Alle inzendingen, jaar 2007, week 6

haast twee maandenlustra geleden tijdens een meivolle nacht nog met twee gehoord genotvolle kreten gesmoord in liefdeszweterige lakens de ochtend erop niets om hen voor te bereiden waarschuwen voor de hel van een onbehoedzame daad hun leven zou veranderen geen broodnodige alarmbel dan wat routine scheen in de badkamer in de geregen…

De noordenwind klopt op de deur van haar geweten dat het tijd is, ja tijd om te vergeten. Tijd om ongeplukte bloemen aan het licht te rijgen, tijd om ruimte langzaam vol te schrijven. De stilte in de regenton na regen schijnt de zon alsof ze zomaar kon bewegen als het schrijvertje zo vlug dromerige kringen heen en terug. De dwaling…

een knappe vent, beslist een stuk zit te dromen aan de bar naast hem staat een lege kruk ik raak volledig in de war hormonen gieren door mijn lijf ik voel een trilling in mijn stem weet dat ik nog wel even blijf en als ik ga, dan wel met hem langzaam kom ik dichterbij bestel een cola met een tic dan kijkt hij ineens opzij ik raak bevangen…

Treur niet mijn liefste Wentelt u niet in ongemeend verdriet Stort geen valse nodeloze droge tranen Ik ben tot uw genoegen gekist zoals u ziet Het aanschouwen van uw opgepoetst leed Doet mij pijn in het verschroeide kille hart Hoor de gescheurde doodsklokken luiden En het gif verstijft in mijn gesprongen aderen En voor u de hof verlaat…

Ik lees altijd gretig netgedichten; heb zelf géén dichterlijke ader geërfd van moeder of van vader die mij dit werk zouden verlichten. Zend ik iets in dan moet ik vrezen dat ik ’t niveau weer niet bereik, zodat het dan uiteindelijk redactioneel wordt afgewezen. Terecht, want dit hier wordt gevuld door échte dichters met talenten - dus,…

de koffie is op na zestig dagen sluit de deur zichzelf bij de condoleancebel de zon krijgt een schijntje kans enkel het zand moet nog uit mijn gitzwarte regen…

Het kind van de zon fluistert de sterren weg doet de maan verdwijnen bloost een wolkje laat de dag weer schijnen…

mijn grootmoeder kon regen dragen en waarschijnlijk heb ik dat van haar geërfd ze kon in haar lichaam kruipen en in de urne van dagenlange stilte wanneer waarheid een leugen werd ik vroeg me dan af hoe ze in de ogen van duisternis woorden kon loslaten die, merkwaardig genoeg, onder zolen kraakten, al was de winter nog net niet…

Een ademtocht en een blij groeten, het warme bloed dat door de aderen jaagt, het even toeven zonder moeten, het stil omhelzen bij de dageraad. Nu nog al die veelheid, al het duizendvoudig leven van mensen, bloemen, kruiden, groen, het denken aan het ooit en toen we nog als kinderen gelukkig waren omdat we leefden in het enkelvoudig nu.…

Nog steeds in de hete lucht van de Filippijnen, een beetje gewend aan de smaak van de rijst en de kruiden, maar niet aan de geuren van de vis en aan de luchtvervuiling in Manilla. Zo blij dat ik over enkele dagen weer duizenden kilometers weg kan van hier. Toch veel gezien en gehoord en warme mensen ontmoet, maar ook de vragen en verwachtingen…

Op de keien liep ze. De lippen strak als haar rok; de rest gekreukt als haar bloes, hand in hand met het resultaat van een - onverhoopt geslaagde - seksuele inspanning. 'Papa boos?' vroeg die kleine, blonde schoonheid naar boven. Onmerkbaar knikte het hoofd, maar wij zagen het, de blonde en ik. Zij vroeg niets meer en ik begreep…

onthoud me niet de schoonheid van de schaduw als mijn oog een blanke schouder ontwaart het onthult in een onhoudbare gedachtestroom de onzichtbare lijnen van jouw figuur waaruit de stuwingen van mijn zinnen worden gebaard…

Een strafadvocate uit Buren schreef onderaan al haar facturen: ‘Wordt u graag snel rijk? Bedenk dan gelijk dat eerlijk het langst zal gaan duren.’…

we zijn met volle zon vertrokken zij en ik de hond erbij kreeg snel blaren zonder sokken want jij was er voor zonde gods niet bij zocht je op de paden in zomers bloemenrij voelde al van verre ons bankje was niet vrij zag konijnen zonnebaden in een winter vol mineur maar een mager vosje staartte vol majeur de lucht is nu betrokken…

Als ik je bij mij binnen laat hier bij mij in huis dan moet je wel een vriend zijn dus voel je hier maar thuis. Koester deze vriendschap maak die nooit beschaamt dus blijf je hier gedragen zoals een vriend betaamt. Dan zal het altijd zijn zo dat de deur zal opengaan dat als je bij mij aanbelt je nooit voor niets zult staan.…

en als je er nog bij rookt dan krijg je een knappe ouwe kop alcohol holt uit van binnen maar je hebt wel een plek waar je jezelf neer zet en je ogen kringen een tafel, niet aangeraakt emoties verdringen geflest, verzaakt ontkurkt, ontdopd, ontgoocheld de zwarte nacht bracht mij thuis en ik nam er nog eentje morgen wacht de glasbak…

We zwalkten terug door een doolhof van stegen we volgden de stank van de haven. We zagen de maan we zagen het scheepswrak we proefden het zoute schuim van de zee.…

Een vrouw staat op haar draaischijf bloot te wezen. De mannen zitten, elk in hun cabine, te kijken naar een echte pantomime. Die volgen ze intens door lip te lezen. Mannen weten, als ze staan te hijgen, dat ze hier belastingaftrek krijgen.…

Jouw stille woord van angst dwingt mij tot nader denken over het verstrijken van de dagen, terwijl nu, op dit moment, de tijd langs het balkon vervliegt, in de ijle, kringelende rook van onze laatste sigaret. Iedere dag ligt vast en strak verankerd, in het eeuwig herhaalde ritme dat onze dagen deelt. Misschien, misschien ben ik al…

ooit zal ik je vinden en luisteren naar je pennengekras en zal je niet verloren laten gaan ook al ratelt het mij door merg en been bestuderen zal ik je,nauwgezet jouw verbijsterende poëzie zal ik ruiken in het zweet van liefde mijn neusgaten zullen zuigen en lippen wolken openbreken jij sleurt mijn adem door hemelse…

Ik staar naar de horizon Vanaf het lege strand Door levendigheid verlaten Waar een tijdje geleden De zon nog heeft gebrand De warmte weer kwijt Weerspiegeling van mijn gevoel Eenzaamheid... Dat zonnetje, nu zo ver weg Ondergaand aan de andere kant Van het wateroppervlak, daar Waar haar gouden gloed de hemel kleurt Doch het licht steeds…

Er lag een toverachtige trilling in de lucht, kort en krachtig en heel even, het ging door mij heen als met een diepe zucht, iemand die mij mijn levensadem had gegeven en dan ook nog wakker had gekust, Zo kwam ik uit mijn mooie dromen, en was nog zo buiten zinnen, deed mijn raam wijd open, en de lieve lente sprong naar binnen.…

Nachtstille ruimte in de wind een fluistering waar ons kindje droomt…

Ik breek mijn eigen hart. Ik vergiet mijn eigen bloed. Het kost me heel veel tranen. Toch weet ik dat het moet. De hele dag is wazig. Ik zit vast in een donkere wolk. Ik heb het heft in eigen handen. Ik weet alleen niet wat ik ermee moet. Jij lijkt voor mij de ware. De keuze ligt bij mij. Er zijn honderd mooie sprookjes, Maar de onze…

Ik geloofde nog in grote mensen en vooruitgang, en weet dat ik als kind gehoorzaam alles onderging: ik deed mijn best, moest leren wennen aan verandering en zag bij Ajax de volkstuinen verdwijnen, de aarde werd met brute kracht getild. niet huilen nu, ik was al vijftien en wist er zou een ringweg komen langs de stad, een opening naar Diemen…

er is een kind geboren, wij staan rond de wieg iemand snikt en iemand fluistert wat lief wij zijn oude mannen en onze baarden hangen laag wij dragen zware jassen en honger in de maag dan geurt het gebakken brood en stappen wij de kamer uit wij nemen plaats rond de kachel en praten voluit lepeltjes en kopjes rinkelen en er valt suiker in…

Mijn broek glijdt van mijn heupen Vet smelt als sneeuw voor de zon Opeens weer in maatje zesendertig Wist niet dat ik zo vermageren kon Mijn buik weer in haar strakke vorm In een week tijd zomaar zes kilo kwijt Korte truitjes kunnen zonder bezwaar Nu ik van mijn vetrolletjes ben bevrijd Leuke korte rokjes trek ik uit de kast Borsten wonderlijk…

op sommige dagen loopt het uit de hand dan is het hij en zij en zij waaronder hij bij elke ademtocht al sloegen ze elkaar de tanden uit de bek slechts een week terug haar handen in zijn rug de brug nog iets te hoog zwaaide hij nog even voor hij beneden zo zag ze hem nog graag…

we leggen een plank over de sloot een van ons neemt voorzichtig als eerste de hindernis 'de overkant als bevestiging van dat het haalbaar is' mijn uitgestoken hand reikt naar de volgende kom maar zeg ik... het donkere water blijft vooralsnog rimpelloos…

Zijn blik zoekend naar betekenis zocht al lang veel te fel en hij scheurde plotsklaps door zes steunmuren van het appartementenblok, gebouwd naar Escher's model. Nu had hij alle muren bespot en de gewelven ondermijnd. De werkelijkheid leek te grijnzen in brokkelende zinnen. De ophangpunten van zijn zoekende ogen lagen her en der verspreid.…