Alle inzendingen, jaar 2010, week 10

dromen en steeds kijken naar het statig groen van eiken op de cour de rust van studiezaal voor het gezamenlijke eten momenten om niet te vergeten de avonden werden gerekt na het gebed in de kapel ging ieder naar zijn chambrette dan kwam de angst in passen surveilleren de hand aan het gordijn het stil proberen de fluisterstem die…

Net de echtscheiding aangevraagd, hierbij een ode aan de politie Deze mensen hebben doorzicht, ze zijn erg bekwaam! Ik mocht hem de woonst niet ontzeggen, hij slaapt voldaan Hier ligt hij op de grond en dikke deken, kamperen dan maar. Dat slapen, dat lukt me nu zeker niet Opgekropt door het vele verdriet. Boeken over positief denken verslond…

Ons dat is toch ‘ik en jij’ Ons dat zijn wij allebei Maar ’t is nu zonder jou, alleen nog mij Ga ik te ver, wat snap je niet Bij hard lachen en verdriet ’t zijn de tranen die je zelf niet ziet Waar was je dan, toen je dat zei Was je er met je hoofd niet bij Was je mijn teleurstelling allang voorbij Je bent jezelf, wat ik daarvan vind…

Mijn kamer is een kamer in de tijd. God zwijgt. Ik heb verkeerd geleefd, mijn adem opgeteerd in de luchtbel van een geloof. Ik schreef mijzelf om veilbaar te zijn honderd jaar na mijn dood. Zonder lust brak ik mijn deel van het dagelijks leven, verstrooid, bang om de eeuwigheid te verspelen aan liefde en brood. Buiten waaide de wereld, wierp…

Herinneringen zingen, kind, uw wit gelaat, en 't zoet verhaal van úwe dagen en míjne dagen die vredig in ons leve' als stille tuinen lagen in 't tere licht van late schemering gebaad, wijl d'hemel is om tuine-groen een stil gewaad van trage, kalme schaduwen, en de bomen dragen een laatste vogel-stem van lang-verglooiënd klagen dat kwijnt…

je hebt al mijn vertrouwen zonder jou geen nieuw begin ik ben niet bang op jou te bouwen anders heeft dat ook geen zin misschien is het dat we het zelfde zijn je bent wel anders maar je bent aanwezig op het zelfde festijn en vraag me niet vraag me niet waarom dat is ik sta hier voor jou open armen hoelang heb ik jou gemist? dus laat…

Vandaag ontplooide ik en heb ik keer op keer een rood potlood in zijn witte bolletje gedrukt geestdodend pointilleerde ik Ze lieten me van de rand naar het midden het was niet druk Vandaag heb ik op Wilders gespamd…

Een golden retriever te Beilen Liep bij elk geluid flink te kwijlen Alleen Pavlov vond Dat leuk bij een hond Maar die heeft zelf nooit hoeven dweilen…

Kristalhelder spiegelt het glas, onvergelijkbare lichtheid en elegantie getemperd opaalkleurig de ziel, met écht goud bewerkt in fijngebroken stukken, heel broos het adembenemende resultaat gevat in ontspiegelde glans Iedere ongerechtigheid, oneffenheid doet afbreuk aan perfectie, transparant en kristalhelder.…

van drooglegging vrij verslaving gestild aan zee en in bergen daal ik in en gedij…

glanzende ogen vertellen brandende verhalen vurig verlangen laat je stralen schijn jouw licht in je leven mijn lief, schijn leef, geniet van de wereld zo kort zo klein…

hoe vreemd voelt soms de tijd die aan zichzelf verstrijkt als in het vliegtuig achter verre wolken de nieuwe dag zonder een nacht of omgekeerd in het ongewisse tel ik het uit til ik hem hoopvol over minne dagen…

De winterse rebellie ten spijt, de dag is van het donker bevrijd onbekommerd dringt het licht zich weer op, doch schrijdend langzaam zonder bloem in de knop Maar toch, het lengende licht doet al goed, nog maar even wachten op die bloeiende vloed!…

het ijs smolt niet voor het vuur van mijn verdriet dus voetje voor voetje, breekbaar als glas laat ik achter mij, wat vroeger was mijn verdriet en pijn slechts een vage rimpeling in het troebele water van de zee waarin ik vroeger zwom maar niet verdronk... mijn oude ik kijkt naar mij aan de andere kant van de spiegel ik ben vrij... maar…

wanneer vlerken in een zwarte overjas het spreken temmen krassend hard en schel in bladerloze bomen verzen overstemmen als druilerige tegentonen de aanhef tot een dichtmaat weten af te remmen dan zal de stille vlinder geen voorjaar meer kunnen schrijven de winter zal het hart beklemmen…

Waarom hebben wij geen tijd meer, waarom staan wij zelden stil bij paddestoelen in 't najaar, bij de bloesems in april. Hebben wij zo weinig oog voor al het moois dat ons omringt en zijn wij totaal vergeten hoe wonderlijk een merel zingt. Wie kan het nog echt waarderen, 'n kalfje dat in de weide stoeit. Wie zal het nog interreseren hoe…

Hier ben ik dan om maar niet van ver genoeg te komen Hier ben ik dan om maar niets meer te ontlopen En ik weet dat het niet keert om in beslagen raam te schrijven En ik weet dat het niet leert om bij hetzelfde punt te blijven Hier sta ik dan niet met open armen of volle ogen Hier sta ik dan nu de leugen is gelogen…

En weer word je teleurgesteld is het opnieuw geen echte liefde weer iemand die je de rug toekeert en opnieuw jouw hartje griefde En weer kun je niet slapen spookt er vanalles door je hoofd terwijl het toch een sprookje leek en hij een terugkeer had beloofd En weer bleef je alleen achter overmand door intens verdriet smachtend naar dat…

Waar is het vertrouwen gebleven? Het gevoel van veiligheid? Zijn ze gestorven, sámen met het plezier wat we ooit hadden en de passie die we toen deelden? Liggen ze begraven naast het respect voor elkaar? Ik weet het niet meer ...…

De van vastgoedfraude verdachte Jan Stuurde doorgaans “flexibele facturen” Een arsenaal aan vals geschreven uren Gefactureerd aan Jan en Alleman Daarom ging hij graag in het wit gekleed Om te verbloemen dat hij het zwart deed ----------------------------------------------------------- …Interieurontwerper Jan des Bouvrie (Het Arsenaal) is…

Je houdt van zomer die er is dankzij winter Dankzij dalen zie je pieken Is het ook zo met liefde en haat?…

sterren doven uit ik sta in het duister en zie de wereld voor me er is geen armlengte of het altijd gedroomde, geen groet of zoen roert de wind er is volkomen stilte niets bestaat mompel ik hardop, ook niet de huizen die uit het zwarte vallen, dakloos en ondoorkruist zelfs geen ramen met groot gemis ik schrik van mijn eigen…

praat verhalend spreek in beelden luisteren kan want alleen leert luisteren lezend luisteren alleen luisteren ik hoor stemmen luister gedichten een luisterervaring lezen is rangschikken van letters vertalen in geleerde woorden opgeslagen om geluisterd te worden luister nu intens eenzaamheid verdriet vreugde verliefd geleerde woorden…

Ons leven is net een opengeslagen boek We worden geboren als een blanco blad En we vervolgen al gauw ons levenspad Naar het slot zijn we nog niet op zoek. Tijdens ons leven wordt het beschreven Met mooie en warme vreugdevolle dingen Door veel lieve mensen die ons omringen Maar zeker ook met droefheid in ons leven. En in het laatste hoofdstuk…

Hoe kon je in godsnaam luisteren naar mijn verhaal terwijl je de oorzaak was van mijn angstdromen zo lang op slot te lang gezwegen omdat ik mij zo schaam nu vertel ik het allemaal durf ik dan eindelijk recht op te staan met eigen macht en kracht te zeggen nee je mag nooit meer aan mij komen de heilige doofpot zal ongenadig open gaan…

Ik dacht laat ik eens gelukkig zijn. Ik koop het gewoon. Nergens te vinden en naar het schijnt komt ongeluk vaak gratis, zij het vaak traag en diep, diep verborgen, verhuld in duizend zorgen. Geluk is echter niet te koop Iemand ging er mee op de loop.…

De behoefte om te zijn is in gedachten al gedaan maar de werkelijkheid is anders dan de fantasie je beloofde. De tegenslagen zijn soms hard maar leerzaam bovendien tenzij je een ezel bent want dan ken je die steen al wel. Even slechts een lach op je gelaat de vrijheid lezend in je ogen de parels van je ziel ik hou van je warme hart…

kijk je even mee over mijn schaduw heen zie de gieren cirkelen boven mijn gedachten van steen vleugels verzuren van grote hoogte ze zijn haast onthecht omdat mijn woorden slechts spreken van droogte * er daagt een helder licht over aardse zaken en kan je zeggen niet de dood blijkt van gewicht de geboorte wil mij raken daar…

elke dag vierpotig met mijn twee wandelstokken éen steunt mij links, éen rechts zo blijf ik in balans een hond blaft woef, waf, waf hij ziet een soortgenoot ik lach en zet mijn stappen in de lentezon…

Verdwaald in het labyrint van gedachten en aangeleerd gedrag, in een carrousel getransformeerd, herhaald in bewegingen die ik in schaapskleren vertaal, waarin dichters herder z'n zwarte wolven hoedt, zich niet laten kooien, zich op de literaire vlakte houdt, waar ik de kale zinnen pluk, wordt mentaal voedsel niet verteerd, vergaat…