viel vol helderheid in het bevroren vijverwater en spon de nacht om je gebogen schouderbladen ik ademde koude nog voor oostenwind zich neerlegde rond je ogen half geloken op je lippen stil van ijskristal berijpt met ongezegde woorden…

De terreur springt Met kampioenssprongen Mijn huiskamer binnen Onbedekt beent bloeddorstig Onder nagels vandaan Kan er niet stil bij blijven staan Poezenkind's schouderbladen Tussendoor gesprayed en Aan banden gelegd Pluizenbuikje caprioolt En stuitert als een gabber Van bank naar tafel naar vensterbank De stofzuiger zuigt zich…

Holle kassen blikken levenloos over ‘n blootgelegd schouderblad slechts bedekt door zwarte flarden geschroeid aan ’t helse hellevuur De zeis die zwijgend rust op bot druipt van bloedgestolde kreten geslaakt terwijl ‘t werktuig suisde in de handen van het creatuur Zijn stappen naderen slepend hunkerend strekt hij de armen kiest mij zwijgend…

Zijn jasnaad valt tot op zijn tenen en zijn armen houden ook geen maat, zijn nek is vrijwel in zijn jas verdwenen, zijn schouderblad raakt aan zijn schedeldak. Maar nee, dat is het niet, 't is zijn nobele gelaat. ----------------------------------------- uit: 'Reis naar Vallentgod', 2000.…

Eén dunne rug onder de storm - een juk onder een juk - twee schouderbladen om ter bangst. ---------------------------------------------------- uit: 'De zuigeling van Sint-Petersburg', 2001.…

Soms stel ik me voor dat ik je echt ontmoet Een rosse bloes met korte mouwen, een beige rok tot op de knieën en zwarte klakschoenen je kijkt me aan en dan snel weg Loop naar je toe, jij tilt je armen op ik schuif mijn handen onderdoor leg ze te rusten op je schouderblad Hoe de spanning uit spieren verdwijnt tot je soepel en zacht tegen…

Als ik zou fluiten op mijn vingers zul je niet snel op- of omkijken nee, de wereld ken jij al langer ze zullen eerder voor jou moeten wijken Tegendraads zal het niet worden die ingespoten inkt op je schouderblad eigenlijk zijn ook dit slechts woorden toch kun je denken, hoe weet je dat?…

Het was de welving van een schouderblad, het fosfor van een nieuwe dronkenschap, de slapeloosheid van een wereldstad. Je sliep nooit twee keer met dezelfde dag en leven was pas leven als er 's nachts een halo uit je glas te voorschijn brak.…

staan wij tot elkaars beschikking En tussen de lakens worden wij opnieuw verliefd Je ogen open of gesloten even mooi Gevoel van eenwording in onze armen Kijk me aan of niet ben er in het zinkende gevoel van ons bestaan Verdrink in het gevoel Zachte agressie schrapende tanden over een oorlel vingertoppen over de ronding van een schouderblad…

In een spiegelbeeld intens kijken verwachten het zelf volledig te zien maar te voorschijn komt de achterkant van het gezicht, nek en schouderblad Het spiegelbeeld is niet de werkelijkheid zoals een landkaart niet het geurend land immers verkleind en minutieus platgeslagen in kleuren voor hoog en laag tot leven komt Jouw gezicht is voor mij…

hij was maar het waren ook de harten op het groene tapijt van het theater in open lucht en warm gestut mooie mensen die naar speelse, zoete bloemen stroomden naar elfjes, zonnig warrelend van vinger naar vinger en in dat bewoonde land zag ik mooie ogen tussen hem en haar; hoe ze de sprakeloosheid herhaalden poëten tussen schouderbladen…

met gestrekte armen draag ik haar boven mij uit de handen in haar zijden amper gesloten ogen zoeken blind de vogels in een blauwe lucht wil haar door engelen laten begeleiden lang sluikhaar valt gespreid over mijn schouderbladen zelfs dieper naar de onderrug als een zoet tapijt dat een zachte verleden liefde draagt om later in verloren…

naam niet onderscheiden Even stond er Maude, Charlotte op zijn Frans uitgesproken, donkerbuine ogen in woede haast zwart konden zijn Wie verloor het gevecht om dekens en lakens verdween in het wit van een laken grote pagina met onleesbare letters In de korrelstructuur van een muur verschenen een paar ogen als rode knopen op haar schouderbladen…

Fluister zachtjes in mijn oor voor je adem eroverheen strijkt Voel de rillingen van mijn lichaam die vibreren in mijn adem die ruw en heet samenloopt met de zuchten van de jouwe brede vingertoppen strelen over de golving van een zachte dij mijn nagels schrapen oncontroleerbaar over je gespannen schouderbladen Mijn tintelende handen…

flanken met de turf die ik uit de lenden steek stook ik ons strobed op dan schranken wij been over been tot een kluwen schuwen de vossenklem die schuilt onder de humus omdat ik niet durf en jij de trossen op ons altaar derft gekneld in onze glazen kubus buigt jouw stem we razen en duwen en blazen in een lus van armen tot jij amen in mijn schouderblad…

Heloïse staat in de badkamer die rimpelt als water nu de hand het elastiek uit haar haar neemt en het halflang donker in de ruimte waaiert Ze trekt haar t-shirt zonder opdruk uit, terwijl droomtijd rond haar spint: stilte, afwezigheid avond om schouders, schouderbladen, rug en welvende wervel Vrachtwagengeluiden aan het raam…

Ledematen die in steen verstomden- de vingertoppen broos, in kringen heeft de tijd korstmossen, algen afgezet op schouderblad, een borstbeen dat, nog niet gebarsten, lijkt te spreken- nee, alles is stil nu. Je staat in de post van de deur. Geen negatief ontwaakt.…