Alle inzendingen, jaar 2002, week 44

Stil, het jaar is weer voorbij. Weet je nog wat moeder zei? Moeder zei, zolang gelee: herinnering loopt altijd mee. Stil, het jaar is weer voorbij. Weet je nog wat vader zei? Vader zei: Wat er ook gebeurt, hou de toekomst mooi gekleurd. Stil, het jaar is weer voorbij. Ben je bang of ben je blij? Vader, moeder,waar zijn zij? Stil, het…

De kinderen zijn 't huis uit, we zijn dus alleen, met alleen de kleinkinderen af en toe om ons heen. 't Was even wennen in 't begin toen de eerste de deur uitging. En nu, nu weten we niet beter meer, we zien ze om beurten een enkele keer, ze hebben 't druk en leiden hun eigen leven Maar waar zijn die kleintjes toch gebleven?…

nog droom ik van de warmte van je dijen dan denk ik dat je wachtend naast me ligt proef stil je lippen met m’n ogen dicht het slanke zachte lijf dat vroeg om vrijen en weer voel ik de streling van je handen de vingertoppen over borst en buik de zoete zwoele geur die ik nog ruik de lusten die ons teder overmanden waren ook mijn dagen maar…

Steeds vroeger is de jeugd geobsedeerd Door de leukste vrijetijdsbesteding Gespeend van schroom en vrees en onderkleding Wordt er al heel jong gecopuleerd De straf voor ´t seksueel actieve kind: Jij gaat mee terug naar Spanje met de Sint!…

Als ik denk aan de laatste tijd hoe is alles gegaan een tijd van vreugde een tijd van een traan ik laat een heel leven achter mij en ga weer opnieuw beginnen Als ik denk aan de laatste tijd ben ik nu echt alles kwijt m'n kennissen, m'n buren, m'n familieleden horen die voor mij bij het verleden ik ben mijn eigen weg gegaan en ga…

neerstromend water kletterend spetterend in de natuur zo mooi zo puur stromend naar benee zit alleen starend voel de wind spelend met mijn haren voel de spetters op mijn gezicht stromend naar benee alleen ik vraag je sla een arm een arm om me heen voor mij is er maar een die mij kan troosten als ik me voel me weer voel zo…

tere bloempjes toch wonderschoon 't symboliseert: liefde Met hun wortels ver uiteen lopend staan ze stevig in de aarde een groep van knoppen op iedere tak sommigen nog niet geheel geopend ze hebben zorg en voedsel nodig om te groeien ze hebben tijd en zon nodig om te bloeien sommigen hebben doorns, waar je je aan kunt prikken Zo is…

ik lig hier al een behoorlijke tijd om mij heen het hout hard drukt het tegen mijn rug en ik duw terug tegen de duisternis voor het licht ik weet nog hoe het verdween met een stroef geluid de laatste lichtstraal overspoeld met duisternis tot er niets meer scheen en ik duw terug mijn gewicht als wapen licht als doel weten ze niet…

Nog nooit van mijn leven heb ik iemand zo gemist, nog nooit had ik het zo zwaar te verduren. Wanhopig speelde ik de eeuwige optimist, maar steeds verloor ik me na enkele uren. Hoezeer miste ik je mooie ogen, je lieve lach. Hoe groot was mijn verlangen jouw weer te zien. Vertwijfeld telde ik het teveel aan seconden in elke dag, maar te snel…

mijn ouders leerden mij niet praten en doordat geen van hen iets zei ben ik luisteren gaan haten want wie luisterde naar mij liep ik vast in boze onmacht tot contacten niet in staat tenminste niet dat soort contacten waar het gesprek wat dieper gaat dan enkel losse zinnen bijeengeharkt zonder verband kon dan ook geen woordstrijd…

Hij fladdert kort en zweeft Door zijn grenzeloze huis Waar een populier zachtjes ruist En geheime antwoorden geeft Legt hij een direct verband De kruimels en de overvloed De geaarden die hij ontmoet Voor eens en altijd geland? Is voor hem een mens een mens Wat weet of wil hij van mij Voelt hij zich werkelijk zo vrij zo vrij als ieder…

Ik weet niet wat ik denken moet. Ik weet niet wat ik missen moet. Ik weet niet wat ik voelen moet. Eén ding weet ik zeker dat leven zonder jou pijn doet.…

Ik zag je komen, vlotte meid. Een stuk. Vriendinnen aardig wat, een enkeling die jou vertrouwen gaf zo dat je ook jezelf vergat. Zachtjes boog de weg naar links. We liepen hand in hand. Ik leidde en jij leed. Je was wat zenuwachtig druk. Weten deed ik, toen ik naar je ogen keek, ze leken stuk. Waar licht had moeten vonken, vertroostte donker…

Ik moest wel blijven staan Want haar ogen hadden de mijne in hun greep Klampten zich vast, wanhopig op zoek naar steun en hoop Een oplossing of een uitweg Gevuld met de geschiedenis van miljoenen vrouwen duizenden jaren Ogen van ongeloof en niet-begrijpen waarom Kapotgeslagen vertrouwen Maar glanzend van kracht Huiverend wendde ik mijn hoofd…

Vriendschap gezaaid als een pit, Uit gegroeid tot een kostbaar bezit Een bezit waar niemand aan mag komen Vriendschap is iets om van te dromen Wordt wakker uit die droom En zie die wonderboom Je zult een vriend hebben Hij zal alles voor je overhebben…

Vragende gebaren in de mensenmenigte van namen en onbruikbare echo`s. Dichtbij is elk woord een stap. Denken is geluk dat verder gaat. Want ik kijk weer met oude ogen en ik weet dat de tijd de massa volgt en niemands waanzin zal vergeten want ik ben de schaduw en de kluizenaar die altijd antwoordt als hij de massa en haar angst…

Al ben ik dan geen politicoloog, voor België voorspel ik een conflict, want de premier is arbeidsongeschikt. Hij brak onlangs zijn rechter elleboog. Dat maakt de armslag die hij heeft beperkt, juist waar men veel met ellebogen werkt.…

de situatie uit de hand hopeloos in het nauw trachtend te vluchten verstuikt ze de enkel gillend als een vreemde smekend om trouw vinnig in dialogen doorweekt sensueel doortastend afkeurend trots als een pauw maar altijd aan het einde gewillig van hem de filmcliché vrouw…

Mijn liefde voor jou is de druppel van een geslaagd huwelijk die stap voor stap door blijft druppelen vol genoegen en geluk. En mijn genot moet je voelen mijn gevoel moet je raken. Elke keer weer een kriebel en gebonk in mijn hart. Als ik denk aan de dag dat ik 'ja' zei tegen mijn geliefde... Ik wil dan ook zeggen de dag…

Ik kom thuis en kijk om me heen In huis is het stil geworden Alles getuigt van jullie afwezigheid Op tafel staan nog slechts twee borden Ik blader door de babyfoto's Lang geleden gemaakt Het lijkt de dag van gisteren Toch heb ik jaren over jullie gewaakt Mijn ogen vullen zich met tranen 't Vocht van moedersentiment Die tijd is nu voorgoed…

Mijn verstand zegt loslaten, heb vertrouwen. Mijn gevoel zegt iets anders, innerlijk rouwen. Verlangen naar weleer, naar wat is geweest. Een veilig bestaan, kalm en bedeesd. Vol liefde en respect. Doelend op wederzijds verlangen. Geen enkele emotie kan deze gedachte vervangen.…

Je hoofd wat scheef, een schouder ietsjes afgewend. Het was die houding, die, steeds bij mij bleef. Je ogen keken donker, de haren langs je hals. Oor en oog, in schuine lijn, je kon zo heel uitdagend zijn. Je lichaam in een warme draai, uitnodigend naar mij. Mijn arm rond je schouder, gelukkig waren wij. In woordeloze stilte is het…

Wisselende getijden helen alle wonden, maar niet bij mij. Beelden trekken voorbij van schimmen met stinkende monden. Een net van verderf stort over mij neer. Mijn diepste ik door smeur verstikt. Ik beleef ze weer; keer op keer. Vrijheid in den vreemde. Op hol geslagen verstand; geestkracht in brand. In procedures voor een ontheemde.…

Zij verliest, Ik heb verloren. Zij is triest, Ik van tevoren. We zijn ze kwijt, Wij allebei. We hebben spijt, Het is voorbij.…

De waterkant is stil, alleen nog het hoge gezoem van muggen en het zachte gekwaak van een paar kikkers verstoren deze serene rust. In de verte, plots de melodie van een panfluit, een vreemde figuur komt dichterbij, en vleit zich neer in het hoge gras, bij de oude eik. Het water verrimpelt en daar verschijnen enkele waternimfen, die…

De zomeravond zingt zichzelf in slaap de demonen dansen als muggen boven het water waar ons spiegelbeeld gezonken is. In de zacht zuigende modder lig jij lig ik omarmd door de troostende ranken van een waterplant. Opnieuw gooi ik een steen - zag jij hoe sterk ik was? - minder verder zinkt hij doelloos naar de bodem. De brandnetels…

Levenloos ligt de zwaan langs de snelweg, de buizerd dwarrelt in cirkels naar beneden. In de verte vlucht een ree. De prinses is gestorven. Aan de muur, naast de kast waar de verzonnen namen zijn opgeborgen, hangen keurig ingelijste verwijten. Herinneringen vergelen als kranten in de zon. De prinses is gestorven. Als scherven van beloftes…

Een drukker, pas gedegradeerd tot onderdrukker, had dit echter niet geaccepteerd en ging op 't dievenpad. Ontslagen zag hij dat het lukte: hij werd een rijke rover. Toch bleef hij drukken, want hij drukte van alles achterover.…

Passie, een gevoel die je niet kunt beschrijven, we kunnen niet van elkaar afblijven. Passie, de erotiek geurt als rode rozen, mijn roosje heeft voor jou gekozen. Passie, jou warme handen trekken een brandend spoor ventje ik moedig je aan, ga door. Passie, een spel van warme kussen, die de honger moeten blussen. Passie, je neemt me vol…

Kassandra veegt het stenig pad het losse eikenloof tot hoop rust even uit en kijkt naar de afdrukken op vlakke steen verzamelt dan het blad handenvol in een lichte blauwe vuilniszak. Kassandra rekt geeuwend haar rug koestert haar geheven gezicht in het eerste zachte zonnelicht en denkt zichzelf eeuwen terug. Een man een vrouw…