Alle inzendingen over stoeit

zacht spelen lijnen hun spel van begrenzen en openen in een universum dat eeuwigheid kent tijdloos is naast oneindigheid maar wel zo dat alles hetzelfde begin pad heeft en zich stoeit naar het paradoxale einde in een ander continuüm met vreemde superlatieven uit die schepping wij hebben helaas de verbondenheid uit het oog…

ik zie je in het lichten van de morgen het eerste wolkje adem van de dag bloemen staan bevroren op de ruiten je glimlach in de spiegel verrast me dadelijk pas je lichaam is nog zacht van warme dromen gedachten wat verward het licht is gefluister stoeit met het duister van de nacht onverwacht zie ik je ontwaken uit het diepe slapen…

het stille water De zon, het oog van Apollo, doorklieft de atmosfeer en licht het hoofd in een eeuwig later Kroon en loof vleien zich tinten groen en mijmeren stilletjes voor zich uit De geur van kamperfoelie spreidt zijn nevels over een pittoreske landweg waar de liefde hevig bloeit in een bed van rode klaver en de wind er eenzaam stoeit…

ziel tot jouw huid geneigd te hullen na de getuigenis verleid tot de daad Er komt dat moment van tegenstrijd van ondergang en verraad Maar ik ben zo dicht op jouw huid zo verliefd en onbeduidend als een tik in de tijd En dan de klap, een val in ongenade De bomen uit de grond gerukt Vraag me niet naar de kleur van m ’n hart Het stoeit…

Dat lieve mooie mannetje is nu zelf papa, stoeit met z'n meiden, ´t is één groot feest! Hij kreeg 2 zusjes en een broertje, dat was mijn droom, een groot gezin. De familie groeit nog steeds... en even voelt ´t dan zoals in ´t begin! 30 jaar terug...…

als alles in de lente bloeit de zomer binnenschuift en verschroeit tot de herfstwind met tak en blad stoeit en het winterijs ten laatste vervloeit als de lentezon knoppen openbreekt en later de zomerzon venijnig steekt de herfstregen jou en mij doorweekt tot de winter het lijf ruw verbleekt als de lentebloesem openspringt en een zomerbries…

Een gele zon-verheugde ketel, Een rode alp bij dovenetel, Een appel, die te berste bloeit In 't licht, dat met het windje stoeit Een fladdert in het glanzig veld En van iets vriendelijks vertelt; Een beetje stilte en zonnigheid, Een klein beetje tevredenheid, En overal die blauwe hemel Met tintel-ver dat blond gewemel - Een veertje, dat er…

Het water schuift soms rimpelend voort, stoeit dan met blazend zonlicht: een luchtige dans, waarbij de liefde der libellen opbloeit.…

Wie we graag zien, verwekt een kiem in warme rode aarde waarin het liefdeskind stoeit naar waarde. (dat is pas kien) ’t Is een geschenk dat boeit. Zo klein, zo kort vertoeven. Denk met genoegen en met een wenk hen bij ons te vervoegen geen gevaar is; het is zo klaar.…

Nog voor de ochtend zich door het licht laat vangen kriekt de dag schaamteloos mijn stoute dromen weg De krant hangt op half zeven voor me op de tafel Ik kijk verstoord naar een vroege vogel op de heg De zon sluipt aarzelend binnen in de kamer en ik ontdek dat de kat met muizenissen stoeit De koffie werk ik samen met het nieuws naar binnen…

Je roept het wilde beest en laat het spoken in jouw geest; je stoeit met jonge meiden. en zingt: "geen zorgen ! ...voor morgen!"…

Alles krijgt vleugels, wat wordt gedragen het vliegt bij vlagen zonder bit, zonder teugels “ Ongedwongen speelt de zuchtende wind met zijn adem over land en water heen en weer terug Hij streelt zijn fluister over bos en heuvelrug en later langs de wangen van menig dartel harten kind Een zachte bries ontsteekt het vreugdevuur dat stoeit…

In antwoord op 'Zadelpijn 2' - van Adriaan van Dam: Een onderwerp, inderdaad, Wel wat intiem en delicaat Maar nu we dan toch bezig zijn Voor ieders lering en de gein Wil ik er nog wel over kwijt En dat is toch een vaststaand feit Dat het me altijd heeft geboeid Hoe dat een penis werkt en groeit (En als je er wat leuk mee stoeit…

Wie kan het nog echt waarderen, 'n kalfje dat in de weide stoeit. Wie zal het nog interreseren hoe een bloempje openbloeit. Wie blijft er nog even kijken als een mus haar jongen voert, hoe een spin haar web kan weven of de kat een muis beloert.…

Je haat het om te zien hoe hij met hem stoeit, lol heeft en met hem praat. Je haat het als je moet zien hoe ze ruzie hebben.. Je haat het om deze haatgevoelens te hebben.. En toch heb je af en toe zo'n moment.. Dat alles even teveel wordt.. En je de hele wereld haat.…

vaarwel zegt mijn gevoel dat nog stoeit met mijn hart zoals een glimlach lacht in gratie van mijn gevoel zo heel verward jij fluisterde een droom en lachte om de pijn als er een hemel is wil ik daar dan nu zijn want het leek of jij je leven leed als een kaars in harde wind ook brandend in de regen maar iedereen was blind ik zal je dragen…

Kijkt de zonne uit de hemel schaterlacht als brongewemel stoeit en schatert springt en zingt dat de kleine kamer klinkt. Donker scheert vaak langs de ruiten, honger komt er dikwijls muiten, maar als 't kleine jongske lacht vliedt die ganse duivelsmacht.…

mij beroeren maken mij buiten zinnen zullen mij door deze warme nacht voeren waarin ik je wil beminnen Elke beweging heeft zijn kracht tot het ontluiken van de morgen Een siddering heeft teweeg gebracht de extase waarin twee lichamen waren verborgen Verstrengeld al in één, zo liggen wij met elkaar terwijl het spel van de liefde met ons stoeit…

Ik ken geen schoner kleuren Dan die van 't Hollands bos In bruine najaarsdos; Ik ken geen zoeter geuren, Dan die uit droge mos, Uit geelrode eikenbladeren En varenkruid dat bloeit, Mij op het koeltje naderen, Dat met mijn lokken stoeit.…

Ik ken geen schoner kleuren Dan die van 't Hollands bos In bruine najaarsdos; Ik ken geen zoeter geuren, Dan die uit droge mos, Uit geelrode eikenbladeren En varenkruid dat bloeit, Mij op het koeltje naderen, Dat met mijn lokken stoeit.…

Ben ik slechts een samenstel van daden Of beweeg ik me als een machine voort ben ik uit een oerkiem voortgekomen en groei organisch naar een ideële poort of ben ik slechts een samenspel van krachten dat stoeit, met in en tussen, elk mijn hersensoort sta ik hoog verheven of lijd ik onder duistere machten en vat ik stuur of mis de zin van dit…

Waar Lente speelt en argloos stoeit; Waar Zomer schatten gaârt; Het Najaar van zijn wijnoogst vloeit; Of Winter zich bij 't haardvuur gloeit, Met pegels in de baard. Daar is, Gezondheid, dierste schat!…

als onder falkens dak in bregenzerwald het nieuwe jaar zich laat vieren stoeit zich onverwacht een droom tot leven stilletjes in vruchtbaar water geborgen boetseert zich het mooiste geschenk van leven van erwtje klein tot heuse familiestaak met oogjes als diamantjes en een mondje dat lacht alles komt er op en eraan van vingertjes en teentjes…