160 resultaten.
Slavin van de nacht
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 317 Duizend doden sterven
wanneer verleden verlamt
bij het zachte ochtendgloren
lijkt zelfs toekomst verkrampt
onbegrensd over grenzen
gaat alles wat ademt voorbij
niets is vast te houden
langzaam sterft er iets in mij
oneindig is een utopie
eindig de geest van de tijd
geen speling voor de dood
ooit wentel ik in waarheid…
Zo stil
hartenkreet
3.0 met 12 stemmen 1.360 Ik ben op mijn ziel
getrapt, vermoord
met woorden en
gedachten
amputatie
van mijn hart
inwendig schreeuw
ik het uit
ik krijs
verstilde woede
ik honger
naar geweld
een masker als
gelaat, strak
en uitgehouwen
versteend
verkrampte
handen
gekromde tenen
ik blijf stil
registreer
observeer
inhaleer
en ik blijf stil
zo stil…
Hoe ze struikelt
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 109 hoe ze struikelt over de schaduw van de maan
oude sporen zuchten in de takken van de bomen
het bruidskleed van de nacht stilletjes bloedt
in de dageraad van nooit gezegd
ik raap verkrampte woorden op
ruik de geur van kwetsbaar en alleen
draag het meisje in de binnenzak van mijn schoot
veilig en geborgen mag ze scheurletsels huilen…
licht
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 305 op een Scandinavisch scheer
verkorrelt het bittere water
eenzaam in een vliet,
verkrampte lucht bokst
tegen het licht
en ligt erna zalig te wezen.
ik ben het die geluk proeft
en het helder weer meebrengt
als lachende kinderogen.
donker abrikozenhuid
is het palmares
van het badend eiland.…
leven
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 419 genagelde handen
verkrampt op het ruwe hout
totale eenzaamheid
roepend in het duister
een bang kind
verlaten door god en mens
voor de nacht valt
maken ze hem los
na een dag van spot
en diepe pijn
de balsem geurt
handen zijn gevouwen
het leven ter aarde besteld
zal eeuwig vrucht dragen…
Ave Maria
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 634 mijn zus was hoog gestemd
zij zong het Ave Maria
wij knikten bij het kerks gehoor
tot barstens toe graatzuiver
af en toe heel even
een korte hapering
van droeve slik
intens zwaar medeleven
onze verkrampte ruggen rechtten
in merg en been
zoals onze zus
zo was er geen…
Het kamp
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 284 Prikkeldraad
wachttorens
grijze barakken
staan somber in de lentezon
ijzeren deuren
ijzingwekkend
de muren
zijn gestolde angst
Hier was de zon
van het lichte tedere weten
die aldoor straalt
gedompeld
in asgrauw
Hier verkrampte
het leven in het sterven
tot een verstard gelaat
Buiten
rond de plek der gehangen
bloeien…
Moeders rozenkrans
hartenkreet
3.0 met 4 stemmen 205 Terwijl zijn flair afnam
nam de vergetelheid toe
handen verkrampten
sindsdien hebben
snaren niet meer getokkeld
hij wuifde niet meer
naar de nieuwe morgen
zijn mond werd stil
het hoofd leeg en eenzaam
zag ogen niet meer stralen
de geest verstarde
totaal verstrooid en uit balans
vroeg hij haperend
om zijn moeders rozenkrans
en…
Snackbar
netgedicht
Er is nog niet op deze inzending gestemd. 83 Het is hier te hoog
en te kaal, en die man
zit zo onhandig
naar mij te kijken
Hij heeft blijkbaar niets
te doen en kijkt verkrampt
langs mij heen, loensend
naar mijn borsten
Ook zijn tweede sigaret
kalmeert hem niet
zijn duim staat strak
van begeerte
Ik kan nergens heen
er zijn geen winkels in deze wijk
om in te ontsnappen
als hij…
Morgenloos
hartenkreet
3.0 met 2 stemmen 519 De kamers van mijn geest
Overbelast met gedachten
Het is leven wat ik vrees
Ontnomen zijn mijn krachten
Wilde haren wapperen niet meer
Nergens een sprankje licht
Donkere wolken dalen neer
Verkrampt is mijn gezicht
Getekend door lijnen
Ogen vol verdriet
Het zal niet meer verdwijnen
Geen ander die dat ziet
Ga en leef je leven
Ik ga…
Aardsluier
netgedicht
4.0 met 15 stemmen 384 zuchtend hangen vege lijven
voor hun uitkijk op de rest
bewasemend met verkrampte geur
gestoten uit te volle monden
kracht gaat op in klachtenwolken
bloed kookt over sofakussens
en uit niets wordt licht gezonden
ondertussen huilt het buiten
verwilderd door ’t barse grijs
na jaren lopen frisse passen
vast ook op dezelfde wijs…
Lavendeltranen (2)
hartenkreet
3.0 met 9 stemmen 1.650 Ik begreep niet
voelde slechts
de woorden van je moeder
ze herhaalde
een rimpeling in
jouw zuiver bestaan
verkrampt
door zachtheid
en verwarring
sprak je in de lente
op vleugels
vluchtig stil
kuste je vogels
van papier
je witte zomermond
wat ik zag
was het einde
jij las de herfst en
de winter niet meer
lavendel kleurt…
Die ja .....
hartenkreet
3.0 met 15 stemmen 1.919 Ik houd jou tegen
het licht, bekijk
de lijnen van grijs
naar zwart, vloeiend
vormen zij negatief
in een flits zie ik ogen
vol liefde als een waas
zinnen raken, glanzend is
de afdruk, mistig de
weergave, verkreukeld
door verkrampte handen
ga jij weer in mijn tas,
die ja, waar gedachten
schuilen in de vakjes,
naast dat ene ...…
suites voor annemieke XI
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 194 achter de drempel
wachten een ontstoken blaas
en aambeien -
een prille lente
tussen het verdroogde riet
zwemt de zwarte alg
misschien elektrisch
maar jij wilde toch fietsen
tot je jas wegvliegt
ik lig op wacht
in bed in verkrampte houding
mijn hand voor het licht
duiven en kraaien
stijgen loodrecht de hemel in
in de smalle steeg…
Schaduw van het licht.
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 147 Verkrampt lijkt ieder gezicht
met de toekomst als schaduw
van het licht...
Vergulde gedachten blijken schijn
achteraf.
En grimlacht naar ons reeds het graf.
Zinloos iedere daad zo geprezen en
op het gelaat kun je de twijfel lezen.…
het oude verhaal
netgedicht
3.0 met 2 stemmen 1.269 men raast door de wereld
medemensen zijn spoken
voorbijgillend in de nacht
godvergeten gezichten
gemaskeerde lege tronies
effen emoties glijden glad
en ongrijpbaar
te mooi om waar te zijn
de draaimolen
verslingert en verkrampt
de krijsende massa
dronken en blind
het eeuwenoude verhaal
komt soms heel even
en ook zo
wonderlijk bij…
JE VERLAAT ME !
hartenkreet
3.0 met 9 stemmen 1.479 Mijn keel verkrampt, ik zou willen gillen.
Lucht…. ik zoek naar adem, teugenvol
ik weet niet meer…hoe moet ik….
ik stik… ik stik in mijn angst…
je verlaat me… ik weet het zeker…
En ik ben nog maar 3…
Pijn en angst ervaren
hartenkreet
2.0 met 1 stemmen 106 Je diepste pijn te doorvoelen
Kan een levens bevrijdende
Ervaring zijn
Het maakt verkrampte energie
En verlamde creativiteit vrij
En geeft ruimte om plezier te voelen
En wel in die mate
Waarin je bereid bent
Je pijn te voelen
Hetzelfde geldt voor angst
Angst is een ontkenning
Van andere gevoelens
Wanneer het oorspronkelijke
Gevoel…
De lift
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 493 Nat was het juiste wordt
Droog een gemist gegeven
Lakend waar het ook vermocht
Verkrampt dat is een gegeven
Stamelend verwoording uit niets
Aanstormende leegte met zinnen
Verstikt en pijnlijk krom vermeend
Naar de vierde drukkend alleen beiden
Ping het openende moment daar
Blik van uitgesteld ervaren dromen
Gespreid ontsloten samen uiteen…
Klacht
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 375 Mijn hart is gevangen in beton
en longen verstopt door asfalt
een brein in nevel verstikt
bloedbaan door vuil dichtgeslibd
ingewanden verkrampt verwrongen
van huid ontdaan
sierraden en kleding gestolen.…
Jouw tweezijdigheid
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 212 jij hebt een stralende blik
maar soms duisteren je ogen
met schaduw uit een dieper ik
je lach daagt uit
in lichaamstaal verkrampt
als ik jouw grenzen haal
sprankelt in een
vlot gesprek maar stokt
als er iets vreemds wordt gezegd
hebt een warme kant
die onverwacht kan nevelen
met vlagen strak bevroren kou
ik houd van
jouw tweezijdigheid…
De schilder
netgedicht
4.0 met 16 stemmen 358 de vlinders die de gek benoemt
in een woordgeschilderd omlijsten
van stille, wakkere nachten
snijden het weefnet van
gevangen dromen die
onder het tweehoofdig lijf
tollen als waren zij verkrampt
door de weeën van het baren
de dwaas laat zijn vleugels los
in het stuwen van het bloed
en zegeviert om wat hij achterlaat
onder het presse-papier…
twaalf slagen
netgedicht
3.0 met 14 stemmen 286 zwaar
verkrampt mijn naam
wanneer de nacht
zich openlegt
murw aangeraakt
en de droom voorbij
het schreeuwen van
koud maanlicht
het klokgelui
voorspelt mijn dood
halsstarrig weergalmend
wanneer echo’s graaien
naar wazige wolken die
onbeheerst doch stil
de waanzin in mijn
hoofd verspreiden
ik stop mijn oren dicht
met handen…
Vrijheid
hartenkreet
4.0 met 20 stemmen 972 En kijk hier zit ik dan
benen strak over elkaar
Mijn vuisten verkrampt
klaar voor het gevaar
Zweetdruppels parelen
rollen over mijn wang
Ogen fel vol met vuur
ik ben niet langer bang
Diep in mij is de woede
van alles wat is gebeurt
Strijd is nu mijn motto
niet langer meer getreurd
Ik zucht snak naar lucht
en vind mijn eigen kracht…
uit het hoofd
netgedicht
4.0 met 4 stemmen 100 verstilde liefde
lichamelijk stopteken
verkramptheid verstilt
verdraaide liefde
liefdestralen naar buiten
waar draait het echt om
verdreven liefde
de kernwaarde als drijfveer
waar drijft het naar toe
verbonden liefde
de basis om te geven
puur verbondenheid
verdwenen liefde
verloren door hoofdzaken
verlangen naar rust
verdwaalde…
lotusbloem
netgedicht
3.0 met 10 stemmen 499 ik schreeuw het uit
ben verkrampt
kijk slechts in
mijn achterruit
tot ledigheid
voor niets gekampt
laat mij worden
die ik ben
laat mij, laat mij zijn
een kostbare lotusbloem
in mijn eigen ven…
Presque nocturne
netgedicht
2.0 met 3 stemmen 258 schimmelgrijze duif hapert
langs verkrampte armen
ontploft
haar pluimen
korrelkristallen op het
lichtste van de nacht
bootje vaart kabbelt schuurt
pillamp schijnt
wind draagt
vuur wakkert
bootje dooft
reiziger rust uit
plaveit gescheurde nagels
naast zijn eigen jeans
zonsondergang over hout en zand
pastelpaarse pracht en een
duif…
Onze handen
netgedicht
3.0 met 4 stemmen 814 Jouw handen willen vangen
verscheuren geleefde tijd
zij vlechten stil verlangen
vingers verstrengeld in strijd
Mijn handen gebaren zacht
raken jou heel even aan
jij schrikt terug, onverwacht
verkrampt door herleefde waan
Onze handen vouwen verward
ontsluiten nog te leven tijd
vereelt geraakt tot in het hart
verzachten gestreden strijd…
Molens
netgedicht
4.0 met 12 stemmen 542 Verdreven warmte door kille kieren
Waar klam en vocht deed zegevieren
Kraken in nachtelijke symfonie Molens
Draaien stenen verkrampte nieren
Verhulde pijn ontbering reeds gewoon
Noeste arbeid beloond met karig loon
Beeldend het landschap tot op heden
Door miljoenen bezocht en betreden
Zo het ware en altijd het heeft behoord
Draaien zij…
Vergeten zielen
netgedicht
4.0 met 11 stemmen 483 Daar waar alles eindigt
in troosteloos geheel
waar zengend zonlicht
leven doet sterven
wachten zij gelaten
opeen en eenzaam
Verkrampt strekkend
verdroogde benen
niets verdragen moet
gevoel is niet meer
dood waard selectief
wachtend op verteer
Daar eindelijk verlossing
verschroeide benen dragen
elke schrede gegeven straf
resten…