Alle inzendingen, jaar 2010, week 44

Toen er een hand uit de kast stak, niet opdringerig, eerder bijna verlegen, traag kantelend in het bleke licht, nam ik een stoel en moest even gaan zitten. Ik overdacht het bestaan, het ritme ervan, de pitloze weekte, en besloot de hand niet weg te slaan. Sindsdien deel ik de tijd, mijn kast en mijn leegte, en het is waar dat ik voor het eerst…

De blaadren rijzen door de stugge nevel er zijn geen klanken meer, er is geen lied slechts in het dorre riet een vroom geprevel… Nu komt de tijd dat men naar binnen ziet. Want wij zijn arm, en knagen aan ’t verleden, en spelen met de kaarten van verdriet. Het schoonste sprookje stelt ons niet tevreden, en door de nevel lokt de toekomst niet…

nog herken ik jou de blijheid in je ogen de lach om je mond de lijn bij je wang t maakt me bang dat je wegdrijft op de rimpels van het water bewaar je ze voor later zodat als ik je dan zie je ogen zoek je mond weer vind je wang kan strelen bewaar je je ziel voor mij zodat ik me echt kan geven onverborgen voor het leven zo kort…

De houvast van je zachte vingers de aanhoudende jeuk tussen je schouderbladen geeft de dag terug aan de morgen onder het halleluja van een reeks lage en middentonen bied ik jou zonder schaamte mijn droge hemd aan devoot laat jij je kleden.…

Ik belandde na veel gezwerf in andere landen, want dit land kan soms zo ongenadig met zijn cobratanden in je slagaderen bijten, dat je wel weg moet, maar goed, weer in mijzelf, een land wat ik ook nog eens moet ontdekken, maar liever morgen dan nu. Liever nooit, wat moet ik in dat land? Ik zou me er rotvervelen, met te weinig attracties…

In de bus naar Soesterberg liet ze het flapje naar voren vallen als een ophaalbrug. De opgezwollen borst keek bevrijd en vrolijk om zich heen met een keihard, lokkende tuit om mijn eeuwige dorst even te tarten, want het gelukkige hummeltje plakte er snel aan vast zoals ik zonder glas mijn biertjes drink. De moeder knikte naar mij, had…

Met tastbaar genoegen wordt mijn bloeiend loof liefdevol overgoten In stille wateren wordt het leven weer manifest en frivool vervolgt het kabbelen van het levenswater zijn weg De storm kent in de luwte geen ademnood meer Met zuivere intenties breekt het verleden zijn stakige punten en herleid ik de schoonheid der dingen tot hun…

Dolend, maakt het hof- Stad in ruste, niets is waar. Temidden TL.…

Sint Maarten, het lichtfeest voor de kinderen Ze lopen met hun lichtjes door vele straten Hun ouders houden hun kroost in de gaten Zodat niemand hen zal kunnen hinderen. Bij iedere deur zingen ze een toepasselijk lied Vroeger bedelden ze om een appel of een peer Maar dat doen ze tegenwoordig niet meer Het gaat nu om het snoepgoed, dat is favoriet…

Ode aan vroegere tijden liep ik op zondagmorgen tussen jullie beiden als altijd veilig en geborgen Lopend langs graven onze aandacht besteden ik geef mij vol overgave aan de mensen uit ’t verleden Luisteren naar verhalen van een tijd gelee dat waren jullie idealen jullie mooie bijzondere twee Details zo ontzettend klein herinneringen…

Moe als het is van de last rust het verleden toch niet het mogelijke is versluierd door al het onvermogen De vraag om te vergeven kan wel worden bevestigd vergeten zal men zelden je wist wel niet wat je deed maar je deed ook niet wat je had moeten weten Zoeken en verdwalen tussen ver en dichtbij vergeven…

Weerbarstige ziel je bent aanhef voor dronkemanstaal wankel evenwicht uit ’t verleden je loopt over de kade als gedicht en levenslied jouw levenskrachtige bloed stroomt door ieders stoffelijk lichaam jij bent het eergevoel, de duisterwetenschap en lege spiegel van de nacht psycholoog van de aandacht dat ben jij, vanaf de wedergeboorte…

Toe, ontglip me niet Kom mee, dan zal ik je leren voetballen En na afloop zal ik je bier leren drinken en met onze dronken kop zal ik je voordoen hoe je een hond doodschopt. Want vandaag pleegde een kind, een stil kind als jij zelfmoord. Toe verlaat me niet En rij mee naar een gokhal waar ik je de spanning zal laten voelen van het kansspel En…

gewoongeraakt aan het schofferen van mensen zijn wij gepantserd gebruiken we meer dan woorden als wapens tot verweer kromgegroeid van steevast tegen de wind inlopen zien wij de aarde snel dichterbij komen ik noem het de zwaartekracht van het leven van alle dag waar wij het nog levende bewijs van zijn…

Als mijn gedachten stuivers waren, Dan had ik vast veel geld. Maar ja, wie wil ze horen... 't Staat nergens nog vermeld. Als mijn gedachten stuivers waren, En ieder wou ze horen... Dán kon ik zilver sparen En blies hóóg van de toren. Wat dwaas, om zo te denken, Want rijkdom laat me koud. Want door maar stil te zwijgen... Bezit ik hópen…

In deze stille nacht staan we rondom het Kind dat zoveel voor ons heeft betekend. Wij kennen het vervolg, gelezen in Uw Woord, verbazen ons niet meer zoals de herders of de wijzen toch kwamen we hier met hetzelfde doel: Hem hulde te bewijzen. In onze donkere nacht bidden wij U om schijnsel. Verlicht ons met Uw Geest om hier vannacht…

Uitgestrekt, verraderlijk, Ons gangenstelsel, onze monstergrot! Zelfs wij, de architecten, Vergaten onze weg naar de vrijheid En dwaalden door de koele krochten Wimperslag - de tijd geeft vleugels Onwennige ledematen van was en veren Zonlicht nodigt ons hoog uit Voeten los van de vochtige stenen We stijgen op in hemels blauw Mijn vlucht…

Als ze danst, wordt een werveling universeel, ze betreedt met beide voeten elk werelddeel en de sterren - en de zonnestralen, op alle windstromen wordt haar beweging waargenomen, ze draalt niet in haar zinnelijke vlucht, in de wenteling wordt de aardse zwaartekracht vermeden en deelt zij met mensen haar serene vrucht, zaait de liefde uit…

Als protestant van huis uit heeft Jeronimo niet zoveel met Allerzielen. Bidden voor de doden was voor hem taboe. Hun verblijf in het vagevuur daardoor bekorten? Op catechisatie hoorde hij dat het vagevuur een verzinsel is. De doden zitten in de wachtkamer voor de hemel maar voor de reformatorische wereld waarin hij opgroeide was heel het aardse bestaan…

Ubi uber, ibi tuber. ’t Is november. Wat luguber! Het Latijnse citaat is afkomstig van Erasmus, die het ontleent aan Apuleius. Ik kwam het ooit tegen in een artikel van François Rigolot over het interpreteren van Rabelais, waar het als volgt wordt vertaald en geïnterpreteerd: Là où il y a prolifération, il y a aussi risque de cancer. (Waar veelheid…

Ik zou al jouw onrust willen stelen al jouw demonen één voor één Opdat ze jou nooit meer zullen vervelen voorgoed laten zij jou dan alleen Zodat vreugde zal overheersen intense liefde droogt jouw tranen en maakt je blij Kun jij je laven aan het leven nippen aan het geluk is de wens van mij ~* Voor Mirjam *~…

Ik weet het wel, ik heb jou wel door jij liegt toch constant alles bij elkaar De waarheid zeggen, bedank je voor bemerk ik ‘t, dan zijn de rapen gaar In jouw wereld leeft de waarheid niet zonder die leugens voel je je eenzaam Doch als je opeens een waarheid ziet bloos je eventjes en lach jij minzaam In je leugens raak je dieper verstrikt…

Op het asfalt Naar het werk Aan het werk Tussen CO2 en stress Nòg een afspraak Meer verdienen Nooit eens denken "More is less" Thuis gekomen Aan het eten Onderworpen Aan de haast Gerijpt met giffen In plaats van seizoenen En over ziektes Zijn we verbaasd Dan ontspannen Achter een beeldscherm Onze hersens Langzaam dood Lijken…

Iemand schreef: *Morgen is het dankdag. *Dan mogen wij weer danken. *Dan gaan wij weer voedsel inkopen voor arme mensen in Roemenië, Oekraïne, enz. *Dat God zo goed voor ons is toch wel een wonder. *En nog meer over het oude testament, overvloed, en het buikje rond hebben. Ik vind: Dankdag? Zou er een God bestaan, ik zou…

(Elke dag opnieuw...) Schilderijen. Beelden Heerlijke kunst. Sous-Terre* Kunstwerken binnen Beeldhouwwerken Sculpturen buiten Geïntegreerd in de omgeving Open land. Te zien Van verre In veel vastgelegde Vrouwen herkend' ik jou Goede lijnen en Mooie vormen Verademingen Genieten van vrouwen. Ook in kunst Artistieke eenheid Man en…

zonder te vragen nam de dood de mijne weg ik vroeg nog: waarom?…

De donkre aard drinkt vochten, Uit d’aarde drinken bomen, De zee drinkt uit de wolken. Het zonlicht drinkt de zeeplas, De maan drinkt uit de zonne,-- Wat laakt gij mij dan, vrienden, Die ook verlang te drinken?…

de aarde staat met wapens overvol hé wereld hoe haal je het in je bol…

streel zacht zonder vragen wat schaduw over blozende wangen zonsondergang laat uw fluister het land bekleden met bloemenpracht in gouden kleuren kruidig pittig zacht slaap en droom de nacht maar begeef u even in de tuin waar liefde woont hoor hoe de nachtegaal schoonheid zingt adem mijn adem sluimerzacht…

nog hangt de druppel aan het glas het zacht bouquet laat dromen proeven voor de slok heuvels wijngaard en chateaux de houten kisten als cadeaus vuur vlamt fonkelend in les grands crus de glazen hoog geheven een proost voor mij ben al twee jaar bij mijn watertje gebleven…