Alle inzendingen, jaar 2010, week 7

We wonen in een schaduwland waarvoor geen taal of tint bestaat het witbleke zuigt er hartstochtelijk de kleuren van kindergezichten terwijl een molen stil en star de uren naar de einder waait Alle dagen zijn daar deuren naar eindeloze wegen die zonder bestemming voort waggelen op weg van eergisteren naar de welvingen van 't onaantastbare…

ik probeer keer op keer, om het binnenste naar buiten te krijgen. Met wat geluk en goede hoop vind ik de liefde. en liefde is de grootste van deze drie.…

mijn krachten nemen af gekend in voorspoed en aardse tegenslagen toch mag ik zeggen dat ondanks alles waarden van eeuwigheid bouwstenen blijven leggen ook al vertelt de zee mij van komen en gaan het toont in wezen steeds vaker in alles een ondergeschiktheid aan een groter doch onbegrijpelijk bestaan een gewaarwording die groeit…

Het begon eerst met een helse zaag. Nu zit men te prutsen in mijn maag. Welke charlatan kwam af met dat plan voor rust in een dure sarcofaag ?…

de storm in haar gestild handen ineengestrengeld het ritme van de kaseko ruist in haar bloed de stem van Lieve Hugo je tong in mijn neus je tong in mijn oor glimlacht tot schaterlach je draait me zo van links naar rechts de smaak van chocola kleurt in haar ogen de geur van old Spice weerkaatst in haar hart…

normen vervagen het wordt ze niet meer geleerd is een jungle van de sterkste zoiets heiligs niet meer geëerd tegenwoordig zijn het kelderboxen alwaar de daad wordt verricht zelfs vanaf zeven is niet choquerend onverschilligheid leesbaar op hun gezicht op haar dertiende al stomdronken werd ze genomen door die jongen nu rollen tranen over…

De pastoor in het Brabantse Reusel Weigert aan Prins Carnaval de communie Want homo zijn in de kerk: dat mag niet Wat een schijnheiligheid zo’n geneuzel Priesters die spelen met kleine jongens Dat wel: door de kerk tot seks gedwongen ------------------------------------------ De Volkskrant 17 februari 2010: ‘Pastoor weigert Prins communie…

ze zwermen af en aan de jager laat ze gaan kijkt grootmoedig hoe een dwaze eenling dolt en duikt zijn kracht verbruikt in een narcistisch opereren zonder dreigende geweren koelbloedig slaat de hagel toe in lentes jonge lijf de zwerm schrikt op en gaat de wind blaast losse veren aan…

verplicht zie ik de beperktheid van mijn hand ik ga er aan links van de gever…

als alles dood lijkt is er weer leven waar de dood voor wijkt als voedingsbodem naar nieuw leven reikt mijn vriend dat nieuw leven dient hier ben ik groei bloei in de bodem van die zin is de kern levenszin wortelt daar in een schijnbaar zinloos ding die zinnen waard zijn in tegenstelling met de pijn die schoonheid is overweldigend…

een klein woordje, waarom zou het zo moeilijk zijn dat ene kleine woordje, zorgt het misschien voor pijn? een klein woordje, drie jaar vriendschap kwijt dat ene kleine woordje, wat heb ik een spijt,... Waarom is het zo gelopen waarom zijn wij geen vrienden meer dit is waar ik nooit op heb mogen hopen het doet me zoveel zeer een klein woordje…

Haar grijze haren wapperden nog één keer in de wind. -daar stond ze dan- Ze keek uit over haar leven, haar doen en laten. -wat zou ze denken?- Haar vingers van plastic omsluiten haar schouders, haar ogen staarden in het licht. Haar mond was open, -wou ze wat zeggen?- geluid was er niet. -stille vogels vlogen in het rond- Haar benen…

je ogen glimmen als rood gloeiende kooltjes lichtjes in de nacht…

Het kabinet van J.P. Balkenende Ging rollebollend over ’t tapijt De oppositie kon haar pijlen kwijt Op Wouters drie jaar regeer-ellende Wie wordt de primus inter pares in Den Haag? Geert Wilders wil het nu wel heel erg graag……

ver als de horizon ben je in de glazen kist van het weer geborgen beukend op de blikken deksels van het najaar ik zie de bliksem langs je lichaam trillen en de regen loopt onrustig door je ogen ik kan de afstand die mij van je scheidt in lichtjaren tellen en in de meter van het geluid zoemen de seconden mijn handen opnieuw in gebruik gesteld…

Als in de lucht het blauw sluiert, op de grond het groen omrand is met een wit waas, en buiten mijn huid strak staat van de kou, in mijn toch warm gevoerde jas, heeft koning winter nog geen lente in gedachte, dus schik ik binnen in een mooie vaas narcissen uit de kas.…

Zij laten mij niet los die heldre oogen Van 't stille kindje aan de dood gewijd, Op moeders armen in onnozelheid Gezeten en zo neerziend uit den hoge. Heel d'avond door heeft er die blik gewogen, Over mij henen als een majesteit Van onverwonderde genadigheid, Dichtbij en ver en altijd onbetogen . En nog de loutring over mij blijft wachten,…

het akkerland toont haar contouren in een koud en grijs beeld op zoek naar licht in woorden het is nog steeds koud en kil laat zonlicht langer blijven ik wacht op warmte voor mijn gezicht staan de geheimen nog steeds op mijn pad wij wachten altijd af en kijken door de ogen die alleen maar blijven kijken…

Weer gedachten volgen en puzzelen met de werkelijkheid van niet dezelfde dromen en wachten op schaduwen van ijs die vergaan in een eenzame wanhoop. Vol met stemmen die me zoeken als ik verder dwaal op hetzelfde koord en evenwicht zoek maar niet weet of ik mag vallen met de woorden die breken omdat ze mij alleen nog de pijn van stiltes…

de muren spreken nog langs de weg omhoog een wenteltrap eindeloos alleen de blinde nacht klikt en klopt op oude verwarmingsbuizen gedaantes verschijnen samen met het maanlicht dat mijn gezicht verbleekt omhoog ik kijk omhoog.…

Ze zijn als legopoppetjes gekleed en bewegen soepel over het ijs, snel en wendbaar, met een goal aan elke kant. En ze drukken el- Kaar soms hard tegen de kant, tegen de plastic board aan en duwen wendbaar de stick voor zich uit, de puck dirigerend en Pijlsnel doorspelend of schiet- end een gat door het touw van het net. De keeper…

In de tuin, bij het ochtendgloren, Is zij, knalgeel, vandaag geboren. Haar familie nog in de knop, heft zij nu opgewekt haar gezichtje op. Narcissus Trompettus…

Mokkend wandelde hij mee met de hond gaf zo blijk dat zijn hoofd er niet toe stond Liever zat hij droog te internetten hangend over een stoel vooral om met zijn vrienden te chatten…

Verbeelding Tussen jou en mij Verdampen de gesprekken tot Zweverige sneeuwvlokken In de roes van hebberige Weetheid op zoek naar Liefde Beroeren onze gevoelens Mond vol knetterzoenen Al bereiken onze levens Soms wat dwaalsporen Toch zijn we in wezen verbonden Met het jij en ik zijn En gloeit de verbeelding in onze Verdoken harten…

Jij had geen idee Alles was zo zwart Geen enkele ruimte voor net dat beetje wit Waardoor dat alles misschien wel grijs zou worden. Jij had geen idee Je glas was altijd half leeg Terwijl de fles Die zo onbereikbaar leek Wel degelijk helemaal vol was Jij had geen idee Hoe warm alles eigenlijk was Kille gedachten Die als vlammen aan je…

wat zijn gedichten meer dan verzen voor één dag wanneer ze zullen overleven is dat al een wonder want dikwijls vervliegen tedere woorden zoveel sneller dan de mens de dichter zelf daar hebben wij het nog wel eens over tenminste als we overmorgen zijn naam niet zijn vergeten…

geen dood in plakjes hier of woorden op een geordend palet geen linten geen bloemen cremeer mij maar gewoon met open oven zodat wederkeren als stukjes mij in jou & haar vanzelfsprekend is & ja dan waaien we nog even…

contrasten net zoals het leven ze vervat het verschil tussen tegenstellingen dromerige romantische lentepoëzie, naast zachte sprookjesachtige schakeringen, kleuren traditioneel, doordrongen met sympathie het gevoelsleven heel mat, maar met fantasie de lantaarn is wit, de grond verijst, zwart zonder tussenliggende speciale grijstinten grote…

Spelen met water Twee voeten over de kant rimpels dragen ver…

Zo maar gelaten kamer, gordijnen dicht, strepen zon in een leegte waar jouw beeld en motieven in verbleken, een door- schenen put, wind uitgeput de laatste adem tegen ramen baart, aan de halsband rukt van bekentenissen die we vermeden in een monoloog van pijn.…