Alle inzendingen, jaar 2006, week 9

Het is het durven weer verliefd zijn het opnieuw wagen van die sprong Het is de nieuwsgierigheid naar je kleine kantjes en het uitkijken naar meer Het is het dromen bij een glas wijn het liedje dat ik voor je zong Het speelse van je kinderen hun handjes waartegen ik niks heb van verweer Maar ook de ongerustheid vanbinnen dat ik dingen weer…

druppels kleuren licht het regent duizend rozen harten scheuren warmrood en zacht pulseert de dood handen breken in verleden tijd vrijen weer vandaag kom ook morgen want de uren gaan zo traag keer het leven om neem een andere horizon verlaat de dromen ontwaak toch uit de slaap en laat de dag maar komen…

koolmeesjes hangen als kleine acrobaten aan vetbolletjes met wapperende veertjes komen ze de winter door…

zijn woorden vlammend rood gekleurd steken af tegen het licht weerkaatsen in de dauwdruppels als parels langs haar gezicht de grauwe schaduwmeren versluieren langzaam vallen stil over haar oren in het schijnsel van de maan al voor zij verloren de nacht bezingt…

Ik huilde de wind koesterde mijn verdriet achter een waas van transparant Eerst verblind ontworstelde ik mij van de dwaasheid te groot te zijn Ik voelde me weer kind toen ik het raakte zonder minder of meer te zijn…

Lachen is gezond, het is een gewaarwording van vrolijkheid, het uitdrukken van opgewektheid. Een uiting van heimelijke tevredenheid, met een geest van oprechtheid. De lach op iemands gezicht kan wonderen doen, je weet waaraan je te houden, het is een doordringend bericht. Je ervaart het bij elk contact, over de telefoon of gewoon abstract…

"Heb je een hartinfarct gehad ?" Ja, dat gebeurt ook een dichter, maar na het dotteren in het A.M.C. is de druk nu weer wat lichter Het was alsof een olifant bovenop me te dansen stond. De dag daarvoor fietste ik de trappers al moeizaam in het rond. Mijn borst voelde koud, erg koud, het tintelde in mijn linkerarm. Thuisgekomen zakte…

Uit het groen uit het blauw bouw ik het huis in het zwart voor mijn nacht zo is elke stad bevolkt bebouwd waar de huizen eens bewoond dichtgaan waar de mensen eens geleefd doodgaan.…

het tedere pastelachtige van een fraaie ansicht met uitzicht op een idylle scheepjes met gestreken zeil na behouden thuiskomst bakboord aan stuurboord zo'n reisimpressie in kleur vanuit het hart van de meester vertaald in penseelstreken voor ogen van vandaag en morgen ------------------------------ Claude Monet -Argenteuil 1875…

automatisch voert haar apparaat uit de ambtenaar bladert niet door hoe simpel waar het diploma halen voor Taïda geweest als de Minister niet haar maar de ambtenaar niet op haar doch drie maanden had uitgezet…

Elke dag legt ze een ei Of twee Dat doet ze om Dat oude mensje te plezieren Maar nu blijft ze Op hok en mag Niet buiten Dat oude mensje kijkt Haar aan met tranen In haar ogen Begrijpen doet ze het Niet meer Wat heeft ze nu wel fout gedaan Dat oude mensje zegt niet veel Zet enkel nog wat brood En drinken klaar Dus legt ze nu…

zeven dagen al wandel ik met de houtvester de duinen door en teken ik op de kaart percelen voor nieuwe dennenakkers maar ik verafschuw stammen in dichte gelederen waar eeuwig schemer hangt en zang van kindertotenlieder morgen ben ik weg 2 februari 2002 ZONNELEEN De episoden van Amos 64…

viert gij hoogtij deze dagen? niet dat ik weet is mijn antwoord vanwaar dat u daar over begint of ziet u met lede ogen aan dat ik zozeer word bemind? in dat geval strekt het u tot eer zulk een asemend lijf in uw blik te vangen of nog beter, ik bloei in hogere sferen en u tracht mijn warme zucht op uw edele huid te eren met sprakeloze…

ingeslapen muzieknoot blaast nieuw leven in waardoor zich een vloeiende melodie ontbloot instrument al eeuwenoud bespeelt zijn magische snaren adembenemend door al zijn eenvoud naderend slotstuk heftige klanken snijden door mijn ziel doet deze stervende muzieknoot weer leven…

Je verdween in de stilte heel zacht moedeloos omdat niets is wat het lijkt te zijn. Zonder weerstand in een golf van weemoed dreef je weg heel ver weg. Ik weet dat je bent heel ver weg van mij aan de grens der tijden wordt het stil als ik aan je denk. Een stilte waarin we samen zijn heel ver weg. Op de grens van leven…

Gij moet wel liefde zijn, want zo onmachtig - ik kan slechts in U leven want overal en nergens zijt Gij - einder en verlangen ver voorbij. Een licht dat niet te stelpen is, een fel vermoeden dat niet wijkt, een stem die roept en zwijgt, een schaduw die me wenkt en drijft tot waar ik niets meer weet. Gij zijt de volheid van de leegte,…

hij staart naar de vijfde trap hoe die boven achter de vierde schuift en later bij het dalen achter hem er weer bovenop komt hij staart kromgebogen met grip op zwart rubber doelloos omhoog, weer neer…

hij drijft nog handel -de prijzen zijn slecht vandaag- de gang is veemarkt…

In mijn huis hangt een klok die voortdurend doorgaat onverbiddelijk en ongerijmd beukt als een hamer op de tijd en laat mijn woorden verdwalen in de sluiers van eenzaamheid Ik zie steeds veranderingen zonder dat er iets anders is steeds de versnelling waar vertraging is in het verdwijnen van mijn ijdelheid Ergens huilt een kind het…

Wacht maar, wacht. Engelen komen, heel onverwacht! Ze hebben geen vleugels, of engelenhaar, het zijn lieve woorden, een briefje of een gebaar. Als je ziel staat op springen, je ziet geen uitkomst meer. Komen engelen voor jou zingen, ze verzorgen jouw hartzeer. Wacht maar, wacht. Engelen komen, heet onverwacht.…

ik kartel wolken met een scherpe blik snijd gaten in het grijs om zon in blauw te laten schijnen op mijn witte huid maar winter sluit geen compromissen laat hagel springend sissen op bevroren grond ons naar lente gissen hoewel het licht al langzaam eerder komt ik hoor vogels fluiten in de sneeuw die valt, hun liedjes zijn niet…

ik schreef ooit een schrift vol van verlangen, geluidloos schreeuwde ik om aandacht ik vulde pagina's hele memoblocs de achterkant van een flyer en nog heb ik mezelf niet gevonden het zal wel even duren, vrees ik…

gemaskerde mannen thermische overalls spuiten uit bussen bij de beelden een schorre stem het voortbestaan der mensheid staat op het spel er wordt besmet door vlinders fladderend binnen buiken de virusscanner is vooreerst gestuit op de gewone spikkelspanner (ectropis crepuscularia) vrij vlind'rend in en uit primadonna als…

als ik over jou vertel zit ik vaak op mezelf te wachten stil starend naar de richting van de wind jij die het eenzame raakt door de woorden van morgen ligt uitgestrekt in verre gedachten ongekend in handen van gisteren en vandaag als ik je tederheid ontvouw in kleine druppels regen zie ik jou mijn glimlach vragen jij die…

arm aan suiker en mineralen en vet bezeten door het eiland van haar vlees rent ze met een wijde wollen trui de trap op en af en op tot één parel van haar koude slapen lekt haar hals knikt in de rolkraag als een dorre bleke halm de kuiten rillen onder een sponzig kleed maar zij beveelt haar spieren de naald van de weegschaal toont het…

Wat moet ik doen als er een aanslag dreigt? Als er een koffer achter wordt gelaten? Wanneer ik hier een vreemde taal hoor praten? Of als een vreemdeling opvallend zwijgt? Een boekje namens Binnenlandse Zaken waarschuwt mij niet in paniek te raken.…

in dikke jassen en met blozende wangen spelen kinderen schijnbaar onuitputtelijk buiten in de verse sneeuw…

Negentienvijf- enveertig vliegenier kon kussen als tierelier moeder was jong maar haar veer- tien jarig hartje propelde als tierelier tweeduizend- enzes? de vliegenier kon kussen.... niet te blussen! en haar hart propelde nog steeds ‘Kassie’ met zijn vlieger- jas ‘t is alsof het gister was!…

De ogen die het hart zich heeft gekozen. Zijn zorgeloos en diep en donker als de rozen. En 's morgens als de nacht hen heeft bemind. Vochtig en wild, als rozen in de wind. Vochtig en bleek, als roze na de regen. Is het gelaat dat om hen heeft gezwegen. En huiverend in de morgenwind. Droefenis naast zich op de peluw vindt.…

geen tijd nu voor zwijgen bespreek en ontgin de mensheid gedijt slechts bij een woord met een zin geen tijd nu voor sluiten ontgrendel je deur de gang die dan volgt is veel lichter van kleur geen tijd nu voor twijfel volhard in geloof: de wereld geneest niet bij blind zijn, of doof…