Alle inzendingen, jaar 2011, week 17

mijn penselen hebben angst voor het bewegen vrees om plein en straat te vegen kleuren schromen zich te laten zien zij vloeien niet maar blijven aangelijnd het witte doek voelt koel in het ontvangen van de eerste schetsen ten langen leste heb ik mijn ezel in de tuin gezet wind en lentezon deden de rest…

mijn tuin is verrijkt er bloeien lentebloemen zo voelt schaduw zacht…

Er ruist een zachte roffel door de blaad'ren Der populieren aan de zoom der weide; Zij tromm'len aan hun ranke takken blijde De zomer te gemoet, die stil komt naad'ren. In de elzebosjes aan de kant der sloten, Doorgeurd van honingklavers en kamillen, Hoor ik de lentewind zijn liedje trillen Met lang-gerekte, zangerige noten. Op halmen…

De leiders ruimen één voor één het veld. Ook Syrië moet daar nu aan geloven. Maar de protesten zijn gericht aan doven. Assad blijft aan en hij gebruikt geweld. Hij is in nood als nimmer in z’n leven. De noodtoestand heeft hij dus opgeheven.…

Er is iets in de zang van een merel het is voorjaar, je wordt wakker je ligt te denken in de nacht het raam staat open - er is iets waarvan de vogel zingt en je denkt aan wat je moet opgeven er is iets in je dat leeg is en het stroomt vol met het zingen van die merel…

Verlies het geluk dat druppelend jouw scherven zonder pijn wakker maakt in de droom die je geduldig tekent. Want je bent de schim die niets verzamelt maar zijn schaduw zoekt. En de stilte die je spreekt steeds wil vragen wat je nog mag kleuren voordat je eenzaamheid het verteert en niemand blijft luisteren of vragen wat je verliezen wilt…

Zwarte schapen drijven door de lucht die ik niet kan zien omdat het donker is. De bomen waaien en worden misselijk gemaakt door de harde wind. Ik blijf een kind van het dromen en van speelgoed. Donkere gedachten. Mensen vullen deze avondstad die naar binnen zijn gevlucht, waar zouden de zwer- vers nu zijn en waar is mijn lief die niet gelukkig…

Tussen miljoenen sterren raken er twee elkaar op zich al een wonder Duizeldingen in de maneschijn terwijl ik je kus, streel, begeer schieten onze sterren vonken in het rond De hemel lijkt niet ver meer weg zoals we zweven…

Een foto aan de muur. Twee lachende kinderen uit een verleden mijn kinderen. Kinderen die ik niet meer herken. Weigeren om te leven in het heden. Mij alleen maar confronteren waarom ik zo'n slechte moeder ben. Altijd alleen mijn best gedaan om jullie alles te geven. Ik heb daarbij fouten gemaakt. Fouten die ik niet meer kan herstellen…

Met weinig verweer stap ik de luid borrelende geluiden van de inktzwarte nacht tegemoet. Mijn denken in mijn armen meedragend wetend dat de zinloosheid van het onwetende, het weten is en het bestaan gewoon zijn gangetje gaat. Beelden, gedachten, herinneringen waaieren voorbij; slechts sprakeloze woorden spelen een spel tussen jou en mij.…

Een rimpeling in zachte ogen waar het levenswater uit zuivere liefde stroomt Ze spreken een zelfde taal als die van de waternimf die aan de rand van mijn geheim woont dat diep in het hart verscholen ligt en alleen toegankelijk is voor de zachtmoedigen en voor de stille zielen Hier ontspruit mijn oorsprong de dans die het leven verbeeldt…

[Senryu] "Hé, mooie jongen, ik sla graag een goed figuur," waarschuwt de bokser.…

nog steeds herken ik ze mensen, die zwalken geknakt door ondragelijkheid zware energie heb ik gegeten mijn cellen schreeuwden tanden knarsten door zoveel duisternis bijna gaf ik op houvast was verdwenen ik draaide mij om keek mijn angst aan zag dat hij liefde is…

Kom, laat ons dansen fluisterde je midden op het drukke plein waar bosjes lokte achterover duwend in dorre bladeren welke er nog lagen toetertijd de herfst toezag hoe de winter voorbij verlangde sneeuw als stille getuigen op dikke witte wollen deken het deerde ons niet jij stond boven mij: klampte je vast aan lentegroenetakken in de…

Zo ik sta Ben ik geboren Ga ik dood Ergens tussen in Ben ik mij geweest Heb ik geboet Vlak na het begin Was ik kind Hulpeloos en zonder verlangen Aan het eind Ben ik oud Hulpeloos en zonder verlangen Kortom, laaft het leven zienderogen Aan de leegte en ben ik niet Beperkt tot deze vorm…

er zijn natuurlijk ook nog de bloemetjes die bloeien het lam dat op de knietjes drinkt bij de ooi het hooi dat geurt en noodt maar dan heb je het wel gehad…

Toelichting: zaterdag 16 april 2011, 20.15 uur OLVG-Kapel, Amsterdam; Kamerkoor Amphion o.l.v. dirigente Ulrikke Reed Findenegg zingt "Baltisch Goud": a capella koorwerk uit landen rond de Baltische zee van de componisten Gorecki, Kuula, Rautavaara, Silelis, Romis en Vaks. Ik draag het op aan tenor Lucas van der Hut met zijn mooie kleurrijke…

Hij kwam al tijden langs mijn huis geslopen. ‘s Nachts werd ik wakker van zijn luid gehuil, en deed ik trillend de gordijnen open dan hield het enge beest opeens zijn muil. Hij zou zijn leven met de dood bekopen. Ik kocht een schietgeweer en hield me schuil en toen hij weer kwam aangedropen richtte ik mijn loop op dat stuk vuil,…

Mag ik je even onderbreken? Kijk. Luister of je mij verstaat. Sinds ik mij met geschrijf in laat lijk ik een vreemde taal te spreken.…

Ik was vroeger een kwebbeltante ook een behoorlijk huppeltrutje was uitgekookt, wist van wanten ging niet snel door 't afvalputje. Later was ik bekend om 't sjansen ging graag met jongens aan de haal soms van adel, vaak gewoon Jansen ja een bruiloft heb ik wel gehaald. Nu ben ik helaas een bejaarde bes niet meer piek maar ook niet stok…

liefde twee mannen dag mag ook is ooit anders geweest gender…

de leegte die door mij stroomt ontpopte op die groene heuvel waarvan de naam mij is ontschoten zwierden takken die kusten de grijze nacht die hen in evenwicht hield zwarte vogels cirkelden om de hoofden van degenen van wie de zin verloren had knaagden bevers zich een weg door het onoverkomelijke 'n naamloze hief haar kelk op…

er rolt leven naar het droge zand ze krult rond golven in haar zilte spoed te willen zingen uit een dode schelp hoger, boven witte duinen, struint een meeuw de toppen tot verwaaide dromen in mijn hand een lieve bloem ik noem de wereld kleiner dan mijn eindeloze schreeuw om dichterbij te komen…

je nam je schaduw en verdween tussen bladerloze bomen geduldig maar tevergeefs bleef ik wachten op nieuw groen maar het donker bleef stil toen de tijd het ook niet meer wist besloot ik op zoek naar andere kleuren nieuw licht te zagen het zwart aan jou te laten niettemin mocht het ooit nog eens tot een ontmoeting komen…

jij hebt droogte gesprokkeld het water verdampt door een alles verschroeiende zon lucht van hitte doen trillen de schaduw gekort door de zomer in zenit stuurde de hel brandde laaiend het vuur in een onblusbaar inferno hebt de laatste uren geteld toen het leven door een vlammenzee werd geveld…

de onbezonnen jaren voorbij bewaar ik jouw gestolen gezicht tussen wanhoopskreten in een lade in de kast soms haal ik jou er weer uit wat was je toch een plaatje…

Een leven ligt verbeeld in de enkele gedichten, Die bij 't verstrijken van de jaren schaars ontstaan: Zij liggen wijd verspreid, zoals de vuren aan De kust, die land en zee gedeeltelijk verlichten. De zeeman ziet de snelle schemer die zij stichten In 't bouwland, en de bundel op de rotsen slaan, En met een koene zwaai de waatren…

Ik denk aan de man die ik liefhad. Heb ik hem lief? Hoeveel angsten zijn dat? Onze borden raakten leger En aan de rand ligt een bloem. gesneden uit radijsjes. Een klein uitbundig leven. Niet om te eten, weet hij. --------------------------- uit: 'Twee zonnen', 2003.…

Op deze dinsdag kwam de grote klap Voor onverkochte eieren en hazen Ze liggen achter de vitrineglazen Geslagen en gebroken in het schap De gloriedagen hebben zich voltrokken Nu zitten ze nog even met de brokken…

Je speelt alleen met zwevende vonken op je gitaar, om nooit te hoeven landen. Maar ja, ook op een gitaar breekt wel eens een snaar, kwetsbare plekken zijn er altijd. Kan dominantie ook bestaan door kwetsbaarheid te tonen, afschrikwekkend maar ook scheurend tergend Hoe lang moet je spelen om de mooiste noot te horen? Het is een kwestie van…