Alle inzendingen over verdwijnen OR anorexia OR alleen

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Mijn liefde voor jou zal verdwijnen, door de jaren heen zal 'hij' op een ochtend, pril als een bloem in de ochtend dauw verdwijnen als een wolk zo grauw. Omdat jij mijn liefde onbeantwoord laat, mij onbemint laat.…

Zal met ons samenzijn ook je warmte verdwijnen Zal de kilte van je ogen de stilte onderlijnen Zal de mist duister hangen over de weg die wij reden Of zal je mond nog lachen om mij en ons verleden Zal met ons samenzijn ook de verbondenheid vervagen Zal je langzaam vergeten wat we ooit in elkaars ogen zagen Tot geen gedachte nog een…

De zon als enige alleen maar aan de horizon, maar klimt elke dag opnieuw omhoog.…

De zon die mij verwarmt op deze nieuwe dag die de kilte van mijn dromen weer zal laten verdwijnen. De zon wijst me steeds de goede weg als ik verdwaal in het donker waar alles in woorden is verstild. De zon zal nu ook voor mij gaan schijnen mijn onrust voorgoed laten verdwijnen zodat ik rust in mezelf vind…

onder loden luchten dwars door velden van knoop-en duizendblad sporen op stalen banen lange treinen een spoorslags verdwijnen naar Asgrauw-land waar het pokdalige gezicht van de dood loodwit aan prikkeldraad hangt…

wat we weten is: in het veld is een put hij laat geen sporen na onder het sneeuwdek een put waarin zij verdwijnt waaruit ze niet terugkeert onder een onberispelijk sneeuwveld geen teken van wat er gebeurd is misschien bestond zij niet of stapte ze in een trein en verdween liet ze haar naam achter op een beslagen raam geen bewijs…

blijf maar nog even zoek een schuilplaats voor alles wat verdwijnt herken de lege plekken hang de metaforen aan de wilgen in het aanwassend duister blijf nog even tot de nacht haar onmetelijke armen spreidt…

slechts een enkele keer ik weet nog dat het zo een van die avonden was die de zomer samenvat ik weet nog waar je zat dichter bij mij dan je ooit was geweest maar toen daar zat je dan langs me op de oude stenen tuinmuur je haalde je neus op voor de vogels voor de vleermuizen voor elk zoemende beest je keek alleen de nacht in ik…

stel ik mij vragen waarom dit huilen liefde zoekt die zichtbaar is vinden mijn dromen geborgenheid die ik omhels bij het ontwaken is er de twijfel of morgen verschijnt in het zoeken naar eeuwigheid vraag ik de nacht zekerheid wat eens gegeven nooit verdwijnt…

De wereld krimpt ineen als ik kijk in jouw ogen en als ik je lippen proef verdwijn ik zienderogen Ik besta alleen nog maar daar, waar je me raakt. Alles is geconcentreerd, alles is volmaakt. Ik lig te rillen van genot, ik kreun het zachtjes uit als ik je haar voel vallen en slepen op mijn huid.…

weg ver weg naar een strand een eiland een ster overal waar maar leegte heerst en mijn eigen leegte niet opvalt zodat ik kan zijn wat ik voel en weet wat ik ben: alles en tegelijkertijd niets…

Hoe verdwijn ik? Hoe kom ik terug? Een met die leegte... dein ik op de lucht. Ik zweef en lach, gewichtloos, langs de luchtstromen van de nacht. Koude stralen langs mijn handen, ongrijpbaar, onzichtbaar. Hoe verdwijn ik? Hoe kom ik weer terug?…

Ik wil verdwijnen Verdwijnen naar een plek waar het rustig is Vol met geluk bovendien Naar een plek waar geen verschil is Waar iedereen er hetzelfde uit zal zien Ik wil verdwijnen Zonder dat iemand het merkt Zonder dat iemand me mist Zonder dat iemand me zich herinnert Alsof ik nooit heb bestaan Ik wil verdwijnen En alles hier vergeten…

Ik wil weg, ver hier vandaan, Gewoon verdwijnen, gewoon weggaan. Alles achterlaten, geen pijn, geen verdriet, Even geen problemen of ellende in het verschiet. Was het maar zo gemakkelijk, kon het maar, Het leven zoals het nu is, is zo vreselijk zwaar.…

Alsjeblieft, verdwijn nu uit mijn leven uit mijn hart en uit mijn dromen ik geloofde weer heel even dat het allemaal goed ging komen Niets bleek minder waar jij bent door en door slecht dezelfde egoïstische leugenaar waar ik niet langer voor vecht Ik voel nu onderhuidse haat en kan wel janken bovendien ik wil dat jij nu weg gaat en jezelf…

boven het water verdwijnt de vogel in het grijze hemeldak de ochtend breekt aan alles is gezegd leen mij je oor, liefste je zwijgen is zo licht…

de wereld krimpt bij zo veel stille uren op de dag een droom op zoek naar houvast valt ontredderd uit de lucht we raken verloren in een mengsel van beelden woorden en wie we waren het wassende water verorbert het land het land wordt weer water eenmaal in de wolken zie je niets tijd om te gaan…

Stel dat ik verdwijn eerst een week, dan een maand, stel dat ik niet meer verschijn, wel een jaar lang.…

Ooit reed ze graatjemager in het geel Maar ook nu Leontien niet langer licht is En min of meer volledig op gewicht is Is die begeerde leiderstrui haar deel Totdat haar weegschaal straks écht op alarm schiet Omdat haar team gesponsord wordt door Farm Frites…

is hij ‘t foute kompas edoch ik..overwon deze rot stoornis Noot: Dit gedicht gaat niet over mij maar over een meisje dat ik ken(de) Zij leed aan anorexia.…

Klein Bang en Onzeker Een meisje Ze lijkt zo sterk Maar zwak vanbinnen Voelend Als verlaten Alleen En in de steek Gelaten Weet niet wat Weet niet hoe Maar doet het er ook toe Ik zal verdwijnen In het niets Een zuchtje wind Verdwijnend in het niets Is alles wat ik ben…

dichter bij het eind kijk ik je na tot je om de hoek zal verdwijnen alleen als je je zou omdraaien zal ik wuiven niet roepen…

als in een slechte film staan gezichten botoxstrak opgemaakte ogen kijken zwart naar jurken uit parijs gedragen door geraamtes van het huis anorexia houterig gewieg op muziek van valse trompetten uit een derderangs dweilorkest de jetset gaapt verveling ruim voor het middaguur met lauwe champagne zonder avontuur de show is over…

ik kan het best alleen het is zo zwaar enkel met mezelf en de steeds terugkerende hoop hij blijft verdwijnen…

Alleen emoties en wonden die steeds weer opengaan. Een blik op mijn lichaam, vermagerd, verhongerd en zo moe. Ik voel je honger en pijn, maar echt, ik geef niet aan je toe. Mijn hoofd vol littekens en wonden. Mijn lichaam dat schreeuwt, "hou van mij", Maar ik, ik vind je een zonde. Begrijp mijn hart, ik kan niet van je houden.…

De honger eet mij op speelt klavecimbel op mijn zenuwbanen verleidt mij als een alfaman met Spaanse zwier maar ik eet niet want als ik eet krijg ik doorligwonden van het slapen op vergeten zwachtels van oud zeer krijg ik wintervoeten van het waden door ijskelders van verdriet kniehoog het wassend water van verbeten pijn hoger nog de…

Zelfs een sardientje zou mij ook absoluut niet smaken Ik heb geheel geen honger, hoor trachtte zij zichzelf aan te praten Wetend ik zit op een dood spoor elkeen heeft mij toch in de gaten Ik lieg eenieder voor, dat wist zij want ik heb allicht die eetstoornis Minder wegen, maakt mij erg blij anorexia eiste dit pijnlijke vonnis Ik weeg…

Honger voelde ze al lang niet meer ofschoon..soms toch wel heel even Bij vreetbuien ja dan ging zij tekeer om hierna alles weer over te geven Vermageren ‘t kon haast niet meer stukken bot restten van haar benen ‘t Ging al lang niet meer om de eer meer echter om lichamelijk wenen Energie, bezat zij al lang niet meer; toch kon ze haar strijd…

En zo danste Olga's korte leven op de passen van het immer angstig gegeven, dat een dikke ballerina nimmer voor de hoofdrol wordt gevraagd; en door anorexia nervosa voortijdig sterft als haar passie door de honger wordt weggevaagd.…