Alle inzendingen, jaar 2009, week 8

(voor Adriaan Morrien) In een moderne burcht te Utrecht: 'Pardon,mevrouw,dat ik zo onbeschaamd in uw tepels knijp,maar de manier waarop Adriaan het woord 'tepels' uitspreekt,maakt mij razend van verlangen. Maar wat zegt u? het geeft niet,want die dichter doet het meestal ook,wel verdraaid, dan is zijn wereld toch kleiner dan ik dacht.…

Restjes droom, opdrogend in de ochtend licht dat door gedachten schijnt wakker blauw en tekens van gevoelige vingers in een verschaalde roes de pen betreden een eeuwigheid ontdekken en verspelen door de tijd op te tellen en weer af te trekken de laatste minuut laat zich omroepen door een wit konijn, een koekoek en een kamer vol toverbloemen…

Je schoenen op de vloer Je zomerjurk op de stoel Op het kussen ligt je blouse Wij er zomaar tussenin, zalige roes We snakten naar de adem Die we vol overgave pakten Ad rem , alsof als laatste gewenst Geen hinder van begrensde vlakten We zakten weg Bij ‘t zoenen van ons diepste doel Een verstrengeling van engelen Aanzwengelen van het…

met gouden stippelbuik en scherpe kransen-kraag staat in mijn tuin het mannetje te pronken te lonken naar het grote-lijster-vrouwtje dat nog niet wil sjansen vogels laten zich niet sturen ze volgen hun natuur en voelen feilloos aan wanneer het tijd wordt om te zingen terwijl de bomen stil bijna gespannen staan van wat er uit wil…

Gebouw,door mensen bewoond, wolkenhoog, wolkenkrabbend; uittorenend bovenmistig, boven regenbui en dakalkoof. De wind van voren, de wind van achteren: zwiept de toren slechts milimeters heen en weer. Toren boven stadsverkeer, Madurodam…

Ik wil je wel vinden, Maar zoeken durf ik je niet. Ik verheug me op ons lot, Maar ben bang voor de weg ernaartoe. Deze weg zal dus geen einde hebben, En een ‘wij’ zal nooit bestaan.…

Weg is de romantiek Het verdriet en het kwaad worstelen met elkaar op de grens van liefde en haat tussen twee oren die niets meer te luisteren hebben Een mond die niets meer te vertellen heeft want woorden bereiken enkel een bestemming waar geen antwoord leeft Ze maken geen deel meer uit van wat zij hoort De wedstrijd is gespeeld Er worden…

het is nog ochtend vroeg of nachtelijk laat als ik jou schrijf over lege gedachten uitgesponnen of nog in heipalen die huishouden op brakke grond het is op de scheiding van een tijdsidee dat denken de versnelling vergeet of weigert of juist niet om naar zijn eerste dan wel achteruit te springen immers handelen…

Het licht dat almaar sterker wordt en dat uiteindelijk zal winnen, betovert nu al ziel en zinnen al is er nog veel duisternis. Het licht dat danst en zingt als schaduw, als tegenpool van 't winterlied; wie juicht en jubelt nu nog niet al is er ook veel duisternis. Het licht dat stil en vredig lacht, dat vreugde schept in oerverlangen,…

Kon ik jouw leven vatten in een gedicht om de tranen te doven van jouw gezicht dan pas zou ik goed dichter zijn. Als ik bij jou kon wezen en jouw gedachten verlichten jou tot vreugde deed lezen zou ik graag dichter zijn. Maar de woorden ontbreken jou het mooie te tonen dat ook leven heet dus ik bied slechts twee handen leeg…

zoals je een mandarijntje pelt de schil, het witte been voor been lostrekt in je mond steekt systematisch stuk voor stuk zo verdwijn ik in jou…

Onder een spaarzaam licht om te flirten met de regen de hoofdweg afgeslagen waarschijnlijk van de maan die aanstond boven het water, zag ik de vogels op de golven door emoties reeds bedolven nam ik aanstoot tot de toekomst in twijfel steeds verzonken in de nacht, en licht beschonken.…

hecht als een pleister zodat het maar even pijn doet als je me lostrekt ik ben bijna blij je te zien hier fluister ik in dovemansoor al weet ik niet waar we zijn het is goed nu samen te zijn ook al hangt mijn boodschap als een haar in een plakstrip we zijn behoorlijk beschadigd maar eenmaal de beschermlaag verwijderd geneest de wond…

Zij stikt gevangen in het kind maken tralies rede radeloos hij vangt vrijheid en sprint en raakt randt onschuld aan verpakt de daad in geven het deert niet deerns blozen niet meer voor het lozen wordt betaald…

Ergens tussen slapen en waken in het ogenblik waar de stilte werd ontbloot hoorde zij de wind fluisteren over een wereld zonder oorlog…

Doorgaans is de moordenaar op zijn hoede Maar misschien dat de dader op de wallen Wel tijdens zijn daad een steekje laat vallen Om zich heen maaiend, stekeblind van woede De zorgen die de samenleving uitspreekt Is dat niemand een helpende hand toesteekt … Een 46-jarige man is aangehouden op verdenking van betrokkenheid bij de dood van een…

ik kan de handen niet grijpen van de spoken die langs me drijven op klaarlichte dag zie ik hun lach in het witst van gezicht geen zon kan meer hun ogen doven zij brengen vergeten angsten in mij boven ik wil ze vatten voordat hun tentakels mijn levenskrachten jatten een koude hand heeft zich ontbloot en werpt de handschoen maar…

onder het mom van carnaval tonen velen vandaag hun ware gelaat omdat ze al het hele jaar met een masker rondlopen…

ze is de kluts kwijt weet nog ergens van een zoon "was hij hier gisteren" ? ze weet het niet maar hij heeft geld achtergelaten voor boodschappen vandaag kwam een hulpverlener in een vliegende sneeuwstorm voorbij, noteerde een en ander dementie, tien hoog, maar wel een schitterend uitzicht…

mag ik even het woord ik ben boek niet zomaar een boek een gebonden boek deel I en deel II ik heb een harde kaft en knisperend blad geregelde letters klein en groot een paar ezelsoortjes en vaalblauwe afdruk op m’n eerste blad, en oh ja ik ben genummerd heb een streepjescode en sta met mijn rug tegen de muur van de bieb afgeboekt…

De mannen worden ouder mettertijd Ze schijnen zelfs op vrouwen in te lopen Voor paren gaat straks vast een wereld open Wanneer een man een langer leven leidt Maar welk verschil de tijd ook zal verdrijven Er zal er altijd ééntje achterblijven…

Vrienden dat zijn we, Maar heel soms heb ik het gevoel dat iets ons tegen houdt. Hoe goed kennen we elkaar nou eigenlijk, Durven we elkaar wel alle dingen te zeggen. Soms staat niks ons in de weg, Soms lijkt het of er een muur is. Dat we toch heel veel verschillen, Hoe zie je dan de overeenkomsten weer? Ik weet dat we vrienden zijn, Alles…

Vloed in mijn hoofd gezichten vervagen en gaan onder terwijl het jouwe boven komt drijven Vreemde gevoelens in mijn ziel gevoelens ooit verloren gewaand nu hardnekkig kloppend in mijn hart Vragen waar nooit een antwoord op volgt het aanwezig zijn doet zo pijn zonder jou…

Bij elkaar in elkaar en toch zover weg in verschillende werelden Maar toch die gedachten ons samenbrengend terwijl het niet kan liefde welke dimensies overbrugt Die ene mooie keer een moment dat een leven lang blijft bestaan in onze herinnering.…

De wereld heeft je meegenomen op een wereldzee van dromen die je koesterde zolang je naar me zwaaide met je hand omdat jij zo graag wilde leren van dat wat jij hier ontbeerde en niet vinden kon in dit door jou en Hem verlaten land Dit land waar wij gelukkig waren in ons eeuwig navelstaren was het land dat je in vrijheid als een kind hebt…

We zouden ze de kost moeten geven die door alle goeie bedoelingen van de opperste crisismanager ginds nog in angst en herinnering leven Horen de laarzen nog stampen waar de botten uit de wegen steken vijanden van het volk die bezweken aan honger oedeem dunne gratensoep kogels en bittere kou in Goelag kampen Stalin liet steeds nieuwe interneren…

Terwijl het licht zich een weg baant Door mijn gordijn, langs zijn neus Draai ik mij nog even om, En laat mijn blik over zijn schouders glijden De perfectie van een mens, Hier naast mij onder dekens weggekropen Terwijl het zonlicht probeert, Ons leven binnen te dringen Ik sluit het nog even buiten Nu nog even niet Laat deze perfectie zijn…

de tijd die jij mij had gegeven waarbinnen ik kon beslissen of ik al zou gaan of toch nog even van jouw liefde zou vergewissen tikt de klok gestaag achteruit verruilt de zon zich voor de maan voel ik weer jouw lippen op m'n huid wetend dat ik je zal moeten laten gaan schittert het zonlicht nog één keer door jouw prachtige lange haren geeft…

handen kneden mij naar jouw borsten het zuigt hechtende lijnen aan de binnenkant van mijn dijen Vasthouden aan een uittreden wachten op de dubbele maan het dolende scheppen Zij rondt haar poppenspel vlieg vingert een bal van klei samen kozen van een spiegeling vrije doorgang witte zee van potentie ingehouden wachten op een liever…

ik vertilde me mijn lange leven aan wat de liefde is of liever nog: dat wat ik dacht dat hij zou moeten zijn tot mijn verdriet ging in mijn meisjesjaren de lichtheid al mijn hart voorbij want niets was slechter dan riskant te leven en hachelijk was het later toen ik ouder werd om de liefde niet heel serieus te nemen of erger nog…