Alle inzendingen over verzilverd

eenzaamheid zoekt het schelpenpad dat ik achtergelaten heb het zal zachter zijn nu ik er mijn dromen als van trap tot trap neerleg ik draai me om langzaam vult de zee mijn ogen met een zilvergrijze zon een meeuw wordt weer een stip, schip in de verte ongehaast misschien is het een teken dat de horizon zich verdiept in een stilstaand…

daar stond je, stijlvol tussen al dat donker in de zon omarmde jou en gaf je die zilveren glans voor mij ben jij de koningin onder de bomen daar in hartje winter sta je kaarsrecht te wachten tot de bladeren weer komen het zal nog even duren maar tot die tijd straal jij iets heel bijzonders uit…

dom, daar uitstoot zonder e- nige twijfel niet meer terug te vinden of inmiddels echt verdwenen zou zijn Oliesheik en partners bevaren hun zeeën van baar geld en realiseren zich niet dat zij van alles echt onvoorstelbaar teveel hebben De Wereldkampioen van zondag 18/12 Doet in een vergelijking alles veel kleiner Met sportieve grootsheid VERZILVERD…

Angst Soms ben ik bang dat het water me aan de lippen, dat kansen niet verzilverd, dat dwarsliggen me overrompelt. Anderzijds is er een uitzicht, om uit te kijken, Een boom vertelt, het water fluistert.…

Gisteren vloog de zeemeeuw verzilverd door zonnestralen hoog tegen de blauwe lucht Nu ligt zijn geniale verenpak ontvleesd door soortgenoten in de berm langs de weg Donzige veren bewegen springerig in de wind, dansen in de echo van zijn laatste vlucht…

ziekte, rouw, de strijd om het bestaan hadden mij geraakt, maar niet getekend nu slaat volwassenheid mij in 't gezicht alleen de zee die werd verzilverd door de late middagzon die mij heel even liet geloven in een wereld zonder managers de zee blijft ruisen in mijn oren…

je beloofde me regen in onverwachte buien druppelende neerslag tot ik zou verwateren schrijnende striemen tekenen mijn wangen doorweekte draden omsluiten mijn huid maar mijn ogen zien slechts het zilver van de talrijke mooie parels die zich aaneensluiten tot een schitterende plas en mijn zongerijpte lach tekent daar een regenboog…

De watergolfslag van ambities liet hem niet onberoerd In de weekenden reisde hij met modellen door het land Nog geen veertig kilo woog hij, altijd met vrouwen bezig Verzilverd, gediplomeerd, gefotografeerd keerde hij terug en liet dit andere gewicht inlijsten Uit al deze lijsten, verkreukeld & vernietigd, herken ik nog altijd mijn…

Ik omarm jouw stemgeluid in het gebundelde licht van je nieuw ingerichte universum waar illustraties worden verzilverd.…

teer wit het weer het vertakte uiterlijk van diverse struiken trotsgrijs torenen de populieren hoog boven de verzilverde elzen en meidoorns uit oprit met wilgen doet een boerderij vermoeden waar mist triomfantelijk hangt onzichtbaarheid bevroren stuiptrekking is van verlate winter voorjaar aflossing van de wacht…

een verzilverde vrijheid verbreed mijn bewustzijn in ademtochten wandel ik door het theater van het leven brengt mij stapjes dichterbij in wie ik ben het verwijst mij naar tijden waarin ik reis zoals de lentezon bloemknoppen doet ontluiken in fragiele schoonheid adem ik in weemoed langs de vensters van mijn ramen kijk met een verlangen…

Verzilverde stilte daalt nu verder neer. Daarom wil ik 's winters niet fijn bij de franjes en anjers van Spanje zijn!…

Verzilverd hebben we je zachte lach je milde staren in brons gegoten het stokkend hart voorgoed omsloten en strijden nog mijmerend jouw slag Wat is verliezen of gewin in de leegte van verstilde uren zelfs de balsem kan het schuren niet verzachten in ons gezin Zo onraakbaar dichtbij zo tastbaar ver weg altijd die echo als ik zeg waar…

een aartsvader leest de uitgevaren nymf in mollige winterdagen postuum de les voor in ‘t hijgend oor, strijkt de hand over de verzilverde gram een binnengesmokkelde vriendin dringt in, de ritselende tuin staart naar het kronkelend gebaar van het schijnverloren wild een balsemstruik op de borst haalt aan, de slakken breken door,…

"jeugdigheid is als een verzameld gedicht dat ongedateerd blijft" een koning keert terug uit donkere sprookjes en gelaten gezichten wie zou hem geschreven hebben verzilverd, in spinrag langs het pad van de wind ik zit tegenover hem de kachel verbrandt zijn woorden midden in het bos hij lacht zijn voeten vast in…

er is niets aan komen waaien heb aren gelezen op het veld takken gesprokkeld door storm geveld het eigen brood gedeeld op de feesten der rijken die met hun overvloed stonden te prijken heb gewoekerd met talenten die in centen nooit verzilverd zijn wel overladen met kritiek en venijn ik kan met woorden de wereld openen van dromen stemmen…

Gelijk gekromde reumatische vingers Grijpen de verzilverde berkentakken naar de oostenwind Niet om hem te doen hinderen op zijn lange reis Maar om de verhalen vast te houden die hij langs hen heen blaast Mythen die door volkeren zijn verteld Zijn aan de gierende wind meegegeven Om ze weg te voeren over onherbergzame vlaktes En opspattende…

verandert bladgroen in gouden herfstkleuren de natuur valt in winterslaap Zonnegloren in aura der dageraad meldt komst van de bron van 't zien verjaagt angstdemomen die zwerven in de schaduwen van de aarde In 't Oosten verraadt 'n oranje wolk komst van de zon als de grote bol van 'n nazomerdag die mensen lokt naar vergulde bossen en verzilverde…

nevel graast en rijmt op de verlaten velden omheiningen worden er ijzig uitgelijnd het gras schijnt als verzilverd takken en struiken lijken van kristal stil de witte huizen in de blauwe vrieskou de wind bijt rode neuzen overvalt de zuchtend adem behalve de kraaien die zichzelf weerspiegeld zien in de bevroren sloot lijkt het hier zo stil…

spinnend aan het wiel der tijden wentelend in het dradenspel lijnen met verzilverde zijden flonkerend in een hemelse hel draaiend in planeten banen spugend met het draken vuur centrum van je eigen manen leegte kent geen levensduur vlammend aan de aardse hemel brenger van het nieuwe licht schreeuwend in het hels gewemel onweer donder…

Ik schrijf duizend zinnen neer, verzilverd in mijn gedachten, door verwachting getroost, gekoesterd in een hoopvol smachten. Ik teken mijn liefde neer, dromend van duizenden verlangens, omringd door een diepblauwe zee, ik reis met de schepen mee.…

Een voortgang noopt tot zoeken over hetgeen verzilverd nu mijn aandeel blijkt. Lijkt een verzoening met de regen nu de best passende muzikale begeleiding, terwijl een vioolstok de snaren van mijn hart bestrijkt.…

vertrouwd adres straatnaam in kleine letters gezichten die terugkeren als je je ogen sluit gras dat weer fris ruikt glooiend als het maaiveld transistorradio, nog net te doen krakend maar luisterbaar misschien ter geruststelling oploskoffie, antiklontermiddel een weg bewandelen, gangbaar er een draai aan geven mijn halogenen zijn verzilverd…

hoor me de inwendige kou betreuren voel de afkeer voor het gebrek aan nuancen kerstliedjes klinken door de volle straten gejaagd lijkt men de gladheid niet te merken de drukte verschijnt opnieuw in de kerken en ik glijd mezelf naar mijn stil verlaten ik heb geen boom, geen timbre achter glas feestelijk door tientallen lampjes verlicht als verzilverd…

Ochtendnevel voorspelt zomers ballet insekten verzilverd door zonnestralen dansen verhalen in vreemde talen vormen een wereldomspannend net. In zonnestralen schittert hemelsbreed ijle wereld barstensvol klein leven zwaarder dan mensen en dieren wegen mantel van Gaia, godin der planeet.…

Als verwaasde glanzen dalen Door de sidderende luchten Vlakker al de brede vluchten Van verzilverd gouden stralen, Tot de glans in gloed ontblaakt Waar hij Zomers peluw raakt. . .…

Nu leidt mijn weg naar ’t pad vol maanlicht-glansen, wonder verzilverd is het wind-stil woud, heel even maar de fijnste twijgjes dansen. Mijn tocht is ver, ik moet àl verder schouwen en maatvast gaan, onwankelbaar en stout, en op het Leven eindeloos vertrouwen. --------------------------- uit: Licht (1923)…

Iedereen die kende haar hier als die flamboyante dame hooggehakt - in mantelpakjes met verzilverde maillot die ze in Wenen ooit gekregen had zo zei ze - van Versace toen ze trouwde met een Fransman daar als huwelijkscadeau Hij was van adel en steenrijk ze woonden tien jaar in Bordeaux Ze woont alleen hier nu in Diemen niemand heeft dat…

D’hemel waar de mane lacht wederspiegelt in de vlieten die verzilverd henenschieten klaar in ’t donkre van de nacht. Ondertussen lijs en zacht door de kruinen van de bomen lichte windjes ruisen komen in het stille van de nacht.…

Steeds onduidelijker richtingen sloegen wij in waar we ons verderaf van de sterfelijkheid waanden, een koele nacht zonder bitterheid niettemin door de ontoegankelijkste wouden verblind en verzilverd in een onsterfelijke maan waarin we het doel beraamden.…