Alle inzendingen, jaar 2006, week 47

In het bijzijn van je lief die verstaat wat je hart doet gevoelen vluchtte je voor de snelheid van je overhaaste geest het moment liet je varen wuifde je weg als een schip waarvan je wist dat het spoedig zal vergaan zo week haar bodem,door het wak dat je erin had geslagen en zo tint je jezelf in rose blos alsof het de hemel was die…

Dichter des Vaderlands zijt gij, vrij onverveerd: Bezing de geest van Pim, de heldenmoed van Geert Gedenk zijn overwinning op Kanaleneiland Berijm de babbelshows want Massawaan regeert! Geert Wilders haalde na zijn afscheiding van de VVD de voorpagina's met zijn verhuizing uit de Utrechtse achterstandswijk Kanaleneiland omdat hij zich daar…

Hij is als ieder ander en toch meer dan heel gewoon dat is te horen in zijn rappe woord de schaterende lach ook te zien wanneer fluffige uren staren naar een trage start van vroeger dag schapen worden graag geteld hoewel hij zich in maanlicht liever door de nacht laat voeren hij staat voor waarde houdt van puur kan moddersmoelen…

We hebben er een zootje neergezet, met blonde Wilders en een dominee. Tomaten en zelfs onbespoten vee. Dat wordt een rariteitenkabinet. De Belgen lossen ons probleem wel op: ze sturen ons gewoon Kabouter Plop.…

De grijze nietszeggende lucht staarde me aan De woeste zee, zo sterk, zo fel, zo verbeten Kraaien kraaiend van onrust Vogels zo zonder de blauwe lucht Mijn ogen, dof en droef Starend naar de grijze lucht Turend naar de woeste zee…

Zeeland, waterland, weiland met duinrand Ganzen dansen in het akkerland Lieflijke dorpen en oude stadjes Het leven is er soepel en gladjes Monumentale gevels, bruggen en grachten Een rijke historie herleeft in gedachten Kanalen, dijken, plassen en weelen Stille plekjes en vogels die kwelen Rietkragen, inlagen, schorren en slikken…

Jij hebt mij nacht en dag gegeven jouw harmonische vibraties in hard gespeeld zakenleven als de natuur tijdens een windvlaag mijn controle verloren -liefdesrelaties jij mag het horen nooit verheven nooit gemist maar nu... écht aan mij gegeven is mijn harde bovenlaag gestaag gesleten.…

Met grote ogen Kijk je om je heen Je staat op deze wereld Maar je bent niet alleen Met je mond gesloten Ben je in je gedachten Alsmaar aan het denken Kijken en wachten Een hart vol met liefde Vergrijpt aan elke vriend Ben je een angst voor elk ander Wetend dat jij de meeste liefde verdiend.…

je das sprak met de kleur van gisteren toen rood het welkom was ik had je geuren weggehangen met de warmte van handen in de zakken van je jas je fleurde en bracht leven in de gang de hal versprong met morgen op behang je plooide wind tussen gordijnen wuifde vlekken in het afscheidsgrijs ik kon er niet uit wijs jouw…

de storm raast voorbij drijft de mensen ondergronds de schuile kelders in waar rijen conserven trouw in het gelid 'later' voorspellen als alles is bedaard generatoren draaien rondjes terwijl buiten een wereld vergaat al veel te lang bestaat wat daar nu rondwaart komt uit de mensheid voort die elke bron vermoordt op zoek naar meer dan…

Starend naar buiten Lopen druppen naar Beneden op de ruit Een engel wenkt mij Wil mij een verborgen waarheid; over een Geheim informeren Ik open het raam en Laat haar binnen Zij vertelt mij jouw Verhaal en ik, opnieuw, Word vervuld van liefde Voor jou. Jij bent een Bijzondere vrouw Die nog slechts ware Liefde mag krijgen Echte…

In een lang en grijs verleden, ach het is al zolang geleden werd het licht zoveel vermeden was men zó toch al tevreden dat in het donker je ontkleden de gewoonste zaak ter wereld was. In de zonnige tijd van nu is ’t kledingstuk, omhulsel wat men beoogt ’t mag wat kosten maar dan toch het liefst met zo min mogelijk stof, want bedekken doet…

Ik ben nou eenmaal niet zo'n ster in het maken over gedichtjes die gaan over erotiek, dat heeft niets met preuts te maken, maar ik 'doe' het ook niet met publiek! Dat ik niet in mijn blootje in het openbaar wil staan, is omdat ik niemand wil laten schrikken, heeft geen mens wat aan. Toch zijn strelingen en vochtige zoenen mij niet…

Woorden van leven vertellen het onzegbare verleden. Het mag , nu de tijd is gekomen om het onzegbare te verwoorden en uit het verleden te vertellen om te kunnen verder leven. Voorbij de tijd te gaan en te leren leven echt.…

het stond niet in de krant de met kijken thuis wel opgevoede waarnemer heeft het waargenomen op de kijkersbuis door het hele land hebben ze gereisd weer niet gevonden de ellenlange lijst met immense potentie van vermoeid toch slapeloos verward en depri droef en redeloos wissel in de humeuren al die opvliegertjes alles in één moeite…

stemmen drijven voorbij deinend over de rand van ons land wat nu met koude voeten staat in afwachting dat het anders moet politiek in verbrokkeling in aanblazing van nieuwe verlichting wie zal met wie gaan peddelen zal er nog cohesie zijn in lenigheid de kamers zijn opgemaakt maar wie met wie in het torentje poses…

ik heb met de dood geweend zo zacht dat zelfs geluid niet meer bewoog woorden van maagden een gelukkig kind blootgefluisterd in mijn handen gedragen langs rotsen en de ruwe noordrand heb ik het licht gewogen van een volle maan na de vadermoord in mijn vlees onder lakens en dekens van toen…

Ik wil het wel uitschreeuwen het wonder van leven maar woorden blijven verstopt achter een brok ik ben veel te bang dat het leven naar mij schreeuwt en dat het wonder dan verloren gaat zo blijven woorden slechts letters neergeschreven op een kladpapier…

Toen wij nog jong waren en de wereld nog oud was en wij in een ver land op hoge bergen stonden en in het dal diep beneden een lange roerloze roestige trein zagen, onbestaanbaar alleen in het oog van een hevige leegte, riep jij terwijl je de hemel een kushand toewierp ik ben een reisgids kinderen leer mij lezen en 's avonds op het plein…

ik heb je hand niet laten harten in het kaarten reiken tranen in je stem konden mij voor even niet bereiken in de dossiers herkenden zij en jij tal van gelijken jouw eerlijkheid is troef en godzijdank nog overal te ijken speel geen haast in het kaartspel van de azen geven breekt te vaak de glazen loop met opgeheven kin de grote…

dán is de herfst aan zet blaast sterf door de bomen het blad, te licht al nu, laat los in de nevel zweven halve koeien ik draai rond en rond en ... de zon doet mee, wit als de maan de wereld uitgewist, staat even stil we reizen door de nacht en passant fluit jij een al bekende melodie…

Het moet veel menselijker en socialer Sinds gister staat Marijnissen op winst Die zetelpiek verbaast ons allerminst Toch stuurden we die quote naar een vertaler Die meldde onder meer in zijn dossier 'SP staat altijd nog voor Standard Play'…

stem vertaald in kleur kiezen staat de burger vrij wie strijkt met de eer…

Ik laat mijn gedachten vrij, ze buitelen door wolkenvelden en spelen met de wind. Op het koude schip bedek ik mijn hart met as om de gloed ervan te bewaren: licht sijpelt door opengesperde patrijspoorten naar de diepte van de oceaan. De scheepsbel luidt. De horizon kleurt rood. Ik wacht.…

Hij denkt nog vaak terug aan Samuel, z’n beste vriend, ze waren altijd samen, de Bezemstraat, die school met hoge ramen, z’n klasgenoten Job en Daniël. Op diepe wonden groeide schrijnend vel. Nog leeft de dag dat de soldaten kwamen, ze noemden bars de joodse kindernamen, ook die van Sara, Bram en Raphaël. Hij had ‘geluk’, want hij mocht…

~~~ zelfs geen tipje van de nachtelijke sluier laat zich verleiden mysteries te onthullen over gekreukte lakens ~~~…

langzaam komt zij de kamer in bespied door mijn wimpers ik durf mijn ogen niet te openen bang dat het beeld verdwijnt terwijl zij zachtjes bijna niet te voelen mijn adem steelt komt ze dichter gretig voel ik haar warmte fluisterende vingers op mijn koude huid haar tong speelt kat en muis met mijn geest duivels blaast zij het engeltje…

Ik strooi woorden als stuifmeel zoek bloemen van verbeelding koester de te kiemen pitten in de bodem van mijn geest. Gerijpt door de herfstzon breek ik mijn gelooide bast werp ik zaden ver van mij voorbij mijn rangeerterrein. Het zal toch één keer lukken vruchtbare grond te treffen en mijn kind te dichten als de zachte lenteregen valt…

je hebt je tanden laten zien ze waren mooi dichterbij dan ooit onbedoeld jouw adem warmend langs mijn lijf afstand telt niet meer. dimensies klappen uit vertellen door de tijd hoe jij en ik vaak haat en nijd verstrengeld zijn in tedere omhelzing ontken het maakt niets uit het woord de zin de kleur en geur het is al vastgelegd toeval…

Hangende roze bottels, veelkleurige asters weelderig gras, allen zoeken ze nog wat warmte. De ene leunt tegen de andere, hun stengels zijn te zwak. Heesters en struiken verliezen hun blad. Sommigen wroeten om te blijven bestaan. Hun leven hangt aan een zijden draadje. Dood zullen ze gaan, eenjarigen hebben nu eenmaal een kort bestaan…