Een oude boom met een knoestig lijf een krom gebogen stam en eerbiedige takken ben ik voor jou in dit voorheen verlaten bed alsof mijn nieuwste wortels vochtig worden door alles wat in tranen bij jou bleef en ik buig voor jouw jeugdige schoonheid jouw frêle handen aan de volumeknoppen zuurstofvriend jij bent de vitale bron voor mijn…

Zijn eenzaam hart huilt, Wordt niet door haar gehoord, Wijl zijn onuitgesproken woord, In zijn hart verschuilt. Het onvervuld verlangen, Dat hem nu al zo lange kwelt, Is ’t enige voor hem telt, Kan niet haar aandacht vangen. Voor zijn verlangen bleef ze blind, Nimmer zag ze hem staan, Liet nooit merken ze van hem vindt. Hij plengde…

Golven vol geuren strelen licht het duin en gras wind brengt zomerrust Langs de duinruggen waar het licht langzaam glijdt, neem ik de rust in me op die als een deken omhelst, een bries die zingt tussen wuivende gras, en uren lijken te vertragen in deze zomerse wereld. De horizon strekt zich uit, grenzeloos en wijd, vogels trekken voorbij…

In een broze werkelijkheid waar niemand anders kan komen achter de doorzichtige horizon van een ongekend bestaan verzin ik hoe jouw ogen kijken: Ik heb jouw prille schoonheid getekend in alle bekentenissen van pure passie jouw fraaie naam in liefde gevonden wanneer het droomlied klinkt van liefde door volle hartstocht van een illusionair…

deze woorden met een laatste krachtsinspanning neergelegd volgens de strenge leer van één stratenmaker zodat dit pad vloeiend voor jouw ogen zich verdiept tot de onuitputtelijkheid van de bron van beleving tot gevoelens zich begeven in de omgeving van de hand die mij wel degelijk vastpakt meteen herpak ik mij zelf met één voet…

Een kleine mijlpaal, groot van betekenis – je hebt de tocht volbracht, ging gebukt onder zorgen en schroom, maar bent opgestaan met nieuwe kracht. Je lijf en geest vroegen tijd, al vond het ego dat lastig te verstaan; je leerde luisteren naar zachtere stemmen, leerde dat kwetsbaarheid mag bestaan. Niet alleen liep jij dit pad…

Toen ging het venster open, wanneer röntgenstralen ons hier en nu doorlichten door te reflecteren op wat ons wezen was. Ging toen het venster open door het licht in de ogen die ons verleden in spiegelschrift bedrogen, ging toen het venster open? Er werd gezegd, en er staat geschreven, word wie je bent in je diepste wezen, ken jezelve…

Hier moet mijn geest zich eerst over gaan buigen terwijl mijn ziel een diepe buiging maakt mijn onbewuste heeft het zelfs geraakt zij vielen alledrie haast van hun stoel als je begrijpt wat ik daarmee bedoel Et ego in Arcadia vitae ook ik zie grenzen aan de groei des levens erken als nooit te voren juist de noodzaak het dichten als…

bij het schijnsel van de maan ketsen gedachten tegen dichte ramen verlangend naar vrijheid het huis is in duisternis gehuld langs de volle muren druipen emoties omlaag elkaar verdringend in hun weg naar beneden sluipend komen ze dichter bij de mens die roerloos afwacht zich overgevend aan het onafwendbare…

Elkaar vanzelf gaan kussen en strelen wanneer die geur er is of dat ene liedje Jouw liefde is zoet, ons leven is goed We hangen slingers op waar we elkaar kennen en blijven verkennen Jouw liefde duurt voort, ons leven is zoet We hoeven niet te tongen we strelen gewoon elkaars rug als het kan onder het hemd Jouw kussen zijn zoet,…

Zij staarde in de verre leegte, Ontging nabij haar wachtte, Zeer naar aandacht smachtte. Tijd verstreek zonder zij ’t merkte, Wijl ’t smachtend verlangen sterkte, Zonder dat het haar aandacht kreeg. Zo gingen al vele jaren voorbij, Smachten langzaamaan vliedt, Maar haar aandacht gaf zij niet. Het smachten naar haar aandacht, Is nu…

De eerste ogen die ik nog gesloten zie; de eerste adem voelen, als jij opent voor de dag. Als een refrein dat volgt op de hoogste tonen; aan de nacht herinneren slechts de kreukelzones, in onze lijven gegutst. Het geprutst daargelaten, vergaten wij elkaar niet tot leven te kussen. Nu jij mij weer verlaten moet voor een paar dagen…

Toen je terug keerde, nadat je jaren in de buik van een reus had geslapen zag je hoe de wereld gewoon was doorgegaan Voelde jij je als los zand een samengeraapt zootje opgeslokt door die allesverzwelgende oorlog die jou in stukjes glas brak Je had gezicht noch naam het kostte pijnlijke jaren en tranen voordat het verbrijzelde glas…

Een ochtend die mij rustig voorkomt, niet stuiterend op de stoep van de dag zich op komt dringen als ik mijn ogen amper heb kunnen openen om bij het eerste licht op te vangen wat van de nacht nog overgebleven is. Uit de dromen gezeefd meegenomen naar het wezen van dit leven, de beleving van de eigen pijn tegen een achtergrond van verlangens…

Lege fles was je maar vol gebleven alles is inherent en incompleet door grove vergankelijkheid vergeten in het dagelijkse nieuws door deze worsteling met eeuwige dorst mijn baard groeit harder dan mijn salaris er zitten bladluizen in de frisse avondsalade ik laat de moed vooralsnog niet zinken in de badkuip vol met geurig badschuim je…

Geconcentreerd je doel bereiken. Op zichzelf een nobel streven. Maar het moet wél in je zitten: ingrediënten die kennis verrijken. Gaandeweg raak je oververhit. Bepaalde woorden worden onredelijk. Dedain dicteert je dwingend onze zuur verworven luxe te kraken: is het niet zus, dan is het zo, steeds meer moet het explicieter, je bevredigt…

Schrijven om te delen en anoniem te worden gehoord en gelezen Verder niets alsjeblieft Voor mij geen wierook met pluimen, ik deel iets van ons allemaal, ik geef spiegelbeelden van het leven Het zijn stukjes van mijn bestaan, niet van mij Hoogstens een enkele gedachte komt van mij…

Veel gele blaadjes vallen al. (je moet die regel maar eens luidop lezen); Al is de zomer nog maar half voorbij dan voel en zie je herfst vooral. Toch mogen wij ons hier gelukkig prijzen want elders is het heet of valt veel regen; Het is wel zomer ook al voel je ‘t niet maar straks zal weer die tijd verrijzen. Laat ons maar zingen en ook…

De gehate Witte Potvis laat het schip Pequod van zijn belagers zinken iedereen verdrinkt alleen Ismaël redt zich klimt in een drijvende doodkist glijdt dagen en nachten over slokgrage golven niets dan zout water mag hem tot voedsel dienen haaien komen aangezwommen hun bloeddorstige kaken gaan begerend van elkaar de ranke kist dreigt…

. ik zie haar staan, nou ja wat ongemakkelijk schijnt mij toe of was ik onzeker na enig verloop van tijd nader ik haar ze staat immers alleen en wacht op de presentatie van haar eerste boek, gelijk ik dat doe . we hebben wat overeenkomsten, het schrijven en haar geboorteland aan zee het is geen diepgang wat we bedrijven mijn vrijpostigheid…