Ergens hier ver vandaan

Zout op mijn huid blijft
de zee weet wat ik vergat
ik luister stil mee


Het eiland ligt niet op
de kaart, maar onder mijn oogleden.
Elke golf tegen de rotsen echoot verlangen - stilte
bewaard als een schelp tegen het hart, tikkend op herinnering.

Ik wandel de grens van
zand en zee, waar de horizon ademt
als een dromer die weigert te ontwaken. De lucht
is te groot om vast te houden; elk kleurverloop trilt op mijn arm.

Een vogel cirkelt, traag
en doelgericht, alsof hij iets weet wat
ik vergeten ben. Het eiland spreekt in tekens - een
scheve boom, druppel hars, tedere waarschuwing op mijn lichaam.

’s Nachts ligt het eiland
als een gedachte onder de volle maan,
fluisterend in contouren, met een rand van oud besef.
Ik lig in een bamboehut, adem zout en hout - iets blijvend onbenoembaar.

Biografie van deze schrijver

eiland stilte verlangen

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

1.2 met 5 stemmen 171