donker blauwt het blauw vibrerend diep aan d'einders dezer blauwte blauw het niet…

En verder trekt een rij dagen geregen tot jaren ontsproten in nieuwe ochtendzon uit warmte van talrijke kleuren vormen en klanken sierraad om schone vrouwenhals de dagen die groeiden in lichtend gloren als smaragden snoer een gordel om smalle taille gedragen zwierend in warme dans tot gouden kroon bezegelt de uren voor het nijgen van de…

Ik ken je niet, al ken ik je al jaren, want wie je echt bent blijft steeds een geheim; de wetenschap kan wel al veel verklaren maar echt begrijpen, daarvoor is te klein wat ons verstand begrijpt, we zijn zelfs voor onszelf en al wie dierbaar is nooit echt te vatten. Er rest slechts eerbied en een dankbaar hart om jou te groeten, om te leven…

Ik ben vaak onderweg Precies dat wat ik je zeg Dat gevoel is bijna niet te belichten Toch komt het dichter bij Daarom voel ik me ook zo blij Want mijn gevoel Dat ben jij…

Volle maan staat groot en laag aan de verre nachtlucht glanst zacht vol warm oranje ronde Oosterse lampion waarin diepe wijsheden van China India en Japan in elkaar versmolten toeven de mensen het genot geven altijd vragen te blijven open willen staan voor elk gevoel en verstand.…

Ik wil een boek schrijven zonder pen een eigen symphony of tien Ik wil zonder leren promoveren en zonder kijken alles zien Mijn wil is oneindig, ongenadig vaak is ze te zwaar om te tillen Ze neemt en neemt maar ik wil niets meer, dan minder willen En als ik dan weer vast zit, geen uitweg meer weet denk ik aan Aristoteles die streefde naar…

Wees eerlijk, zeg dus niet: "nooit ben ik iets vergeten". Want als je iets vergeten bent dan zul je dat niet weten.…

in jou in mij stroomt bloed hetzelfde rode mooie bloed vertel me wat ons bijeenhoudt tussen zondagmorgen en zaterdagnacht we raken elkaar zonder elkaar te zien het leven en de dood houden ons bijeen evenwicht en teloorgang zijn schitterend paradoxen kloppen niet… op het eerste gezicht…

het is niets niets is het wat het ook mag zijn wat was en wat komt dat het de pijn van het zijn verzacht dat het de moeite niet loont dat het niets is en nooit zal zijn…

luister zei ze in het voorbijgaan tranen houden je ziel groen laat de waarheid naar buiten komen het leven heeft je elk moment iets te vertellen richt je blik op deuren en ramen laat muren en stenen links liggen bedek je vleugels niet met goud je zou niet meer kunnen vliegen tranen houden je ziel groen luister zei ze in het voorbijgaan…

De rivier is nooit dezelfde zoals mijn voeten en mijn handen Steeds weer ander woorden Woorden die stromen over mijn lippen van de dag naar de nacht Als iets verdwijnt dan is het geweest zoals het laatste licht als de dag is weggeslopen En dan over geluk gesproken als het leed al is geschied Ik zou moeten huilen van het lachen…

praat mij het vallen van de blaren niet aan als ik spreek over mijn herfst mijn denken is er op gericht inzicht te verkrijgen hoe de schepping zich voedt en het Al aldoor nieuwe verbindingen werft alles wat zwart lijkt kent ook een lichte rand soms onzichtbaar of afwezig in je kloppend hart laat mij toch, denk ik dan, mijn eigen weg…

Ik grijp alle spullen aan, het dierbare familieportret mijn oude klarinet. Hetzelfde soort stof haal ik weg dat al viel over het verleden. Het stof der eeuwen neem ik af, zo blijft alles bij het heden.…

het zoute water als zilte tranen in zeeën en in oceanen God moet ooit veel verdriet hebben gehad…

geleidelijk beginnen we aanwezig te zijn in stilgelegde bovenlandse beemden nog voordat stof is gaan liggen zelfs sprake is van beginnend besef weten we waarde van ijdele hoop welke kleur; groot of klein? loopt niets naar verwachting, blijft zin een regel uit voorgeschreven boek en schuilt rust in nutteloosheid uiteindelijk ontdaan…

--------------------------- --------------------------- de woorden zijn gekomen en ze zijn gegaan, Ik zit hier ziek te wezen. de telefoon rinkelt, de katten slapen. Linda is aan het stofzuigen. ik wacht of het leven, of dat het sterven wordt. ik wou dat ik wat moed bij elkaar kon schrapen. hoe je het ook bekijkt, je bent de klos maar…

het denken moet steeds opnieuw beginnen om de liefde voor de wereld te bewaren met getekende ziel altijd opnieuw beginnen met denken dat de liefde het meest is om de liefde te bewaren steeds opnieuw…

we verankeren ons schip slechts voor korte tijd dragen elkaar door de slaperige mist zie onze gezichten omhoog zwerven naar de wolken we omarmen de sterfelijkheid als het beste gedicht…

Het geluid dat het licht in de hoek maakte Overschreeuwde mijn avondgemoed Reeds bevind ik mij in het iets donkerder Als aan een muziekversterker draai ik aan de knoppen Om mij af te stemmen op de Weg Draaien, regelen, tot je samenvalt Verstrooiing is een gehavende vijand Die je een arm om de schouder slaat Om er een mee te worden Vrede…

Is het verleden niet een land Waaruit we allen emigreerden? Ik kan door heimwee overmand Memories eren, observeren Ook weemoed naar een andere tijd Dan die waarin ik werd geboren Veroorzaakt lotsverbondenheid Kan hoog op herbeleven scoren Een kijkje in De Gouden Eeuw Met aan de Vecht de buitenplaatsen Een winterlandschap, ijs en sneeuw…