Alle inzendingen, jaar 2017, week 24

Er zijn huismussen en grasmussen en allerlei ras mussen nog daartussen misschien; maar er is bij de mussen nooit onderscheid tussen maximussen en minimussen te zien. -------------------------------------------- uit: 'Eeuwig gaat voor ogenblik', 1965.…

Ga je me missen Als je weg bent Een beetje missen Iets meer misschien Ik vind dat prettig om te weten Misschien omdat ik dat ook wel verdien Voorlopig loop ik in te vullen Zacht te mijmeren Dom te lullen Op een schaal van 1 tot 10 Niets staat vast En niets is zeker Ach, we zullen het wel zien…

Jij kunt de zon in het water zien schijnen Het is daarom dat wij schuilen tot de zon doorbreekt We zijn al doorweekt tot de draad toe nat, verzopen kat Het Brabants landschap met of grintweg of bospad krinkel in en kronkel uit De zomen met onkruiden die je nu kruiden noemen moet Goed, jij kunt de zon in het regenwater…

Ha Claire, da’s lang geleden. Hoe is het met jou? Ik schrik op, doe een stap achteruit. Ik ken dat gezicht. Een spook uit het verleden, al is ‘ spook’ niet het gepaste woord. Die blonde krullen, bruine ogen en sensuele mond zijn wel niet meer wat ze eens waren, maar mogen er best nog zijn. Een schoonheid blijft een schoonheid, Ook op rijpere…

Twee ogen loeren op het wateroppervlak. Huilen hoeft niet meer. Krokodillentranen als nostalgie in eigen nat.…

Het gaat niet altijd helemaal goed in Faas Vastgoed. Faas Vastgoed is te vergelijken met voor- en tegenspoed. De financiële crisis zorgde ervoor dat de hele Faas-vastgoed-markt was ingestort. Als makelaar gaf mij dat veel ademtekort. Vallen en opstaan in Faas Vastgoed dat heb ik ervan geleerd. Nu wordt er ook weer gespeculeerd. Een…

Wanneer ik U meen te zien, zie ik wolken kleuren, in het breken van Uw licht. Wanneer ik meen U te horen. hoor ik het jagen van de wind. Wanneer ik in diepe stilte bid, voel ik het kloppen van mijn hart. Wanneer mensen U menen te kennen, kennen ze zichzelf niet.…

nog voor ik mijn oor te luister leg op het kussen van mijn dromen zeg ik je gedag, intussen weet ik dat morgen een fee bij mij zal komen dat wil ik nog even delen immers het geschiedt niet elke dag dat een freule uit het toverrijk mijn hart komt vullen met zoete spijs, bij helder daglicht wel te verstaan en dat de smaak heeft van chocolade…

Het maakt wat uit als je het licht bij naam noemt in een medemens die het spoor bijster raakt het maakt wat uit als je aanhoort wat je hart je ingeeft het hoofd zal volgen het maakt wat uit als je jezelf vergeeft voor alle verdriet die het leven met zich brengt…

Fietsen met te laag zadel en dan klein als vroeger over de Westduinweg naar het stille strand achter jou, die vlot en vlug over de brug langs straten waar ik zoveel liep naar mijn ouders de lucht blauw het stille druk maar wij lopen verder waar het rustig veren aan de hemel liggen arm aan arm en dij aan dij 't water fris en glad een…

het was een vroege voorjaarsdag toen ik de keukenla opentrok waar ik een klein muisje zag dat mij brutaal aankeek "wat doe jij in mijn keukenla?" vroeg ik verbaasd ze draaide zich snel van mij af haar staart naar me toe klaar om zich uit de voeten te maken maar alsof ze voelde dat ik geen kwaad in zin had keek ze nog even…

vandaag de boodschappenlijst en elke dag de boodschappen met bebloedde nagels op muren gekrast om waarheid pijn en onrecht te onthouden de waarheid van vandaag van lang geleden van altijd om de schil van woorden altijd af te pellen met ongewassen handen om altijd de boodschappen met gekraste nagels te herinneren…

Als de gebochelde Quasimodo fietste ik over de Achterwillense weg in Gouda, een nauwe weg van asfalt, waar scooters met fastfood in hun plastic boxen heen en weer scheuren alsof het acute voedselschaarste is. Een oude man werkt iedere dag in zijn tuin en laatst zag ik hem naar lange boomstengels grijpen, die door de wind in zijn richting werden…

liever ben ik helemaal alleen zonder al die drukte om me heen beklim ik dan de hoogste bomen om rustig tot mezelf te komen mijn geest moet vrij kunnen bepalen hoe kan ik echte waarheid achterhalen mijn gedachten sterven dan zo lijdzaam zitten gevangen... in mijn eigen lichaam jij draagt op je borsten een sleutel van goud gebruik hem maar…

Nog steeds die luchten, schaduwen van wolken wegvluchtend op windrimpels in de rivier Het landschap onherkenbaar veranderd zeggen wij die nu leven, nu zien Er is een wereld, diep beneden, hoog boven ons die wij hier alleen vermoeden kunnen Het moment na de laatste toon voor de eerste herinnering: een ruimte die bij iedere ontdekking verder…

we hebben de witjes gezien op gele velden een zomers palet vol speelse helden in naamloos fladderen vrijwel niet te volgen in het kleine doelloos vlagen van een warme wind die al die duizenden moeiteloos kan dragen daar waar thermiek de kop opsteekt krijgen zij eindelijk de hoogte die hen doet verdwijnen in het ijle wolkenwit…

De mens te kennen, is des mensen wetenschap; Maar nimmer kent men hem uit klaatrend schoolgeklap, Door meesters 't ekstrenbroed in 't kooitje voorgebrabbeld, Terwijl 't, ontroofd aan 't nest, op de ijzren tralie knabbelt. Neen, toon hem in de Taal, die uit zijn boezem breekt, Door de oudren in hun kroost met d' adem opgekweekt, 't Ontvloeisel…

Verbazen doet Verstappen mij al tijden: Zijn auto ’s rijdt hij telkens in de prak. Goed autorijden is gewoon een vak, Dat joch kan echt waar voor geen meter rijden. Ik vraag me altijd af als hij weer faalt: Heeft Max wel ooit zijn rijbewijs gehaald?…

er ging een vrouw voorbij een zoete walm uit verleden ik was acht en zij dertig haar ogen blauw en zacht mijn moeder had mij gebracht een oppas voor een middag haar witte jurk danste om haar smalle taille verliefd was ik nog niet maar ze rook zo lekker ik zal haar nimmer zien maar wel direct herkennen verstopt in de reukcentra…

Ook toen Was eenzaamheid Er Het alleen zijn Alles is daartegen Want het is altijd de regen Die men niet verdragen kan Donderslagen Diepe vragen Die hoofden En de geest Doen verwarren waarom is ieders Geest Op zijn eigen reis Incompleet Dat is wreed Dat explodeert En bezeert Mondt uit In stukgelopen relaties In hartenzeer door…

De AIVD volgt een warbaard met een te korte lange broek Die riep een keer Allah akbar volgens de buurvrouw op de hoek Sinds kort zit hij op rijles De dreiging is substantieel Opschalen roept Dickie Controleer ook al z’n mail Dickie is paranoia Ziet achter elke baard een jihadist En om dat te onderzoeken bezorgt hij halal pizza’s op…

het paardenvijgenparadijs het paardevijgenparadijs het paardenvijge paradijs het gepaarde vijgenparadijs de behaarde paradijsvijgen de paardenvijg, sec (m/v) het vuige paardenparadijs het paardenvijgen para-ijs een aan ijs gerelateerde paardenvijg een aan paarden gerelateerd vijgenijs -paardenijs ligt maatschappelijk lastig het paard, de…

Deze dag weer zo’n dag die je als een rugtas veel te zwaar beladen met je meezeulde toch scheen de zon heel vreemd dat jij de warmte niet kon voelen de tijd trad terug met reusachtige grote passen sleepte je mee jij wenste daar niet te zijn Waar immer nog de pijn … je hele lijf in rouw verzette terwijl al je denkbeelden schuurden…

Vuurkracht verbaast met een overweldigende macht. Vuurkracht verlicht dat wat duister is in de nacht. Vuur is vooruitgang van een zoekende mens. Vuur is ook Lucifer balancerend op een toelaatbare grens. Vuur verlicht als het gezicht kantelt van het licht. Als alle vormen hun betekenis zien afglijden. Als in de nacht de blindeman…

soms voel ik me eenzaam… zo alleen tussen vier witte muren zit ik naar de zwarte cirkeltjes te gluren die mijn halfgesloten ogen projecteren op die witte muren de seconden die dan uren duren wanneer mijn geest gaat zweven en spontaan mijn hartje laten wenen maken mij zowaar ellendig lam mijn handen rillen en zo ook mijn hart kleuren mijn…

Jaren sleepte hij zijn ziekte als een zware last waar hij moeilijk mee leven kon en die hem bleef belagen na uiteindelijke acceptatie vond hij de kracht het niet te slepen maar te dragen mijn kind met Parkinson…

De Melkweg strekt zich lenig uit. Onder de curve van onze planeet, baadt ze in een flauw rood licht. Een dartelende wolk met fonkelende sterren, ook obscure, donkere slierten van interstellair stof. Dat ontsiert haar prachtig lichaam. Ik zie haar als een stoffige, gassige verwrongen schoonheid.…

Op een morgen zat op een bloembak een merel voor mijn vensterraam en keek mij met zijn lieve oogjes heel vertederd aan ’t was of hij zeggen wilde wat doe jij daar nog binnen deze morgen vroeg was ik voor jou al aan ’t zingen toen toonde hij zijn prachtig verenkleed en vloog naar de dakgoot met een kreet ach mereltje was ik als…

Gezien de standard Mill Met zijn grote houten armen draait deze reus om zijn as, als de wind speelt met zijn met zijn wieken... is hij in zijn sas. Het krakende geraamte draait en wiekt op de spelende wind. Strak is het gebonden zeildoek wat zich tegen de latten vastbindt. Langs de uitgestrekte horizon staat de houten reus majestueus…

Onze zinnen verzetten? in zuidelijk Spanje Pril en preuts de zon aan 'n blauwwit gesausde hemel vertelt: wat ons te wachten staat tovert lachen op je gezicht zo de dagen als in 'n dicht ...te beginnen.…