Alle inzendingen over verlaten straat OR huis OR eenzaam

In deze verlaten tombe…

Haar schouders ineen gedoken, zo loopt ze naar huis. Van alles is ze verstoken, eenzaamheid wacht haar thuis. In de verte nog dendert de trein, en de klok tikt maar door. wetend dat ze eenzaam zal zijn, verlaat ze als laatste het spoor.…

Moet ik zeggen klootzak Grote eikel die je bent Me dagen laten wachten Wat ben je voor een vent Of moet ik zeggen sukkel Waarom doe je me dit aan Alleen de grootste klootzak Verdwijnt stil uit mijn bestaan Of moet ik zeggen loser And damn I hate you so much And deep down I feel broken Cause maybe I was longing for a touch Or shall…

Deze nacht schurkt in het geweld van blaffende honden. Omarm mij, schreeuwt de stilte. Het duister is niet meer bij mij in mijn robe hield ik haar gevangen maar nu verloochent zij van kleur. Omarm mij, wie ben ik nog als niemand mij meer draagt. Deze nacht schurkt in de bekken der hopelozen en in de dieptes van Hades snikt weemoed…

Het is een boom boom in een landschap in een winters landschap Wat ik snap is zijn eenzaamheid alleen,verlaten Weg,noch pad noch straten lopen naar hem toe of af Hij mag er zijn die boom een schitterend silhouet tegen winterhemel de takken,kroon vangnet van dromen Geef mij....…

En het dorp wordt een stad en de stad de wereld, als ging de hele wereld in een straat. Soms staat men voor een horizon als voor een hek, maar de straat wordt een dorp en de stad de wereld die ruikt naar sjasliek, shish kebab en moussaká, naar al dat elders van te ver en van te velen. En men verlaat zijn straat, op zoek naar een dorp.…

De sterren aan de hemel geven toe dat ik vannacht de juiste stappen doe, ik heb het bed, de kamer en het huis verlaten en spoed mij opgeruimd door ingeslapen straten, ik laat mijn dagdroom die het niet kan laten nog na te blijven gonzen laat ik praten, ik hak de straatweg in de pas, ik ben niet moe, ik ga naar gras en water, naar niets en niemand…

Wit op de straten Grijs eroverheen Probeer ik dit te verlaten Ik, mijzelf, alleen Verspreiden doet het snel Als paren gaan zij door Struikel ik in een kuil Zoals ik hoor Het wit is overal Waar je het ook ziet Maar waar ik het vinden zal Ligt liefde niet in het verschiet Ik schrijf mijn initialen Met grijs op wit Mijn eenzaamheid…

Koude, lege, stille straten, Liggen eenzaam en verlaten, Daar waar ooit het leven was. Deuren, ramen, vol met gaten, Rode vlekken in het gras. Lieve dorpen, warme steden, In een onherkenbaar ver verleden, Waar men ooit de liefde vond. Alles totaal kapot gestreden, Voor een armzalig stukje grond.…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

Hier staan we dan op de hoek van de straat het is nog niet te laat om ons huis in te vluchten daar wachten onze oude stoelen vol ongeduld op ons ze zitten vol gaten van versleten gevoelens en eenzame woorden we zijn nog niet te laat de kachel daar smeult nog wat we wachten vol twijfel wie als eerste binnen gaat.…

Voor mijn reis naar verre oorden heb ik elk huis verlaten dingen die mij toebehoorden staan scharrig langs de straten weg van de gesteven boorden heb ik alles afgedankt uit verstorven slotakkoorden is mijn stem opnieuw verklankt dansend in een jas van jade span ik mijn strakke koorden vrijuit zwervend als nomade woon ik in eigen woorden…

stappen in de straat verlaat op weg naar het geluk een woord maakt alles stuk stappen in de straat op tijd op weg naar het afscheid stappen in de straat gelukkig niet te laat....…

Ik ween zonder gezicht in de stilte van de straten met moegelopen voeten vertel ik de huizen over diep vergeten rust. Ik staar zonder ogen, adem nauwelijks een zucht mijn lippen gillen stille klanken, zelfs de eenzaamheid schuwt verlaten stadsbanken.…

In het blauwe uur galmt geluid van de kerkklok door verlaten stad samen met mijn lege brein komt de slag als souvenir. De vochtige straat illustreren het gevoel waar harmonie viert gevangen door mijn hartslag leef jij op in mijn vizier.…

Helemaal alleen op de wereld In de donkere nacht Huilende wolven Niemand die op je wacht Geen mens loopt op straat Alle lichten zijn uit Een hond die schril blaft Kippevel op mijn huid Het huis is eenzaam Koud en stil Verwarming op zeven Toch nog een ril En je laatste gedachte Dat het hier maar stopt Geen weg meer terug En dan,,…

Stille eenzaamheid daalt thans neer over niets dan vochtig koude straten Zij drukt haar stempel eens te meer op mij.…

Als straks de klokken luiden door de stille nacht Loopt hij eenzaam door de kille donkere straten Hij komt van ver en niemand die op hem wacht Hij moest huis en haard en familie verlaten Nu loopt hier verdoold als een ontheemde Nergens wacht een rust plek of een warme haard Hier is hij slechts een paria niets dan een vreemde Slechts herinnering…

Het regent zachtjes, de straten zijn verlaten Ik kijk uit het raam, mijn gedachten zijn hetzelfde Het is donker en bewolkt, nat en eenzaam En niemand dan ik zelf heeft hier schuld aan Zullen mijn gedachten stoppen met deze droefheid En zielige verhalen Zal het stoppen voor mijn hart verandert in steen Zal mijn ziel zich bevrijden Voor…

Zij sleept zich voort alleen op straat eenzaam verlaten vanuit indigogekleurde hemel door niet zichtbare poort valt witte zuivere regen geen sneeuwgewemel warme weldadige stortbui.…

Zij sleept zich voort alleen op straat eenzaam verlaten vanuit indigogekleurde hemel door niet zichtbare poort valt witte zuivere regen geen sneeuwgewemel warme weldadige stortbui.…

Waggelend door verlaten straten Wiebelend door holle duisternis Stom dronken onderweg naar nergens Dansend uit mijn evenwicht De muren die de leegte vertellen Zwak lantarenlicht op mijn gelaat Schoonheid en stilte met eenzaamheid Geen levende ziel te bekennen Steeds verder waggelend wandelend Verdwijnt gevoel voor ruimte en tijd Met hoofdpijn…

In mijn weiland zit een oude waterput eenzaam zonder huis – verlaten een restje water bevat ze nog wat ooit via dakgoten in haar uit kwam stromen nu echoot en weerspiegelt ze slechts oude herinneringen en langzaam vervagende dromen dat is het enige en toch toch is dat voor wie van dromen en oude weggespoelde verhalen houdt ze wil ervaren…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

Je stem vervaagd langzaam Je woorden vallen zachtjes neer Op het zachte mos waar wij zaten Aan de oever van mijn meer Je schaduw vlucht voor me weg Mijn handen grijpen in het niets Starend naar de oever van mijn meer Zie ik alleen mijn eigen fiets…

De nacht zij kan zo wreed en kil zijn, zo eenzaam en verlaten. De nacht zij kan zo mooi en stil zijn, zo fijn om wat te praten. De nacht zij kan zo koud en lang zijn als mensen moeten lijden. De nacht zij kan vol melodie en zang zijn, als men elkander kan verblijden.…

ik ga maar moet jij gedacht hebben en jij vond achter iedere kraam ogen die zochten naar jou de regen huilde met je mee en de stille dood verliep in kou verdwaald vocht je jouw weg naar buiten maar telkens die dove roep terwijl de diepte verdween en de aarde enkel afmeren kende het bracht je verder heen…