Alle inzendingen over slijm

van crème brûlée naar hondendrol fopspeen restje tandpasta streepje slijm als enig spoor het hoofd leeggezogen op zin en zon gebeten wrokkig in trillend harnas tegen wind en beter weten iets klopt nog binnenin keilende kiezel uit katapult openspattend op de voorruit zonder erg - geen barst geen ongeluk geen slachtoffers…

Ik heb een eigen mening ik zeg wat ik denk De woorden die ik spreek komen uit mijn hart Ik denk niet na bij wat ik zeg Ik zal nooit bij een ander gaan slijmen Om in een goed blaadje te blijven Ik blijf mezelf en zeg wat ik denk Ik ga niet tegen je liegen Ik zal je niet bedriegen Ik ben recht voor zijn raap Ik zeg wat ik denk Niet iedereen…

sla de kluit met een zweep als het nodig is en lik zijn wonden, spuug slijm op de striemen in zijn huid sprenkel zout water neem weg de diepe pijn met vriendelijke woorden die vertellen waarom en vul de leegte met zachte handen en loop veel op eigen benen van teugels bevrijd huiver, wees bang en laat het beest gillend in u los…

glibberig met slijm glijdt glanzend het rot van in lagen gezalfde gelaten. met schuim op de lippen, tong die taalbot voos op brak beroert, wil men het haten. oprispingen, pogingen tot praten, alom galmt het zingevingsstreven. inderdaad ligt met gaten omgeven god's skelet bloot in de glim der kelen.…

Op de rand van elke regel puzzel ik mijzelf tot rijm met de branie van een vlegel die een hekel heeft aan slijm bang dat iemand mij zal raken wikkel ik mijn zilte ziel in een ondoorzichtig laken met de geur van sex-appeal vrouwen spelen in mijn leven met de olie op mijn vuur in plaats dat ze liefde geven maken ze mijn druiven…

Het rijm De pijn Het slijm Geheim Venijn Daarbij De tijd De spijt De strijd De roem De zoen Het doen Nog geen miljoen Zou dit kunnen vervangen Nooit gevangen Zitten Staren in het niets Komt er toch weer iets De wind in je rug op de fiets De zon in je gezicht Je plicht Om Mani Padme Hum Oren dicht en klappen Met een hand…

Offer mij geen druppel slijm. Schrijf wat mij verschrikt en steekt gij publiek, dat mij veracht. Uw gedicht…

heb toch niets te duchten vaak blaas ik stoom in donkere nachten want wat wil ik nog verwachten ik heb al alles 'k mis echt niets 'k heb net een mooi nieuw stuur op m'n fiets en ook een nieuwe jas en een nieuwe das en een geurtje voor hier en een zeepje voor daar dan is het toch niet raar dat ik niet kan rijmen en vragen en slijmen…

je was hier pas en dacht de wereld vriendelijk voelde je als gast in een omgeving die verraste ze zagen uit de verte dat je een vreemde was geen vriendinnen had dat je je schaduw haastte ze hebben je alleen gelaten omdat je niet voor slijmen koos ze waren niet echt boos er was gewoon niets te bepraten stemmen irriteerden…

Het drukt het mormel van ’t humane plat en legt het aan ’t infuus van haar gelijk: haar gebeuren is doorvoeld, maakt het rijk en laat ervaren al wat verscholen is onder nijdige slijm, onder de ergernis die aan de echte stem geen klank meer laat. ‘Versuiker de asse der geschiedenis’, fluistert het hees in het vuur waar zij gaat.…

je was hier pas en dacht de wereld vriendelijk je voelde je als gast in een omgeving die verraste ze zagen uit de verte dat je een vreemde was geen vriendinnen had dat je je schaduw haastte ze hebben je alleen gelaten omdat je niet voor slijmen koos ze waren niet echt boos er was gewoon niets te bepraten hun stemmen irriteerden…

Een vrouw ademt de verwachting uit na de ontsluiting telt men de uren tot de eerste schreeuw komt toch nog onverwacht een voetje op zoek naar steun vindt de schaar, waarmee zij net drie keer ingeknipt is zij wacht totdat haar boreling op haar rust, bloed, taai slijm bevochtigen haar uitgezakte buik de zachte onderkant van een stad waar…

Tentakels van slijm, van nat, gepland gerief, de druk van schaar, het schokkend soppen. Je geur. Verlept, maar trok eens aan in oude dagen. Was ik elders binnen gegaan, lag andere baard aan mij te knagen. Ik snap niets van dit, van jou. Van onze dwang, plicht, plicht,drang.…

of zo: vochten uit mijn slijm tredend, zwemen verspelend. maar zo, dat dit mij lokte als een voeder of oxigenium.…

’s Nachts lag zij wakker van denkprocessen die haar levensenergie verwrongen tot uitgemergelde slingers slijm ’s Morgens riep zij naar de vogels dat zij zachtjes en voldaan zich achterlings opzij moesten werpen haar lach deed menig falen ’s Middags liep zij door het park en had geen oor voor de verhalen die de kikker deed ontwaken tot…

Uit het zwabbrig slijm gekropen, Stort een pad, met vuil bedropen, Op die fel gehate schijn 't Onweerstaanbaar moordvenijn. ‘Waarom doodt in arren moede, Waarom doodt mij uwe woede, Daar 'k u nooit beledigd had?’ ‘Waarom licht gij?…

En dan nog al dat wriemelend gespuis dat zich stort op mijn zwetende huid, mijn uitwerpselen van spuug, slijm en stront en halfverteerde etensresten Ben dan zo druk bezig met het vege lijf, dat ik iedereen vergeet, maar u Weet niet goed wat of ik met u aan moet raak verslaafd aan u Doe dat pijn, neen heel zacht…

Als slakken slinkt ons slijm in de hitte van zomerse schijn. Er blijft ons niets meer over dan ons volkomen leeg te drinken. Zwijgend voeden we cilinders met het vuur van vlammende tongen. We worden elkaar tot draak, een rode boei die is afgeslagen. We weten niets, we zijn. Wij blijven nu bijeen.…

van ruis boven alles uit de beat vloeit door op naar dat geheime woord verstopt aan de oevers van jouw hart we bewegen voort dansen door de beat is hard in het magische bos van smart dit gaat er gebeuren de bliksem slaat in als een bom de bomen zingen hoe het ooit begon maar er bestaat geen eind aan deze rijm een kus zo fijn zo veel slijm…

Misschien is daar die schim van onderlijven Of trekt een lichte geur van slijm voorbij - Maar daar lijkt het dan toch wel bij te blijven. Er komt geen geest uit al die vodden vrij. Ik zal de staat van filosoof nooit halen Geen draden worden aan elkaar geknoopt En er ontstaat uit zoveel noodsignalen Geen levensles.…

sintels schroeien achter in mijn keel waar komt dat toch vandaan de benzinepomp in zakken huig in uitslaande brand slijm en rochel stemt die contrabas ontsmoor de schor hoe staat het gehoor ik hoor een engelenkoor het is de telefoon kijk ze neuken het is de vereniging ik zet ze uit draai om die knop er zit geen stop op meneer…

In de nacht zijn we vloeibaar borrelen onze gassen vrijuit loopt er lava uit onze neuzen en slikken we slijm tot moes. De maan is het ventiel van al wat dan ten hemel stijgt daar drogen allengs onze dromen op in zore, weidse maren.…

ik raap de prullen bij elkaar die ik ooit heb uitgegeven de poeha waarmee alles is geschreven krijgt geen tweede leven het aureool waar ik steeds om vroeg droegen zij alleen in hun selecte groep nooit kwam ik in de kroeg mijn literaire hoogstandjes waren volgens kenners slecht gevoegd had geen ellebogenvlees slijmen en meepraten…

Ik ja ik Erg hè Worstel weer Door Zelfs in Het uitgekotste slijm Van wat is geweest Mijn ontslag Nee Niet mijn ontslag De schorsing Redeloze onzin Omdat ik zeg wat waar is Ziet wat collega’s Ook kunnen zien Ze zijn niet blind Ik weiger te geloven In hun gespeelde visuele handicap Zelfbehoud eigen voordeel Angst voor de titel Z`…

’t Zicht moet nu snel onder het slijm: Dank, vrolijke vrienden, de pers komt op tijd. O Vlaanderen, o wonderschoon geheim!…

Voorbij, dat kijkje in het boerenleven Van Willem, Martin, Henk, Henrieke, Aad, Gevuld met spruitjes, mest en veel geblaat. De ene vond, de ander zoekt nog even. Helaas! Boer Jasper deed tot mijn verdriet, In één klap al die nostalgie teniet.…

Dansen dient als metafoor voor ondergrondse angstenspelen in des duivels' donkerheid, in slijm en aarde immer zijns. Een blik naar and'ren, hebben zij reeds? Dansen nog steeds rond en rond, tot snap! het wrede scheuren; een zure dood geboren wordt.…

Diner voor 2 Na eindelijk op de Albert Kuip te zijn beland Kon ik mijn inkopen doen in het groente en kruiden land Gelijk vroeg de marktboer dag kerel waarmee mag ik jou helpen uit den brand Hoi Dag heer, gaarne van U 2 grote rode uien courgette Laos en een bosje koriander Graag wat citroengras, gember kokosmelk, nee niet van dat merk maar die…

die hen sust na een geeuw, na de huiver doezelt hij weg soms wordt hij gulzig dan propt hij meteen zijn hele knuist in de roze vliezen van zijn mond sinds ik weet dat het zijn tandvlees schendt dat hij anders ademt en slikt stil ik zijn lust met een fopspeen die laat hij vallen als een prul naast de groezelige beer, het deken van slijm…

Als de slakke komt gekropen, Hier en ginder, door het huis, ’t Is al met haar slijm bedropen, Niet een kamer blijft er kuis; Maar de middel is te vinden Om het vuil, het lelijk ding, Op te schorsen, in te binden, Dat het niet te ver en ging: Men behoeft maar zout te krijgen Dat men op zijn leden strooit, Straks zo zal het neder zijgen, Als…