Alle inzendingen, jaar 2007, week 6

Ik bid voor alle mensen hier bij mij op aard of de Heer ze narigheid en veel verdriet bespaard. Ik bid voor oude mensen die vaak heel eenzaam zijn ook bid ik voor de zieken Heer verlicht hun pijn. Ook voor wereldleiders heb ik een gebed die maken er een zooitje van als U niet op ze let.…

Een vogel op de grond Spreidt een virus in het rond Wat staat de mens te wachten Terwijl wij elkaar steunen Gebonden aan elkaars krachten Wat gaat er gebeuren Sluit de mensheid de deuren? Staan we alleen? Eén ding is zeker H5N1…

het lijkt als gisteren snijden in de huid het schrijven dat pijn onlosmakelijk met leven is verbonden en dat wij zelf kiezen om te lijden of te leren dat het er niet toe doet zolang jouw stem die van mij oproept en rolt over het vlakke land als de donder de bliksem kan niet zonder jouw gezicht net als ik en jij draagt jouw sluier…

kom nog eens langs roep jij als zo vaak geen weerzien zonder toeval ja zo gaat het speel een rol van voorbijgaande aard de tekst ken ik uit mijn hoofd goh wat leuk zeg ik dan bedaard en merk dat mijn stem van oprechtheid is beroofd kom nog eens langs roep jij…

kleuren verschieten als dromen verschralen zoals de zon vertraagd gaat zakken om de schaduw weer op te halen niet dat de kou dan toe zal slaan of de blik zich verengt neen, de uren schrijden voort dag en nacht raken weer stilaan vermengd opdat het leven weer tot het alledaagse behoort…

Felix was blank met bruine haren en een zachte g. En: hij was kleurenblind, hij keek met scheef getild gezicht en toegeknepen ogen naar de lucht. Ik deed het heimelijk na. Wat heb ik hem bemind toen ik vijf jaar was. Hij was negen. Er is een bruine foto van ons allen aan de waterkant gezeten in het gras, en daarop houd ik vlak boven zijn hoofd…

Er was eens een keurig nette jonge dame ze hoefde zich nergens voor te schamen haar schoentjes altijd mooi gepoetst met de meest dure exclusieve schoenpoets ze ging dineren met een jongeheer van onberispelijk gedrag maar voor ieder komt een keer dat men toch wat anders dacht zij gingen samen twee aan twee keurig netjes hand aan hand liepen…

geslenter aan de duivelswand de hand van vergetelheid klopt de slogans van reclamemakers op another prick on the Wall echoot ze ijdele strijd verbreidt zich penetrant vleesgeworden geld het hart uitgeklopt onwelriekende idealen stop je in de seksshop het makke diner eet je gedwee dicteert deze deze aardse geldpoel verdient zijn hemelswand…

Waar wallen stonden bij lichtgasketels knarsen lusteloos trams als ongenode gasten. Binnen is de rook te snijden, het snijvlak vers en scherp. Hij laat je ogen tranen Net als gemis. De kaart zegt steak maar ik hunker naar hijgen; spijt klapwiekt om en om beduimelde bladen. Pasta dus. En complimenten. Lang opgespaard. Ik bloos. “Mijn…

jij door de ochtendwind hoort hoe aarde zingt doorheen de stilte op mijn huid jij kijkt me aan languit op je rug wanneer mijn ogen de dag in rennen samen met de lente, lachend naar de vleugelslag van wolken jij draagt mijn droom naar zonlicht golven zo teder sprekend oneindig blauw en ik plooi geef me over broos en wordend…

dit was een dag van groot begeren die verzoop in ononderbroken regen zelfs de wind kon er zich niet tegen weren…

Jouw levenslied kent geen melodie Een toonloos gehuil over kale vlakten Rollende kille mist voortgestuwd door de wind Gruwelijke afspiegeling van jouw minzaamheid Rottend gaapt je versteende mond in de verte Wellustig kronkel jij voort aanziend mijn leed En verlicht door het vuur van palmtakken Gloort aan de horizon de eeuwige hoop Rust…

je wiekte voor de wind fladderde in warme lagen speelde als een fleurig kind met de wind die je kon dragen maar in koude vlagen vertraagde het spel was landen snel geboden omdat de sappen niet meer stromen zag je kleuren zwakker worden opende mijn bloemenbed in geuren die jij nooit vergeten hebt ondanks de kilte streek je gracieus…

Een orthodontiste uit Heeten vertelde het dan wel te weten. ‘In plaats van in gips wordt straks’, zei ze pips, ‘in heel zure appels gebeten!’…

Jij wordt er mee geboren of niet, zeiden zij, de mensen met gevoel voor oriëntatie en kwadraten een doctrine, die hebzucht naar groter, breder en hoger, die ik blijf hekelen het komt door de maan hangend in mijn haar, treurend, niet zoekende naar een ruimere baan maar naar zijn schaduw, onder de kale takken daar, waar de kustlijn is…

Mijn moeder is geweest voltooid verleden tijd Zij was in haar uurwerk vrouw van de klok Zij was in haar breiwerk van vest tot en met sok Zij is in m'n hoofd soms in m'n handen Voert nog -onzichtbaar- met mij 'n strijd over tijd, over tijd.…

Ha! Dikketruiendag, dat is 't wel Niet enkel gaan de juffen kennis spuien In van die fijne witte kabeltruien We leren onze les ook extra snel Die dubbeldikke kleding werkt ook tof Voor 't opnemen van al die zware stof…

Een dagje subtropische temperaturen Hete romance op het zoute Zeeuwse strand Verstrengeld in de zwoel brandende zomerzon Passionele vrijpartij in het natte bronzen zand Golven breken op de sierlijke lijn van haar rug Vlug grijpt ze me vast, houdt me stevig beet Hartstocht blinkt in de glans van haar ogen Haar wilde blik vervoerend tot…

Ze weet het wel roepen ze……….. Ze weet het wel……… Zij weet het…….. Ze weet……. Zij…. Ze weet het wel roepen ze…… Het is echt geen domme meid Voelen doet ze het vast en zeker Of raakt ze haar verstand nu kwijt Ze weet het wel roepen ze…… Dat ze flink wordt beetgenomen Als speelbal wordt gebruikt Blijft hangen in zinloze dromen Ze weet…

Per annonce zoekt Leen van de Laar naar een eega: 'Eén kind geen bezwaar.' Na een poos wordt gebeld door een vrouw. Ze vertelt: 'Je bent welkom. Eén kind heb ik maar.' Ze doet open, als Leen heeft gebeld. Als-ie jongens ziet, is-ie ontsteld. Verontwaardigd zegt Leen: 'Maar je had er slechts één!' Ze zegt 'Sorry, ik had me verteld.'…

Wat vrouwen kunnen met niets dan levendige lichaamswarmte: het met hun vingers bezingen van aangename dingen omdat ze alle tien durven leven in en met emotie –hij verbrokkelt en is bangelijk broos. Het bijna rustgevende van tijdloos zwerven in een afgesloten doos, zijn bed en andere woordenloze oorden; haar niet meer willen zwijgen, zijn…

stel de Eeuwigheid treedt terstond in alles staat stil omdat God het zo wil duiven hangen vluchtig buiten de til gelden fladd'ren uit gleuven na de pin kunstschaatsters blijven in hun spagaat pestvogels worden van dwaalgast vaste gast Van Gaal houdt R.Koeman gejaagd op de kast naaisters klitten aan naald en draad horen en zien zullen compleet…

Aan de kaap verliezen woorden hun betekenis aan de rand van alles heerst een donkere wind op de klippen breken oceanen in woeste regelmaat en er danst wrakhout op het zand…

Haar sjaal omarmt haar slanke nek beide handen lijden een eigen leven ogen kijken maar ontzien een nieuwe dag terwijl vlokjes sneeuw het zicht verbloemen vlucht gisteren ijzig langs haar gezicht…

De zeeheld Michiel Adriaanszoon was destijds in Vlissingen, als jonge vent, bij iedereen als Trouwhand zeer bekend. De naam De Ruyter, dat kwam later pas. Maar wat historici nog steeds niet weten: dat hij als lichtmatroos al Rouvoet heette. -------------------- Uit een document blijkt dat admiraal De Ruyter in zijn jonge jaren zichzelf…

De Nederlandse vrouw is ondermaats: de Britse boezem heeft, zonder versagen, massaal ’t continentale plat verslagen. Wij blijven hangen op de derde plaats. En zelfs aan zoiets heeft de euro schuld omdat een pond toch gauw wat extra vult! ____________________________________ Britse vrouwen hebben de grootste borsten van Europa. De…

neem de uren onder je vleugels en laat de dag maar vervliegen vanavond zal ik je opvangen met wijd gespreide armen we vluchten naar de gedekte tafel besprenkeld met eau de lavande opgeheven zonnebloemen in een vaas voeren ons weer naar zuidelijker sferen de mosselen à l’escargot -bereid met een Franse slag- blussen we met een goede bordeaux…

laatst vroeg ik een vriendin hoe zij over vreemdgaan dacht ‘oh daar ben ik wel voor in, al ga ik zelf nooit op jacht’ ‘want weet je’ zei ze zelfvoldaan ‘er zijn gewillige mannen zat’ ik keek haar vol verbazing aan en antwoordde: ‘hoe weet jij dat?’ ze lachte al haar tanden bloot was beslist een knappe vrouw ‘tjsa ik ken soms hoge nood…

Eenzaam zag ik de boom daar staan, zijn leven had geen vruchten meer gedragen, en niemand keek hem aan, ik ben even naar hem toe gegaan, hij verwachte mij ook niet, zachtjes begon hij toen te zingen, een zo eenzaam treurig bomenlied. Ik vroeg; Boom kan jij mij even steunen, mag ik hier dan even zitten gaan, even wil ik tegen jou gaan…

Fantasie.... ik ken jou je duistere kanten onmogelijk uit te spreken verlangens maar.... ook als de créateur onvoorspelbaar licht kleur geur en volkssymfonieën rapsodie fantasie souffleur superieur!…