Alle inzendingen, jaar 2011, week 17

De natuur blust uit in een te vroege zomer alle vruchtbaarheid verdroogt wat regendruppels tikken vluchtig op een stoffig raam als je naar buiten kijkt zijn ze al versmolten in het alom aanwezig stof rest slechts de vage geur van verdampte vochtigheid die je verlangend insnuift (aangepast)…

Weerter vlaaitjes, prinsenappels leverworst en abrikozen boerenzult met pannenkoeken chocolade ijs met room nog één hapje Majesteit U heeft er zelf voor gekozen voor de balkenbrij met spek de koninginnesoep, frambozen Nog één hapje Majesteit nog één klein hapje Majesteit laat nu dat kleine kind niet staan met worsten in haar hand gesloten…

Dragelijk is het moment in mijn hoofd wel, als een weke foetus hangt het daar maar stil aan een draad te wachten om te verdwijnen. Ik geloof dat ik Freud zou moeten raadplegen. Wat betekent wat en hoever kan ik daar in mee- gaan? Als om tijd in te halen stapelen daarna gedachten zich op, verdringen zich haast. Het raam is weer dicht en het…

(De mens is een wees van zijn eigen erfgoed) Ik schilder letters alsof ik sterren aan de hemel plak Ik werp kometen alsof ik de wereld vertak in kunstmatige wetten Ik verplaats het hemelgewelf alsof ik planeten uit mijn schoot werp En droom werelden alsof ik de kosmos nog naar iets nieuws herschep…

Als de pijn voorbij is kunnen we dan weer praten of zullen we het laten was het iemands schuld Als de pijn voorbij is kan ik de gedachte dan laten dat wij elkaar bezaten en hoe lang duurt geduld Als de pijn voorbij is weet jij dan de weg of enig uitleg als het zeer is gevlucht Als de pijn voorbij is wil je me dan weer zien en even…

sommige gedichten zijn windstil ze ademen een sfeer van luie dagen van weinig dynamiek en niet veel speels ze missen in de eerste zin al dat wat wakker schudt, een frisse wind van reuring of vernieuwend vragen of, hoe toepasselijk, het dapper wapperen van vlaggen tijdens hoogtijdagen ze zijn er ook die zelfs de spanning vóór de storm…

Elke vogel zingt zijn eigen wijs Het is een feest om te horen! Het klinkt als muziek in mijn oren. Het is een lieve lust! Ze gunnen zich geen rust. Ze fluiten op de takken van de bomen tot de donkere avond gaat komen....…

Zij steelt de wind, vliegt verder dan ik dromen kan. Vergeet de tijd, trekt de aarde rond om dan zomaar voor mijn ogen te dansen in het licht van een andere lente.…

opgewaaid water in de krommingen der zee schuren getijden…

ik zie vanachter mijn raam de armen van de boom gewichtig heen gaan en weer terug zelfs iets verder dan vooreerst de bladeren wuiven naar dode scheuten die nog steeds, en dat voelt als eeuwig, messcherp op mijn bezielde huid staan beschermen al dat in mij ademt tegen de wereld in het buiten het kan ook zijn dat mijn profane…

toch zijn er weer die warm oranje dagen waarin de wereld klopt in mij verlaten wil ik dan de schemer van voorbij om blije vogel tussen groen- en blauwe veren hoger dan hoog het leven in te dragen de onderstroom verdwijnt en ook de kou daar waar het zonlicht tovert tussen groen van geel tot blauw en vermiljoen baad ik me vrij in alle kleuren…

Opgeluchte gezichten, vrolijke zon, zie je wel, dat het gewoon wel kon, Koninginnedag vieren zonder ellende! Vrolijke mensen, gelukkige gezichten, de zon deed de meest saaie mens voor zoveel als ‘ware' kleur zwichten Rommelmarkten, met natuurlijk rommel, kermissen met natuurlijk lawaai, maar de Koningin, vierde met gezin, als vanouds…

In een klein en groenig land Aan een grote, grijze zee Waaien driekleurige doeken Boomblad juicht er opgewonden Ook luiden er bronzen klokken Want vandaag dempt men de putten Waarin kalveren verdronken Af met fel oranje grond Jonge handelsgeesten stallen Hun te kopen waren uit Of brengen een ochtendhulde Voor een oud gemeentehuis Ik…

Je hebt maar één hoofd. Als je leest krijg je er hoofden bij. Als je veel gelezen hebt, heb je veel hoofden. En veel gezichten. De hoofden in je hoofd ken je uit je hoofd. en van gezicht. Met het klimmen der jaren slinken je hoofden. Als je een hoge leestijd hebt bereikt verlaten je hoofden je een voor een, de laatste het eerst. Je hoort…

Zittend bij de beek met onze blote voeten in het water water zo helder dat wij de zandheuveltjes konden tellen, zagen wij die milde zonnige dag in alle rust even later vissen zwemmen die schenen ons iets te willen vertellen. Verrast, wij keken beiden in die sprekende vissenogen wilden graag weten wat zij ons toch wilden gaan zeggen, zo kwam…

Ik kan er niet bij dat Koninginnedag niet over mij gaat maar over een bij is het bijenvolk blij wanneer zij kunnen darren doch de imker is zo vrij hen te vangen zo vertelde hij legt de koningin menig ei hoor de werksters zoemen dat in bijna mei, intens genietend van 'n bijendanspartij…

Leven is net iets meer dan wat even is even meer dan wat was vele malen zijn veel meer dan dat was het niet.…

Als ik aan je denk dan is er bovenal het strand Het meisje van zo zeventien Een rode zakdoek en een wenk Haar voeten in de branding Die komt en gaat en drijft Het natte zand is alles wat er over blijft Je blonde haar weerspiegelt in het water Tot het later voorgoed in mijn ziel boven drijft Het is of mijn gedachten voor altijd…

Ze was koningin en ze gilde: ' 'k Ben licht!', waar ze héél zwaar aan tilde. D'r werksters zond zij met veel spoed naar de hei, aangezien ze wat bijvoeding wilde.…

Je had gedacht hij zingt zich te pletter die merel maar dat deed hij niet geen blad roerde zich in de tuin begonia's bloeiden er fel geel en rood de hemel luchtig blauw de merel zong en ik luisterde hij had zijn nest hoog in een blauwe spar gebouwd geen kat kon er aan…

ik ontmoet mensen, die altijd rotsvast zeker zijn vooral over zichzelf. mensen die bij elke zin die ze neerschrijven drie uitroeptekens plaatsen en bij elke zin die ze uitspreken verwaand er aan toevoegen: daar ben ik zeker van, hier neem ik geen letter van terug! ik ontmoet mensen ontmoedigd en ontredderd, mensen die aan alles en iedereen…

vaardige vingers vlechten de madeliefjes tot krans jij hebt mij in geel wit met lente omhangen jouw armen reiken mij zomerse warmte jij hebt geven tot talent van het leven gemaakt bent daarvoor vaak tot op de bodem gegaan streef naar balans geef nemen nou ook eens een kans…

je kunt een zakdoek horen vallen papa snikt op de radio treurige muziek mannenstemmen zeggen sombere dingen over nooit meer klokken luiden papa droogt zijn tranen morgen gaan we naar de maliebaan marcheren de soldaten de oranjeband met leeuw en het soldatenpak ze liggen klaar gestreken mama moet alleen de broek…

Een fijne geur ontstijgt de verse gronden; De luchten worden willig voor geluid; Er breken kleine blauwe kreetjes uit, Geritsel als uit duizenderlei monden. Een malse vleug van lente wordt gezonden; Zijn adem is bewaaierd van het kruid Dat uit de omgeworpen voren spruit, Onmetelijk, en dampend in de ronde. In eenzaamheid langs hakkelige…

ze spreidt haar armen naar mij uit, omhelst mijn diepste verlangen ze geurt als de kleurrijke bloemen, ruist als het goudgele koren ze zweeft met de wind en de wolken, zacht als de zomerse zon ze zwemt in de bron van mijn tranen, danst met de pijn in mijn hart…

Overal waar ik ga, neem ik jouw foto mee. Vastgeklemd in een klein knijpertje. Al vijf jaar zeul ik je zo mee. Je glimlacht op dit fotootje. Dit mag allang niet meer. Een pasfoto moet nu ernstig zijn, dingen veranderen steeds weer. Ik weet waarom je lacht, het was die fotograaf. Zijn hoofd onder een doek, riep hij luid: "Het linkeroor…

De partituur van de familiebanden beschrijft de zoektocht naar een melodie die kruisend manoeuvreert tussen de mollen, dissonanten overstijgt om in majeur genomen levenskeuzes door te nemen wanneer aaneengeregen bogen onvermogen aan het licht doet komen in facetten van onoverkomelijke tonen de aangetrouwde kant opent een glansrijk…

In benevelde gedachten. Beschonken. Dronken. Wat kan één biertje schelen: Ik ben toch geen daalder waard. Ik laat me niet bevelen. Ik heb me al in 't kwaad geschaard. Laat me hier zitten. Beschonken. Dronken. Ik wil wel gaan, maar ik kan het niet laten staan. Ik ben zo niet geboren, maar dit lot heb ik verkoren. Zelfrespect.…

Waar de zon niets vergeet in de schaduw van de fontein van dromen weet ik dat je vraagt met jouw vloeiend woorden of ik de lente aan je wil schenken en onze liefde wil kleuren met jouw laatste wens en gedachten van spiegels maak wanneer je wilt blijven lachen, en jouw ogen niet meer vragen waar je mag verdwalen als de maan onze zoektocht…

Hier zit ik dan, in zwart gepeins verzonken, en leg me neer bij treurnis' heerschappij, want vriendschap die uitbundig werd geschonken, leek op een dag de houdbaarheid voorbij. Ik weet niet meer hoe onze stemmen klonken, al liepen wij gestadig zij aan zij. Een beeld dat, door de stroom des tijds verdronken, mij plots weer overspoelt als bitter…