de ereboog met 'welkom thuis' voor soldaat W terug uit Indië die niet kan aarden in het dorp naar Korea vertrekt en sneuvelt dat de mens zich ontdoet van z’n dunne beschaving even snel als van z’n kleding bewijst elke oorlog hij valt terug op de oermens en primitieve rituelen rond overleven wie de naakte mens ontmoet valt terugkeer…

Hij steelt de dood uit de gang speelt grijnzend met goud en zilver kieren lijken mee te kijken en roestig ijzeren haken laten de laatste lus bengelen zijn handen wast hij niet die lucht beroert niemand meer de ring aan zijn rechterhand schittert maar is te ruim met zijn linkerhand sluit hij de zware deur het heeft gevroren hij denkt…

Haar voeten, allang niet meer geschoend vereelt door doelloos dwalen liepen over verlaten wegen waar boerderijen en bunkers het vredig landschap braken en ochtendnevel in stilte huilde om gras ooit gezaaid voor dikke koeietongen en grauwe wol op pootjes werd groen plotseling een dode kleur maar nergens vervloog méér leven dan in deze serene…

met dank aan Jaap Grootenboer hoe het voelt over gedenkstenen te lopen... te lezen wie hier zoal hebben gewoond tot ze werden opgehaald dit gevoel vertalen in goedlopende zinnen het gaat niet lukken daarvoor is er te veel gebeurt juist daarom is het goed hier eens bij stil te staan Lejo van Kuijeren voetnoot: Ennekerdijk…

Het groene maisveld, rank en wuivend, gulzig reikend naar de zon. Zo onbevangen, omarmend en vergroeid. Dienaren bestuurd op afstand, als brandstof voor een raderwerk. Voer voor vee of voor kanonnen, eeuwig vervangbaar. Als in een cyclus, gevangen in een repetitie. Dodelijk, zonder pardon. Als knop gebroken, onvolkomen, bediendes van…

H.J. Vermeulen, debet, zeven kisten, schrijft hij, een zwijgzaam man, die in de boeken, cijfer bij cijfer, nimmer zich vergiste, een vreedzaam man, correct, die nooit zou vloeken. Maar 's avonds kreeg hij schichtige bezoeken van onbekenden, de enigen die wisten dat hij zijn helpers had in alle hoeken en grof geweld bestreed met duizend listen…

hoewel ik het nog voor me zie alsof elke dag gisteren was de velden met mist omhangen jonge levens zonder vaderland met pak en zak, een kaki jas luidruchtig verbaal geweld begeesterd door de angst of stil en ingetogen wachtend tot de dood hen terug naar huis brengen zou en al lijkt het of ik hen vergeten ben toch herinner ik me de naam…

korenschoven als wigwams op het kortgeschoren veld wij speelden indiaantje ik was winnetou jij old shatterhand getooid met kippenveren galmde onze strijdkreet tussen mond en handen op stokpaarden galopperend het kinderhart verlaten stuif je nu door ‘t zand getooid met dorre takken een gordel van granaten in dat godvergeten land…

Hun stemmen klinken steeds doffer boven de doden zweven engelen hun vlucht en onzichtbaar vallen witte veertjes tussen de vlokken poedersneeuw naar beneden Het maakt haast geen gerucht Tussen overwinning en nederlaag ligt het tussenland van overgave aan het niets waarin een vonk zich voortspoedt altijd onderweg…

Zware paarden Zweten en voeren Langzaam langs de Straten vele lijken Over zwarte paden Terwijl de vrouwen Zwijgend rouwen En mannen Vettig praten…

Doffe dreunen in de nacht Getuigen van verre kanonnen Die vuurspuwend hun braaksel afleveren Op de eindeloze kust Schreeuwende mannen Gehaast door het zand Ontwijkend de fluitende kogels Uit een rode vuurmond In de bunkers rijst het stof Het zicht onttrekkend En klinken schoenen door het duister Op weg naar de dood Dorpen vieren…

Uit azuurstof blauw gedragen vogels dalen helvuurbollen in fosforsneeuw scherp geslepen wapens van de hebreeuw smelten moordend traag, wreder dan kogels zandstrook in rokend beton bedolven draagt de druppels van een verloren volk lekkend over land, doorkliefd met een dolk geen strijder stopt, zij sterven in golven vrijheid is in de tunnels…

Geweld als permanente staat de kindertijd ontnomen 't wapen, verlengstuk van emotie de dood, ultieme consequentie van een leven zonder hoop. Van binnen leeg en koud bevroren, waar moed iets fatalistisch heeft waar dromen lang al zijn verloren en met kogels zijn doorzeefd Karaktertrekken uitgewist, als sporen na een regenbui Een radertje…

Bestaat er nog een God die deze woeste razernij toelaat daar waar de wereld langzaam vergaat zonder embargo noch verbod Waar menig leven zinloos de dood indook in oneindige oeverloze woestenij in niet te omschrijven razernij op deze te smalle Gaza-strook Omgeven door eindeloos prikkeldraad vechten de armen, de hulpelozen voor een lang…

De zucht naar vrede werd geslaakt in verontwaardiging Het was de buitensporigheid ditmaal Alleen het water waarin zij na afloop nog hun handen wasten dacht daar anders over Niets rechtvaardigde de gedachte voor een onsje minder te willen sterven ook niet voor iets meer Niets zou het water donkerder kleuren dan vermeende onschuld…

Vanaf mijn wolk kijk ik naar de Aarde Daar zie ik broeder tegen broeder vechten Om een strijd tussen de ouderen te beslechten Maar wat heeft dat nou eigenlijk voor een waarde Vanaf mijn wolk kijk ik naar beneden En denk ik na over welke reden Want angst en haat uit het verleden Vergiftigen steeds maar weer het heden Willen die ouderen geen…

God, als je nog ergens bent Waarom? God als je werkelijk lief hebt Waarom? God als je van alle leven houdt Waarom? God als je almachtig bent Waarom? Waarom wordt onschuld wreed vermoord, krijten moeders in asresten van een oorlog de namen van hun zonen? Waarom scheurt haat met geslepen klauwen de hemel open wijzen vlammen omhoog bloeddoorlopen…

vandaag ben ik in gedachten bij onze jonge strijdende krachten in Uruzgan volgepland met opdrachten door kolonels met volmachten sober gelegerd in kampen om zich aan elkander vast te klampen 's nachts muisstil onder fletse lampen waakzaam zonder te verkrampen op missie leg ze vredig aan banden zijn ze gewapend tot op de tanden om bij vuur…

Meer dan woorden spreken daden die de ware geest verraden.…

Op de Eerste Dag dan vieren wij uw stralende geboorte met een oorlog in het Oosten waar de onschuld werd verbrand om een ezel die in woede zich ontstak en nietsvermoedend zich steeds stuk liep op de steen die hij niet vinden kon in zand En met bloed nog aan zijn handen loven wij uw nageboorte op de Tweede Dag gezworen in een doodgeboren…