Alle inzendingen over trage dagen

Nog nieuwtjes van de twee informateurs? Jawel, de stand van zaken werd door Remkes onthuld aan journalistenboys en -femkes, die ongeduldig wachtten op primeurs. Hij roemde de gemaakte overuren en zei: ‘Het gaat nog wel een tijdje duren.’…

Docentenschaarste, PFAS-gif, Ter Apel, de jeugdzorg en de woningbouwmisère, aardbevingsschade, toeslagenaffaire, het kabinet loopt niet zo hard van stapel. Als het in Nederland om mensen gaat komt actie laat, te laat, of veel te laat.…

Regeren wàs vooruitzien, nu niet meer: geen proactief beleid voor zware kluiven, het is de trend om ze vooruit te schuiven, zo sneuvelen twee spreuken van weleer. De zorg wordt onbetaalbaar, valt te vrezen, omdat we niet voorkomen maar genezen.…

Als de dag van gisteren Maar vandaag Misschien wat minder liefdevol Misschien wat minder snel Wat traag En toch: je naam in roze geschreven Ieder plekje van toen Nog altijd van ons. Als de dag Van gisteren Maar stiekem toch vandaag.…

dagen dragen traag over lege nachten heen donker verslindt het licht 'k hoor stil geween achter handen, ze bedekken je gezicht juist als dagen gaan lengen en men verhaalt van hoop zie ik je in jouw stilte zuchten gevoelens laten zich mengen kennen geen reinigende doop het zijn die dagen die traag dragen en ik je hand wil…

Langs bosranden brandt traag het najaarsvuur bladeren nog kleurrijk op weg naar verdorring geven de wind een spectaculair slotfestijn. Dan moe gevlinderd vallen zij neer dag na dag, uur na uur.…

de melkweg in flonkerende kristallen op zwart fluweel dan een trage zon voorzichtig stralend door zilveren ochtendnevels jouw dag was geboren om je te ontvangen in een wereld van gouden herfsttinten je kleurt ons bestaan elke dag een wonder…

Dagen gaan traag voorbij Uren, minuten, seconden Traag tikkend in een monotoon ritme, zonder jou.... Mijn hart verkilt De handen koud Alle inspiratie kwijt, verdwenen met jou.... Een zoete droom van warm verlangen Denkend aan jouw geur, jouw naam op mijn lippen Zonder jou, in gedachten altijd samen!…

de dag voor het winter wordt ontwaakt de dag wat grauw de zon laag, klimt traag omhoog kleurt de hemel dun, waterblauw een draad van spinnenrag hangt eenzaam in de lucht glinstert zilver, als bij toverslag door de wind, die even zucht wat laatste bladeren aan takken kaal, bijna bloot kleuren nog eenmaal op van okergeel naar herfstig rood…

Hier glijd ik van de trap traag maar gestaag het ongewisse in Hier stuitert mijn besef van lijf zegt ho en boem is weer opnieuw beginnen Hier wacht ik hoog of laag op een naakte trede Dag roede dag loper hier glijd ik.…

nachten wachten op de dag stilte in een huid van ondoordringbaar stof afgewend kruipt traag een vage angst naar later als water likkend oevers van het onbekende…

Wie treurt er nu om regen als de dag zo traag begint en de buren vrolijk groeten, als het kind met heldere ogen 't klein geluk weer even vindt.…

Korte dagen vragen veel. Ik ben te traag om nog een hemel te zien. Met niets om handen dan gapende gaten. In opgesloten leegte kan ik enkel bezig zijn met winterslapen. Tenslotte daarom is het donker.…

Met mijn gedachten op nul Fiets ik de dag tegemoet De dag die traag begint en zo zal eindigen.…

oren loom en traag de dag stond stil mijn dorst naar muziek heb ik teruggegeven naar melodieën begin en einde verdwenen klanken stromen in dagen die niet bleven zelfs de notenbalk hangt leeg op het behang leven oneindig onbespeelbaar…

mijn alles is wat ik heb het naakte zonder kleed ontdaan van alle zonden bracht hij toch het leed de dagen slijten traag voorbij ik zal wijken van zijn zij maar ooit zal het licht gaan doven en zullen dagen langer zijn 'k zal je gaan beloven voor jou komt dan de pijn…

Duistere gloed gesloten geest gapende wond die niet geneest De dagen gaan traag en lijken op elkaar ik kijk in een leeg glas dat eens gevuld was Schaduw van dagen waar blijft de tijd? het mes van verdriet snijdt onmenselijk diep.…

Tikkend wachten op de bus Ritmisch gevangen in zijn lus Stoplicht vol gapend ongeduld Telefoons leggen beslag Licht blauw vergijzelt de dag Traag wordt koffie gevuld Aandacht wordt gehacked Richt zich op en strekt Dag in agenda gehuld…

Ik zit aan tafel, misschien wel te slapen, denk ik even bij het gillen van een sirene die uit mijn neus de geur van gepofte kastanjes weg- neemt naar een spoedgeval In de keuken zie ik de poes afwachtend kijken en de wolken trekken snel langs de dommelende zon Dadelijk gaan we spelen eerst koffie zetten Hoog en laag ruisen het kookwater…

De dagen gaan zo snel wanneer het winter is en je je thuis vermaken kan. De tijd gaat zo traag wanneer je werkt of je niet weet wat je doen moet. Het is eigenlijk maar relatief je hoort het tikken van de klok soms wel, en soms ook niet.…

Mijn gedachten harken de duisternis bijeen In de groeven landt mijn spleen Een dag opent traag zijn luiken Mijn tuin aan ideeën netjes geschoffeld Angsten, onzekerheden weggemoffeld Een frisse herfstgeur dringt zich op…

Mijn dagen gaan nu al zo lang in klamme regelmaat; mijn nachten evenzo want slapen is gelijk aan waken. Mijn dagen, nachten gaan zo moe voorbij, seconden traag, tot in de eeuwigheid, in levenloze regelmaat.…

Dan hoort 'een nieuwe bundel van Rawie' Bepaald niet tot de sombere berichten Dus spoed u naar de boekhandel en vraag: 'De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag'…

kleurloos en koud veegt de schemer zo staploos traag de dagtinten weg met zwarte halen die 't stervend licht aan flarden scheuren de dag bloedt dood en de luchten kleuren traag naar paars en rood de vorst klauwt de laatste dampen uit de grond rondom de uitgebloeide heide en zucht nog nevels die laag na laag nog zachtjes beven…

En door 't gaatje van een naald gekropen zijn, daar schreven we over aan onze dierbaren meer malen per dag - en zo gingen de dagen om. Klagend bonsden klokken, heen en weer, als de bommen, obussen en shrapnells vielen dan wilde je wel buigend nadenkend knielen. Want alles kwam, en alles moest verdwijnen.…

Dagen, vlieden, maanden, vliegen hoe harder 't waait hoe sneller we aan 't eind van 't jaar zijn... Dagen vlieden het zal geschieden.…

Het was me wel de dag zeg, eerst zat ik met een ei toen lag mijn schip op ramkoers en kreeg het averij. Mijn jongste dochter smeekte nog loop niet in zeven sloten daar is nog nooit een sterveling een ons mee opgeschoten. Nu lepelt zij haar soep leeg en luister mee naar Bach.…

dezelfde deur en aan jouw hand die koele stilte over drempels draagt in elk nalatend sterfgebaar ik kijk naar je oordeel en de tien geboden je ontneemt mijn blik en bewaart de wind beseft niet dat de tocht, ook doorheen het venster, mijn borst omklemt en dat die deur door vloed bezwijkt als iedere stap over het tapijt een trage…

de maan sterft bleek ik noem vandaag gewoon Dag voor mij alleen…

Je raakt de mensen en de dingen kwijt, tot je het leven langzaam voelt verglijden en deel wordt van het raadsel van de tijd. --------------------------------------------------------- uit: 'De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag', 2012.…