Alle inzendingen, jaar 2008, week 39

Ooit eens onverveerd Trokken zij ten strijde. Jonge knapen waren zij, De wereld aan hun zijde. De lansen scherp gericht Op alles wat mocht lijken Niet te willen wijken Van de deerne in het zicht. Nu, wat jaren later En meer desillusies rijk. Blijven zij bedrogen achter, Onttroonde koningen gelijk.…

Ween ik om liefde die niet is weggedoken in de schaduw van mijn smart zal ik de hemel niet najagen want die is in mij nergens anders zoek ik hem daarom loop ik hem nooit mis maar jou wel Het schilderij is een eigen…

De wind blaast duistere dingen, is de houvast kwijt, ik verstond, koos wat wind en zee van de wereld vond, zonder naar de aard te vragen in kerend tij te wagen,groeiden verstilde vijvers dicht met kroos, vulden zich met broze taal die werd gesproken in het holst van een gedachte, een zin werd onderbroken om het water te laten stromen vanwaar…

In de nacht fluistert zacht een stem in mijn oor Ik ben stil en ik hoor wat ik wil Overdag valt licht een beeld in mijn oog Ik kijk en ik zie een gezicht In de schemering zit een man in de kroeg Hij drinkt en hij proeft en hij zucht In de avond alleen Zit ik thuis met een kind En ik luister En schrijf een gedicht…

totaal gefocust op elkaar straalt het jonge paar in roze is de bruid gehuld en hij werkt al zijn dromen uit ziet zelfs de kleinste wens vervuld gedreven door beloften glorend aan hun horizon want sinds de band ontstond breekt schaduw op in kleuren kieren alle deuren naar een open eind waar niets finaal deze liefde kan verbeuren zo…

En als je dan denkt Het gaat niet meer Dan daalt er zomaar Een engeltje neer Die knijpt je even In je billen Heel hard, dat wel Dus je moet even gillen Maar je bent wel Weer wakker meteen En kijkt verschrikt Om je heen Het bengeltje lacht Steekt haar tongetje uit En weg is ze Vliegt richting zuid Je zwaait haar na Vleugeltjes klapperen…

Onbegrepen aanvallen op hem in z’n jeugd trekken diepe sporen in z‘n brein; neemt ze mee naar volwassenheid waar op afstand de gebeurtenissen in een groter verband te beoordelen zijn Wat moet dat joch hier, vraagt de vrome vrouw onder het schilderij van Christus aan het avondmaal; in haar blik leest hij dat zij een kind ziet van…

podium van vergeten goden coulissen van versluierde mist hemel van bewegende sterren weten dat jij alles wist wachters van geketende vrouwen wespen in de avondlucht waarop kan ik nog vertrouwen mijn leven zweeft in vogelvlucht de tijd is niet te vangen eeuwen zijn voorbijgegaan wolken aan een zwarte hemel drijven nu voorbij de maan…

Zo'n dag als vandaag Het regent en waait Maar er zit iets in de lucht en Daar bel je met die stem van jou. De regen gaat liggen met de wind, Als een labrador die zich nestelt in je woorden. "Je kent me veel te goed." En op de achtergrond zingt Lou Reed Oh such a perfect day, I'm glad I spent it with you.…

De glorie van de winnaar wordt benijd In een creatief rechthoekig kader Waarbij de mens is de grote dader Van de eeuwenoude zwart-witte strijd Het is tijd om ons flink te bezinnen Zodat uiteindelijk wij allen winnen…

Als op een vriend gebouwd Toen zijn pijnen niet meer werden bedwongen, heeft hij de dood vertrouwd, en naar zijn gunst gedongen, en in zijn laatste dagen, als op een vriend gebouwd.…

eiland gestolde lava door wolken omhelst brengt een kostbaar goed water…

Na zo'n nacht, in't ochtendgloren komt een dag, zo stralendschoon alle zin wordt weergeboren als een geurend eerbetoon aan wat het leven kan beloven Zie, ik doe de zon naar boven en laat de bloemen wederkeren nu kan ik opnieuw geloven: er waait een briesje-hoop-met-veren…

Peinzend laat ik mijn ogen dwalen Treurnis strijdt, waar liefde droomt Weet niet meer wat me door d'aderen stroomt Ik zie en kan geen adem halen Het woord dat steeds mijn krachten toont schreeuwt nu dat slechts te zwijgen loont…

Een eigen taal..verborgen glans van oog tot oog van hart naar hart sluit snel die poort! verberg het woord! doof nu het licht! trotseer de smart gewenst..gesmoord…

dag na dag, uur na uur tussen al je levensbagage in gaan gedachten met je mee hoop dat ik de kunst versta om deze taal goed te begrijpen want dit herinnert mij eraan opdat ik mijzelf herinner in de wereld waar je in leeft…

Met zoveel tijd vervlogen onwetend hoe het ooit begon groeit rust in mij onder de zon…

Ze reed op haar fietsje mij lachend voorbij en ik zag in haar even de vrouw van mijn leven Ik trapte zo hard als ik kon om langszij toen zij blij naar mij keek haar een knipoog te geven Toen zag ik met schrik haar lui oog waarmee zij naar mij keek met een blik die gepleisterd bleef kleven Ze knipoogde terug met dat ander - naar mij…

Druipend komt ze aan, schudt haar regenkleding uit. "Nat hé?" zegt ze droog.…

Ik heb je eindelijk laten gaan Het was tijd me te verlaten Zo gezegd is het gedaan Schoorvoetend zocht je naar de poort een echo door de straten De winterwind duwde je voort geen mens heeft nog van je gehoord Ik heb het zo gelaten De stilte gonst een vage spijt Ik bijt mijn lip Wat ben ik kwijt.. maar roep: Het is hier lentefris!…

De goede Sinterklaas zou spoedig komen. Z'n personeelsgebrek was echter groot. Hij had daarom in allerijl uit nood een Afrikaanse Piet in dienst genomen. Zodra de Sint in Holland arriveerde, bespeurde hij tot zijn verbazing, dat z'n knecht een vreemde taakopvatting had: de splinternieuwe Piet discrimineerde! Hij scheidde zoete kindjes van…

Een kip in het Brabantse Boomen kan daarop het antwoord wel dromen: ‘Het is nog een vraag of er - dat blijft vaag - een hij of een zij uit zal komen.’…

'n wijnklimaatkast, waterproof tv om 8.00 uur opent Bijenkorf de deuren waarna u weer bh's kapot kan scheuren want anders loopt een ander er maar mee maar ik begin me toch wel af te vragen wanneer 't al die dwazen eens gaat dagen…

Enkel nog verschroeide stenen langs het afgelegde pad -héél de route liep verkeerd- Daar is nu het licht verdwenen blijft het voortaan koude nacht maar hij had het zó geloofd Waar eerst enkel zonnen schenen kropen nu, hij zag het veel te laat -door de liefde blindverdoofd- slangen langs vermoeide benen voelt hij de pijnen in zijn schenen…

hij is een beterweter, een menseneter een loerend monster dat schuilt achter elke boom, kuilen graaft voor naïefjes liefjes vraagt waarheen ze gaan met haar rode cape huppelt ze in het bos over het sterrenmos, plukt madeliefjes maar oh de grote grijze doerak lonkt en lispelt met verdraaide stem dag kind met je oogjes vol pret, voor wie…

hoorde je stappen in de gang van weten zag het koppie buigen voor de grote bogen van vergeten naar de zaal van samenkomen fel brandden daar de vuren gevoed door mistige sculpturen die orakelden in vlam op hun vorm en kleuren dansten wij al lang we zijn gegaan langs de kantelen weten het bestaan van die kastelen in de lucht maar…

Een herfstmaan scheen over de landsgrenzen daar in de bergen had ik geen liefde aan je kunnen geven maar er weigerde een inzicht en ik had geen broek aan de woorden vooraf kwamen me onbekend voor alsof ik ze zelf niet had geschreven mijn eigen zienswijze was gebleven kon zich niet ontwikkelen de geestelijke achtergronden van mijn bestaan…

ik leg mijn hart in de voren van een akker niet opdat de raven het zullen vinden maar zodat het kan groeien onder azuurblauwe hemel zich een nest weet of een beginpunt waar nieuwe dingen wachten zijn geklop over treurnis een zacht bed rust zodat het ritme zal galmen over weiland en water aplaudiserend voor het leven…

Het lijdt geen twijfel dat een diep geloven bij elke lijder die de Heer hoog acht elk pijngevoel godswonderlijk verzacht. Dit vroom verdoven komt beslist van Boven. Op Goede Vrijdag gaan wij aan het Lijden dus voortaan heel wat minder aandacht wijden.…

De drie scheidt zich van de rest Wel kent hij veertien vrienden Vijftien zou te veel zijn Negen is familie De hoogstaande twee zorgt voor het verschil Zes hoort ook in dit gezin De vijf zorgt enkel voor ellende Uiteindelijk komen we weer bij drie Het blijkt echter niet compleet Er zal telkens gezinsuitbreiding komen…