Alle inzendingen over veerkracht

Van Nazareth had het beloofd Zijn Vader kon een derde vorm Aannemen, één die elke storm Hielp te doorstaan totdat gedoofd Het vreselijke woeden was De mens zijn veerkracht weer hervond Kon verder leven met de wond Dat Jezus hem verliet zopas Die maakte Zijn Belofte waar Tien dagen na de Hemelvaart Gelovigen bijeen, verblijd Onaards…

behoedzaam haalde men de aarde weg waarmee men mij had toegedekt handen tilden het deksel op even nog hield ik de ogen dicht ...even maar... verbaasd door al het licht, men zei nu ben jij geboren mijn botten eerst nog stram en stijf mijn lijf door pijn verteerd maar allengs sterker en door de jaren heen mijn tred veerkrachtig, men zei…

Hij drukt op haar veerkrachtige huid, maar hij voelt de stippels niet. 'Ik kan je niet goed lezen, schat!', zegt hij, 'we moeten maar uit elkaar gaan, want onze brailleband spoort niet.'…

Daar, waar ’k over IJssel zie terwijl ik met mijn blik veerkrachtig 't water oversteek zijn het al de uiterwaarden die hier dravende in kuddes fascineren Natuur, haar eb en vloed bij hoog en lage waterstanden ontplooit het land langs dijken kleiend tot het zand knedend met haar handen Nu dit seizoen het groen laat krimpen…

Vliegdennen in het nergens land Strijdbaar verend in het mulle zand Windkracht heeft ze gevormd Deze orkaan stelt z’n norm Zandkorrels waaiend door de lucht Takken zwierend in hun vlucht Het fluiten van de wind aan de oosterkant Wilskracht wint in nergens-land Richting bosrand met roodkleurende wangen Vingers door snijdende kou bevangen…

Daar te zitten in de boom op 'n tak z'n veerkracht getest met m'n voet Daar te zitten in de boom op 'n tak naast jou,zonder 'n woord, zonder praten Je biedt me zonder tekst 'n appel aan 'k wil weigeren kan niet terug "Lieverd, een hapje dan" zet ik bijtgraag m'n tanden in 't vruchtvlees Naar ik bijna vrees…

Een geliefde is van ons heen gegaan de toekomst samen blijft even staan hoop en vertrouwen geven veerkracht zo zijn we sterker dan verwacht.…

nog was er geen fysieke dreiging van oorlog of geweld maar de tekenen logen er niet om hun gevolgen op de lange termijn deden de dagelijkse souplesse teniet door zorgen en stemming veerkracht en alert reageren namen af deuren bleven gesloten de lach gebroken door gebrek aan perspectief zacht gefluister en lichte huiver namen…

Ik laat mij dragen door de almacht van wat ons zuivert en verbindt, voel mij geborgen in de veerkracht van mijn ziel die springt eer zij bezint...…

Veerkrachtig geloof is een zwak zuchtje dat al dansend voortzweeft van bloem naar bloem omhoog zweeft _ de wijde lucht tegemoet waar verrassende vrijheid wenkt door ruwe stormwinden geslagen wordt vermoeid op brullende golven neerzakt onder vernielzuchtig schuim verdwijnt bijna zinkt maar stootsgewijs verder drijft lang ronddraait - tenslotte…

oog en huilde zijn ontwrichting maar je tranen waren droog gaven donker geen verlichting je wapende met haat sloeg terug met argumenten bijna kwam herstel te laat in de luwte van de woeste elementen het kind in je was bang voelde de geladen stilte merkte dat de wind terug kwam aan de snel naderende kilte je hebt het overleefd je veerkracht…

De dode in de kist, beslist niet slank, zal van de kraaien heel wat veerkracht vragen. Toch zijn het niet de ponden van mijn lijf, die leiden tot de zucht van hen die sjouwen. Het zijn de kilo’s aan zwaarmoedigheid die huizen in dit schepsel koud en stijf. En de verlichting is voor hen die rouwen.…

ziel van mensen die haar stralend aankeken voelde het intense golven van hum emoties door verdwijnende schaduwen die jaren van stress en spanning hadden achtergelaten als tekens van leven op hun huid ik heb ze niet zien verjongen maar wel zijn hun grauwsluiers van zorgen weg daar schemert weer de jeugd in lach en blik is de veerkracht…

Diep in de stilte van het zoete meer spiegelt eenzaamheid van bomen die verlangen naar nieuwe lente levenssappen en veerkracht vogels verkennen vrijheid in beminnen en beginnen de droom tekent het landschap waar heldere illusies ontwaken dolblije dieren lijken jeugdhelden vertrouwen heeft zich verenigd verstikkende donkerte verdwijnt…

Voortschrijdend is de strijd, Tegen het vertragende gevecht, In het moment voor het geschrevene, Weerbarstig klimt de schamele moed omhoog langs groeiende veerkracht, En spant de bogen der opwellingen, Onder druk druipt het brein droog het stof tot nadenken, Bruisend borrelt de beroering, Dwalend drapeert mistige muze de pilaren…

Laat alles wat mooi is, maar grenzeloos vloeien om vrij en veerkrachtig te groeien en bloeien, om te verheugen en om te vervoeren, om ons te raken en ons te ontroeren, om andere waarheden zo te ontdekken om pijnen met zachtheid te kunnen bedekken... Laat schoonheid maar komen, altijd weer, gewoon maar genieten, zonder meer...…

Het gras voelde als de armen van een boerendochter, veerkrachtig en ontspannen tegelijk. En Mohammed lachte van geluk, eindeloos geluk. - Zij had hem gevonden.…

Ze had geen weet van de verhalen die haar voeten deden smelten en verlangde naar een wereld zoals niemand die ooit zag; uitgemolken en veerkrachtig Het was geen f*cking zegen…

Chronisch ziek zijn is voor gevorderden in acceptatie, - in veerkracht, -in onmacht. Chronisch ziek zijn vergt chronische humor, omdat het lot je anders vierkant uitlacht : Minstens anderhalf miljoen mensen in dit land, met Fibromyalgie, CVS, ME, enzovoort, willen graag werken en een menswaardig bestaan.…

Ik zie ze gaan, met de vermoeide tred van hen die moedeloos-ontkrachtigd leven, die nooit op banen van manmoedig streven een veerkrachtige voet hebben gezet. Ik zie ze gaan, met de slepende gang van wie niets wacht, na de doorzwoegde uren, dan even 't kort opflikkren van de vuren der lust, en weergalm van haar rauw gezang.…

Door die triomfboog rolt, als door een tuit, Een zee van zomer 't laaiend mengvat uit, Iedere golf een parelmoeren zon: De veerkracht van de koele Atlantis trilt, Als hij omhoog die vloeîende zomer tilt, Dampend van horizon tot horizon.…

O wees mij goed, gij die mijn vrienden zijt of simpel mensen, die de mensen mint; ik ben zo zwak, zo droef, zo lafgezind, zo zonder veerkracht in de mannenstrijd.…

eer de ochtend de warme nacht verlaat en jij lichtvoetig in opkomende nevel verdwijnt ademloos probeert jouw schaduw je te bereiken helaas is elke pas een stap te laat in tijd waas mist reeds gelopen uren waar dauw het vochtige gras laat glanzen met kleine parels geregen aan een lang ontluikend snoer keelt zij de nieuwe morgen veerkracht…

Onverwachts ziet zij de aarde bewegen geen scheuren geen gaten nee alleen een licht bijna soepel bewegen net als een moeder in haar eerste jaren toen passen nog veerkrachtig genoeg waren om de echte wereld buiten te houden en terwijl het grind krijst onder de zooltjes van haar wit gevlochten zomersandaaltjes waarin roodgelakte…

maar wacht en durf vertrouwen; straks komt weer de regen die verkoeling brengt, de adem zal weer diep gaan, fris de nachten en het lijkt op nieuw geboren worden; veerkracht als de dauw van lente over helder groen gras. Zeer aandachtig leven, wachten.…

Ik tuur naar het stille blad dat zijn veerkracht heeft verloren. De eik vertelt al uren zijn verhaal. Ik luister naar zijn stille woorden ik voel zijn treurigheid. Ik fluister: 'heb jij ook de moed verloren?' Waarop de boom slechts één enkel blad beweegt.…

en personen aanvallen en verdedigen samenvalt en dat zowel links en rechts de beweging wordt geoefend alsof het een danspaar betreft op het gladde, harde ijs de lichtste het verste wordt gegooid vaak ook de kleinste is een moment een zwaluw met een gevorkte staart wegdraaiend het ijs de schok bij het landen absorbeert in het veerkrachtig…

heen bemoedigt bij 't verdwijnen echter mijn vastgegroeide verhouding met God welke zich langzaam aan opbouwt niet door peinzende metselaarskunst maar dankzij genade ongedwongen groeit mijn wezen wordt geen hoge boom die over wijd uitzicht heerst waardig wiegend de stormwind uitdaagt blijft steeds een lage beschutte struik waarin kleine veerkrachtige…

Ik mag dan veel hebben gelezen, veel meegemaakt en uitgeschakeld, als een engel in de zee gezwommen, de duisterste uithoeken van de hel hebben gezien, de zon ingeslikt, er nu uit zien als een dikke beer, die met een ademzucht kan weren, met een grijze haardos, die bol staat van de vlooien en het roet, ik zal hem nooit van mij afslaan het…

Bamboe wil ik planten, in mijn tuin. Krachtige buigzaamheid heb ik dan levend dichtbij. Ik zoek iets anders voor strak en ferm rechtop staan. ‘k houd niet van te moeten breken. Als levenslust ervaar ik beweeglijkheid, het liefst samen ritmisch in een dans, en het buigen van hoofden naar elkaar bij muziek die afstanden doet vergeten, overgaand…