Alle inzendingen, jaar 2010, week 36

Als ik 's avonds voor de nachten in het donker kijk, komen gedichten in mijn gedachten. En kan niet wachten moet ze schrijven Dat ze in mijn gedachten blijven. De stilte geeft zo'n rust in mij. Dan voel ik me vrij van zorgen..... voor de dag van morgen.…

En als ik 's avonds naar de sterren kijk en dat ene sterretje zie stralen dan zou ik willen dat er een ladder lang genoeg zou zijn zodat ik het even naar benee kon halen Want in dat sterretje hier ver vandaan zie ik telkens toch ons kindje weer dat van ons weggenomen werd nog voor het was geboren en steeds doet het een beetje zeer Maar…

De eerzucht doet me deze woorden schrijven: wie gaf weer vier, na mooie cijfers die er waren? Veel liever las ik echt kritiek in duidelijke taal, maar dat is dan misschien een nieuw verhaal, dus laat me dit toch weer maar slikken en niet in zelfbeklag gaan stikken.…

Boris zal wat wijsheden debiteren voor jullie berenheren, hoe kan je een mens of beer rijker maken keer op keer ? Niet door hem iets meer te geven maar door een van zijn begeerten weg te nemen... Deze heeft Boris niet uit het Oosten maar van Epicurus om jullie te troosten Het zou zomaar iets van de Boeddha kunnen zijn geweest Dus beren…

de hemel een bord vol vervagende vegen ook morgen weer…

Jeugd maakt de toekomst Niemand wordt daar vrolijk van Wij kijken niet goed; Die jeugd zien we niet, die werkt en studeert, de toekomst maakt.…

Onlangs had ik weer eens de eer dat een zekere strenge dame of heer bepaalde gedichten in snel tempo screende en vond dat ze geen voldoende verdienden dus afwisselend met een vier of vijf ging deze persoon mijn werkjes te lijf Lachend haal ik mijn schouders op denk maar niet dat ik daarom stop dat ik ophoud met gedichten maken en me door wat…

Heel vaag komen herinneringen boven aan een ander leven, toekomst of verleden waar duidelijk de strijd aanvangt naar geestelijk verrijkt leven doordringend kijken spiegelbeelden neer weerkaatsen de boodschappen in slierten mist uitstraling is geen ijdelheid maar verwarmende heerlijkheid de ontvanger staat stil in niet begrijpen probeert…

Ik voel je armen om me heen Het is zo’n teder gevoel Jij kent dat ook Je weet wat ik bedoel IK zie je twinkelende ogen En je schaterende lach Dat is wat ik wil zien Ja, het liefst elke dag Mijn gevoel stijgt naar ultieme hoogte Ik word gek van verlangen Laat me je zien Een stille kus op je wangen…

stille stappen laten huizen van persoonlijkheden achter relaxed in de regen ontdek ik met eigen ogen het weelderige weidelandschap van Friesland tussen mijn vingers gloeien gekozen woorden het begeleid de pen gebogen op papier van het moment van beelden om het leven op de geur van regen zintuigen trillen, ik weet het en ik weet waarom…

De Psychoticus beleeft zijn waarneming zeer tragisch Hij leeft zijn mythe en tot groot verdriet van het Hermetisch Kind in hem, wordt hij de Cynicus die hij tracht te vermijden, maar niet kan verlaten De Psychoticus gaat de Cynicus haten Het is balanceren en schuiven met gegevens Een oneindig leven is er nodig, om de som der delen hun…

Altijd weer die verrekte vlinders in de buik het ligt aan de kleur van de ogen het opflakkeren van het blonde haar raar maar waar aan breekbaarheid herkennen van dezelfde eenzaamheid Alsof eens de goden ons kloofden uit een gevoel van jaloerzigheid met onbegrip voor menselijk geluk Op volmaaktheid lopen mensen stuk…

hier voel ik dat ik ben, hoef ik links niet met rechts te verwisselen of het einde met het begin hier zijn schaduwen als een reis die je rond en rond draait wanneer ze wachten op herfst zoals bomen, nog groen op een negende horizon almaar milder en waarvoor geen naam meer bestaat hier ben ik verbonden onverklaarbaar met beelden door…

Als een mooie glimlachende gastvrouw die alle gasten hartelijk verwelkomt en met flair een zitplaats aanbied. Zo verleend de lavendelstruik in de zomer de zoemende bijen plaats aan op alle mooie comfortabele zitjes en bied ze heerlijk zoete hapjes aan. Als spelende kinderen uitbundig en enthousiast, gelijk zo vliegen…

Ze was nog maar een peuter toen eerst haar vader, tien dagen later moeder stierf. Haar broertje een flinke kleuter begreep het ook nog niet. Opeens was oma moeder altijd in het zwart, zwijgen was gewoon. De zware fotodoos keer op keer geopend spreekt droefheid, tekent tijd, in hun gezichtjes mist het kind. Boven verledenfoto’…

levenloos tussen varens de doctrine van minder vet en meer energie beschadigd tot op het bot kreupelt hij voort tussen het jonge groen zoals het hier ruikt ruikt het nergens…

als sluitstuk van het leven gleed je in de dood stil kroop ik even in je hart je nam me mee naar de ondergaande zon de nieuwe dag zal de stad bedekken met nevel hoog gezeten zullen wij licht verstrooien…

Vandaag is het een speciale dag, want er is weer eens een bruiloft en deze keer is het een leuke datum, namelijk acht-negen-tien. Zie de tranen vloeien van geluk, want het glimt vandaag weer even als parels van verbondenheid waarin ook de twee tortelduifjes worden losgelaten op zoek naar het geluk in hun nieuwe leven, want de liefde spat…

Met losse korrels van striemend zand snijdt de wind door het herfstachtige land. Ontelbare druppels geselen het gelaat over de rug van de dijk van dit klimaat. Lief en leed doorkruisen mijn gedachten, Ik fiets, ik leef! en wil echt niet wachten. Morgen is daar wel de zon.…

heb je de hand gedrukt voelde warmte en geluk van mensenliefde een tikje masculien misschien de speelse ondeugd in je ogen heb ik zonder onderscheid genoten jij raakt alle snaren in aantrekkelijk zijn zonder te lopen op de vrouwelijke lijn herken mezelf in jou zie alle vlinders vliegen aan man en vrouw geef jij je mensenliefde…

onder een tapijt van mist leg ik ’s avonds geduldig al m’n vragen in afwachting van antwoorden laat ik het donker er een nachtje over slapen in de hoop dat ochtendzon helderheid zal brengen…

Toen de nieuwe vriendin van Vader slechts twee rondjes had gezwommen Verschoof Mamom geërgerd de kom zodat deze viel in duizend stukjes glas En stierf zij naar adem snakkend in een opgedroogde plas…

We gedijen niet in vrede, het gelag is hard maar waar. De mens leeft op in strijd, conflict en in disharmonie. Te streven naar een evenwicht, niet meer dan een gebaar. Correctie van een onbalans of megalomanie. Tevredenheid is dodelijk, gelijkheid utopie. Geschiedenis herhaalt dus wees niet wijzer dan de tijd. Vernieuw uzelf voortdurend, blijf…

We zagen uit naar de lente en witte bloesem toen het nog winter was en de langzaam kalende bomen met bladeren goud dwarrelend nog vers in het geheugen toen we vol heimwee verlangde naar de zomer en de geur van rozen in de tuin…

Gitzwarte haren met wat grijs Ogen, erg bruin, soms ook wijs. Lachend zeg ik:je komt met uit een film, acteren kan je ook Je blijft nederig en doet niet uit de hoogte, al héb je de ' look '. Vriendelijk voor ieder maar je laat niet over je lopen Plichtsbewust, wel op tijd ontspanning, hobby's met hopen. Als echte levensgenieter zie je mooie…

Pornopaleizen storten voorgoed ineen, wat er in nesten wordt gedroomd weet geeneen en dat is maar goed ook, laat mysterie mysterie blijven, want God is werkelijk niet van steen! God is in ieder mens, slechts dwaze mist doet het zicht vervagen, maar God is in iedereen! Het was in het klooster te Brugge, ik schuifelde in mijn zwarte habijt…

Je Lach als blikseminslag je gezicht het zonlicht je vormen als visuele woorden je ogen als een pad naar mijn hart mijn woorden zonder effect geen woord genoeg impact de omschrijving slechts een omlijsting als een deken zo warmt de gedachte aan haar armen voor haar dit verlangen oneindig het gevoel als ik haar in mij oproep ik…

Mijn vader en dan urenlang, dagenlang niets en dan mijn moeder, sjokkend, zijn leed torsend, af en toe iets ervan morsend (maar met zulke zachte ogen, zij) en dan mijn broers, boos, zo boos dat zij dampten, dikke wolken sloegen van hen af, en dan weer niet maanden, jarenlang en dan weer mijn vader - 'waar zijn jullie?' - oud en haastig…

Ik heb de klok erop gelijkgezet: Waar hij verschijnt daar waaien frisse winden. Z’n nieuwste show kan mensen samenbinden en het bevat een geestenkabinet. Nu het niet zo wil vlotten met formeren, kan dàt misschien ons landje gaan regeren?…

Welriekende constante perfecte ontluikende, nimmer onttrekkende aan ziende ogen van passanten. Bloedrood sijpelende druppels kleuren de doornen, neerwaarts stromend de immer zuigende zwarte aarde in. Zoete luchten bedwelmend zwanger laag hangend en wee, leiden omringend naar verleiding en vervoeren een zalige diepe droom mee. Zonnestralen…