Alle inzendingen over solitair

Een oude plataan solitair op het stadsplein een bewaarde schat…

De andere dichter en dichteres voelt als een soort heiligdom, wat ik niet betreed. De benen van Rutger Kopland waren kleiner dan ik dacht, als van een dwerg, niet capabel genoeg om mij in te halen als ik hem een poets bak. Ik ga alleen naar toverland om wat dichterlijk voedsel te halen, daar doe ik toch niemand kwaad mee, hij natuurlijk in…

ik ken de taal niet meer waarin de bloemen spreken zijn het nog de hartenbrekers die de weg der liefde kleuren of bedekken zij het bloed van hen die gaan met stille tochten bij de wilde bloem heerst onbegrip over recht en plicht is solitair zijn schoonheid maken of juist anderen afkraken…

druilerig in zachte regen een gieter solitair doch dwingend aanwezig maar vooralsnog ledig...…

Elk in hun eigen capsule Verwijderen de poëten zich Van hun planeten van ijs, hitte, Grijs, roze soms Eenmaal aangemeerd bij Hun eenpersoons ruimtestation Tanken ze gewichtloos bij, maar Blijven mens Spieren verslappen, botten ontkalken Eelt op voeten en zielen verdwijnt Terugkeer wacht Eenmaal geland trainen ze, sterken Aan en…

Hoe groot kan een verlangen zijn oeverloos zoals een meer vroeg in de ochtend een solitaire meeuw op de steiger water dat zou willen kabbelen ware daar dat immense verlangen niet…

Een verweesde symbiose solitaire stammenwand arboraire samenleving waar wij wandelaars verpozen nochtans zijgt het hemelwater zijdemat en transparant…

De Gay Parade wordt minder populair, Sporadisch zie je nog de blote heren, Die staan daar om met ons te integreren, Al maken ze zich daarmee solitair. Geen mens wil komen als hij heeft ontdekt, Dat men in Amsterdam graag kijkers trekt.…

Afgesneden van de liefde solitair huiveren in Den Bosch zuurstofarmoede als enig metgezel introduceert Damocles Adonis. Het zwaard dat doorklieft een eenzaam en dor bestaan van een vruchtbare relatie als een winter die naar lente verlangt.…

Ze leven solitair maar kerngezond Tenminste dertien jaar onder de grond, En daarna pas gunt het zich tijd voor feestjes. Hooguit een maand leeft het het volle leven… Was dan maar liever ondergronds gebleven.…

aan de grote droogmolen hangt één hemelsblauwe sok wanneer ik door de knieën ga en naar boven kijk valt hij weg tegen het strakke blauw zo symboliseerd de sok verlatenheid en ik weet dat wanneer de andere sok niet meer wordt gevonden zijn bestaan niet langer kan worden gegarandeerd... nog een wonder dat iemand de moeite heeft genomen…

Een boom waarnemen van kroon naar wortelstelsel in schoonheid verstild Hoe onafhankelijk vrij je door het leven gaat waarin je elke keer weer in een nieuw jasje wordt gestoken Het begint allemaal in lente met knoppen van waaruit gevarieerde bladeren ontspruiten terwijl dagen worden gevuld met baden onder de (ont)wakende lucht en zon. Tijdens…

de wind strijkt tegen de haren in van de schuwe solitaire jager wacht sluip wacht op ongehoorde fluweel zachte kussentjes almaar dichterbij saamhorig verticaal gestreept met het hoge gras in het scherpe vizier het argeloze leven leven en jagen alleen…

Koolzaad teken ik tegen de weerschijn van de aarde als eenzaam geel in ’t zand ontkiemde in een grijze toplaag die eeuwenlang geconserveerd lag in het metersdiepe donker gekanteld en gekeerd draagt deze rusteloze grond de zonzij van een natte lente een solitaire plant als brandstof van een vreugdevol moment…

de solitaire drijvende ijskoningin glijdt verweesd voorbij als een traag stromende haast slapende rivier in haar kielzog twee kleine wezen een uiteengevallen afgebroken famile laat oplosbare sporen na in het zwarte water de mens kwam met eigen ogen zien hoe snel het ijs smelt…

ik val als een blok voor de afgelegen Rockall rots in de Atlantische Oceaan solitaire granieten top van een gedoofde vulkaan rots van stavast rots in de branding als opgezweepte golven in de storm haar overspoelen de hebzucht zwemt krioelend onder haar het laat haar koud ze blijft wat ze altijd was: Rockall rots niemandsland…

Ik ben er nu, solitair en ik staar naar sterren van jouw beeld, voorbeeldig daar.…

pak als voorbeeld de slobkopbij echt een solitair met flair neemt zonder zonder blozen of blikken van alle grote wederikken van boven en opzij slaat het op in de slobkousen hun wilde haren waar deze bijen hun goedje bewaren jammer alleen dat zij geen honing maken nu weet ik nog niet of slobkopbijen wel smaken…

Koningin van Het solitaire vers - Dichtkunst in volle Eenzaamheid geschreven Die zo velen Ook na jouw Heengaan honderd Jaar en meer Nooit ging vervelen - Jij die je aan De hoop nauwelijks Durfde over te Te geven, wist dat De menselijke geest Verder dan het Uitspansel reikt Schreef dit vers Om de medemens Die in…

Als een buizerd wil ik wezen, solitair en autonoom, met enkele vleugelslagen naar mijn plekje in de boom. Tot plots weer alles helder wordt dan vlieg ik daar weer uit, al kan het even duren voor ik daartoe besluit.…

Zo vertoeven ze op mijn erf solitair in droog gevallen dalen als geschonden schuiten op de werf altijd zwijgend met duizenden verhalen Ze leven in zanderig lichten in eindeloos oplichtend zand dwars door alle godsgerichten nemen ze passanten aan de hand Als het uitbundige en jubelend licht loom en lui de schemer schept wacht…

ik zie geen ogen hoofden gebogen zo schuifelen ze voorbij de volgers die mijn leven delen zij schuwen werkelijkheid ze weten enkel hoe ik was en ben geweest zijn afwezig op mijn feest niet even langs gekomen in het achterna jagen van mijn virtuele dromen blikken zijn verweesd zij denken enkel geest als solitairen met kleine schermen…

voor mij ben je van glas je woorden zijn aan het breken wat je was een transparant gedichtenbeeld gedachten onderweg bestendigen in licht verveeld je bent gelezen in blikken van opzij een solitair met voeten in de wereld je handen komen dichter bij ik slijt je passen op het pad dat uitgelopen overbleef en zich opnieuw als…

voor mij ben je van glas je woorden zijn aan het breken wat je was een transparant gedichtenbeeld gedachten onderweg bestendigen in licht verveeld je bent gelezen in blikken van opzij een solitair met voeten in de wereld je handen komen dichterbij ik slijt je passen op het pad dat uitgelopen overbleef en zich opnieuw voordeed…

Solitair sluipt ze over het ijs, honderden kilo's vet en spier, sterke klauwen, scherpe tanden op zoek naar een prooidier. Een rustende ringelrob, een felle aanval, botten kraken tussen de kaken van deze femme fatale.…

Een fris groen weiland Sprietjes gras dichtbij Een solitaire boom Stevig, vol van kroon, vrij Zwaaiend met zijn takken In ’t frisse blauw Iemand staat Iemand zit, heeft een Paarse bal te pakken: Van mij? Van jou? Communicatie behangt de lucht Niet vast te leggen met strepen, Verf en klodders, kwast Wat speelt er in dit tafereel?…

het dodelijke licht van de dagen het klaart niet op het hart de holle spier die hetzelfde bloed in het donker doet stromen de ene lettergreep na de andere het ene woord dat slechts het andere met zich meetrekt gevangen in het duister zwerft de solitaire stervenswens hij gaat verder luister!…

Solitaire generaal vuurt in poging tot rust z'n horden aan belopen hun triomf Verbleken bij verwelkoming verdediging schijnt zich op te boeien gaat weer openbloeien lansen worden langzaam opgericht geen ontkomen aan verstrengelen de ijle eigenwaan Zelfs ik word ervan bericht maar leg met stomend wolkenpakket beiden 't zwijgen op…

Later op de dag stond de zon aan de zenit, majestueus en verzengend en koos jij voor de luwte van de koele varens want lijden deed je solitair geen klacht of gejank al konden we je ogen lezen Spring nog een keertje Cammi, toe, over het muurtje van Walter en grijp nog eens een laatste keer.. naar een verstrooide merel.…

wij lopen samen in de meersen langs de grote plas meerkoeten glijden op gesmolten lood dat rimpelt van verveling of komt het door het lanterfanten van de wind het wandelpad ligt opgedroogd bladeren vallen monotoon een solitaire ekster huppelt zonder drijfveer heen en weer heesters koketteren met rode en zwarte bessen op donkergroen…