Alle inzendingen van elze

ik weet niet of de zomer me verblijdt met een warmte die nooit wordt vergeten met nachten wanneer jouw boezem de ochtend sneller brengt dan ik zou denken een beetje Beethoven, een vleugje Bach of gewoon een frivool orkestje met een bombardon waarvan de slagen galopperen over het pleintje alwaar ik woon als ik mocht hopen wenste…

Ik mag het gevelde bos niet raken zoals de dij van een vrouw, de draken daar zijn sober en zoals het lijkt voor eeuwig ontrouw even dacht ik nog dat er hoop zou gloren een vluchtig verlichtend moment dat de liefde opnieuw werd geboren en dat ik alsnog word bemind nu gloort er slechts nog herfst in de sintel van mijn kruis en worden herinneringen…

het ontwaken met lege handen nog geen besef van tijd, beslagen ruiten met mijn adem van vannacht met op het kussen nog de bonzen van het hart ‘k zou mijn leegte willen vullen met zaken die ik niet wil maar die ‘k moet dragen zoals de oren van mijn bril ik zou willen zijn met hem die ik slechts ben – een mens zoals die ander maar dan…

Eerbiedig doch stevig ligt mijn hand op het laatste restje leven * de lente met moed gepasseerd kwam de zomer attent met vroege warme dagen, de wolken droegen sluiers op het moment dat het zou gaan regenen, neen geen hemelwater uit den hoogte maar tranen van angst dus geen genezing waar jij op hoopte het gezicht met bril de ogen…

in mij regent het zoals het zal zijn van na mijn dood het levensbrood gedoopt in wijn de smaak van zuur azijn verwijld gevlucht in oneven dagen snijdt de wind en blijft aan me zagen een ebbenhouten doos met wat koper beslag oogt zeer broos gezien vanuit het kleine gelag…

Want hoe de nacht ook eenzaam spreekt mijn liefste, jouw woorden minnen mijn smart en maken het bloed diep rood naar de kleur van liefde in een eeuwig voor jouw kloppend hart ik spreek slechts in eenvoud doch ook met trots wanneer jij in mijn woorden huist die ik met wijsheid naar je heb verwezen het groen zó ook pril is jouw bestaan…

In spinnentouw verweven vlocht ik duizend draden puur van zilver met hier en daar een glinster gekleurder dan de morgenzon die met gouden haren onze liefdesweb bereiken kon het paradijsje van ons saam was behangen met romantiek dat wanneer de schemermaan door de takken scheen onze namen schreef op muren ondoorzichtig ik krijtte je…

De plotselinge dood pronkt met het middaguur en prevelt volle zinnen moeder lonkt met de nieuwe buur en wil alvast met hem iets gaan beginnen vader blaast zijn laatste adem tegen de neus van tante Griet moeder zegt wat snedig je broer is dood, zie je ’t niet vader wordt begraven na ’t middagmaal en de revue op het kerkhof wat verhalen…

Speciaal een taart gebakken voor de kinderen die zouden komen de zon was voorbereid de stoelen stonden buiten * * De klok van het middaguur staakte de strijd toen ik door haar lach een beetje regen zag vallen geen moederdag voor haar terwijl haar hart de liefde voor haar kinderen in een eeuwigzijn bewaard…

heb jouw beeld met mijn poriën gewist de ruimte uitgedost met gedichten zonder stem jouw leven terug gegeven aan het sterven waar jij zo vaak om vroeg paarse violen, lenterijp een verlangen dat ik nu pas begrijp al is het wel een halve eeuw later…

Jouw handen die als een kasteel mij omarmen en die me raken zoals het water me voedt waarvan ik drink en dat me waadt door de mooiste dromen [ met jou ] En toch wanneer ik je naam op het water schrijf verdwijnen de letters bij het licht van de maan in een tijd die niet lijkt te bestaan Doch het verhaal doorklieft de eeuwigheid en kent…

De late middag in de avond leegt de gedachte die defaitistisch de noden kent van lege handen, ofschoon de regen het laken contourloos etst en jouw schrei die verloren klinkt alsof de dood jouw lichaam kent het gevecht om zielsbehoud met voorwaartse dromen vullen het glas dat zonder rand al gauw te vol geschonken wordt…

Ik was laat, het koper Van de nacht roodde nog roder dan mijn bloed doorlopen ogen, ik had mijn hartstocht verloochent aan de stenen in de straat in het inherente bestaan van mijn ik, mijmerde ik dat de regen mij kon drogen en de wind mij kon laten zeilen zonder zeil en mast ik domineerde de spreuken van mijn ziel en weersprak de schoonheid…

Wat kan een mensenhart nog dragen als kettingzagen komen aandraven en snijden in het zo gewilde leven zodat ik mijn eigen boek wil sluiten Oranjebitter, de smaak van een onbekommerd bestaan heeft plaats gemaakt voor zure wijn waarvan het bezinksel de golven worden van deze aardse oceaan laat de slachtoffers de vruchten wezen waarop wij…

In een samengaan alsof augustus later was dan ooit is vriendschap de trede in jouw hart toch vergaten wij te dromen en vulden lege ogenblikken met het staren naar de maan en vluchten wij in elkanders akoestiek waar het gegalm de nissen vulden met valse muziek…

Het spel tussen licht en donker sprak al van je sterven, jij dacht nog in jaren terwijl de matheid in je ogen me vertelde van het pas gegraven graf Al kende ik alleen je kalme oppervlakte met hier en daar een stukje diepgang, maar de tijdsgolven droegen begrip en mededogen naar elkanders hart Je boeg stuitte tegen rotsen en versplinterde…

Jouw hart is zoals de Alpen mij tonen het sneeuwwitte is jouw onbevangenheid die mij laat landen in de schoot van mijn verlangen Maar ik wil geen vlag planten op je top je niet beklimmen met scherpe ijzers onder mijn schoenen je niet bezitten in mijn trots maar ‘k wil je slechts beminnen in de holte van je rots…

Soms zijn je handen gesloten voor de prijs die je eens had gewonnen overpeins je het bestaan in een dal zonder stromend water met wat verdorde gras het leven te kort om je te geven en de hemel onbereikbaar voor het prachtige blauw ik weet dat mijn woorden soms snijden, maar ook kunnen ze fluisteren dat ik van je hou…

Vanaf het vlakke land schittert de oversteek naar het wad, waar vele ruiterstokken als één statige zeemansrug de diepte voor ons peilt het één zijn met de noemer, de geest van het besef het broze en tegelijkertijd het gezwel dat groeit langs polders en kwelders om zich tenslotte te manifesteren in een ongekende schoonheid doch is elke…

de in barok stijl opgetutte laan belette mij niet om de modieuze strakke lijnen te volgen waarmee het crematorium was neergezet volgens de plannen van de stadsoudste die nog net voordat hij pensioneerde zijn eigen oven wist te sieren met het laatste restje architectuur van Berlage vreemd genoeg kwam ik hier voor heel iets anders, ik kwam voor…

deze herfst baarde een nieuwe ent in een partita waar liefde eindeloos wordt gevoed, een vrucht die weliswaar nog kwetsbaar zijn handjes vouwt maar vertrouwd zijn droom kan sluiten een leven die deze eeuw zal kennen in rampen die nooit gezegd de bezemwagen is van het leed dat ons aller moeder aarde draagt doch waar klaaggezang de monden…

Veel van mijn schaduwen blijven achter in het zwart van het besef eigentijds en voorbij de polder is eenvoud de vrijbrief van mijn bestaan niets verontrustends moeder laat mijn hand nu maar los want jij kent de dood zoals geen ander geleefd heb jij zeker al was je afscheid voor mij een feest maar nu weet ik wel beter zonder jou was ik…

De lege plek was snel weer opgevuld door een vaas met tralies, toch leeft jouw gemis terug in de zwaluwen van deze lente ‘k heb er nog geen 't gezien, een zwart met wit bedekte vleugel die al jagend op insecten mijn beeld van jou zal gaan vervagen zes scheppen zwarte aarde een kiezelsteen en een oude spijker en verder niets meer van waarde…

ik ben alleen zo zonderling alleen en al hoor ik liederen als stemmen om mij heen dan nog ben ik alleen gescheiden rapen wij de repen duister die ons nog verbinden en onze boeg die mee deinst op het tij zal de waarheid in de fonkel vinden er is geen heil in onze dronk wat hunkert naar het lot want zowaar ik voer en zonk is deze vers…

hersenloze schimmen bespelen het lied dat zich bekostigt aan daad en overvloed, de kleinheid van dit land is grootschalig wanneer de kleur als ondergaande zon verdwijnt in indoctrinatie en peperkleurig bloed de troon heeft geen waarde wanneer het volkslied heult met opengebroken grenzen en karabijnen gevuld met zand hulde aan de opkomst…

de dood maakt witte letters in het zwart en gelezen bij het laatste beetje licht schrijf ik in het kort dit dicht * achter gesloten deuren tatoeëert mijn hart de namen van mijn naasten, het gemis schreit het leven vaarwel, de laatste klant, 'k zal me moeten haasten geen lijnen meer om in te kleuren slechts wat witte en roze linten…

Soms zijn de dagen korter dan de stappen die je wilt zetten en moegedragen woorden je beletten om te spreken over vroeger dat niet meer telt doch wel het gevoel dat de rode sintels van het pas aangelegd terras doet schreien en nood zich aan liefde hecht die verstoort in een couveuse ligt te ademen waar brengt mijn religie mij wanneer…

Ik was laat, het koper van de nacht roodde nog roder dan mijn bloed doorlopen ogen, ik had mijn hartstocht verloochent aan de stenen in de straat in het inherente bestaan van mijn ik, mijmerde ik dat de regen mij kon drogen en de wind mij kon laten zeilen zonder zeil en mast ik domineerde de spreuken van mijn ziel en weersprak de schoonheid…

mijn alles is wat ik heb het naakte zonder kleed ontdaan van alle zonden bracht hij toch het leed de dagen slijten traag voorbij ik zal wijken van zijn zij maar ooit zal het licht gaan doven en zullen dagen langer zijn 'k zal je gaan beloven voor jou komt dan de pijn…

Ik demp mijn gesnik in het wit van jouw geluk en tel de gaten in het kant die ik met mijn nagels heb getrokken wanneer jij mijn pijn voelde en je woorden mij streelden op je veld van eer En de nachten dat jij smetteloos de onreine pijnen uit mij sprak en ik als kind mij uitte terwijl jouw liefde mij beduidde dat ons de eeuwigheid is gegeven…