Alle inzendingen, jaar 2011, week 4

we lieven het wit waarin we hebben gelegen geen schaamteloze blikken maar wel de kou van dat front waar beelden niet zijn maar wel de kunst om te graaien in die doos die achteraf geen bodem blijkt te dragen zuurkool zonder worst het gemarineerde denken het uitoefenen van steeds weer die handelingen, neen ik voel me niet tot of in…

De tijd is aangekomen, om het onbekende te ontdekken. Met de sleutel in mijn hand meegenomen, ga ik de kist van mijn hart opentrekken. In het oerwoud van wanhoop, kom ik de angsten tegen. Waar ik nu niet meer voor wegloop, maar er tegen vecht op hoop van zegen. Daarachter de bergen, torenhoog ontstaan door de vele problemen. Toen jij…

Zachtjes waaiend door alles Door een onaangetast of verdord geheel Slurpend, kwijlen van alle beetjes Ongenaakbaar zacht en teder Hard en ijzend De wind raakt ieder stukje Van het midden De weg door alles De goot de duivel en verlaten De passie en de bloem Balans Het Midden…

Het is een donkere nacht. Mijn moeder staat op wacht. Voor het slapen zegt ze zacht: “Ik denk dat er iets gebeuren gaat deze nacht”. In mijn droom is het een mooie dag om buiten te spelen. Lekker in beweging zijn en eens niet met vrienden mailen. “Lieve mam, zal altijd alles buiten doen”, geef haar spontaan een dikke zoen. In mijn droom…

(Een verzoek aan mijn hersenen) Ik ga nu de nacht aanvaarden en leg mij neder om te aarden. Ik moet uitgerust zijn voor't ontwaken en opgeladen zijn voor komende taken. Zodra ik mijn ogen dicht, bescherm mij tegen geluid en licht, Zodra ik mijn ogen sluit, schakel dan mijn gedachten uit. Als je gedachten terug wil laten komen, Doe dat…

Ik dacht mij schuil te kunnen houden in diepe duistere spelonken om de dans te ontlopen. Ik wilde de bomen niet horen fluisteren. Het licht zien dansen. Ik wilde niet doordrongen raken van een schoonheid, een vreugde van een liefde die niet te bevatten is. Ik wilde niet de ruimte voelen waarin ik vrij mag en kan dansen op een planeet…

wat maak je mij onrustig is dat eerzuchtig? jouw niet meer te mogen knuffelen je wilt je vrouw immers niet beduvelen nu moet ik afstand van je nemen en kan en mag ik je niet meer claimen het doet zo onwijs veel pijn ik wil gewoon bij je zijn…

nacht plaagt haar zinnen prikkelende fluistering wakkert schrijflust aan [Gedichtendag 2011]…

al vroeg in het voorjaar schreef ik dit punt diep in mijn buik ik wachtte op een geluid of een ander teken van leven helaas brak het niet open zoals u ziet het wordt een dag zonder gedicht vandaag…

Dan breekt het kleine lichaam los alles van de dag scheurt open in gegil van ja en nee rook onthult het angstsyndroom dat telkens slaapt en wakker wordt door steeds hetzelfde beeld dat stampend in het hoofd ontploft en puinhoop achterlaat in overspannen geest zonder eigen wil verlamd door flitsen van herinnering die zich oogverblindend…

honderd meter poëzie ligt er tussen mij en de kleine winkelgalerij witte tandartsassistentes die in het laatste tegenlicht kleumend met de armen gekruisd wolken rook uitstoten zeven oude bomen niets vermoedend van de kap in stille overmoed nog met kale armen naar de hemel reikend de diepe plof van onze wijnfles op de de bodem…

als tiener, nog in korte broek, las ik gedichten van Gezelle genietend in een achterhoek of bij de stoof op schapenvellen ik viel voor 't dichterlijk vertellen voor metrum, metafoor en rijm ik werd geboeid door Shakespeare's helden en deelde Cyrano's geheim onsterflijk zijn d'epische verzen van Homeros en zijn zeebonk wat wist ik van…

wachten voor de nacht door een zwoele duisternis neen, geen middernachtmis straalt zoveel macht ben je werkelijk zo zwart hier nog wat licht weet dat ik zwicht waar zit jouw donker hart…

Vliegende vonken Vlammen vurig van mijn hart. Zodat het smolt En het smolt Door jou En aan jou Vast.…

elke ademtocht glijdt onverbiddelijk langs grof schuurpapieren longen geperforeerde levenslucht vult levenloos mijn lege hart nu elke droom in duigen is gevallen wat verwacht ik nog van het leven - vraag ik mij niets - antwoordt de dromer - en alles want uit niets worden dromen geboren dromen zijn bedrog - zeg ik dromen zijn pijn…

gestolen nacht doorsnee donker rondt de buitenwacht sluipend koude wind gierend tussen ‘t open raam verschijnt hij in mijn wapperend gordijn zijn zuchten schuift mijn hart opzij, adem proeft als pijn huid als boter langs plafonds spint filigrein ’t is daar mijn kind, waar ik wil zijn jij maakt mijn hemel groter gedichtendag…

Als dichter wil je het liefst alles onder woorden brengen wat je ziet en in je omgaat. Maar ik maak gebeurtenissen mee die boven woorden uitstijgen. Ik kan dan niets meer zeggen of doen en kan de gebeurtenissen alleen laten gebeuren. Ik ben er dan alleen nog bij. Het leven heeft dan op mijn deur geklopt. Woorden ben ik dan gepasseerd…

Lichte bomen stromen over glas. Druppelsporen wijzen naar wat was. Rijmen onder, rijmen naast elkaar. Grijze schitter. Dichter, schrijf het maar.…

als een kikker liet hij zich opblazen, nu loopt hij met een dikke nek. ----- kleine geschenken ogen al te dikwijls naar grote voordelen.…

soms hoor ik korrels specie schuiven tussen de stenen van buitenmuren vooral 's nachts maken ze lawaai in het duister schuifel ik op zoek naar sluimering…

niets heb ik nog te winnen de lakens zijn al uitgedeeld de wonden zullen blijven bloeden hun pijn wordt zelden nog geheeld. tegen bruut geweld zijn nog altijd geen helende kruiden gewassen.…

Vierenveertig jaar geleden, zei ik om twaalf over half twaalf precies Thans is dat mooie meisje van mij en ja hoor, dat voelde fantastisch Zij aan mijn zijde, voelde dit ook getuige ‘t veel te vlot gezegde ‘ja’ Daar dit huwelijk naar liefde rook sprak ik haar dus even haastig na Nu al vierenveertig gouden jaren waarin tijd bijna leek stil…

Een tijd van niets te hoeven bestaat voor mij nog niet Nu wil ik jouw tranen proeven je zilte tranen van verdriet. De zoete smaak van tranen van geluk de donkergroen met gele smaak van tranen van genot. Grasgroene emoties om te delen met een man of met een vrouw Ontastbare wonden zijn er om te helen door jouw tranen eens te proeven…

ochtendlicht kust me wakker kom pardoes van lig tot zit ik had nog zo mijn best gedaan om lang op te blijven om zo de stem van de nacht te kunnen vangen haar spannende verhalen te ontlokken over donkerte de schemering waarin schaduwen zich mee laten voeren in dromen van een ander, en in de morgen opgeslokt worden door de dageraad…

stilte bemantelt de aarde enkel de bladeren ritselen vol is de maan de dichter is opgestaan waarom nog in woeligheid wachten zijn hand wrijft langs het gezicht hij plukt woorden uit zijn gedachten strijkt een zwaluwstokje een kaars brengt hem licht hij schrijft en schrijft zijn rijke poëtische klanken niets blijft meer verborgen…

Gisteren alweer een heerlijk gesprek, leerzaam en gevat Oh, neen, ik loop uw deur niet plat. Dan wandel ik huiswaarts, licht als een pluimpje, teer Met opgelucht hartje en bergen ambities, mijn Heer! Briesje door de wilde haren, regen of wind voel ik niet Echtgenoot mompelt : nieuw jurkje gekocht? Een kleedje kan je kopen, de fijne babbels…

een zelfbewust gezicht de blonde haren uitgelicht door voorjaarszon een lach die lente straalt ondeugend in passeren haar lange benen veren in een galant onthaaste tred zij is wat komen gaat die kou en winter achterlaat al spelend met de zomer…

de winter lijkt lang te duren soms lijken minuten uren alles grijs en grauw het gevoel dat er niemand denkt aan jou maakt zo de winter wel erg lang positief denken is dan wel een pre daar vang je meer zonnestraaltjes mee is er over 7 weken lente dat is een mooi iets in spè…

ik las in je ogen geen wens naar weder tederheid ik hoorde in je stem vreemde woorden van ontluistering ik las in je brief met weinig zinnen een antwoord voor jou is opnieuw beginnen mijn tegenzin ik wacht op mijzelf in de benarde kilte van verwarring en leegte ik sluit mijn hart in jouw afwezigheid en wacht op verdriet…

Helaas; de zwakke mens in dit weemoedig leven, Hij heeft een weinig vreugd zo noodig voor zijn hart: Wij hijgen ras naar ’t eind van dorre lijdensdreven, En spoedig al te lang valt ons de nacht der smart. Ook, Heer, wij trachten wel te bidden dat Uw wille Geschiede! – doch vergeef onze arme kindertaal, ’t Bedroefde hart, bij ’t vroom…