Alle inzendingen over windstil

Ziet gans het land wit van sneeuw in vlokken Files staan van Muiden tot Almere Waar men wil maar niet kan asfalteren Met aan kust de seinen ingetrokken Windstil zelfs bij zee gaat het niet stuiven Weer voor pop en bal laat ons maar schuiven…

Zonder baard nog, leesbril op zong een liedje over de eeuwigheid in de bibliotheek, de Witte Engel om indruk te maken op een vrouw De tijd haalde zijn schouders op het gebouw trilde even als riet bij windstil weer en op glad water waar een schrijverke wat schreef…

Nooit windstil De wind waait Dansend Fris uit het oosten Zwoel uit het westen Warm uit het zuiden Vooruit Waait de wind Fluisterend Zo zacht als fluweel Zo fijn als zijde Zo teer als spinnenrag Verder Waait de wind Fluitend Draad na draad Klos na klos Doek na doek Door Waait de wind Neuriënd Langs de zon Langs de sterren…

sommige gedichten zijn windstil ze ademen een sfeer van luie dagen van weinig dynamiek en niet veel speels ze missen in de eerste zin al dat wat wakker schudt, een frisse wind van reuring of vernieuwend vragen of, hoe toepasselijk, het dapper wapperen van vlaggen tijdens hoogtijdagen ze zijn er ook die zelfs de spanning vóór de storm…

het is ochtend, windstil het licht beweegt nauwelijks misschien is het als thuiskomen na een tijdje na de dagen, wat ervan rest waar is de liefde, nog dromeriger dan bladeren zonder haast dan de dichter in het land van rozen en rode kersen vergeef me mijn gebrek aan verbeelding morgen zal het zomer zijn…

als je bloemen plant is het windstil in je oor de lucht trilt maar je ziet het niet of toch als ik door het venster je gadesla smaak ik de aarde in je hand je maakt me loslippig zonder woorden ik wil je zoenen maar waar kom ik naar buiten of jij naar binnen kus me gauw morgen ligt er op de bloemen dauw.…

ik herkende het niet, het had geen naam het was licht en windstil vol van zang en dagen en het bleef liggen op mijn wang er viel geen regen ook geen schaduw, het was zoiets als eeuwigheid in een gedicht ik kon het niet optillen niet in woorden of met handen ademwarm en zo dichtbij jij gaf het me, net voor het afscheid liefde…

nu de tuin niet meer in het licht drijft en de winter aan lage schaduwen hangt windstil als wit papieren vogels met gevouwen vleugels voel ik het eindeloze gedicht waarin mijn stem zacht en zachter wordt de ogen geduldiger rondom de sneeuw die valt zorgvuldig door de stilte beschreven…

Windstil een man loopt door de straat onbestemde geluiden langs de ramen windstil in de verte vage geruchten schaduwen verlengen. Momenten van stilte de straat gewijde plaats waar de man loopt het licht gaat als een schuifdeur open.…

De tijd was zwartgallig, alles rondom windstil. Stoppen met de hunker naar hartswarmte, boeken sluiten, de woorden zijn zoek. Dat vertel ik mezelf! Mijn hart zet ik nu maar wijd open, het verhaal... Mijn verhaal is nog niet compleet! Dus leef ik verder.... Voorzichtig en stil.…

er brak een tak terwijl het windstil was een groene ruis de klap die duizend stukken zag de boom kijkt kaler wat beschroomd lijkt verder nog intact bij nader onderzoek zijn veel gebreken aan het licht gekomen door ouderdom blijkt hij van binnenuit gespleten zijn zomer kent geen dromen…

zee, een goed geoliede machine ben jij dag en nacht draai jij op volle toeren alle seizoenen van het jaar koud of warm druk of kalm wind of windstil dat deert je niet niets kan je uit jouw evenwicht brengen jouw oneindigheid, indrukwekkend doch intimiderend maar oh zo prachtig!…

rimpels op het water nochtans is het windstil geritsel in de struiken reeds in de maand april want een koppel wilde eenden peddelen vroom en vrij plonzen in de vijver ze maken elkander blij een woerd met groene kop zwemt naarstig rond zijn wijfje zo maakt hij haar het hof en ja …zij vindt dat tof!…

het stormt maar binnenin is het windstil wolken stuiven stervend door de lucht gejaagd en zonder wil het is de rust die aan me vreet terwijl ik buiten chaos weet niets kan me meer beroeren ik kan alleen het leven voeren tot de dood mijn honger krijgt en mij dan prijst in alles wat er is gebeurd, ga liggen wind je hebt nu lang…

De ramen waaien open maar het is windstil tegengesteld aan alle wetten sluiten ze zich weer trillend springen spanjoletten dicht het licht gloeit aan alles is helder de stoelen om de tafel twaalf stuks zijn plotseling ingenomen zwijgende personen staren elkaar aan totdat ik opdracht krijg de deur open te zetten.…

In een zee van verdriet, vergeten, windstil, maar de tranen drogen niet. Geen doel, geen nut, geen reden om te leven, geen ziel, geen golf, geen gevoel. Eenzaamheid is alles wat ik bedoel.…

weet je fluistert ze zachtjes voor zich uit de wind houdt de adem in weet je dat de wereld mooier kleurde sinds jij in mijn leven bent dat wilde ik even zeggen was het eerst windstil nu draagt zijn fluister haar boodschap wolkenver “kwik als zilver” proficiat een warme glimlach voor elke nieuwe morgen Cobie…

Ik schilder mijn canvas, precies hoe ik wil Ik geef groen aan de wolken en schilder de wind windstil Ik meng paars en geel door de zee, verf een touwtje om de maan en neem haar stiekem met me mee Al mocht ik niet kiezen voor de grote van het doek noch de fijnheid van de kwasten die ik erf Ik schilder wat ik wil, vanaf nu tot het laatste…

Gisteren nog de ondergaande zon in rood de maan iets minder vol de hemel open witte aanslag op de velden groeide in het kille zilverlicht vanmorgen nevel hemel grijs gesloten verwachting van veel regen koude lucht maar nu ook vochtig net als gisteren veeg ik tranen uit mijn ogen hoewel het windstil waait…

nu komt de zomer weer en hun parken lopen vol met tomen van mensen zij vragen niet hoe het is om mens te wezen en te denken hoe het voelt om eend te zijn zij weten niet hoe ze in elegante eenvoud windstil het water scheiden en vertellen niet met arrogant gesnater dat water H2O is maar tonen ons stilzwijgend de diepte van hun…

zonder ook maar één schaduw van wolken glijdt een zonbeglansde wereld naar zoet sensationele sfeer waarbij onbedeesde vlinders zich gretig verzwelgen in windstil geluk en toch ervaar ik het gegevene als emotioneel beladen omdat ik herfst reeds in mij draag afscheid nemen maakt de mens een beetje klein zelfs al reikt het verwachtende…

lichte nevel prevelt hangt boven het land vanuit de bosrand kijken bomen verlegen windstil, rust alles is aan kant de lucht is dik nog niet hersteld van de schrik het geweld de hitte de afgelopen dagen koel, stil we kunnen er weer tegen het verdragen 1 1/2 druppel regen die niet telt…

Mijn windstil hoofd taalt niet eens naar muziek we dwalen en kussen dezelfde straten door eten halve porties van elkaar willen alles samen delen geven ons helemaal over aan acht strelende dansen met de vogels op de bank van zand de kaap van Ameland drinken alle sterren op en zwemmen dan in spiegelwater elkaars huid in…

Gestrand zijn op de bodem van dat Friese bocht Bij windstil weer nog gaat tekeer de laatste ademtocht. Al zullen wij nooit zinken met onze houten kop: Red ons van de ondergang, de Beerenburg is op.…

sneeuw of zijn het mijn stappen, doch onbetreden wat ik onthouden moest, ben ik ook al vergeten want wat ik wist, is te lang geleden ik heb blinde muren opgetrokken om kilte te weren die schuurt als zand ik hou mezelf een universum voor parallel, en ik sta aan de andere kant ik luister naar mijn adem die klinkt als een herfstblad, maar dan windstil…

waar zou je willen ademen tussen de varens tussen de varens waar zou je willen ademen onderde wingerd onder de wingerd waar zou je willen ademen tussen de populieren als het windstil is waar zou je willen ademen onder de linden onder de linden waar zou je willen ademen tussen de golven tussen de golven ---------------------------…

toen haar witte dood verstierf tot schitteringen binnen zomer zong de merel regen tot een diepe spiegelplas windstil getrokken glad gemaakt als glas, eindeloos zwart de bodem daar blonken bloemen aan mijn oppervlak hun tere hoofdjes bogen laag, tot aan de verteblik van kijkers er woonde niets dan liefde, niets vertrok het beeld…

alle dagen in jubelen en klagen haar wederwaardigheden wij delen het verleden altijd op pad naar iedere uithoek of hooggelegen oord overal wordt zij gehoord stuwt met vaste hand haar bagage vliegensvlug over zee en land barrières kent zij niet geniet soms even in de luwte van mijn tuin dwarrelt wat met bladeren ritselt woorden om windstil…

tegen het vergeten herinnering wordt meer en meer een stoemp van onontwarbare dingen ik weet nog wat ik erin hebt gestopt om zes uur opgestaan, ontbeten aan een artikel geschreven over vogelgriep ik moest aan zigeuners en Joden denken altijd maar onderweg en nooit bereiken iemand zal het lezen wat ik geschreven heb hier beneden is het windstil…

Als de wind nooit meer zou waaien en 't altijd windstil zou zijn dan zal ik dat briesje missen aan het strand dan minder fijn... Als er nooit geen wolk zou wezen die geen regen meer bevat ja, dan zou ik biddend vrezen want al het groene ligt dan plat...…