Alle inzendingen, jaar 2006, week 9

ik weet niet welk beeld je uit mij houwt of in welke stijl jij mij graag bouwt maar onderwijl zijn mijn rondingen Romaans met een vleugje Jugendstil ik spreek maar niet over datgene dat zich bij tijd en wijle Gothisch gedraagt maar waarvan je al zei dat het beviel mijn buik hangt wat boers over mijn riem dus ook genesteld…

gevangen in je web van verslavende liefde wil ik enkel nog je prooi zijn…

Mensenstemmen in de straat, een auto, lachen, wat gepraat, een heel gewone wintervond, maar wie is onderweg naar wie? Zoveel dat ik nu nog niet zie, maar dat gaat groeien en gaat leven; is ergens nog de droom gebleven van nieuwe hemel, nieuwe tijd, van nieuwe kansen, echt bevrijd de velen die naar vrede vragen... wanneer zal toch die tijd…

Lieve krokus, je bent de voorjaarsstempel in mijn tuin, met kleurige kelken in je kruin. Je vervangt de wintertinten, in levendige slierten en linten. Een palet van lichtblauw en fel geel in de ochtenddauw. Je nestelt je tussen de ontwakende planten, met een lachend en stralend gezicht, langs alle kanten.…

je was hier pas en dacht de wereld vriendelijk voelde je als gast in een omgeving die verraste ze zagen uit de verte dat je een vreemde was geen vriendinnen had dat je je schaduw haastte ze hebben je alleen gelaten omdat je niet voor slijmen koos ze waren niet echt boos er was gewoon niets te bepraten stemmen irriteerden…

Mijn hart wordt vaak gebroken valt in splinters op marmeren grond graniet plaats ik voor mijn ogen om een beschermend schild te vormen. De zilte glinsterende parels dalend op mijn wangen rijg ik aan een gouden snoer draag ze troostend om mijn hals.…

Winterdromen zingen zwaar vroegrijpheid van een treurende knot wortels steken stakend klaar zacht beminnend een watermot zwem maar pluisjes voor je leven de muskus is op jacht niet door honger wordt zij gedreven maar het jong dat op haar wacht sprietjes groen omhels de kilte het kind zal weer gaan zingen van lammetjes in avondstilte…

Wilgentenen tranen treurig het afschot heeft geen vlees wiegend tussen dood en leven wordt mensenvoer weer honds grijnzend met hun hagel petten de loop weer opgericht blaffen bomen horendol als de lucht weer roze kleurt kraaien pikken levend dood een oog gaapt aan en na het dek van veren los geweekt de warmte was al weg vloeiend leven…

Vertel mij van de metro-man hij die de vuilniszakken buitenzet de schoonheidssalon niet weert of zelfs een rokje draagt Vertel mij van zijn kunnen zijn begripvolle weten van diegenen die worden geacht van Venus te komen Hij die met gemanicuurde nagels geen schade veroorzaakt aan de vulva sterker nog, zijn grootste genot vindt in het…

Voel jij nog de eerste kus en handen die zochten naar verborgen plekjes die jij nog nimmer aan iemand had getoond en ik, je minnaar mocht je dromen binnengaan om jou te doen ontwaken in een nieuw gevoel van zaligheid wij passeerden sterren op weg in ons hemelsgeluk dansten op roze beddenlakens en kusten elkanders monden totdat de morgen…

Met stille vleugelslag belaagd door duivels met onzichtbare hand Treurden wij samen boven het uitgestrekte nu zo lege land We hielden noordoost aan zoals onze ouders en ontelbaar anderen vorig jaar We kenden de dreiging waar het einde loerde en ontweken het gevaar In de weidsheid van de horizon was alleen de blauwe lucht Niets…

Met lichte voeten danste zij danste zij met blote voeten danste zij haar dans Met grote ogen speelde zij speelde zij met warme ogen speelde zij haar spel Het eeuwig spel van lust en liefde liefde en lust kom dans met mij…

Hoe graveer ik in papier het tasten naar haar golvend haar dat silhouet van jonge abrikozen verdronken in mijn vingers. Hoe blijft de zomer blinken in haar ogen terwijl haar zacht gezonken geur al slaapt in 't gele glooien van een herfst verloren rimpels in de huid van hoge bomen. Ze is er niet. Ik zie haar wel. Ik luister diep en hoor…

Heel doordacht had ze verwacht dat je zacht zou zijn maar je ragt met kracht misbruikt je macht en wordt geacht. Wat ze niet verwacht dat ze je veracht maar uiteindelijk smacht naar je liefde!…

nog nimmer zag ik het onzienlijke nimmer de diepte van uw grootsheid het oneindige is uw deel wat is de mens min en slechts een schamel deel en daarvan slechts een stip omdat nog kleiner niet zichtbaar is in de naaste zou u zijn in de bloem zou u zijn in leed in verdriet in sterven zou u zijn geen woorden voor uw aanwezigheid…

De ene leus nog mooier dan de ander. Verkiezingsstrijd viert volop hoogtij. De ene partij is net als de ander, van mening dat hún verandering, de beste is om voor te kiezen. Maar met alles wat ons tot nu toe al is overkomen, hebben we toch niets meer te verliezen? Dus waar in vredesnaam voor KIEZEN?…

dit, nu nog klein van stuk, dit vers groeit woord voor woord tot iets moois totdat het aanzwelt tot een afdalend zinnentrapje een afgang van wel tien treden; nu zijn we toch echt wel beneden…

Ik wil best wel mee naar de overkant voor de rust die wordt beloofd , en het licht , ja, vooral dat licht het heeft me altijd erg aangetrokken, en zeker nu, mijn winter duurt al zo lang. Eén kleine bedenking toch, als ik het zo terloops vragen mag, zonder veeleisend te willen overkomen, dat wil ik vermijden, maar hoe zit het met…

Hoe bar, hoe onverzoenlijk bitter Heerst wintertijd over het land. De bodem prijkt met wit geschitter. De maagre boom staat zwart verbrand. De onzaalge boom schudt zwarte kraaien Onwillig over 't witte land: Een groot penseel dat onheiltekens waaien laat over het geduldig land. Ik kan de vreemde tekenen niet lezen. Ze omdwarrelen mij vluchtig…

ik zag de rode bal kon haar niet ontwijken zij ging langzaam over lijken rolde als een draad langs wegen die ik volgde in mijn leven ik kwam haar ook vandaag weer tegen terwijl het rood alleen gebruikelijk is voor overwegen we botsten heftig in een kleur die rozen witter maakt dan sneeuw ik denderde maar door voelde…

u met een trema of, zo u wilt, een umlaut Günter verhaalt Freek…

hij strekt de nek en spitst de neus hij woont in een mantel van vet omsloten door een vacht van gebroken wit die golft in de poolwind een straal tekent een scherpe hoek tussen driftend pakijs en de lage zon die hier geen sprankel verkwist dus weert hij het water en bewaart de gloed in zijn bloed de moeder kruipt door een tunnel in…

als een tijdbom een strop van prikkeldraad om mijn dwarskop geestelijke pijn verstikt en tikt een ijstijd die het hart verstikt breek liever iets lichamelijk want geestelijk is meer voornamelijk ik verloor haar door de blauwe maandag haar foto's plamuren mijn hart in beslag…

de druppel lekt door een spons van kalk tussen bodem en dak groeien de kegels trager dan mijn nagel als een paleis van kaarsvet gestold rond de hals van een wijnfles ze versmelten in een zuil van zout…

Taïda loog mij meer dan één keer voor Zei Rita, en dat vind ik van de gekke Dus moet dat kind onmiddellijk vertrekken Want wie de boel bedriegt, moet ervandoor O ja? sprak toen de Tweede Kamer fel Jij hebt ons óók bedot, en jij bleef wél...…

Voorstuwende kracht van de wind laat je dansen op de golven van het water je steven klieft de weerstand van het diep ranke masten als een houvast de zeilen bol op volle kracht de trots van hen die jou bevaren rechtsaan voortbewegend naar je doel vastbesloten zoekend naar een haven meer je aan in rust met kalm gemoed…

rond mijn hart het web van loze woorden valse bescherming tegen alle waarheden die zich onweerlegbaar van mij afkeren waar lede ogen dwingen tot terugtrekking nog voor het startschot klonk, het is oneerlijk al wordt geen verzet geboden in losse zinnen het vindt mij eerder dan ik mij verbergen kan losgebarsten regenbuien doorweken het papier…

Nauwelijks zichtbaar onheilspellend net begonnen hemeltocht Grijs vaal rood en onmiskenbaar langzaam rijzend van de horizon Onbestemd nog dwalend droom ik jou al tegemoet Zacht oranje avondlicht…

wit dekt wat grauw is, dat moet te denken geven, de wereld leeft door…

laatste station, hoezo op dood spoor beland? vervolg: hemelvaart…