Alle inzendingen, jaar 2010, week 42

Meisje helemaal alleen. De heldere zon die op haar scheen. Niemand keek haar aan. Het meisje met een ijzeren traan. Zo werd ze al jaren genoemd. Het meisje dat nog nooit had gezoend. Ze kon maar geen jongen krijgen. En bleef altijd zwijgen. Een meisje heel onzeker. Wint vast en zeker nooit een beker. Meisje vol verdriet. Maar niemand die…

Op die laatste dag van mij volgde rap de laatste nacht Daarna kwam het generlei alwaar ik werd opgewacht Op die laatste dag van mij wilde men afscheid nemen Tranen vloeiden er ook bij ik kende amper problemen Op die laatste dag van mij zag ik naar ’t hemelgewelf Elkeen daar keek toch blij het is er zalig, zeg nou zelf Op die laatste…

gezeten in mijn bolderkar reis ik heel de wereld af rivieren, bergen en dalen ook onberijdbare wegen houden mij niet op gezeten in mijn bolderkar kom ik overal mensen tegen zij lachen en zwaaien geven mij eten en drinken helpen mij waar nodig wijzen mij de weg mijn bolderkar heb ik nog op zolder staat zij weg te kwijnen reizen doe ik…

Deze tocht door de duisternacht voert langs vreemde gewoontes mijn voetafdrukken mijden het woordenballet, dat je voor me uitlegt alsof mijn wichelroede niet deugt in deze danszalen van vreugde is de liefde slechts een schaduw die met je mee danst op de muziek van schimmen die trommelen voor vrede omdat de dood nog ver weg lijkt en soms…

we wieden niet, maken distels en brandnetels tot bondgenoot, storen ons mateloos aan het zevenblad en heermoes volgen slaafs onze eigen paden en raken hopeloos verstrikt in hagewinde en klimop schoorvoetend banen we ons een weg en rusten uit op het groene bed van mos en varens hier regeert de waanzin, haalt wanorde, orde in ontredderd…

Er zijn van die imbecielen voor wie één en één geen twee is. Voor wie 't ruisen van de bossen ongelijk aan dat der zee is. Die de schoolbanken vernielen en hun balpennen verslinden Indonesië, tot woede van de leraar, aan de Zuidzee bij Somalië bevroeden dromend over Tamarinde. Die van 't land van Arabije de granatenappels proeven zonder…

jouw weerspiegeling lijkt eindeloos wanneer ik uiteindelijk de moed heb gevat om erin te kijken, wie is zij, deze vrouw die mij met holle ogen aanstaart raken haar handen je voorzichtig aan waardoor het beeld vertroebelt wast ze haar handen in onschuld doch neemt de zonde langzaam bezit als een slang die door haar lichaam kruipt wordt…

Hij nam iedereen zijn horloges af sloeg ze aan stukken op de vloer gooide ze met boter in de koekenpan De brommer liet hij niet buitenstaan deur open en vol gas drie trappen op naar boven Hij sliep in zijn paradijs omringd door prikkeldraad waar hij lood smolt voor de reis Soms werd hij opgehaald een spuit moest hem bedwingen de dwangbuis…

Het is licht ontwaken in mijn slaap raap bereid me de runen van het pad dat de leegte me zal weerspreken in het vaderhuis het kruis sinds de verbanning ben jij de koningin zing verse hartenkreten als mistige hoorn en toorn in het netdichten met de stille twijgen in herfstlicht is het goud te zwijgen.…

Op mijn pad groeien aldoor prachtige bloemen. Maar soms zit ik gevangen in een storm en weet niet wat ik er mee aan moet. Op zo’n moment verdwijnen al mijn mooie ideeën, is mijn hart bedroefd en omgeven met een sluier van vervelende emoties. Alle mooie dingen in mijn leven betekenen dan niets meer voor mij een wervelwind gooit…

Er was eens een Pringeltje Zo lieflijk en zacht Zij kwam zomaar binnen vallen In mijn dromen uurtje van de nacht Ik vroeg haar vanwaar dit bezoekje Omdat, kirde zij met helder stemmetje Ik een boodschap voor je heb Kijk hier, hier in mijn emmertje Dat is hetgeen ik je breng Een emmertje vol verlangen Maar hoe ik ook…

- Wil je de wereld zien? - Even kijken. Nee, doe maar weer dicht. Ik sluit het gordijn.…

er waren handen aan het bed kussens recht gelegd zag ze in verschonen mij lieten ze dromen een glas werd neergezet het ander meegenomen ze kwamen en ze gingen weer in dagelijkse sleur mij kenden ze niet want ik was ziek mijn naam stond op de deur…

Zo een dag die begint en alles gaat fout, je kent dat wel Ons kent ons, dus de oplossing vind ik dan snel. Jas en tas en ook een tijdschriftje, richting trein Een deugddoende uitstap, vanavond zal ik rustig zijn. Rode en gele herfsttinten stemmen me mild en zacht Diep adem halen, genieten van al die zoete pracht. Automatisch prevelen: hé…

Het is jaren geleden, maar ik zie nog steeds je gezicht helder voor me, als ik in mijn bed lig en mijn ogen sluit. Dan komen de dromen in verse beelden tot mij en jij zit daarbij als teder gelaat. Over afstanden van tijd en ruimte kom je zomaar bij me, kus je me ongeremd en kruip je in mijn wezen, hartverwarmend. Je gezicht…

Hoe ik me ook verzet, het zal niet baten Het deprimeert me, en het maakt me bang De buurman heeft het vast niet in de gaten Het is voor hem allicht van geen belang Een tijdlang onderging ik het gelaten Allengs heb ik de aanblik leren haten En 't gaat niet weg, dat bloemetjesbehang. -------------------------- uit: 'Grabbelton', 2001.…

De tocht begint met het bekende ‘voorwaarts!’ Een ruimteavontuur, zoals dat heet Een missie naar een magische planeet Op zoek naar schatten of een olieboorplaats Maar de terugreis is te duur om in te zetten En Halsema werkt nog aan de toiletten…

Mijn hart klopt hoorbaar in de zwarte toren, boven de straten en haar dof gerucht, en 't hijgt in zwenkende en geknotte vlucht en klaagt in klamme duisternis verloren... Mijn harte weeklaagt in de zwarte toren, al zijne smarten in de jammerlucht uitwenend in een lange stervenszucht, en weer tot nieuwe jammerklacht herboren. Hoor! 't is mijn…

Voel en adem bron van rust Bevangen in de kus der lust Streel en huiver kippenvel Opzwepend zwoel liefdesspel Rode lippen warm gezwollen Erotische vlees van die volle…

Het begint daar waar men denkt dat het ophoudt.…

Jij kon zoveel geheimen bewaren achter de glimlach verborgen verdriet ogen staren, de spiegel van morgen herbergt een schaduw die niemand nog ziet uit liefde voor leven werd angst geboren niets meer te geven hoop ging verloren toen jij als vogel, moegevlogen, zoekend naar die bron van licht in grijze mist verdween... de…

Niet meer dan verlaten papier in de stilte van gesprekken die niet opnieuw beginnen. Vragen die geen antwoorden meer vragen omdat ze jouw geduld en aandacht niet meer zullen vinden. En niet meer jouw bureau en dossiers vullen met de kennis die overblijft. Waar collega's jouw aanwezigheid misschien nog steeds zoeken of vergeten dat je nieuwe…

Een zesjarige bosliefhebber draaft tussen de oude eiken van het wijde verlaten landgoed gaat zitten naast de wilde rododendronhof doorweven met ruige wingerds en manshoge braamstruiken tuurt peinzend: "achter die paarsroze bloemen is wellicht een klein kasteel door vlijmscherpe doorns beschermd waarin een mooi meisje rust de onheilspellende…

Een zonestraaltje op je snoet. Je mooie gezicht in het licht, geeft me moed. Moed om door te gaan, om niet te blijven staan.…

Dagen, die lichtgevend behoorden te zijn met liefde, leven, een nieuwe start missen die grapjes, praatjes en die gein je was voor mij een mens, echt apart! Een leven, ik kende niet dat probleem iets wat ons leven uiteen deed drijven voelde me hulpeloos en ook heel alleen waarom, konden we niet bijelkaar blijven? Mijn hart, huilt en kent…

Koud en onvruchtbaar als de polen, de glazen bol gevuld met winterlicht, in een draaiend beweging van een kleine hand ontkiemt het noorderlicht, wolken sneeuw die behoedzaam binnendrijven, hoe hard ik ook zal draaien, het zijn souvenirs van herinneringen, die opspringen en wil bedekken aan de binnenzijde van deze minuscule wereld…

Heel m'n leven houd ik van muziek. Heel vroeg al van klassiek.... Als ik dat hoorde vlogen de rillingen over mijn rug. Ik verlang naar die tijd terug.... Bij mij was vroeger die warme sfeer in huis. Voelde me toen echt thuis!…

Ze zeggen: de recessie is op zijn retour Ze zeggen: de knip kan weer open Ze zeggen: alles komt weer goed Ze zeggen: we moeten bezuinigen Ze zeggen: de premies gaan omhoog Ze zeggen: we moeten de prijs betalen Ze zeggen: ze zeggen zoveel, dat ze niet meer weten wat Ze zeggen: en daarom snapt geen mens nog iets van wat ze zeggen…

daar staan ze, in hun smoking, zij aan zij verkleumde, maar ook plichtsgetrouwe heren die zwijgend barre winterkou trotseren verloren in een witte woestenij ze koesteren het nageslacht, een ei en hongeren, maar zonder protesteren terwijl hun spek verschrompelt onder veren een echte heer gedoogt de heerschappij van dames die nu heerlijk…

Het is moeilijk om helemaal alleen te zijn Geen familie of vrienden die je omringen En steeds eenzaam te zijn in alle dingen Alleen om gaan met je stille verdriet en pijn. Helemaal alleen zijn kun je bijna niet aan Want de mens is immers een sociaal wezen Die de stilte en de eenzaamheid zal vrezen Het is zwaar om alleen door het leven te gaan…