Alle inzendingen, jaar 2010, week 50

Ik eet geen wild uit afkeer van de jacht, Geen salmonellakippen, gekke koeien, Geen kalfjes die men hormonaal liet groeien Of varkens die beestachtig zijn geslacht. Als ons gezin zich rond de kerstdis schaart Is dus het hoofdgerecht een lapje paard.…

Een ruime tijd geleden was je zo sprankelend en kwam je glimlach van binnenuit, nu loop je als een gewond hert en laat je bloedende sporen na. Omdat ik zielsveel van je houd volg ik die rode plekken in de sneeuw en leiden ze mij naar een toverpaleis waar jij als in een onderaardse schuilplaats uit de oorlog je kwetsbare schoonheid tentoonspreid…

Liefde Liefde. Heb geen angst. Talm niet voor mijn deur. Kom binnen. Lees mijn boeken. In negen van de tien kom je voor. Je bent geen onbekende Houd mij niet voor de gek met mannen waarvan niemand de namen durft te noemen. Leg mij niet in een bed tussen kwijlende gedachten die van geilheid niet weten wat ze zeggen. Klop mij geen geld uit…

Leven ontstaat omdat eigen- schappen van het atoom het technisch mogelijk maken,de aardkorst zit vol leven; het kruipt over het oppervlak tot diep in de aardkorst, stroomt met rivieren mee, zwemt in zee, zweeft op de wind hoog in de lucht; 't aardoppervlak is 'n gelei van leven, mantel van Gaya, godin der aarde.…

Verdraag mij niet bij daglicht Bij gesprek over verf of glas Verdraag mij niet bij zinnen of inzicht Bij stofzuig, opruim, afwas Verdraag mij niet in dagen Vol paperassen en factuur In inwisselbaar kleingeld In goedkoop, goede koop, want duur Betaald Quitte gedraaid Winst behaald Hoogconjunctuur Van vlam die flikkert Maar nooit vuur!…

ogen lezen het muziekblad vingers raken de toetsen de musicus verlaat zich in een lentesymfonie een gevoel van perfectie en intense harmonie tonen treffen het hart in een verademing speel maar, speel een zachtmoedige wijs verpoos, bloos droom jezelf een paradijs waar nachtegalen in meidoorns zingen zo hun Meester het eens had bedoeld…

Net middenin de moeder aller buien Deelt Femke plotseling mee dat ze vertrekt Dat paarse kabinet heeft haar genekt Ze miste net die échte portefeuille En koud doet ze de deur achter zich dicht Of Nederland is al totaal ontwricht.…

Ik wil jou voelen lieverd ruik je met mijn ogen dicht Die geur herken ik alleen bij jou en weet dat ik daar voor zwicht Kruipen wil ik diep in je lijf jouw armen om me heen geslagen Geborgen zijn voor eeuwig en altijd nooit meer om liefde hoeven te vragen Met je vrijen tot we zijn uitgeput het zweet van jouw lichaam proeven Je laten voelen…

Jeronimo vertelde mij vandaag hoe hij uren kon uitkijken over de besneeuwde daken van de stad. Een staand horloge was voor hem de toren van de Bavokerk maar hij liet zich niet tot de orde roepen. De toekomst was een duister gat en wegdromen verrukkelijker dan studeren. ontzagwekkend boven binnenstadsdaken een zwenkend eskader duiven:…

het is niet dat ik je veracht mijn stad waar ik toch ook het daglicht zag de stegen, molens, hogeschool die mij lijdend, schetsen zag ik wil verder, veel verder dan mijn ronde neus kan zien, veel verder dan het licht en heel misschien kan ik er ook mee spelen in duisternis en schaduw van de grote stad Leiden gegroet, laat mij niet lijden…

[Senryu] Verlangen wiekt op naar de hoge rotskloven waar geen storm meer woedt.…

Sluit je ogen nu maar even zacht en laat je door mijn liefde voeren Strakjes komt er een lange nacht om jou heerlijk teder te beroeren Laat mij nu mijn gang maar gaan ik wil jou met mijn liefde vangen Onze harten gaan elkaar verstaan door ons al eeuwenoud verlangen Zacht streel ik al wat ik lief vind van het teentopje tot aan je haren…

er schuilt een moeder in het kind dat zichzelf wiegt en een treurlied zingt blijf in het zandspoor had ze gezegd loop niet in de val van de groene velden elke grasspriet is er één, dichter bij de dood de kleine speelt alleen nog in haar handen…

heb je moed nodig, vraag ik me af om ademhalend in een witte wereld te staan jezelf in de berm neer te leggen terwijl elke gedachte waarvan de draad verloren is, kraakt alsof diepte verschuift en ik klank en licht ontverf, onherstelbaar met stijve tong een roodborstje dringt in mijn hoofd, schrikt zoals ik hij is mijn angst voor…

Vertel stilte dat ik luister in verlangen naar je woorden en het ritme van je hart ik wacht op je wil om uit te spreken. Ik wil je verlangen horen in woorden van vrijheid die banden rond jou scheuren niet breken het licht dat straalt in je oog. Als vriend wil ik je begrijpen in zwijgend vertrouwen dat we zonder niet verder kunnen dan…

Die vis die over de tafel zwemt tussen de mobiel en een glas water misschien dat het ooit went maar hopelijk verzuipt hij.…

Mijn leven is als schuimend bier in een sappig glas Net als ik me erin wil gooien slaat 't dood…

Heeft hij het zelf ontdekt? Of misschien afgekeken? Ik weet het niet, maar hij heeft groot plezier. Vanuit mijn venster, zie ik hem. Ik blijf er steeds naar kijken. Hij is aan 't baantje glijden. Op de pannen aan de overkant... een ekster... geniet er van de sneeuw. Vier, vijf pannen wipt hij naar omhoog, laat zich dan zomaar glijden…

Mogen we vergeten van het verleden kunnen we het hoofd verwijten dat het of het heden vergeven dat het een hoofd heeft vergeten het is een vraag geen vraag vaagweg heeft het een mond in de einder een stilleven in lood gedompeld vertraagd met kiezels in de schedel is het improviserende met vlokken in de wimpers de hoge noot van…

Dronken vizier op, evenals een hoop drank. De machinist waggelt door de halflege trein, en zoekt zijn locomotief op, het is doodstil, de trein staat nog niet aan, en niemand die wat zegt. Gevloek achter de dichtgeslagen deur. Is er iets met de dienstregeling mis? Of heeft de beste man problemen met zijn vrouw? Alleen het licht is aan, en…

Dat er mensen zijn die maar aan kunnen lullen over de eetgewoonten in Düsseldorf in de jaren vijftig Of weken, nee maanden vol kunnen zijn over de typische kenmerken van het Lippizaner paard of avond na avond bomen over hoe Lady Gaga het nu weer doet met die in plaats van die en dat er mensen zijn die dat lullen, dat vol zijn…

Wit glinsterend ligt het sneeuwtapijt er bij. Kinderen stoeien en gooien sneeuwballen: rode wangetjes, dikke jasjes, warme handschoentjes dolle pret, ze voelen zich winters blij. Wat verder op in 't bos staan de bomen te rillen van de kou hun takken zijn zwaar beladen en hangen naar beneden kreunend en zuchtend verlangen ze naar…

Het lijkt allemaal vreemd, ideeën en wetten gespeend van naam, ongrijpbaar, wie zal weten hoe het er voorstaat, vervreemd van sterren, daglicht dat in het avondrood opengaat, in gezicht van goden die verdwijnen, overdaad in verholen stilte, vergaat weer in een nieuwe vraag, hoe zal deze in een andere vorm verschijnen? De tijdelijkheid van…

de stilte knaagt is ongehoord en onbegrepen daar het verbond intens was voor het leven moederinstinct juist nu geborgen in armen van engelen rust zij zacht *~ IM Elsa Tisseur ~*…

Hoelang kan ik nog in de kerstnacht naar de nachtmis gaan? Hoelang zal de kerk nog blijven staan? Hoelang zal ik nog kaarsjes kunnen branden bij het Mariabeeld? Hoelang zal ik nog kunnen luisteren naar een preek die me verveelt? Hoelang zal die klok nog luiden en hoelang heeft de Kerk nog Macht? Ach, wat maak ik me toch druk, ik ging toch…

Overtreding Als je teveel poëzie op hebt mag je niet aan het verkeer deelnemen. Bij herhaling wordt je zweefbewijs ingehouden. Bij herhaling wordt je leefbewijs ingehouden.…

'Wáárdoor', vraagt u, 'komt het gajes in de regel in de bajes?' 't Antwoord kun u wel verzinnen: door de kastdeur komt het binnen. Klanten zitten daar gevangen. Stijlvol is hun raam met stangen. Met een bakblik kijkt de zitter naar de muur en voelt zich bitter. Met liksteen is de nor gebouwd. Van baklucht wordt de klant benauwd, zodat-ie…

het uitzicht oogt hemel blauw in wolkfestijn de tuin kleurt meerjarig rood in winterse borders het huis is warm en licht door de lach in je ogen maar de kelder is gesloten met stenen uit verleden de specie brokkelt in een nieuwe wind we hebben alles open gebroken zonder fundamenten te slopen toch zal het nog jaren…

Dat mijn aftakeling reeds lang begonnen is besef ik des te meer nu ik na het lezen van een deel uit een roman van G.G. Márquez een minuut later niets meer onthouden heb. Ook de vele vullingen in mijn gebit zijn een bewijs van mijn afgang, een herstel bedacht door tandheelkundigen, knap, maar ik weet ook wel dat ik anders zonder tanden mijn…

Sneeuwvlokjes zijgen rustig neder, op de daken, op de twijgen, maken laken en schoon weder. Ik ging zo geern, heel ver te voete, wist ik mijn zoete in sneeuw te ontmoeten.…