Alle inzendingen, jaar 2008, week 15

hoe een kind zijn dromen met tranen in duigen zag vallen zo'n moedeloosheid had ik nog niet gezien hartverscheurend geschreeuw gehuil bovendien ik keek hem in zijn ogen bracht een glimlach op zijn betraande gezicht keek met hem naar de zon en zag een glinstering van herkenning _____________________________ Inspiratie gekregen…

Door een zuchtje wind Knakte de boterbloem Van ’t zondagskind Jong, veel te jong Maar zo verliefd Op mij en de bloem Aangedaan, gekliefd Ze was enkel in haar hoofd Waar wolken stapelden En schapen zwart werden Enigszins verdoofd Ik zag dit alles op afstand Ogen traanden, echo’s zongen Ik zocht naar bloemen in ’t land We spraken…

de zwarte potkachel, de pook naast een koperen kolenkit micaruitjes vlammend rood en op de gloeiende plaat pruttelt een koffiepot opa stopt zijn pijp, hij puft tevreden voor zich uit terwijl oma een wrong draait in heur wolkenwitte haar de kleine ramen in het huis van golvend groen glas met sanseveria en begonia op de smalle vensterbank…

kasseien, regen, kou … een helse reis ‘La douce France’ ligt niet in het noorden de beulen die hun eigen lijf vermoorden betalen voor hun brood de hoogste prijs ontvluchten zij een volger met een zeis of is hier sprake van een groep gestoorden die malend deze troosteloze oorden verwisselt met het aardse paradijs de winnaar juicht, krijgt…

Droomde jij ook Over die velden vol leven Het gewapper van kleuren Door de zachte kus Van de ruisende wind Liep jij al zwierend Onder de grote reuzen In de koele schaduw Van het dichte groen Met een glinstering van licht Bleef je drijven Op het bed gevormd Door eb en vloed Waar tedere schuimkoppen Je lichaam zachtjes streelden Werd…

de natuur sierde mij met ronde zwarte vlekken mijn territoor bescherm ik krabkrassen zijn mijn merk lenig beweeg ik mij door nevelwoud en water mijn prooi vervolg ik spring, met dodelijke klauw de dood brengt leven moeder aarde geeft en neemt…

De kantelpoort klikt hoorbaar dicht verbluffend licht valt op mijn gezicht ongelooflijk wat voor een oogverblindend wit is dit…

mijn wereld is dicht ook al doe je de sleutel in het slot, openbreken zal nooit lukken mijn wereld bestaat uit verdriet, vreugde en liefde hij staat alleen open voor mensen met liefde, verdriet en vreugde toon mij jouw angst dan gaat de sleutel in het juiste slot…

ooit is de liefde van je dierbaren weg wat moet ik doen? het is over ooit ben ik alleen op de wereld zonder mijn dierbaren ik begin het koud te krijgen niemand houdt mij vast zal ik dan nooit meer liefde krijgen? alsjeblieft help me met alles wat met liefde te maken heeft!…

ik leef dicht bij de dood, zo dichter eigen, verkeer niet echt in nood of word beheerst door ander dreigen maar zeg nu eerlijk wat is morgen en schijnt er zo begeerlijk aan dat wat toekomst heet weet men zich daarin geborgen voegt zich nog inzicht toe immers het zijn oude dagen die als nieuw worden beloofd maar waarvan men gister…

Laat mij rusten in het land naast de rivier waar liefde leven schonk niet ooit of overmorgen nu lijkt me wel goed hoe moe denk je dat lamme vleugels kunnen zijn waar nog dalen als zelfs de zon geen dag meer halen kan enkel hier strijk ik de veren oeverloos naast mijn rivier…

Ik wilde iets wist niet wat voelde de drang Het kloppen van mijn hart Ik wilde wat wist niet hoe Ik was bang Voelde me verward Gevangen in angst Veilige schijn Vrij van alle zorgen vervuld van pijn de harde waarheid greep mij aan gaf mij de vrijheid door te gaan vrij te willen vrij te doen ga dan zonder remmen klaar…

een gevallen maagd bladert in verleden en tekent haar sterven…

Ik schrijf nog altijd het woord vandaag met het gevoel dat ik in mijn hart draag Ik denk veel trager en ik zie alles vager dan in de tijd van toen En er is nog zoveel dat ik pas morgen wil doen Maar ik weet dat jij me nog altijd kent Van jou mag ik gaan terwijl iedereen rent Ik mag tot rust komen en je laat me dromen van de tijd van…

de twinkel in je ogen de lach op je gezicht de pracht van je karakter waarvoor ik ben gezwicht de leugens in je ogen het verraad op je gezicht je bedorven karakter een ander voor gezwicht jammer van die ogen je had zo'n lief gezicht ga werken aan je karakter maar mijn deur is nu dicht…

het hek naar zijn huisje was in de kleur van de haag diep en donker heldergroen het werd een mooie dag vandaag de zon parelde nog laag in stand er wachtte hem een blauwe lucht een spinnerag met laatste druppel dauw hing windstil, er was geen zucht terzijde van het stenen pad dat als een loper naar zijn huisje leidde groeide onbespoten…

mag ik de zon weer in rood voor je openen de regenboog van gisteren voorbij toen we samen balanceerden je uitgestrekte hand mijn nat gezicht in het volle licht toen we de avond toucheerden in opnieuw proberen mag ik jouw schuchter bloot in de ochtendzon weer openen…

Een ruikertje of een delicatesse Een live-album cadeau van Lynyrd Skynyrd De baas wordt vaak aan deze dag herinnerd Door zijn eigenste secretaresse Want al is het dan vandaag opnieuw dé dag Een beetje prijzengeld afdwingen mag…

O, Loek heeft een chronische monomanie en hij kan er maar niet van genezen: hij blijft stapelgek op z'n vrouw Nathalie, die heel mooi is en grappig kan wezen. Hij lacht, want ze komt weer zo leuk uit de hoek. In geluk lijken beiden te baden. Ze maakt een zeer geestige indruk op Loek. Ja, een engeltje noemt-ie z'n gade. Hij zegt tegen haar…

met onbegrensd verlangen naar ademloos leven dat als droom ontwaakt in eindeloos bewustzijn smelten woorden tot gedachten gedachten tot besef dat het lichaam niet meer is dan een tijdelijk omhulsel van een onstoffelijk wezen…

Hoe is dit toch ooit begonnen? Na al die jaren lief en leed Als zij, als hij, als ik Niet wetend, alles naar elkaar verweet En buigzaam lijdt het hart eronder Kleine stukjes, één voor één Afgezwakt door haat en zonder Liefdeloos zo hard als steen De dagen duren, maanden vormen De afstand groeit de inhoud voorbij Verworven leugens, woorden…

het zuchten van de bomen kreunend in de wind de regen valt met bakken onaangenaam en kil het einde der seizoenen tijd voor een nieuw begin de dagen worden langer de grassen worden groener iedereen gelukkiger het is zomer…

Oktoberregen vermengd met vallende bruinerende bladeren der bomen hartzeer en gruwel vreugde en verblinding buiten of binnen aan jou de keus vlucht weg…

Ons leven heeft altijd bescherming door het schouderklopje van God. Het zorgt voor een vuur van Licht dat klopje van Hem, onze Koning. Een mens krijgt dat klopje van God meteen bij zijn geboorte mee op de reis door zijn of haar leven en geloof speelt daarin geen rol, het is ons lot. We gaan nu niet alleen door het leven God geeft ons ook…

Als ik naar het verleden kijk, Zie ik iets gezelligs, mooi en erg kleurrijk , Als ik naar mijn toekomst kijk, Hoop ik op een goede baan en een villawijk, Maar als ik naar nu kijk, zie ik bagger, werk en een hoop gezeik.. Ze zeggen altijd, kijk niet in het verleden of de toekomst.. Maar wat nou als dat het enige is dat je staande houdt?…

De nachten, die waren lang. ´s Avonds zag je de witte muren, grijs en dan donker worden. En hier en daar brandde een groen lampje. Of soms rood. En aan de overkant, op een andere afdeling, daar waarde de dood ook rond, de hele nacht, met zijn zeis en cape. In het lange donker keek ik uren naar de deur die nooit open ging. Ik keek…

waar een roomse broeder mij ooit leerde schrijven, toen nog met een kroontjespen daar heeft de school al ’n tijdje het veld moeten ruimen, mist het pleintje zijn oude gezicht maar soms hoor ik hier nog de schoolbel luiden, zie mij in een lange rij naar binnen gaan alsof de voorbije beelden er nog altijd schuilen, de school bij…

Vandaag rond acht uur voor heel even, Bezet een stille massa het Domplein. Waar morgen weer groot feest zal zijn, Realiseren we wat ons is gegeven. Duizenden mensen in de menigte klein, Proberen zich gezamenlijk in te leven, In wat voor velen slechts is beschreven, Waarom we zo vrij zijn als we zijn. Twee minuten, een trompet blaast uit,…

Gevuld met paardenhaar of stro heerlijk ruikend krakend leer omgeven zo maken ze niet meer Links links rechts oneindig landend heel soms ontvangend vaseline boven de ogen zwetend spoor bedrogen snotslieren mijdend bijtend zout dat ziedend…

Als iets in ’t verkeerde keelgat schiet, je soms jezelf zo vreeslijk verslikt rood aanloopt blijft hoesten met een kriebel die, hoe je ook slikt de hele dag voelbaar blijft, als iets je in ’t verkeerde keelgat schiet, zonder dat je iets eet, is ’t omdat je weet dat opmerkingen vervelender kunnen zijn dan voorwerpen.…