Alle inzendingen, jaar 2016, week 22

I Weer, stijgend door de koele nacht De bergen op ter eenzaamheid, Omgordt mij de geheime macht Die mij tot Uw gemeenschap wijdt; Der mensen woningen ontvlucht En hunner woorden vreemd gerucht, Ver van hun liefde en hunne haat Tot Ú mijn hoog vertrek en toeverlaat. II Van ijdel minnen en de waan Der roembegeergen zijt Ge vrij…

Wat is er in ons landje aan de hand? Als dichter van een zekere allure, Bestuurde ik m’n auto - ècht geen dure -, Toch zette oom agent mij aan de kant. De diender schrok: “Ik was wat in de war, Want Coenraedt! U hier? In zo’n ouwe kar?”…

Hou toch eens op met 't blank correct gezeur dat Sint geen Zwarte Piet in dienst mag nemen dat noem ik regelrecht racistisch framen Op grond van wat? Z'n antraciete kleur? Welke sadist verpest hun werkrelatie van eeuwen her? Da's pas discriminatie!…

Ik geloof dat het mijn onderkin was die het eerst wat uit ging hangen Mijn borsten zijn ook niet meer van die fiere staande prangen. Mijn billen voldoen niet aan de norm mooi en rond van vorm Mijn leeftijd is mij aan te zien Oh, was ik nog maar negentien.…

Dromen komen soms tot leven Hier en daar dralen ze om ons heen Ze lijken te glinsteren en vervullen harten met hoop Hier ben jij geland Gehuld in liefde en warmte leef je om ons heen Je oude hart klopt gestadig Je woorden zijn sterk, je gedachten jong Verlaat nu niet dit pad dat hoop ons gaf Waak ons niet uit deze droom…

Voor en achter de bajonetten golden andere wetten. Waren de geweren gericht op wat geen mensen meer mochten zijn. Slechts één vijandsbeeld restte in eenvormige gezichten; die inspireerde tot wat een overwinning had kunnen zijn. Duitsers versus Fransen in een voorwaartse agressie, te Verdun dodelijk op elkaar gericht. vanuit de loopgraven…

Als ik iets heb wat een ander kan gebruiken ervaar ik de betrekkelijkheid van het hebben laat staan van het houden en mis het niet!…

In het kippenhok doet de vos er zijn rondje of er geen haan is.…

In deze luwte van het late seizoen wil ik leven, nu ik mijn verlangens en angsten in milde, lichte, getemperde tinten kan mengen op het palet van mijn innerlijk en nu ik ze kan schilderen op het schilderij van mijn leven, nu er schemerlicht binnenvalt in de kerker van mijn hart.....…

me en vind me jaren later terug vouw me open als was mijn huid van papier en de stad van je nachten lees wat je kwijt raakte, wat achterbleef in de binnenzak van een oude jas terwijl onder een brug de regen wacht op de laatste bus en op de tijd die ons ontbrak en weer samenveegt als een hand de kruimels van de tafel maak me weer onmisbaar,…

weer zuigt leem als ik land schoon van knoesten en dood hout het is mijn loon voor het vernietigen van stukjes leven en hun ecodroom wilde het uitgestrekte land onder mijn strakke hand tot grotere bloei zien komen maar ging respectloos om met wat al eonenlang bestond in de vruchtbare grond probeerde gras groener te maken maar het…

Wie mee wil gaan met deze tijd, die zit voortdurend op een minischerm te turen en moet dat met een zere nek bezuren. Goddank is er de cursus: “Zit met Pit!”. Wanneer de Heer hun nek niet heeft behoed is die voor kloosterlingen ook vast goed!…

De lucht was vol van zilverglansen, Vol rode tulpen 't groenend gras; De aloude dom liet vrolijk dansen Zijn klokken, daar 't de Meimaand was. En waar ik ieder blad zag groenen, Ontbloeid der bloemen blij gezicht, En later achter de plantsoenen Met elke dag het avondlicht; De stad met feestlijke…

Pas op, BN'ers zijn opnieuw actief De laatste kwestie waar ze vol voor gingen Was onderdak voor al die vluchtelingen Desnoods bij hen in huis, stond in de brief Helaas is daar niets van terecht gekomen Maar Piet is qua PR mooi meegenomen.…

het regent en het regent weer die gedachte aan de regen die maar viel en viel en viel totdat alle diepten van de aarde waren gevuld met water en God scheidde zout van zoet zodat er leven op het land kroop althans het deel dat niet van zout hield ondertussen bleef het maar regenen en regenen en al die levende koppies hieven…

in de zomer is noordwaarts gaan niet echt een straf de stroompjes zijn doorwaadbaar het landschap toegankelijk en de fjorden te bezeilen ja zelfs noorderlingen hebben dan iets menselijks minder nors(k) vooral anders is het in de winter wanneer koude hen omringd dan tocht het ernstig door de kieren van hun hart nee dan toch maar…

Reusachtig op niets geschraagd brandt en blinkt de hemel boven de groene aarde. In de tuinen werken traag mannen. Door de kantoren in de stad gaan hun doordeweekse schimmen wanstaltig nog om. Maar hier schenken hun vrouwen bier en kleppen hun kinderen helder verwarde vespers. Het gras geschoren; traag en op niets geschraagd tuimelt…

Traag wentelt de dag zich in de vroeg geboren eerste lente zon. Enigszins loom kijk ik, zonder zicht op wil en vrij van alle mijmeringen, langs de borders van mijn vijver waar het leven zich ontknopt. Stil en bijna schuchter ontworstelt het groen zich uit haar lang verworven slaap. Met de wortels in het oude, reikt de hoop weer naar het blauw.…

Een nimf die door de bossen waart ben ik zeker niet. Een heks die op een bezem zwaait nog minder, zo je ziet. Maar zet me te water en opeens: groeit mijn vin, mijn benen verdwijnen net als ik: onder water met een sierlijke slag. Dat was, wat je gisteren aan de waterkant zag: Ik ben die zeemeermin, eerlijk waar het is alleen een beetje raar…

Waar ben je nu als wat je bent Wat te zien is is niet gewend Vervaagd door het verdwijnen in de mist Misleid door je schaduw heb ik mij vergist Je contouren leken zo sereen En toch de wolf in schaapskleren als vroeger en voorheen…

Hoe ouder ik word hoe minder ik er om geef wat anderen van mij vinden. Ik ben ik, ik ben mezelf, neem me zoals ik ben of blijf uit mijn leven. Hoe ouder ik word hoe meer ik wil genieten van mijn leven. Wat een ander er van vindt kan mij niets schelen. Ik ben ik, ik ben mezelf, neem me zo als ik ben of blijf uit mijn leven. Hoe ouder ik word…

Omdat ik niet kon zwemmen Ben ik visser geworden, Veilig aan wal Met de grond onder Mijn voeten Kan ik genieten Van al het moois Dat het water te bieden heeft, En leer ik mezelf Beter kennen doordat Zijn glanzende oppervlak Mij zo naadloos weerspiegelt, Mij zonder gewicht dragen kan…

Blijf geloven in God de Heer Die jou altijd nabij wil zijn In vreugde, verdriet en pijn Leg je zorgen maar bij Hem neer. Blijf geloven in de kracht van je gebed Dat jou rust geeft en vrede biedt En die vind je bij de mensen niet God heeft zich voor jou ingezet. Vrienden kunnen je verlaten Maar God blijft trouw in eeuwigheid Hij is het…

Aan de bron van het leven wordt kracht aan het water gegeven, dat te Coo van vijftien meter naar beneden valt; met regelmaat te Spa iets van een triomf uitschalt als door het water van de waterval gezondheid aan de mensheid kan worden beleden. Van de waterval naar de bottel. De thermische bron kent zijn medische wortel, die kracht toevoegt…

De pijn die het moeten ontkennen van mijn zijn, van mijn (p)ik is zo aanhoudend dat alleen de dood die kan verzachten want in het dagelijks leven blijven er krachten en machten zo aanhoudend die al mijn leven doen verkrachten ik ben niet de enige, zovelen van mijn zijn en onze snik zo aanhoudend dat alle dagen voelt als nachten u…

O ja ik weet hoe kwets en kostbaar vriendschap is maar nu ze zo kwetsbaar is geworden weet ik pas hoe kostbaar ze was…

zelfs al regent het vandaag staar ik naar deemster dat schaduwen draagt toch verwacht ik als het kleine kind indertijd de hemel terug blauw het groeiende verheven groen waartussen ik mijn eigen werkelijkheid weer speels open bloei…

omdat ik enkel in je hoofd mag wonen beschimp je mij als ik uit wil breken maar weet je mijn verlangen sluit zich niet langer op het wil een stem die de wereld ronduit vertelt dat ik van je houd…

Verloren in de' avond Weg van mij, Vlucht een ontroering, Voorbij - voorbij. Was het 't lieflijke Van een gezicht? Alleen de weerschijn Van 't avondlicht? Was 't de gedachte aan Iets liefs van weleer? Of een verwachting -? Ik weet niet meer. Een vogel nam het Mede op zijn vlucht En droeg het ver heen In de avondlucht. Een dood…

Iedere passant die ik bij de ogen grijp, stel ik voor om mee te gaan. Niet ver, geen uren, gewoon een stukje lopen, langs het water, de kade. Ik zeg niet dat ik moe ben, dorst heb, dat er vandaag geen keuze is. Terloops raak ik haar arm aan, zijn hand, en herhaal: gewoon een stukje lopen. De man spuugt, de vrouw slaat om zich heen. Alleen…