biografie: Emile Verhaeren
1855 - 1916
Emile Verhaeren (Sint-Amands 1855-Rouen (Frankrijk) 1916) is een Vlaamse auteur die in het Frans schreef. De geboorteakte vermeldt de voornamen Emile Adolphus Gustavus (dus niet Émile zoals ten onrechte meestal wordt geschreven). Verhaerens ouders gaven hun kinderen trouwens allemaal Vlaamse voornamen, namelijk Leo en Maria. Verhaeren studeerde in Gent, waar ook al zijn vriend Georges Rodenbach schoolliep.
Het werk van Emile Verhaeren bestaat vooral uit poëzie. Aanvankelijk behoorde hij tot het naturalisme, maar als dichter wordt hij meestal tot het symbolisme en het mysticisme gerekend.
Verhaeren overleed in Rouen door op een rijdende trein te willen springen. Hij zou op dat moment de legendarische woorden hebben gesproken: Mijn vrouw, mijn vaderland. Dit is echter zeer onwaarschijnlijk.
In Sint-Amands is het Emile Verhaerenmuseum gevestigd, evenals de zetel van het Emile Verhaerengenootschap.
Inzendingen van deze schrijver
4 resultaten.Ieder uur van mijmering
poëzie
3.0 met 7 stemmen 
1.808 Ieder uur van mijmering over je goedheid,
Zo vanzelfsprekend grondeloos,
Smelt ik weg in gebeden naar jou.
Zo laat ben ik gekomen
Naar de tederheid van je blik,
En van zo ver naar je uitgestrekte handen,
Stilletjes, doorheen ruimte en tijd.
Ik had in mij zoveel weerbarstig roest
Dat uit...
Ieder uur van mijmering
poëzie
4.0 met 4 stemmen 2.039 Ieder uur van mijmering over je goedheid,
Zo vanzelfsprekend grondeloos,
Smelt ik weg in gebeden naar jou.
Zo laat ben ik gekomen
Naar de tederheid van je blik,
En van zo ver naar je uitgestrekte handen,
Stilletjes, doorheen ruimte en tijd.
Ik had in mij zoveel weerbarstig roest
Dat uit...
Maar in Vlaanderen
poëzie
3.0 met 9 stemmen 1.752 Maar in Vlaanderen ben ik geboren, waar de nevelen domen,
In een klein dorp, waar achter de beteerde muren,
Onder stormende luchten, geladen met as van de rokende vuren,
Nog arme, maar koppige varenslui wonen.
Mijn jeugd heeft ze gekend, helaas maar al te goed:
De donkere moerassen, de...
De wekroep
poëzie
3.0 met 4 stemmen 1.420 De haan klaroent, rechtop, de hoenders pikken
daar waar de mieren klautren kluit op kluit.
Een bij bezoekt de muren om te nippen
aan de eerste bloemen die de tijd nog sluit.
Een raaf roept met een kras geluid 'vaarwel'.
Naar 't Baltisch laagland wiegt hij, vleugelduister.
En 't Vlaandren,...
