Alle inzendingen over zee OR geboorte OR baren

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

binnenkort kantelt het licht weer mijn uitzicht in hoop verpakt en natuurlijk bemanteld oprijzend uit de laatste dagen van een verjarend gewricht het is een verlangen vol van gezangen het is de roep naar een heimelijk baren; de geboorte van een bevruchte zonnestraal in de maagdelijke engte die met vruchtwater mee uit wil varen…

Vergeten tijd ligt achter ons, in angst baren we het leven, tussen geboorte en de eindigheid, we zijn schepen van de hemel en op de zee, we zijn het ontgonnen land, borelingen uit de eierstokken van de zon en maan, schepen worden kleiner, zeilen bollen minder , blouses minder wit, hét ontbrekende in volheid moet nog komen, als in boezem…

” Baren we niet de kinderen uit dezelfde droom? Zijn wij niet de geuren van dezelfde orchidee? Plukken we niet de vruchten van dezelfde boom? Baden we niet in weelde van dezelfde zee?" uit de bundel : Geplukt fruit. van Pama.…

Als de zee stil ligt en de zeebreker rust bij gebrek aan baren, dan wandelt het water weer zachtjes zeewaarts. Op de gulzige golven van mijn geheugen, geboeid door overvloed, stranden mijn gedachten in deinende duinen. In een wereld van water hoor ik in een schelp het ruisen in de oertaal van een zee-gedicht.…

Ark Hier voel ik me in een ark de lucht, de zee Voert me mee door duister over sinister baren het is er varen... met mezelf als baken, kompas 'k weet me onder daken Bedekt door dak,deken en laken al is het.... met 't hart in de keel.…

Aan de bar waar stemmen klonken in de verte naar het scheen, wat het rotgevoel versterkte dat ik helemaal alleen een omhulsel op een kruk, een niemand leek te zijn, een levend ornament zonder emoties, zonder pijn was daar plots die enkele gedachte die mij terugbracht naar voorheen.…

Oh verzuchtende scheet van gezapigheid om eenmaal uniek te klinken mijn impasse uit te breiden op jou te mogen drinken dat morgen door mijn bed verspreid je woorden leuren je verschijning je deining je onzin je verdwijning wat er stond te gebeuren als ik langer was gebleven een veeg teken had gegeven zo trillend in de morgenstond vreemde…

klapdeuren de bar links, toilet rechts het lampje boven het middenpad belicht witte matrozenpakken en ernstige gezichten van jongemannen die in shanghai hun onschuld verloren ik drink en wacht geduldig…

steunen is hun klaagzang Zij mag niet hellen - zacht en recht schuift zij door de smalle gang Veilig huis voorzichtig uitgedragen Van ver klinkt krassen van een kraai Achter het raam in spiegelluchten - waar zij zwaaiend hoort te staan - ziet de vader nu zijn zonen zuchten Ooit gebaard, gezoogd door haar, hoeden zij hun moeders baar…

Het doet zo'n pijn, telkens als ik op het punt sta, me bevecht om een nieuw gedicht te baren. Uiteindelijk na het geschrevene, kom ik tot bedaren: ik weet, er is nu een nieuw bewustzijn via mijn etherisch lichaam op aarde gekomen. Ik weet: dit is het werk waarvan ik wist te zullen vervullen tot het einde van mijn dromen.…

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Dit velijn is het zijn het blakende blank braakt de leegte je kan er alleen nog een streep onder trekken maar je wist niet dat alles eronder verdrinkt omdat je de einder van de zee getrokken hebt wat rest is een paar rondjes schetsen ten teken dat wij bar eiland zijn en de overzet achteraf…

Mijn winterjas hangt in de kast ik draag weer bonte kleuren vogels sluiten kwetterend een pact om met hun zang mij op te beuren wind en wolkjes spelen saam de bomen baren bloesems zee blaast briesje aan waar schelpje me komt groeten…

Vergeten tijd ligt achter ons, in angst baren we het leven, tussen geboorte en de eindigheid, we zijn schipbreukelingen van de hemel en de diepten van de zee, we zijn het ontgonnen land, borelingen uit de eierstokken van de zon en maan, de horizon lijkt verder, zeilen bollen minder, blouses minder wit, hét ontbrekende in de volheid…

Dood bij de zee; een zee vol gevaren. Mijn regenboog eindigt hier. Op zoek naar het levende wier van de woelige baren neemt een fles mijn s.o.s.-oproep met zich mee. Dood bij de zee; een zee vol gevaren. Een liefdesgeschiedenis eindigt hier.…

Mijn ogen zien de geboorte van de zon. Mijn mond proeft het zoute water van de zee, daar, waar alle leven begon.…

de geboorte was meteen raak na een draagtijd van tientallen jaren…

We geuren zee en kloppend bloed streelt baren open tot de morgen ze voldaan weer sluit.…

We gaan toch straks naar Zandvoort, aan de zee? Het is bár duur, neem brood en koffie mee Al wordt milieuvervuiling om te snijden De race mag scheurend Hollands duin kastijden We danken dit aan ‘t vorstelijk gelobby Voor die onwijs goed foute rechtse hobby…

ik voel het zachte van stilgevallen blaren waar onder een tapijt van vergankelijke kleuren het rusten is begonnen en mijn ziel zich al stervende bereidt op een mogelijk baren tussen het grijs van boven en de melange van benee voel ik me even zo heel opgenomen in een immense zee alsof ik mezelf met al het zijnde deel…

En dan is er nieuw leven dat ik die negen maanden afwachtend in mij droeg. Had mijn hart dat al lang begeerd mij moederschap innerlijk aangeleerd. Droeg het onze gezamenlijke stam wat uit ons deze vooravond op aarde kwam. Wordt leven manenglans en zomergloed in deze bijzondere november tijd vol moed met een mooi wisselkleed uit sterrenpracht…

ik zag je parelende lach het snoer vol gevoel hing om je hals blonk in lichte tinten eeuwige schoonheid van schelpen en zee volgde jouw golvende lijnen zij namen mij mee naar onpeilbare diepte waarin ik herkenning opdook mijn leven zag laveren tussen geboorte en nirwana rood…

Moeder sprak met de rivier en wees ook de golven een weg naar de zee. Ze was ons zo nabij als het water dat haar nazong en door haar handen ook de vissen in een school dwong. Nu ze weg is lijkt zelfs het schuim niet meer te spelevaren, dragen bomen herfst, en vluchten vogels van de baren.…

Schijn me binnenste buiten vloei druppelsgewijs terug naar de zee verdwijn in de golf wees wassend gelaat mijn gedachten zijn vrij strooi ze af en terug getooid met schelpen het geluid van de baren brengt ze fluisterend dichter bij © Rudi J.P. Lejaeghere Opgedragen aan Iris Van de Casteele Juni 2008…

ooit liep een kunstenaar bij Bergen’s hoogtij gewoon de zee in met 33 centiliter leidingwater in een limonadeflesje keerde zich naar strand en duin in golvend schuim ontdopte en ontdeed het oranje glazen omhulsel van ha-twee-oh vulsel het transparante vocht verdween in de woelige baren gelekt tot de laatste druppel de journalist…

geen ruisende baren, geen ontploffend strand reclame zegt... weg met die grauwsluier precies wat ik wil... weg ermee... weg... weg... weg... weg.... IK WIL STILTE IN MIJN HOOFD....!…

de zee zwelt met haar baren mee en spoelt uit forten van brak zand een stukje van een kindertand of zij bijt aan 'Huisje Weltevree'. de zee speelt voor zichzelve slee en sliert verwaterd uit op 't strand waar zij gekriebeld door de brand al gierend vlucht. hoezee! hoezee!…