Alle inzendingen, jaar 2005, week 21

De curve op de monitor danste als enige getuige van haar bestaan vastberaden heen en weer zoals ook de lijnen in haar hand, Zijn hand waar nu haar levenslijn langzaam uitsterft Hij de stekker uittrekt…

Ik zou de liefde mooier vinden als jij hier nog zou zijn m'n liefde stierf niet na jouw dood iedere dag voel ik nog de pijn Ik voel alleen nog de stilte van het intenste verdriet toen jouw hand koud werd en mij op dat moment verliet Ik hou van jou, niet van 'n ander en dat zal ook niet snel gebeuren niemand kan dat wat jij wel kon, jij…

Ik voel de stilte om me heen Een gevoel van eenzaamheid Zoveel mensen lief voor mij Maar ik mis jouw tederheid Als een klimop om mijn hart Zit jij diep in mij verweven Ik mis je vriendschap je liefde Gevoelens die blijven zweven De zon streelt nu zacht de dag Een parfum vol met rozenlucht Geraakt door al die schoonheid Voel ik geluk…

De breuk een feit het huis lijkt leeg ik ben je kwijt. De plek in bed naast die van mij blijft koud. Mijn eigen plekje ook, ik ga dus niet naar bed.…

Geluk is zo broos teer en breekbaar dat, als men 't al te hard vastpakt, het risico neemt dat het uit elkaar spat.…

a-vierendeels ontslag, geniet in onderhandelingsgemak de rechter roltrapt af verstreken werk loost jou slechts kantoorgetuind tot uitkeringsgebruind vaas jij scheve rozen cyclisch rood weer standsgwijs…

Ik heb achter de horizon gekeken en werd naar een Utopia geleid. Een visioen? Ik raak het niet meer kwijt. Als het een droom was, heeft hij waar geleken: die vreemde reis door ruimte en door tijd. Een helder, zuiver licht bescheen die streken waar het ons grauwe duister deed verbleken als tijdelijke onbelangrijkheid. Dan deed het nieuws…

Koolzaad teken ik tegen de weerschijn van de aarde als eenzaam geel in ’t zand ontkiemde in een grijze toplaag die eeuwenlang geconserveerd lag in het metersdiepe donker gekanteld en gekeerd draagt deze rusteloze grond de zonzij van een natte lente een solitaire plant als brandstof van een vreugdevol moment…

vleugel maar mijn lieve nul, ik breek je veren als je neerstijkt op mijn woorden en ze gaat vermoorden stuk onbenul dat geen gevoel geeft aan de zinnen omdat je bang bent je te laten raken diep van binnen je lach is nonchalant denkt wetenschap naar eigen hand te zetten om een ander dieper in het graf te kunnen leggen jouw kuil…

Cijfer nooit gedicht Ego verplicht, zwaargewicht Voor applaus gezwicht…

Seksueel geheel Liefdestunnel, ongeremd Trein dendert bestemd.…

Den Haag, kankerstad Groen geparkt, zwarte kaden Boom en mens sterven.…

Wie naar Gods evenbeeld geschapen is beschikt over een creatief verstand en wijst verandering niet van de hand, een eigenschap die ik bij apen mis. Wie daar door dogma’s fel tegen gekant is toont juist hoezeer hij aan de aap verwant is.…

Als ik mijn plaats had afgestaan had ik je misschien nooit ontmoet vraag niet waarom ik dit zo schrijf want dat zit nu eenmaal in mijn bloed. Het leven bestaat niet uit toeval, vandaar dat het voor mij zo voelt dat onze paden elkaar kruisen, alles wat gebeurt is zo bedoeld. Ik heb je niet gezocht, ik kwam je spontaan tegen. Daarom voelt…

Ik mis je zo, je telefoontjes, vragen hoe het met me gaat, zachte vragen die je sommige dagen stelde, zonder antwoord te verwachten... Ik mis je glimlach, je omhelzing die we kregen, bij het komen én bij het gaan, Ik mis je, je bent er niet meer we moeten zonder jou verder voortaan. Mijn hart huilt Ik mis je.....…

Verloren stille straten… In mijn herinneringen vallen gaten wanneer ik wandelend over het pad van mijn leven op de juiste manier handelend mijn leven kleur wilde geven. Door schade en schande werd ik wijs; het spreekwoord altijd voorhanden; het tastbare bewijs in mijn geheugen is dat de mensen deugen. Wanneer je durft toe te geven…

Met de rug naar gevel en portaal Raadt hij achter elke deur een holte. Langs maanden slingert zijn pad In een vale wolk van stilte Zoals het stof daalt na de sloophamer Een herinnering die je moeiteloos uitveegt In zijn hoofd schuiven velden over elkaar Vallen vluchtpunten samen Waardoor hij verder gaat Tot hij zich binnenstebuiten keert…

Er was er eens een vrouw Met bijzonder grote oren Een neus, zo vreselijk krom Twee erwtjes recht van voren Haar taille was ver te zoeken Cellulitis kreeg de overhand Ze had extreme over beharing En miste hier en daar een tand Haar oogleden waren gezakt En ze had al drie onderkinnen Haar haren leken wel van stro Daar viel niets mee te…

en zo kwam het dat boze blikken elkaar bekeken dat vuige woorden over en weer en weer terug kwamen een slaande deur heel veel geluid kon maken maar dat je toch nog zwaaide op het tuinpad en ik niet terug dat later die dag een motoragent sprak over de dood die soms meelift langs de weg als ik je s’nachts op het pad ziet kijk je niet…

het kanaal bij de witte brug vaders favoriete stekkie daar ving hij walvissen voor Madurodam…

nog kiert de deur door tocht van gisteren weer streept rood tegen de muur een blauw uitzicht gewolkt in wit de vloer is grauw van paars geweest geen draagvlak meer wel rottend hout van acht jaar samenwonen of waren ze getrouwd…

De kat krabt de zon omlaag Kijk dan toch hoe zij dat doet voor mij die in de schaduw zit wonderen in een oogwenk bedenkt want ik schrijf de stenen tafelen vol Binnenkort gooit god ze naar je kop ik ruim de scherven wel op Zij zoekt haar plaats op mijn schoot draait zich behaaglijk rond tot een warme ronde plek Zij mist alleen nog mijn hand…

pijnstillers snoepen op de bank liggen een warme kruik op een zielige plek domme blokjes aanklikken bommen laten ontploffen niet de hele tijd aan jou denken…

gegeven de schrijnende jenners die rust'loos joelend fokken om soortgelijk broedsel te lokken krenkend de likkende penners ontremd vaak veel in steden waar ze in ‘n mum verstieren wat penners in jaren versieren voor burgers die leden en beden om waarheid in woordspinsel gelaarsde kat en roodkapje blauwbaard in bessenpapje mossen bossen…

Het lijden van miljoenen levens Doet mij pijn in heel mijn wezen Zonden die de mensen begaan Laten de wereld in weemoed staan Die verrotte geesten zonder hart Verziekt moraal, die goedheid tart Elke dag weer de kwaadaardige mens Stralende liefde is mijn hartenwens Ik ontvlucht uit mijn zwarte coma We zien het wel, maar ophouden ho maar…

Weer sprak jij met twee monden terwijl het kwijl langs jouw lippen liep keek ik even achter je ogen naar binnen koud en kil achter warm geloken wimpers lopen letters langs gedachten kloppen even rechts aan staan links even stil bij het weten en niet willen zien, verscheurd rukt twijfel aan jouw tong gespleten klinken klanken ijzig…

Tussen vier stenen muren worden tranen geschreid van teleurstelling en onmacht een eenzame strijd. Tussen vier stenen muren worden tranen gewist het snikken verdwijnt en op klaart de mist. Tussen vier stenen muren schijnt door een kier weer de zon waar het stopte met huilen en waar 't leven weer begon. Een glimlach verschijnt…

Mijn leven is veranderd ineens een andere draai het komt écht door jou dat ik naar liefde zwaai Een prachtige rode draad van liefde zo heerlijk zoet wandelt nu door mijn leven het voelt waanzinnig goed De wolken kleuren helder de lucht klaart hemelsblauw het is niet te verwoorden hoe zielsveel ik van je hou…

Daar schetsen gedachten zich tussen getijden door, jij op sterrenjacht, ik jaag de vloedlijn voorbij de nacht neemt het water op en jij en jij blaast bellen van bewondering. Elke duin is een stap een spoor die ons draagt en in elke verte hangen silhouetten van leven. We gooien fluisteringen over en de zee neemt onze woorden zo spoelen…

'k droomde, ik was een vogel - vrij en geen wetten die mij konden houden. Rust en stilte in mijn gedachten, het paradijs. 'k werd wakker, weer mezelf, terug, thuis. ----------------------------------------------------------- 3e prijs Hilarion Thanswedstrijd Rekem-Lanaken 2005, Categorie jeugd tot 18 jaar.…