Netgedichten over spijt

Laatst toegevoegde netgedicht (nr. 144):

Tijd

Tussen slapen en waken,
bestaat niemandsland.
Wat oud geworden is,
wordt er weer nieuw.

Gedachten kan ik er sturen,
terwijl hier niemand stuurt.
Zelf ben ik niet aanwezig.
Hier is niets en iedereen.
Er is hier geen leider,
die ons leidt.

Tussen slapen en waken,
ervaar ik eeuwigheid.
Wanneer ik ontwaak,
geldt hier tijdigheid,
die mijn wekker is.

Het wordt tijd helaas,
uitgeslapen of niet,
om op te staan.